Ισχύς εν τη ενώσει

Το τελευταίο διάστημα έχουμε γίνει μάρτυρες της πιο αντεργατικής επίθεσης των τελευταίων δεκαετιών. Με πρόσχημα την οικονομική κρίση, οι εργαζόμενοι καλούνται να μοιραστούν τις ζημίες των μεγάλων επιχειρήσεων, των τραπεζιτών κοκ. λες και ήτανε και ποτέ μέτοχοι στα κέρδη τους. Προφανώς, για να πετύχει αυτή η συνταγή, βιομήχανοι, επιχειρηματίες,golden boys κλπ, μέσω των εκφραστών τους, προσπαθούν να φορτώσουν ευθύνες στους εργαζομένους φορτώνοντας τις αιτίες της κακής δημοσιονομικής κατάστασης στην Ελλάδα στους δήθεν αδηφάγους εργαζομένους της. Όταν αυτό το παραμύθι σταμάτησε να… πουλάει σε συνολικό επίπεδο και ξεκίνησαν να εμφανίζονται οι πρώτες μαζικές κοινωνικές αναταραχές (που εκφράστηκαν με απεργίες καταλήψεις και διαδηλώσεις) οι κρατούντες βρήκαν άλλους τρόπους να εδραιώσουν την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.

Η αρχή ήταν η ένταση της καταστολής και η ποινικοποίηση των αγώνων. Εμφανίστηκε τόσο με απειλές/ή και απολύσεις αγωνιστών, με ..μαφιόζικες επιθέσεις σε εργαζομένους που τόλμησαν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους όσο και από την ίδια την αστυνομική καταστολή που μέρα με τη μέρα, διαδήλωση τη διαδήλωση γίνεται όλο και πιο άγρια, σε μια προσπάθεια τρομοκράτησης του κόσμου του αγώνα.

Αφού ούτε αυτό είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα- σίγουρα όχι στο βαθμό που θα ήθελαν- και οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις συνεχίζουν, το επόμενο βήμα έγινε και είναι η γνωστή συνταγή του «Διαίρει και βασίλευε». Μέσω των ΜΜΕ και των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) αποπροσανατολίζουν διαρκώς τη κοινή γνώμη εδραιώνοντας μια αντίληψη διασπαστική ως προς τα κοινά συμφέροντα της πληττόμενης πλειοψηφίας. Η προσπάθεια για συνεχή διχασμό και διάσπαση είναι ολοφάνερη. Οι δημόσιοι κι οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι έλληνες κι οι ξένοι εργαζόμενοι, άνεργοι κι ημι-απασχολούμενοι αποτελούν κάποια μόνο χαρακτηριστικά παραδείγματα ζευγών «αντιθέτων». Το πιο σημαντικό όμως είναι η προσπάθεια καλλιέργειας μιας πολύ συγκεκριμένης “συνείδησης”, η οποία θα στηρίζεται μόνο στο ατομικό συμφέρον και δε θα βρίσκει κοινά με κανέναν άλλο. Τρανταχτά παραδείγματα, οι απεργίες των ναυτεργατών καθώς και των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Προσπαθούν οι Πρετεντέρηδες και λοιπά παπαγαλάκια, τσιράκια των αρχικαναλάρχων, να μας πείσουν πως οι απεργοί των μέσων δεν είναι παρά κάτι ιδιοτελείς τύποι που έχουν βάλει σκοπό να παραλύσουν την ελληνική κοινωνία και οικονομία με κριτήριο το να μην μειωθεί ο- υποτίθεται- παχυλός μισθός τους. Η αλήθεια είναι πως τα πραγματικά αιτήματα των απεργών στα μέσα είναι τόσο η διάσωση των μισθών τους απ τη μία και οι καλύτερες συνθήκες εργασίας τους, όσο όμως κι η καλύτερη, ασφαλέστερη κι οικονομικότερη εξυπηρέτηση των επιβατών (το νομοσχέδιο για την αναδιάρθρωση των μέσων μεταφοράς προβλέπει και τεράστια αύξηση της τιμής των εισιτηρίων, κατάργηση γραμμών και μειώσεις στα έξοδα συντήρησης των οχημάτων).

Πρέπει κανείς να δει πως η επίθεση στους εργαζόμενους των μ.μ.μ εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο επίθεσης απέναντι στους εργαζομένους και τη νεολαία συνολικά, απέναντι στις κοινωνικές παροχές, προκειμένου να διατηρηθεί ψηλά το ποσοστό κέρδους των μεγάλων εταιριών και να διατηρήσουν την ευημερία τους οι λίγοι και εκλεκτοί. Γίνεται λοιπόν αντιληπτό πως ο αγώνας των εργαζομένων είναι υπόθεση όλων μας κι η αλληλεγγύη και ακόμα περισσότερο η συμπόρευση μας αποτελούν αναγκαιότητα.

Εμείς σαν φοιτητές και μελλοντικοί εργαζόμενοι δεν είμαστε κάτι ξέχωρο κι αποτελούμε ένα μέρος της πληττόμενης πλειοψηφίας. Είμαστε η πρώτη γενιά που θα κληθεί να εργαστεί με τους χειρότερους όρους, με χειρότερους όρους απ’ ότι οι γονείς μας. Αυτό φυσικά για όσους καταφέρουν να “επιβιώσουν” από ένα πανεπιστήμιο-επιχείρηση που θα διέπεται από ταξικούς φραγμούς (κάτι που προβλέπει το νομοσχέδιο που “συζητούν”..) μετατρέποντας την παιδεία από αγαθό σε εμπόρευμα που θα μπορούν να αγοράσουν μόνο οι γόνοι, οικογενειών των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων.

Είναι επίδικο της περιόδου η ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος με εργατική κατεύθυνση. Είναι χρέος μας, να παλέψουμε για μια παιδεία που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας, για μια εργασία που να μην προσομοιάζει με δουλεία. Με κοινό μέτωπο μαθητών φοιτητών εργαζομένων και περιεχόμενο που δε θα διαπραγματεύεται τις ανάγκες μας θα νικήσουμε! Ένα τέτοιο κίνημα δε μπορεί να είναι παρά ένα κίνημα αμεσοδημοκρατικό που θα συσπειρώνει την πληττόμενη πλειοψηφία από τα κάτω και θα δημιουργεί τις συνθήκες απελευθέρωσης από την κυρίαρχη ιδεολογία και τον εφησυχασμό.

                                 Κ.ΑΡ.Α.ΒΙ - Ε.Α.Α.Κ.

        ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ