Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται δύο χρόνια απ’την επίθεση μπράβων της εργοδοσίας στο πρόσωπο της Κωνσταντίνας Κούνεβα (καθαρίστρια, μετανάστης, με αγωνιστική δράση στο χώρο εργασίας της) η εργοδοτική τρομοκρατία ωστόσο όλο κι εντείνεται. Αποτέλεσμα της διαρκούς αυτής επίθεσης αποτελεί η αλλοτρίωση των εργασιακών σχέσεων και η καταπάτηση κάθε συλλογικού κεκτημένου με βιτρίνα μια διεθνή οικονομική κρίση η οποία κάθε άλλο παρά απρόσμενη ήταν.

Έτσι λοιπόν, φτάνουμε σήμερα – μετά από δυο μνημόνια.. – εν μία νυκτί, να διαμορφώνεται ένας νέος εργασιακός μεσαίωνας, τον οποίο δε θα χρεωθεί κανένας άλλος παρά οι εργαζόμενοι και η νεολαία, και με συνοπτικές διαδικασίες να πετάνε στα σκουπίδια όλα όσα το εργατικό κίνημα κατέκτησε μες στο χρόνο με τους αγώνες του.

Αποκορύφωμα αυτής της επίθεσης αποτελεί η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και η αντικατάστασή τους απ’τις «ειδικές επιχειρησιακές συμβάσεις». Συμβάσεις, που με το νέο καθεστώς, υπογράφονται μεταξύ επιχείρησης εργαζομένων και δεν μπορεί να τις ακυρώσει απολύτως κανείς. Γίνεται λοιπόν αντιληπτό πως σε καμία περίπτωση ο εργαζόμενος δε θα μπορεί να την αρνηθεί αλλά και το γεγονός πως πλέον οι κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις εργασίας (συμβάσεις που προσδιόριζαν καλύτερους όρους σε κάθε κλάδο και επάγγελμα) παραγκωνίζονται και ουσιαστικά αναιρούνται. Αποτέλεσμα; Οι συλλογικές διεκδικήσεις σχεδόν αφανίζονται μιας και ο κάθε εργαζόμενος αφήνεται ναυαγός σε έναν εργασιακό ωκεανό όταν δεν έχει κανέναν άλλον δίπλα του παραμόνο όσους εργάζονται στην ίδια επιχείρηση με αυτόν. Προφανώς όμως και η επίθεση δε θα σταματήσει εδώ -  μιας και το πρώτο και κυριότερο βήμα γίνεται – και η ολοκληρωτική διαίρεση των εργαζομένων θα επιτευχθεί με τις επερχόμενες ατομικές συμβάσεις εργασίας, εφαρμόζοντας ουσιαστικά τη βασική αρχή του καπιταλισμού, το «διαίρει και βασίλευε».

Η εξαθλίωση των όρων εργασίας όμως, δε σταματά εδώ. Κατάργηση αποζημίωσης για την απόλυση όσων εργάζονται μέχρι πρωτίστως (δοκιμαστική εργασία), επέκταση ενοικίασης εργαζομένων από 18 σε 36 μήνες, περικοπές σε μισθούς, δουλειά και το σαββατοκύριακο, αποτελούν κάποιες μόνο από τις πιο αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις των τελευταίων ετών, που Γιωργάκης, ΕΕ, και ΔΝΤ επέβαλαν… «για να βγούμε απ’την κρίση».

Ο καθένας από μάς θα ήταν πολύ πιθανό ν’αναρωτηθεί «κι εμένα τί με αφορά;». Η πραγματικότητα όμως αναιρεί από μόνη της το παραπάνω ερώτημα μιας και οι ιδιοτικοποιήσεις σε ΔΕΚΟ και οι απολύσεις εργαζομένων (που συνεπάγονται αυτών) έρχονται να επηρεάσουν άμεσα την καθημερινή ζωή του καθενός μας (και όλων μας..) με χαρακτηριστικό παράδειγμα την αύξηση των εισητηρίων στα ΜΜΜ. Το χτύπημα όμως της καθημερινότητάς μας, δεν περιορρίζεται εκεί, μιας και οι αυξήσεις στον ΦΠΑ δεν αφορούν μόνο στα είδη πολυτελείας αλλά και σε αυτά πρώτης ανάγκης. Και όλα αυτά μάλιστα, την ίδια ώρα, που οι φοροελαφρύνσεις για το κεφάλαιο συνεχίζουν να επεκτείνονται.

Σύμμαχος κι ανάχωμα αυτής της πολιτικής αποτελεί και η στάση της ηγεσίας των υποταγμένων συνδικαλιστών της ΓΣΕΕ. Ο Παναγόπουλος και τα τσιράκια του, δίχως ίχνος ντροπής, κάθισαν στο τραπέζι ενός τετελεσμένου διιαλόγου κι αφού τα συμφώνησαν με το ΣΕΒ (Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων) το Γιωργάκη και τα αφεντικά του (Ε.Ε. και ΔΝΤ) στην επιβολή μειωμένων μισθών έως και κατά 12%. Προφανώς όμως, η στάση τους δεν αποτελεί θέμα προσώπων, όποιος και αν στη θέση του Παναγόπουλου τα ίδια θα έκανε, μα δομών.Τριτοβάθμια όργανα όπως είναι και η ΓΣΕΕ είναι καταδικασμένα απ’τη φύση τους να καπελώνουν τις μάζες και να ξεκόβουν απ’αυτές. Έτσι οι υψηλόμισθοι αρχισυνδικαλιστές  της ΓΣΕΕ αποκτούν διαφορετικά συμφέροντα από αυτά των εργαζομένων με αποτέλεσμα η αντιπροσώπευση των συμφερόντων των τελευταίων να καθιστάται αδύνατη  από μια γκρούπα «συνδικάλων». Δεν είναι τυχαί όπως εδώ και δεκαετίες η ηγεσία της ΓΣΕΕ αποτελείται από στελέχη της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, που με μαθηματική ακρίβεια θα καταλήξουν πίσω από κάποιο υπουργικό γραφείο. Η δομή αυτή της ΓΣΕΕ έρχεται να προάγει στους εργαζόμενους τη λογική της ανάθεσης. Οι εργαζόμενοι δηλαδή να αναθέτουν σε κάποιους λίγους πεφωτισμένους (ηγεσία) τη διεκδίκηση και προάσπιση των συμφερόντων τους. Έτσι, αντίστοιχα και το ΠΑΜΕ, παρόλη την αγωνιστικότητα του, δεν μμπορεί να αποτελέσει ελπίδα για το εργατικό κίνημα, τόσο μιας και αποοτελεί και το ίδιο τριτοβάθμιο όργανο, όσο και λόγω της περιχαράκωσης του, γύρω απ΄την πολιτική του γραμμή και της πρωτοφανούς αρνητικότητάς του να έρθει σε αλληλεπίδραση με την πολυμορφία του κινήματος.

Λύση αποτελεί ο ακηδεμόνευτος αγώνας των εργαζομένων εφόσον προκύπτει από μεσοδημοκρατικές διαδικασίες των γενικώων συνελεύσεων των σωματείων τους και τον οριζόντιο συντονισμό τους.Ο συντονισμός τους κρίνεται απαραίτητος ώστε  το εργατικό κίνημα να αποκτήσει ενιαίο και μαχόμενο πολιτικό περιεχόμενο. Περιεχόμενο που δε θα διαπραγματεύεται τις ανάγκες του αλλά θα περνά σε πολιτικές πρακτικές σύγκρουσης με τα συμφέροντα όσων καρπώνονται τα κέρδη απ’την εργασία του. Κίνηση προς αυτήν την την κατεύθυνση αποτελεί το συντονιστικό των πρωτοβάθμιων σωματείων, το οποίο παρότι μετράει λίγα χρόνια ύπαρξης, έχει ήδη δημιουργήσει ρεύμα μέσα στους χώρους δουλειάς και μετρώντας νίκες στην κατεύθυνση της υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζομένων.