Δ.Α.Π. – Ν.Δ.Φ.Κ. : πάντα δίπλα στον φοιτητή

Ενώνουμε τις φωνές μας.. σου λέει η "δύναμη ευθύνης".

Παρόλα αυτά το μόνο που ακούμε από τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ είναι "σιωπή". Σιωπή στην τελευταία επιτροπή φοιτητικών θεμάτων όπου έλμαψε δια της απουσίας της, την ώρα που μας λέει ότι αυτή είναι η μόνη που νοιάζεται πραγματικά για τον φοιτητή και τη σχολή. Σιωπή όμως και στην προηγούμενη επιτροπή όπου την ώρα που κρινόταν το αν η εξεταστική θα είναι τρεις ή τέσσερις εβδομάδες, δεν είπε κουβέντα, πετώντας το μπαλάκι στους υπόλοιπους.. Σιωπή που ωστόσο δεν μας εκπλήσσει μιας και αποτελεί λογική συνέχεια της στάσης που κράτησε και με την εξεταστική του σεπτεμβρίου. Τότε που ουσιαστικά επέλεξε μια εξεταστική-εξπρές, σε μια λογική "τιμωρίας" του φοιτητικού συλλόγου για τις αγωνιστικές αποφάσεις που αυτός είχε πάρει το προηγούμενο διάστημα, λογική που φυσικά και συμπλέει με αυτή της πλειοψηφίας των καθηγητών.

Αυτά όμως δε συγκρίνονται με τη σιωπή-απουσία της στις γενικές συνελεύσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της στάσης αποτελεί η αποχώρησή της από την τελευταία γενική συνέλευση, η οποία δεν αποσκοπούσε παρά στο να εμποδίσει το σύλλογο να αποφασίσει. Αλλά και εκείνη εν όψει της απεργίας της 1/12 την ώρα μάλιστα που ψηφιζόταν και ο προϋπολογισμός. Ένας προϋπολογισμός που ήρθε να αποτελειώσει το δημόσιο πανεπιστήμιο προβλέποντας την παραπέρα μείωση της χρηματοδότησης κατά 80% σε σχέση με πέρυσι και ο οποίος έρχεται να επιβάλλει συνθήκες εξαθλίωσης και εργασιακού μεσαίωνα σε όλα τα λαϊκά στώματα. Σε αυτήν λοιπόν τη γενική συνέλευση, η ΔΑΠ όχι μόνο δεν πήρε θέση για τον προϋπολογισμό που θέτει πλέον ζήτημα βιωσιμότητας για το ίδιο το Πανεπιστήμιο (κάτι που δεν αποτελεί βέβαια έκπληξη αν σκεφτεί κανείς πόσο πολύ επιδιώκει το πέρασμα της χρηματοδότησης σου πανεπιστημίου στα χέρια των επιχειρήσεων..) αλλά αντίθετα, αναλώθηκε σε μια τοποθέτηση παρωδία που μιλούσε μόνο για αξιολόγηση. Μια αξιολόγηση μάλιστα, της οποίας μόνα κριτήρια είναι η ανταγωνιστικότητα και η κάλυψη των αναγκών των επιχειρήσεων και των αγορών. Την ίδια ώρα που ζητούσε συγγράμματα επιλέγει να μην συνδέσει την κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων με τη μείωση των παροχών για την παιδεία και τη διάλυση κάθε έννοιας "κοινωνικού κράτους". Ένα κοινωνικό κράτος που τα τελευταία 20 χρόνια, οι δυνάμεις του αστικού μπλοκ εξουσίας προσπαθούν να μας πείσουν για το πόσο καλό είναι. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν πως όταν η ΔΑΠ μιλάει για συγγράμματα το λέει μόνο για το φαίνεσθαι και για να αποπροσανατολίσει.

Στην ίδια λογική του φαίνεσθαι λειτουργεί και το "κονωνικό περίπτερο". Την περίοδο της κρίσης του καπιταλισμού, οι δυνάμεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης, η οποία είναι και ο κύριος υπεύθυνος για αυτήν την κρίση, έρχονται να μας το παίξουν αλτρουιστές και φιλάνθρωποι. Προωθώντας τη λογική του ότι δίνοντας ένα πακέτο μακαρόνια κάνεις οτι σου αναλογεί για να κάνεις τον κόσμο καλύτερο, ουσιαστικά δεν καλλιεργεί παρά αυταπάτες. Αυταπάτες για το ποιες είναι οι αιτίες του προβλήματος και ποιοι οι υπεύθυνοι.

Όλα αυτά, καθώς και το γεγονός οτι η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ είναι η ΝΔ μέσα στα πανεπιστήμια, αναδεικνύουν και τον πραγματικό της ρόλο μέσα σε αυτά. Δεν είναι η δύναμη εκείνη που αγωνίζεται για το συμφέρον του φοιτητή αλλά αυτή που φροντίζει έτσι ώστε να τον απομονώνει στα στενά όρια της σχολής του και να τον αδρανοποιεί.

Το σκοπό αυτό έρχεται να να εξυπηρετήσει και το ΕΣΥΦ, σε μια λογική ανάθεσης. Μια δομή η οποία θα αποφασίζει για σένα χωρίς εσένα και θα προκύπτει αποκλειστικά μέσα από τη διαδικασία των εκλογών, όπου όλοι πολύ καλά γνωρίζουμε τι μηχανισμούς έχει αναπτύξει η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ μέσα σε αυτήν. Μια δομή μακριά από τις συλλογικές διαδικασίες και τις γενικές συνελεύσεις, που στόχο έχει τη διάλυση του φοιτητικού κινήματος και την αποκοπή του από το κοινωνικοπολιτικό σκηνικό. Έρχεται δηλαδή να ενσωματώσει τον φοιτητικό συνδικαλισμό και τις πολιτικές διεργασίες που επιτελούνται στους συλλόγους, στα μέτρα της. Γεγονός που έχει διττό ρόλο. Από τη μία να φιμώσει τους συλλόγους και από την άλλη να εξασφαλίσει την επιβίωσή της και τον ρόλο της μέσα στο νέο πανεπιστήμιο της Διαμαντοπούλου. Ένα πανεπιστήμιο που δεν απέχει καθόλου από αυτό που η ίδια παρουσιάζει στο "παιδεία 2020" όσο και αν και πάλι για το φαίνεσθαι, δείχνει να αντιτίθεται.

Γιατί ας μη γελιόμαστε, η πραγματική τους αντίθεση στο νόμο Διαμαντοπούλου δεν είναι το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο που αυτός έρχεται να φέρει (γι' αυτό κι η ΝΔ τον υπερψήφισε άλλωστε) αλλά το ότι μένουν στην απ'έξω σε ότι αφορά την συνδιοίκηση. Ο μόνος τρόπος λοιπόν που έχουν οι φοιτητές προκειμένου να προασπίσουν τα συμφέροντά και τις ανάγκες τους είναι οι γενικές συνελέυσεις, οι συλλογικές διαδικασίες και οι συλλογικοί αγώνες.

Την ώρα που η χούντα συγκυβέρνησης-Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ.- κεφαλαίου γίνετια πιο ξεκάθαρη από ποτέ, με το αστικό μπλοκ εξουσίας πιο συσπειρωμένο από ποτέ, η απάντηση δε μπορεί παρά να είναι ένα μαχητικό φοιτητικό κίνημα, που δε θα μιλάει μόνο για δωρεάν συγγράμματα, αλλά θα έχει αντίληψη της εργασιακής του προοπτικής και θα επιδιώκει με κάθε τρόπο την σύνδεσή του με το εργατικό-λαϊκό κίνημα και το σύνολο της πλειττόμενης πλειοψηφίας.

Ο αγώνας των φοιτητών, αγώνας ολόκληρης της κοινωνίας.

ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Ανεργία.. Ακόμα και η σχολή που διάλεξες είχε ως κριτήριο το τί εργασιακό μέλλον θα σου προσφέρει. Σήμερα, τα επίσημα στοιχεία μιλάνε για πάνω από 1 εκατομμύριο ανέργους στη χώρα, αφήνοντας όμως έξω από αυτόν τον αριθμό τους ανασφάλιστους, αυτούς που δουλεύουν με όρους μερικής απασχόλισης και τους μετανάστες. Η ανεργία πλέον, πέρα από κοινωνικό φαινόμενο που πάντα αποτελούσε, αποδεικνύεται περίτρανα ότι αποτελεί μία από τις τρομακτικότερες μορφές καταστολής. Μία καταστολή που δε τη βιώνει μόνο ο ίδιος ο άνεργος αλλά και ο κάθε εργαζόμενος (και μελλοντικός) ο οποίος δε βλέπει στην ανεργία τον τρόπο με τον οποίο κάποιοι καταφέρνουνε να περιορίζουν τις δαπάνες αυξάνοντας έτσι τα κέρδη τους, αλλά ως το φόβητρο εκείνο που τον κατατρέχει διαρκώς, μιας κι η αγωνία για το αν αύριο θα έχει δουλειά δεν του αφήνει περιθώρια όχι μόνο να διεκδικήσει και να αγωνιστεί αλλά ούτε ακόμα ακόμα να ζήσει μιας και όροι εργασίας εξισωμένοι με όρους επιβίωσης, αποτελούν πλέον την εργασιακή πραγματικότητα.

Διανύουμε αυτή τη στιγμή έναν εργασιακό μεσαίωνα ο οποίος τσακίζει κατακτήσεις και δικαιώματα αιώνων για τα οποία έχει παλέψει το εργατικό κίνημα. Ένας εργασιακός μεσαίωνας απόληξη της δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος και της πολιτικής που εφαρμόζεται από το αστικό μπλοκ εξουσίας για τη διάσωσή του. Για εμάς όμως η εργασία, δεν είναι ούτε μέσο καταστολής, ούτε τρόπος παραγωγής υπεραξίας από τη δουλειά των πολλών για τις τσέπες των λίγων, αλλά βασικό δικαίωμα. Δικαίωμα να εργάζεσαι στο αντικείμενο της επιλογής σου, με όρους που εξασφαλίζουν ζωή αξιοπρεπή και όχι επιβίωση και με επίκεντρο τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι των αγορών.

Τον στόχο αυτόν του κεφαλαίου, την έξοδο δηλαδή από την κρίση υπερσυσσώρευσης που αυτό βιώνει, έρχεται να εξυπηρετήσει ο νόμος Διαμαντοπούλου για τα πανεπιστήμια. Να εξασφαλίσει δηλαδή τη δημιουργία εργαζομένων χωρίς δυνατότητα συνολικής εποπτείας του τι παράγουν, χωρίς σφαιρική γνώση και χωρίς δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης των δικαιωμάτων, εργαζομένων πιόνια στα χέρια της εργοδοσίας. Αυτά διασφαλίζονται με τον κατακερματισμό των πτυχίων, τη διάσπαση των γνωστικών αντικειμένων, τη διάλυση των φοιτητικών συλλόγων, την κατάργηση του ασύλου, τη δια βίου μάθηση και της εισαγωγής του ατομικού φάκελου προσόντων.

Με κριτήριο λοιπόν όλα τα παραπάνω, στηρίζουμε την προσπάθεια που γίνεται για την δημιουργία σωματείου ανέργων. Καλούμε στην πορεία κόντρα στην ανεργία την πέμπτη 15 δεκέμβρη στις 18:00 στο Σύνταγμα, με κατεύθυνση στο υπουργείο εργασίας. Σε μια περίοδο τόσο έντονων κοινωνικών διαταραχών όπως της Κερατέας, των ΠΟΕ-ΟΤΑ, της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, της ελληνικής χαλυβουργίας αλλά και εντός των τοιχών της σχολής μας, του επιστημονικού προσωπικού (ΙΔΑΧ), είναι απαραίτητο να αντιληφθούμε τη θέση μας όχι μόνο ως φοιτητές-επιστήμονες, αλλά ως το δυναμικό εκείνο που καλείται να γίνει η πρώτη γενιά που θα εργαστεί με χειρότερους όρους από τους γονείς του. Ας συνειδητοποιήσουμε λοιπόν το τί σημαίνει εργασιακή προοπτική στον καιρό της κρίσης του καπιταλισμού με ελαστική εργασία, εφεδρεία, απολύσεις, πενιχρούς μισθούς κι ανεργία και ας φτιάξουμε πρωτοβουλίες ενάντια στο πανεπιστήμιο των αγορών για να μην αφήσουμε πουθενά να εφαρμοστεί ούτε πτυχή του νόμου Διαμαντοπούλου, ας ενωθούμε με το εργατικό κίνημα και το σύνολο της πληττόμενης πλειοψηφίας σε ένα μέτωπο ρήξης και ανατροπής μέχρι τη νίκη και την κοινωνική χειραφέτηση.

Όλοι στην πορεία στις 15 Δεκέμβρη στις 18:00 με προσυγκέντρωση στο Σύνταγμα!