Αύγουστος 2011: περνάνε το νόμο Διαμαντοπούλου όταν δεν είμαστε εκεί.
Φεβρουάριος 2012: πάνε να εφαρμόσουν το νόμο-εκτρωμα όταν πάλι δεν θα είμαστε εκεί.
Όσο λοιπόν εσύ θα είσαι περιτριγυρισμένος από βιβλία και σημειώσεις, θα ψηφίζουν τα Συμβούλια Διάλυσης του δημόσιου πανεπιστημίου – ή κατά κόσμων Συμβούλια Διοίκησης – που παίζουν καταλυτικό ρόλο στην εφαρμογή του νόμου καθώς σε αυτά συμπυκνώνονται αρμοδιότητες όπως η χρηματοδότηση και η διεύθυνση των Ιδρυμάτων. Με λίγα λόγια η εφαρμογή του νόμου έρχεται να διαλύσει το φοιτητικό σου παρόν και το εργασιακό σου μέλλον την ώρα που εσύ (τι έκπληξη!) θα δίνεις μαθήματα.
Γιατί το κάνουν αυτό;
Γιατί φοβούνται.
Τι φοβούνται;
Φοβούνται ένα νέο νόμο 815, ένα νέο 90-91, ένα νέο 96, ένα νέο 06-07. Με λίγα λόγια φοβούνται το δρόμο που χάραξαν οι αγώνες του φοιτητικού κινήματος τότε και την παρακαταθήκη που μας αφήνουν ως τώρα. Μια παρακαταθήκη που ουσιαστικά δεν λέει τίποτα παραπάνω από το «ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ», που βάζει στο επίκεντρο τις συλλογικές διαδικασίες και τους συλλογικούς αγώνες, και εν τέλει τη λογική ότι δεν αποφασίζει κανένας για εμάς.
Ακριβώς λοιπόν επειδή αυτή είναι η λογική που φοβούνται φροντίζουν να στην αναιρούν όχι μόνο με κινήσεις τακτικής όπως το πότε θα περάσουν ένα νόμο, αλλά με έναν ολόκληρο ιδεολογικό μηχανισμό. Έναν μηχανισμό που φροντίζει να σε αναλάβει από το σχολείο ακόμα, που σε βάζει σε έναν διαρκή αγώνα ανταγωνισμού και ατομικής ανέλιξης με στόχο να μπεις στο πανεπιστήμιο. Περιμένεις λοιπόν στο τέλος αυτό του αγώνα να βρίσκεται ένα πανεπιστήμιο που θα αντιβαίνει αυτή τη λογική, που θα σου προσφέρει γνώση και όχι στείρα αποστήθιση. Αλλά τελικά αυτό που έχεις να αντιμετωπίσεις δεν είναι παρά ακόμα ένας μηχανισμός που σε ωθεί σε μια λογική εντατικοποίησης και πειθάρχησης μέσα από το κυνήγι πιστοποιητικών, πιστωτικών μονάδων (βλ. Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων), πτυχίων, μεταπτυχιακών, διδακτορικών… Όλα αυτά για να καταλήξεις να ψάχνεις τη δουλειά των 600 ευρώ, όπου κι εκεί θα είσαι μόνος σου. Μια λογική που φαίνεται ήδη από τη θέσπιση του ατομικού φακέλου προσόντων και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
Αυτός ο ιδεολογικός μηχανισμός στόχο έχει την καθιέρωση της στρεβλής λογικής ότι σε αυτό τον κόσμο είσαι μόνος σου και πως λύση στα προβλήματα σου βρίσκεις μόνο στον ατομικό δρόμο. Είναι η ίδια λογική που δεν σου επιτρέπει να δεις πέρα από τον μικρόκοσμο στον οποίο ζεις, να αναγνωρίσεις ότι τα μικρά σου προβλήματα απορρέουν από τα μεγάλα. Και ότι αυτά τα μεγάλα αφορούν στο σύνολο της πληττόμενης πλειοψηφίας. Δηλαδή δεν μπορείς να περιμένεις να μην κόβονται εργαστήρια αν δεν δοθεί περισσότερη χρηματοδότηση στο πανεπιστήμιο. Δεν μπορείς να περιμένεις περισσότερη χρηματοδότηση αν δεν αλλάξουν τα κριτήρια με τα οποία γίνεται η χρηματοδότηση. Δεν μπορείς να περιμένεις να αλλάξουν τα κριτήρια αυτά αν δεν αλλάξει η συνολική πολιτική που ασκείται και τα συμφέροντα που αυτή εξυπηρετεί. Σε αυτό όμως μόνος σου δεν μπορείς να δώσεις απάντηση. Απάντηση μπορούν να δώσουν μόνο οι συλλογικές διαδικασίες και οι συλλογικοί αγώνες, με διαδικασίες από τα κάτω, όπου ο καθένας δεν αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως άτομο αλλά ως κομμάτι του συνόλου.
Αυτή τη στιγμή αυτό που χρειάζεται είναι ένα φοιτητικό κίνημα που θα βάζει σαν πρόταγμα όχι μόνο να μην συσταθούν τα Συμβούλια Διοίκησης αλλά και τη συνολική ανατροπή αυτού του νόμου και της βάρβαρης πολιτικής που επιβάλλουν Συγκυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ – Κεφάλαιο. Που δεν αναπολεί το πανεπιστήμιο του παρόντος αλλά θα απαιτεί ένα πανεπιστήμιο που θα παρέχει γνώση και έρευνα για τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι της αγοράς, μια παιδεία απελευθερωτική, που θα προωθεί τη μόρφωση και όχι τη στείρα γνώση.
Φεβρουάριος 2012: πάνε να εφαρμόσουν το νόμο-εκτρωμα όταν πάλι δεν θα είμαστε εκεί.
Όσο λοιπόν εσύ θα είσαι περιτριγυρισμένος από βιβλία και σημειώσεις, θα ψηφίζουν τα Συμβούλια Διάλυσης του δημόσιου πανεπιστημίου – ή κατά κόσμων Συμβούλια Διοίκησης – που παίζουν καταλυτικό ρόλο στην εφαρμογή του νόμου καθώς σε αυτά συμπυκνώνονται αρμοδιότητες όπως η χρηματοδότηση και η διεύθυνση των Ιδρυμάτων. Με λίγα λόγια η εφαρμογή του νόμου έρχεται να διαλύσει το φοιτητικό σου παρόν και το εργασιακό σου μέλλον την ώρα που εσύ (τι έκπληξη!) θα δίνεις μαθήματα.
Γιατί το κάνουν αυτό;
Γιατί φοβούνται.
Τι φοβούνται;
Φοβούνται ένα νέο νόμο 815, ένα νέο 90-91, ένα νέο 96, ένα νέο 06-07. Με λίγα λόγια φοβούνται το δρόμο που χάραξαν οι αγώνες του φοιτητικού κινήματος τότε και την παρακαταθήκη που μας αφήνουν ως τώρα. Μια παρακαταθήκη που ουσιαστικά δεν λέει τίποτα παραπάνω από το «ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ», που βάζει στο επίκεντρο τις συλλογικές διαδικασίες και τους συλλογικούς αγώνες, και εν τέλει τη λογική ότι δεν αποφασίζει κανένας για εμάς.
Ακριβώς λοιπόν επειδή αυτή είναι η λογική που φοβούνται φροντίζουν να στην αναιρούν όχι μόνο με κινήσεις τακτικής όπως το πότε θα περάσουν ένα νόμο, αλλά με έναν ολόκληρο ιδεολογικό μηχανισμό. Έναν μηχανισμό που φροντίζει να σε αναλάβει από το σχολείο ακόμα, που σε βάζει σε έναν διαρκή αγώνα ανταγωνισμού και ατομικής ανέλιξης με στόχο να μπεις στο πανεπιστήμιο. Περιμένεις λοιπόν στο τέλος αυτό του αγώνα να βρίσκεται ένα πανεπιστήμιο που θα αντιβαίνει αυτή τη λογική, που θα σου προσφέρει γνώση και όχι στείρα αποστήθιση. Αλλά τελικά αυτό που έχεις να αντιμετωπίσεις δεν είναι παρά ακόμα ένας μηχανισμός που σε ωθεί σε μια λογική εντατικοποίησης και πειθάρχησης μέσα από το κυνήγι πιστοποιητικών, πιστωτικών μονάδων (βλ. Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων), πτυχίων, μεταπτυχιακών, διδακτορικών… Όλα αυτά για να καταλήξεις να ψάχνεις τη δουλειά των 600 ευρώ, όπου κι εκεί θα είσαι μόνος σου. Μια λογική που φαίνεται ήδη από τη θέσπιση του ατομικού φακέλου προσόντων και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
Αυτός ο ιδεολογικός μηχανισμός στόχο έχει την καθιέρωση της στρεβλής λογικής ότι σε αυτό τον κόσμο είσαι μόνος σου και πως λύση στα προβλήματα σου βρίσκεις μόνο στον ατομικό δρόμο. Είναι η ίδια λογική που δεν σου επιτρέπει να δεις πέρα από τον μικρόκοσμο στον οποίο ζεις, να αναγνωρίσεις ότι τα μικρά σου προβλήματα απορρέουν από τα μεγάλα. Και ότι αυτά τα μεγάλα αφορούν στο σύνολο της πληττόμενης πλειοψηφίας. Δηλαδή δεν μπορείς να περιμένεις να μην κόβονται εργαστήρια αν δεν δοθεί περισσότερη χρηματοδότηση στο πανεπιστήμιο. Δεν μπορείς να περιμένεις περισσότερη χρηματοδότηση αν δεν αλλάξουν τα κριτήρια με τα οποία γίνεται η χρηματοδότηση. Δεν μπορείς να περιμένεις να αλλάξουν τα κριτήρια αυτά αν δεν αλλάξει η συνολική πολιτική που ασκείται και τα συμφέροντα που αυτή εξυπηρετεί. Σε αυτό όμως μόνος σου δεν μπορείς να δώσεις απάντηση. Απάντηση μπορούν να δώσουν μόνο οι συλλογικές διαδικασίες και οι συλλογικοί αγώνες, με διαδικασίες από τα κάτω, όπου ο καθένας δεν αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως άτομο αλλά ως κομμάτι του συνόλου.
Αυτή τη στιγμή αυτό που χρειάζεται είναι ένα φοιτητικό κίνημα που θα βάζει σαν πρόταγμα όχι μόνο να μην συσταθούν τα Συμβούλια Διοίκησης αλλά και τη συνολική ανατροπή αυτού του νόμου και της βάρβαρης πολιτικής που επιβάλλουν Συγκυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ – Κεφάλαιο. Που δεν αναπολεί το πανεπιστήμιο του παρόντος αλλά θα απαιτεί ένα πανεπιστήμιο που θα παρέχει γνώση και έρευνα για τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι της αγοράς, μια παιδεία απελευθερωτική, που θα προωθεί τη μόρφωση και όχι τη στείρα γνώση.
ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 25/1 ΣΤΙΣ 10:00 ΣΤΟ ΦΜ1
