Κι ο νόμος που έναν χρόνο τώρα σχεδιαζόταν και προετοιμαζόταν απ τα ανάλογα επιτελεία ήρθε και πέρασε. Τα κυρίαρχα αστικά κόμματα το πανηγύρισαν και το καταχαρήκανε. Η διαφαινόμενη και αναμενόμενη συναίνεση έκανε άλλη μια φορά την εμφάνισή της και λίγα είναι πλέον τα κουρέλια που κρύβουν την ταύτιση των συμφερόντων που εξυπηρετούν τα δυο κόμματα. Έτσι, όλοι οι νεοφιλελεύθεροι συνέπραξαν κι ιδού. Κάθε αλλαγή είναι αρκετά στοχευμένη και τα διακυβεύματα, αν μπορούν να αναφερθούν ως τέτοια μετά την ψήφιση στις 24/8, δεν γίνεται να ιεραρχηθούν με βάση την σημαντικότητά τους.
Αρχίζοντας απ το άσυλο, μόνο αστεία είναι η παραφιλολογία για τις συνεχόμενες αξιόποινες πράξεις που γίνονται εντός του ασύλου. Αρκεί να αναφέρουμε ότι τα ποσοστά εγκληματικότητας είναι δραματικά (γύρω στο 95%) μικρότερα μέσα σ αυτό παρά απ έξω. Δεν χρειάζεται να ανατρέξεις βαθειά στην ιστορία ή σε πολλές χώρες, για να δεις ότι τα φοιτητικά κινήματα γεννιόντουσαν ανέκαθεν στους πανεπιστημιακούς χώρους, άκμαζαν και αποκτούσαν εν τέλει επικίνδυνο χαρακτήρα για τα εκάστοτε μειοψηφικά συμφέροντα. Στην Ελλάδα για παράδειγμα πριν από μερικά χρόνια, όταν είχαν κλείσει 100-150 σχολές, τι να κάνουμε; ήταν παράνομο γιατί παρακωλυόταν η εκπαιδευτική διαδικασία, αλλά ήταν δίκαιες γιατί ήταν η μορφή πάλης των σπουδαστών απέναντι στην τότε κυβερνητική πολιτική. Και εν τέλει το σπίτι του φοιτητή είναι το παν/μιο του. Πόσο παράνομο μας ακούγεται να κάνουμε κατάληψη στο σπίτι μας, στα πλαίσια πάντα της πλειοψηφίας.
Τους πείραξαν οι παρατάξεις λένε. Ποιες απ όλες? Γιατί μπορεί να εννοούν αυτές της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ που από πάντα κάνουν ρουσφέτια και λοιπές διευκολύνσεις μέσω των καθηγητών που είναι στην ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Περίεργο, αυτοί που κυβερνάν την χώρα 40 χρόνια τώρα, συνειδητοποιούν ότι τα χουν κάνει σκατά, κι έρχονται ακριβώς οι ίδιοι να μας σώσουνε. Το ερώτημα είναι, να μας σώσουν απ τους ίδιους? Δηλαδή αντί ν αλλάξουν τις δικές τους δομές που καταστρέφουν τα ευρύτερα πλαίσια της αξιοκρατίας, τις χρησιμοποιούν σαν πρόσχημα για τις απαράδεκτες μεταρρυθμίσεις τους.
Ας πιάσουμε τώρα την επιχειρηματολογία περί δημόσιου πανεπιστημίου. Λένε ότι τα πανεπιστήμια παραμένουν δημόσια . Παραμένουν δημόσια αλλά με διπλή χρηματοδότηση καθώς τι περίεργο, η αγορά έχει περισσότερα λεφτά απ το κράτος που την εξυπηρετεί (τα 28 δις του μπουλούκου είναι μια ευχάριστη ανάμνηση). Κι η αγορά αυτή τι άλλο θα μπορούσε να περιμένει απ τις αλλαγές στην παιδεία, απ το να μπορεί να επενδύσει και να βγάλει κέρδος εις βάρος της. Έτσι στις ισχύουσες οικονομικές δομές, ένας κεφαλαιούχος που θα επενδύσει κεφάλαιο στο πανεπιστήμιο, θα πάρει πίσω όχι μόνο το κεφάλαιο που επένδυσε, αλλά και το υπερκέρδος που αυτό θα του προσκομίσει. Υπερκέρδος που μεταφραζόμενο σε αξία, στην ουσία αφαιρείται απ την πλειοψηφία της κοινωνίας. Η κοινωνία που θα καρπούτανε τα οφέλη αυτά που τώρα θα καρπωθεί ο ιδιώτης, μέσω της επένδυσης που έκανε.
Πιο απλοϊκά, αν το κράτος χρηματοδοτούσε μια έρευνα, ας πούμε, αυτή και οι καρποί της θα δίνονταν απλόχερα στην κοινωνία, καθώς η ιδιοκτησία θα ήταν του κράτους, παρουσιάζοντας βεβαίως τα πράγματα στην ιδανική τους μορφή στην σχέση κράτους-κοινωνικής ιδιοκτησίας. Αν τώρα την χρηματοδοτήσει μια εταιρία, η αξία αυτής σε χρήμα αλλά κι η αξία χρήσης της θα έχει περιέλθει στην ιδιοκτησία του ιδιώτη. Και για την κοινωνία τι μένει? Απλά να μπορεί να την αγοράσει ,μέσω των καρπών της, εξασφαλίζοντας στην εταιρία αυτή το υπερκέρδος απ την επένδυση που έκανε στην έρευνα αυτή. Συμπερασματικά, η έρευνα θα μπορεί να γίνει απ το ‘’δημόσιο’’ πανεπιστήμιο, αλλά τους καρπούς της θα τους εκμεταλλεύεται ο ιδιώτης.
Κάπως έτσι όμως ξεκαθαρίζονται τα πράγματα. Αν καθηγητές, εργαζόμενοι και φοιτητές διαφωνούν, τότε η κυβέρνηση στην κοινωνική της πολιτική έχει φάει 3 γκολ από 3 κοινωνικές ομάδες. Ο παραπάνω επιχειρηματίας όμως είναι κερδισμένος, κι η σύγκρουση με τις παραπάνω ομάδες δεν στέκεται ικανή να του σταματήσει απ την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του. Οπότε μένει κάτι τελευταίο. Αυτό είναι ο ρόλος του κράτους, του διαιτητή αυτού που θα αποφασίσει ότι στο σκορ 3-1 νικάει ο 2ος.
Αλλά κι 100 τέτοιοι συλλογισμοί δεν θα μπορούσαν να σταθούν ούτε λεπτό, αν υποθέταμε ότι αυτό συμβαίνει μόνο στην παιδεία. Μακάρι να ήταν έτσι. Αυτή την στιγμή πολλές ντουζίνες τραπεζικοί όμιλοι - κοράκια περιμένουν οι αξίες ( οι χρηματικές πάντα) του παγίου κεφαλαίου, κι όχι μόνο, της χώρας να φτάσουν στο δάπεδο, για να αγοράσουν μετά τα πάντα. Κι η κυβέρνηση που περνάει τα απαραίτητα νομοθετήματα για να επιτρέψει κάτι τέτοιο, φυσικά προπαγανδίζει ότι είναι για το καλό μας.
Κάθε πολιτική όμως για να εφαρμοστεί θέλει και τους μοχλούς της:
Η ΔΑΠ κι η ΠΑΣΠ πρέπει αφενός να το παίξουν αντάρτες. Αν δεν το κάνουν αυτό θα έχαναν τις μάζες αυτές που περικλείουν, κι είναι πληττόμενες απ τις πολιτικές των μητρικών τους κομμάτων.
Η διοίκηση δεν θα μπορούσε να παραμείνει η ίδια καθώς θα εμπόδιζε την εφαρμογή του νόμου. Κι όλως τυχαίως όταν πλήττεται η πανεπιστημιακή κοινότητα, εισάγονται στην διοίκηση εξωπανεπιστημιακά μέλη (με επιστημονικό, πολιτικό και κοινωνικό κύρος) αδιευκρίνιστου προελεύσεως και συμφερόντων, και θυμούνται ξαφνικά ότι η συνδιοίκηση με τους φοιτητές έχει προβλήματα. Ο σκοπός βέβαια αλλάζει και γίνεται η αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων που θα επενδύσουν και συν της άλλης η δημιουργία ευέλικτων κι ενσωματόσημων εργαζομένων.
Κι οι φοιτητές, πως δεν θα αντιδράσουν? Αρχικά θα τους επιβληθούν 13 βδομάδες αναγκαστικές παραδόσεις οπότε αυξάνεται η εντατικοποίηση. Χρησιμοποιείται, επίσης, το συνηθισμένο ‘’οι αιώνιοι φοιτητές’’, που ούτε κοστίζουν για το κράτος (μιας και δε δικαιούνται ούτως η άλλως φοιτητικές παροχές) ούτε και υπήρχε περίπτωση ποτέ να νοιαστεί η Διαμαντοπούλου για τους λόγους που δημιουργούν αυτό το πρόβλημα. Πρόβλημα που απ ότι θα χουμε δει και στο βιολογικό, μόνο τους φοιτητές τσούζει. Συμπεριλαμβάνει λέει και τους εργαζόμενους φοιτητές αυξάνοντας ειδικά γι αυτούς τα εξάμηνα φοίτησης. Βέβαια αυτό αφορά τους φοιτητές που δουλεύουν ασφαλισμένοι (εδώ γελάμε). Ξέχασε να μας πει σε ποια δουλειά κολλάνε ένσημα στα 20 σου χρόνια για να πιστοποιήσεις την εργασία σου.
Και τέλος τα μέσα (Αλαφούζος=Σκαι, Κοντομηνάς=Αλφα, Μπόμπολας=mega κα) καλωσόρισαν την συναίνεση λιβανίζοντας το νομοσχέδιο. Ούτε κι αυτό περίεργο καθώς χωρίς προπαγάνδα δεν έχει προκόψει κανένα καθεστώς.
Το μέλλον που μας ετοιμάζουν είναι σαφώς καλύτερο απ αυτό που σχεδιάζαμε εμείς. Μας έδωσαν την δυνατότητα να μαζεύουμε πιστωτικές μονάδες κι από πολλά τμήματα. Είναι μάλλον απ την παροιμία όσο ζω μαθαίνω, που μάλλον έγινε όσο ζω θα μαζεύω πιστωτικές μονάδες για να δουλέψω το καλύτερο 4ωρο της περιοχής μου. Ζήλεψε την Αγγλία η κοντέσα, κι εμείς θα πρέπει να αρχίζουμε να μαζεύουμε τις 15.000Ε που θα κοστίσουν τα δίδακτρα τον χρόνο. Ε άμα γίνεται παντού στον κόσμο, να μην τα πληρώσουμε κι εμείς; Αξίζει ακόμα να αναφερθούμε σε απώλειες και συντμήσεις τμημάτων, που ήδη έχουμε δει και είμαστε σίγουροι ότι θα ακολουθήσουν σε εφιαλτικά επίπεδα. Το σημαντικό σε αυτό, είναι ότι οι ‘’άχρηστες’’ σχολές όπως τις λένε, τυχαία προφανώς, είναι ακριβώς αυτές στις οποίες οι δυνατότητες επενδυτικής δραστηριότητας είναι πολύ περιορισμένες. Είναι που η παιδεία δεν είναι εμπόρευμα, και που το σύνταγμά μας πρέπει να το σεβόμαστε, όπως το κάνουν οι κυβερνήσεις.
Ας σκεφτούμε όλοι λοιπόν, αν κάποια στιγμή στο μέλλον κάποιος μας ρωτήσει ‘’όταν πέρασε το νομοσχέδιο, εσύ τι έκανες?’’ αν θα θέλαμε να του πούμε ότι πέρασα 2,3 ή 4 μαθήματα…
Κ.ΑΡ.Α.ΒΙ. – Ε.Α.Α.Κ.
