Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Όσο εσύ κοιτάς το τον εαυτό σου στο παρόν, κάποιοι σου διαμορφώνουν το μέλλον

Αύγουστος 2011: περνάνε το νόμο Διαμαντοπούλου όταν δεν είμαστε εκεί.
Φεβρουάριος 2012: πάνε να εφαρμόσουν το νόμο-εκτρωμα όταν πάλι δεν θα είμαστε εκεί.
   Όσο λοιπόν εσύ θα είσαι περιτριγυρισμένος από βιβλία και σημειώσεις, θα ψηφίζουν τα Συμβούλια Διάλυσης του δημόσιου πανεπιστημίου – ή κατά κόσμων Συμβούλια Διοίκησης – που παίζουν καταλυτικό ρόλο στην εφαρμογή του νόμου καθώς σε αυτά συμπυκνώνονται αρμοδιότητες όπως η χρηματοδότηση και η διεύθυνση των Ιδρυμάτων. Με λίγα λόγια η εφαρμογή του νόμου έρχεται να διαλύσει το φοιτητικό σου παρόν και το εργασιακό σου μέλλον την ώρα που εσύ (τι έκπληξη!) θα δίνεις μαθήματα.
Γιατί το κάνουν αυτό;
Γιατί φοβούνται.
Τι φοβούνται;
   Φοβούνται ένα νέο νόμο 815, ένα νέο 90-91, ένα νέο 96, ένα νέο 06-07. Με λίγα λόγια φοβούνται το δρόμο που χάραξαν οι αγώνες του φοιτητικού κινήματος τότε και την παρακαταθήκη που μας αφήνουν ως τώρα. Μια παρακαταθήκη που ουσιαστικά δεν λέει τίποτα παραπάνω από το «ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ», που βάζει στο επίκεντρο τις συλλογικές διαδικασίες και τους συλλογικούς αγώνες, και εν τέλει τη λογική ότι δεν αποφασίζει κανένας για εμάς.
   Ακριβώς λοιπόν επειδή  αυτή είναι η λογική που φοβούνται φροντίζουν να στην αναιρούν όχι μόνο με κινήσεις τακτικής όπως το πότε θα περάσουν ένα νόμο, αλλά με έναν ολόκληρο ιδεολογικό μηχανισμό. Έναν μηχανισμό που φροντίζει να σε αναλάβει από το σχολείο ακόμα, που σε βάζει σε έναν διαρκή αγώνα ανταγωνισμού και ατομικής ανέλιξης με στόχο να μπεις στο πανεπιστήμιο. Περιμένεις λοιπόν στο τέλος αυτό του αγώνα να βρίσκεται ένα πανεπιστήμιο που θα αντιβαίνει αυτή τη λογική, που θα σου προσφέρει γνώση και όχι στείρα αποστήθιση. Αλλά τελικά αυτό που έχεις να αντιμετωπίσεις δεν είναι παρά ακόμα ένας μηχανισμός που σε ωθεί σε μια λογική εντατικοποίησης και πειθάρχησης μέσα από το κυνήγι πιστοποιητικών, πιστωτικών μονάδων (βλ. Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων), πτυχίων, μεταπτυχιακών, διδακτορικών… Όλα αυτά για να καταλήξεις να ψάχνεις τη δουλειά των 600 ευρώ, όπου κι εκεί θα είσαι μόνος σου. Μια λογική που φαίνεται ήδη από τη θέσπιση του ατομικού φακέλου προσόντων και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
   Αυτός ο ιδεολογικός μηχανισμός στόχο έχει την καθιέρωση της στρεβλής λογικής ότι σε αυτό τον κόσμο είσαι μόνος σου και πως λύση στα προβλήματα σου βρίσκεις μόνο στον ατομικό δρόμο. Είναι η ίδια λογική που δεν σου επιτρέπει να δεις πέρα από τον μικρόκοσμο στον οποίο ζεις, να αναγνωρίσεις ότι τα μικρά σου προβλήματα απορρέουν από τα μεγάλα. Και ότι αυτά τα μεγάλα αφορούν στο σύνολο της πληττόμενης πλειοψηφίας. Δηλαδή δεν μπορείς να περιμένεις να μην κόβονται εργαστήρια αν δεν δοθεί περισσότερη χρηματοδότηση στο πανεπιστήμιο. Δεν μπορείς να περιμένεις περισσότερη χρηματοδότηση αν δεν αλλάξουν τα κριτήρια με τα οποία γίνεται η χρηματοδότηση. Δεν μπορείς να περιμένεις να αλλάξουν τα κριτήρια αυτά αν δεν αλλάξει η συνολική πολιτική που ασκείται και τα συμφέροντα που αυτή εξυπηρετεί. Σε αυτό όμως μόνος σου δεν μπορείς να δώσεις απάντηση. Απάντηση μπορούν να δώσουν μόνο οι συλλογικές διαδικασίες και οι συλλογικοί αγώνες, με διαδικασίες από τα κάτω, όπου ο καθένας δεν αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως άτομο αλλά ως κομμάτι του συνόλου.
   Αυτή τη στιγμή αυτό που χρειάζεται είναι ένα φοιτητικό κίνημα που θα βάζει σαν πρόταγμα όχι μόνο να μην συσταθούν τα Συμβούλια Διοίκησης αλλά και τη συνολική ανατροπή αυτού του νόμου και της βάρβαρης πολιτικής που επιβάλλουν Συγκυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ – Κεφάλαιο. Που δεν αναπολεί το πανεπιστήμιο του παρόντος αλλά θα απαιτεί ένα πανεπιστήμιο που θα παρέχει γνώση και έρευνα για τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι της αγοράς, μια παιδεία απελευθερωτική, που θα προωθεί τη μόρφωση και όχι τη στείρα γνώση.


ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 25/1 ΣΤΙΣ 10:00 ΣΤΟ ΦΜ1

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ


Βρισκόμαστε σε μία περίοδο όπου η συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου ΠΑΣΚΟ – ΝΔ – ΛΑΟΣ μέρα με τη μέρα προχωρά την επιβολή όλο και πιο σκληρών μέτρων, οδηγώντας όλη την κοινωνία στο χείλος της απόγνωσης. Όλα αυτά χρησιμοποιώντας ακόμα μια φορά το φόβητρο της χρεοκοπίας και της δυσκολίας εκταμίευσης της επόμενης δόσης. Στόχος τους δεν είναι άλλος παρά το ξεπέρασμα της κρίσης, που το ίδιο το κεφάλαιο δημιούργησε, εις βάρος των εργαζομένων. Έτσι λοιπόν προχωράει σε εφεδρείες, απολύσεις, ιδιωτικοποιήσεις, μειώσεις μισθών, κόψιμο συντάξεων αλλά και βαριά φορολογία για τους εργαζόμενους και τους ανέργους.
Η πολιτική αυτή ωστόσο δεν έγινε αποδεκτή από την κοινωνία. Παρά το αρχικό μούδιασμα απέναντι στη νέα κυβέρνηση Παπαδήμου, εστίες αντίστασης αρχίζουν να εμφανίζονται και πάλι με πρωτοστάτες τους απεργούς στην Ελληνική Χαλυβουργία, που απεργούν πάνω από 2 μήνες αντιστεκόμενοι στις απολύσεις και στις ακόμα πιο εκμεταλλευτικές συνθήκες εργασίας που θέλουν να επιβάλλουν. Σειρά παίρνουν οι εργαζόμενοι στην Ελευθεροτυπία και το Alter που είναι απλήρωτοι εδώ και μήνες.
Οι κατά τόπους αυτές κοινωνικές αντιστάσεις πρέπει να γίνουν ένας κοινός αγώνας όλων των εργαζομένων. Ένας αγώνας που δεν θα μείνει απλά στο να διεκδικεί μόνο μια αύξηση μισθού, αλλά θα θέτει προτάγματα τέτοια που βάζουν μπροστά τις ανάγκες των ίδιων των εργαζομένων. Ένας αγώνας που θα βάζει ορίζοντα ανατροπής της επίθεσης, ανατροπής της συγκυβέρνησης, έξοδο από την ΕΕ και το ευρώ, και θα επιβάλλει διαγραφή του χρέους και εργατικό έλεγχο. Τελικά όμως δεν θα μείνει μόνο εκεί, αλλά θα απαιτεί μια άλλη κοινωνία διαμορφωμένη πάνω στις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων.
Για να γίνει αυτό αναγκαία κρίνεται η βάθυνση της αλληλεγγύης για όλα τα κομμάτια της πληττόμενης πλειοψηφίας αλλά και η έμπρακτη στήριξη των εργαζομένων που απεργούν. Σε αυτή τη λογική, και με την πίεση των Πρωτοβάθμιων Σωματείων, καλέστηκε Παναττική απεργία αλληλεγγύης των απεργών στις 17/1.
Η πληττόμενη πλειοψηφία λοιπόν, πρέπει να είναι ενωμένη σε αυτό τον αγώνα γιατί ενιαία είναι και η επίθεση που δέχεται. Στο πανεπιστήμιο αυτή η επίθεση φαίνεται ήδη από τα κομμένα συγγράματα, τη μειωμένη χρηματοδότηση, το κλείσιμο των εστιών, το κόψιμο της σίτισης, την κατάργηση του ΕΙΝ, αλλά και τις πρόσφατες εφεδρείες που ανακοινώθηκαν και τελικά πρόσφατα υπογράφηκαν από τον Πρύτανη.
Χρέος μας είναι η οργάνωση του αγώνα μας μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις, το μπλοκάρισμα κάθε προσπάθειας εφαρμογής του νόμου 4009 αλλά και κάθε άλλης προσπάθειας υποβάθμισης του πανεπιστημίου. Να βρεθούμε με τους εργαζομένους σε κοινό συντονισμό με κοινές διαδικασίες και κινητοποιήσεις. Σε αυτή τη λογική έχει δημιουργηθεί επιτροπή αγώνα φοιτητών – εργαζομένων Σχολής Θετικών Επιστημών στην οποία καλούμε και όλους τους φοιτητές να συμμετέχουν.
Σε αυτή τη φάση πιο επίκαιρη από ποτέ είναι η φράση: ή θα χαθεί ο καθένας μόνος του ή θα νικήσουμε όλοι μαζί.

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΤΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 17/1 ΜΕ ΤΑ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΣΩΜΑΤΙΑ, 11:00, ΣΑΔΙΟΥ ΚΑΙ ΣΑΝΤΑΡΟΖΑ