ΕΔΩ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ 

Εν αρχή ήταν η Χούντα. Περιγραφικότερα μπορούμε να πούμε ότι ήταν ένα καθεστώς στο οποίο οι συναθροίσεις άνω των τριών ατόμων ήταν απαγορευμένες, οι απόψεις έπρεπε να συγκλίνουν προς το νομότυπο της στρατιωτικής ηγεσίας και η ελευθερία ανύπαρκτη. Έτσι, οι συλλογικές αποφάσεις ήταν αδύνατες και ως συνέπεια, το όλο οικοδόμημα στηριζόταν στην πεμπτουσία της φράσης “αποφασίζομεν και διατάσσομεν”. Ευτυχώς για μας (δυστυχώς για κάποιους άλλους) το παραπάνω μόρφωμα μαζί με τα κύρια πολιτισμικά του στοιχεία έπεσαν και τα δημοκρατικά ήθη μαζί με την πλουραλιστική τους φύση ήρθαν στο προσκήνιο. Σίγουρα αυτό θα ήταν ένα happy end της αισιόδοξης κοινωνικής πλευράς που πιστεύει ότι τελικά η δημοκρατία επικράτησε ολοκληρωτικά.

        Αν κοιτάξουμε όμως (εμείς οι μηδενιστές και τρομολάγνοι φοιτητές) την κοινωνία στο μικροσκόπιο θα δούμε το δημοκρατικό της πλαίσιο να κλονίζεται.

Εστιάζονας, λοιπόν, στο Βιολογικό όπου και σπουδάζουμε δεν θα δούμε λίγους καθηγητές που με τις πρακτικές τους υπερβαίνουν τον θεσμικό τους ρόλο και κατά συνέπεια τις δημοκρατικές τους δικαιοδοσίες. Ήδη στο πρόσφατο παρελθόν είδαμε μια έντονη απαξίωση της απόφασης της Γενικής μας Συνέλευσης από τον αγαπητό μας πρόεδρο ο οποίος έχοντας την στήριξη δυο – τριών καθηγητών και ενός Δαπίτη αποφάσισε τελείως αυθαίρετα ότι ήταν παράνομη. Ανεξάρτητα με το ποια ήταν η απόφαση, εύλογα αναρωτιέται κανείς πώς θα μπορούσε ένα άτομο με τον οποιοδήποτε θεσμικό ρόλο να την κρίνει παράνομη και να μην τη δεχτεί. Δυστυχώς, θα πρέπει να δυσαρεστήσουμε στην προκειμένη τον αισιόδοξο της υπόθεσης που πίστεψε οτι το αποφασίζω και διατάζω πέθανε.

        Αυτή την ΄΄άτυχη΄΄περίπτωση ακολουθούν διάφοροι καθηγητές που εκμεταλλευόμενοι τα μέσα που τους δίνονται (μαθήματα, εργαστήρια, e-class) άρχισαν να τρομοκρατούν τους φοιτητές θέτοντας στο τραπέζι την πιθανότητα να χαθεί το εξάμηνο αν επαναληφθεί η ίδια απόφαση. Βέβαια οι φοιτητές δεν ξέρουν ότι εξάμηνα δεν έχουν χαθεί με δύο κι τρεις μήνες καταλήψεων πόσο μάλλον από μία και δύο εβδομάδες. Ακόμα δεν συνυπολογίζουν ότι το τμήμα μπορεί να μην έχει καν τους απαίραιτητους πόρους για να ασκήσει στα εργαστήρια το διπλάσιο αριθμό φοιτητών του χρόνου. Φτάσαμε μέχρι το σημείο να ειπωθεί από καθηγητή ότι στην Αγγλία δεν γινόντουσαν καταλήψεις την ίδια στιγμή που είχε κλείσει το Cambridge μαζί με άλλες 29 σχολες! Τη σκυτάλη παίρνουν καθηγητές όπως ο Ροδάκης και ο Χριστοδουλάκης με άμεσες απειλές προς τους φοιτητές, είτε με παροπομπή τους σε πειθαρχικό είτε ζητώντας τα ονόματα όσων ψήφισαν την εν λόγω απόφαση του συλλόγου για να μην τους υπογράψει ποτέ το πτυχίο. Ένας μπάτσος στη σχολή  και ένας που θα ελέγχει τι ψηφίζουν οι φοιτητές για να τους αφήσει να αποφοιτήσουν αρκούν για να μεταφερθούμε στο προηγούμενο βαγόνι της πολιτικής μας ιστορίας.

        Στο σημείο αυτό θα πρέπει να διασαφηνίσουμε σε όσους αυταπατώνται περί ισότιμης συνεργασίας και κοινού συμφέροντος φοιτητών – καθηγητών ότι εμείς δεν θα εργαστούμε με την ασφάλεια της μονιμότητας ούτε με τις ίδιες αποδοχές. Όπως μας τόνισε ο “νόμος και τάξη” κύριος πρόεδρος δεν έχει κανένα λόγο να απεργήσει. Οι διασυνδέσεις του με το υπουργείο για τις οποίες υπερηφανεύεται δεν του το επιτρέπουν, βλέπετε. Το δικαίωμα των συναδέλφων του να απεργήσουν, επίσης, δεν ήταν τόσο νομότυπο ώστε να το συμπεριλάβει στην απόφαση του να ορίσει συνέλευση τμήματος την Τετάρτη της γενικής απεργίας. Τέλος, ως κερασάκι στην τούρτα, έρχεται η διαταγή να γίνουν εργαστήρια και μαθήματα ολη την εβδομάδα λες και η  απεργία των μέσων μεταφοράς Δευτέρα με Πέμπτη (με την Τρίτη και την Πέμπτη να είναι 24ωρες) να μην παρουσιάζει καμία αντικειμενικότητα σαν εμπόδιο.

        Έχοντας στο μυαλό μας εκείνη την δύσκολη περίοδο στην οποία αναφερθήκαμε θα ήταν λανθασμένο τελικά να θεωρήσουμε ότι η ανελευθερία στο σύνολό της δεν νικήθηκε ποτέ. Ούτως ή άλλως η οριζόντια ισοπέδωση δεν μας βοηθάει να πλησιάσουμε την αντικειμενικότητα. Όμοια, δεν μπορούμε να κάνουμε το αντίστροφο μαζοποιώντας τα δημοκρατικά ήθη με τις παραπάνω συμπεριφορές και νοοτροπίες. Είναι αναγκαίο να τις διακρίνουμε και να ασκήσουμε την ανάλογη κριτική για να καταφέρουμε εν τέλει να τις νικήσουμε. Ξέρουμε ότι για να γίνει αυτό πρέπει να αγωνιστούμε ενωμένοι καθώς όπως παντού στην κοινωνία, έτσι και στο Βιολογικό η αλληλεγγύη είναι το όπλο της πληττόμενης πλειοψηφίας.

        Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να νομιμοποιούμε τις εντολές που έχει πάρει ο κύριος πρόεδρος για “εύρυθμη” λειτουργία της σχολής εν μέσω κινητοποιήσεων και να μην προτάσσουμε τις ανάγκες μας μέσα από τα δίκαια αιτήματα μας. Στον αγώνα για την ελευθερία, που δεν σταμάτησε ποτέ, οι καθηγητές θα έπρεπε να είναι αλληλέγγυα στο πλευρό μας και όχι απέναντι μας βάζοντας συνεχώς φράγματα χτισμένα από τρομοκρατία και ψέμματα.