Το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μάη διαμορφώνει ένα νέο πολιτικό σκηνικό με νέα διλήμματα και νέα ερωτήματα. Σε πρώτη φάση βλέπουμε ένα χτύπημα των δυνάμεων του μνημονίου και την καταδίκη της πολιτικής που μας έφερε ως εδώ. Ταυτόχρονα, παρατηρείται μια στροφή προς την αριστερά από έναν κόσμο που μέχρι πρόσφατα μπορεί να ήταν εγλωβισμένος στα κόμματα του δικομματισμού. Αυτό το βήμα όμως βλέπουμε ότι επιδιώκεται να ενσωματωθεί από τη μεριά του αστικού μπλοκ καθώς αν βαθύνει και προχωρήσει ακόμη περισσότερο θα γίνει πραγματικά επικύνδυνο για το κεφάλαιο και την κυριαρχία του. Έτσι, λοιπόν, εξ’ αιτίας και του εκλογικού αποτελέσματος αλλά και των δυναμικών αγώνων του προηγούμενου διαστήματος, βλέπουμε την προσπάθεια εκλογικών συγκολλήσεων και επανασυσπείρωσης της λεγόμενης «δεξιάς πολυκατοικίας» κι όχι μόνο, των πολιτικών εκφραστών δηλαδή του Μνημονίου και της λιτότητας.
Πλάι σ’ αυτό, το βασικό δίλημμα ανάμεσα σε μνημονιακές και αντιμνημονιακές δυνάμεις αντικαθίσταται απο την κυρίαρχη προπαγάνδα σε δίλημμα ανάμεσα σε φιλοευρωπαϊστές και αντιευρωπαϊστές. Μ’ αυτό το επικοινωνιακό παιχνίδι επιδιώκεται καταρχήν να καλλιεργηθεί στο λαό η λογική ότι η έξοδος από το ευρώ και την Ε.Ε. θα ‘ναι αυτόματα καταστροφική κι ότι με οποιοδήποτε αντίτιμο πρέπει να διαφυλάξουμε την παραμονή μας σε αυτή. Από την άλλη, η τακτική αυτή αποτελεί προσπάθεια ενσωμάτωσης της αριστεράς μέσα στα δικά τους σχέδια και τις στρατηγικές τους επιλογές, ενώ ταυτόχρονα θέλει να οδηγήσει στην απαξιώση και την απομόνωση οποιασδήποτε φωνής έρχεται να μιλήσει για μια άλλη προοπτική, έξω από τον ολοκληρωτικό μηχανισμό της Ε.Ε., σαν καταστροφική και ακραία.
Για εμάς, μέσα στην Ε.Ε., ένα μηχανισμό που κατασκευάστηκε από τους ισχυρούς της Ευρώπης προκειμένου αυτοί να εκμεταλλεύονται τα ανίσχυρα, υποτελή κράτη άλλα και όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς, δεν μπορεί πραγματικά να υπάρξει στρατηγική που θα εξασφαλίζει στους εργαζόμενους και στους ανθρώπους του λαού αξιοπρεπείς μισθούς και συνθήκες διαβίωσης. Η λογική αυτή ενισχύεται και ενδυναμώνεται μέσα από όλες τις συνθήκες που διαχρονικά έχουν υπογραφεί και βρίσκονται υπό εφαρμογή (Μάαστριχτ, Λισαβόνα, Μπολόνια, Σέγκεν, Δουβλίνο και πολλές άλλες) οι οποίες έρχονται να ορίσουν απ’ έξω και με εγκάθετο τρόπο κάθε πτυχή της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής της χώρας. Τις συνθήκες εργασίας, την παιδεία, την υγεία, το όποιο κοινωνικό κράτος, το εμπόριο, τον τουρισμό, το μεταναστευτικό ακόμα και την ίδια τη δημοκρατία. Ακόμα πιο έντονα την παρέμβαση της Ε.Ε. στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες την είδαμε τα τελευταία δυο χρόνια μέσα από τα Μνημόνια, τις δανειακές συμβάσεις, την Τρόικα και την ωμή παρέμβαση της Κομισιόν σε οποιαδήποτε πολιτική απόφαση αφορούσε τον ελληνικό λαό.
Όλα αυτα γιατι ήδη είναι καθορισμένο ότι για να είμαστε στην Ε.Ε. θα πρέπει γύρω στο 75% του προϋπολογισμού μας να πηγαίνει αναγκαστικά στα τοκοχρεολύσια προς τους δανειστές, ένα συγκεκριμένο ποσοστό για εξοπλισμούς και ό,τι από αυτά περισσεύει να κατανέμεται σε μισθούς, συντάξεις, ασφάλιση, παιδεία, υγεία κλπ κι όλα αυτά με βασική προϋποθεση την τήρηση του Μνημονίου. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το αδιέξοδο στην πολιτική αυτή πρόταση που λέει ότι μπορούμε μέσα στην Ε.Ε. και σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης, να χαράξουμε εμείς οι ίδιοι την πολιτική της χώρας μας προς όφελος του λαού και των εργαζομένων και ταυτόχρονα να ακυρώσουμε και το Μνημόνιο. Κατά τη γνώμη μας, η έξοδος από την Ε.Ε. συνδυασμένη και συνδεδεμένη με το αίτημα για διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίση μεγάλων επιχειρήσεων και το πέρασμα στο δημόσιο των τραπεζών με έλεγχο από τους ίδιους τους εργαζόμενους, την ανατροπή των μνημονίων και της δανειακής σύμβασης, αποτελούν βασικά και αναγκαία αιτήματα στο τώρα και εφόσον αυτά επιβληθούν από το ίδιο το λαϊκό κίνημα, μπορούν πραγματικά να φέρουν το λαό από την επόμενη μέρα σε καλύτερη θέση, με καλύτερες συνθήκες εργασίας και ζωής αλλά και να δώσουν πραγματική προοπτική στο ίδιο το κίνημα ώστε να διεκδικήσει ό,τι του ανήκει.
Ωστόσο, να μην ξεχνάμε ότι όποιο κι αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα των ερχόμενων εκλογών ήδη είναι αποφασισμένο ένα νέο πακέτο μέτρων το οποίο θα έρθει να επιβληθεί με κάθε τρόπο και θα φέρει σε ακόμη χειρότερη θέση απ’ αυτή που ήδη βρίσκονται τους εργαζόμενους και το λαό, ακόμα πιο αδικημένους και εξαθλιωμένους. Απέναντι σε αυτά δεν μπορούμε να κηρύξουμε καμία αναμονή και πρέπει να αποβάλλουμε άμεσα κάθε εφησυχασμό εκλογικής λύσης. Αναγκαίο είναι να συνεχίσουμε και να βαθύνουμε το ρήγμα των λαϊκών αγώνων που αναπτύχθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα, να οργανωθούμε από τα κάτω σε δομές αγώνα και αλληλεγγύης στις γειτονιές, στα σωματεία και στους συλλόγους προκειμένου να αποτρέψουμε στους δρόμους όλα τα μέτρα που θα έρθουν αλλά και να ανατρέψουμε συνολικά τη χούντα του ΔΝΤ, της Ε.Ε. και του κεφαλαίου διεκδικώντας παράλληλα όλα αυτά που μας ανήκουν.
Πλάι σ’ αυτό, το βασικό δίλημμα ανάμεσα σε μνημονιακές και αντιμνημονιακές δυνάμεις αντικαθίσταται απο την κυρίαρχη προπαγάνδα σε δίλημμα ανάμεσα σε φιλοευρωπαϊστές και αντιευρωπαϊστές. Μ’ αυτό το επικοινωνιακό παιχνίδι επιδιώκεται καταρχήν να καλλιεργηθεί στο λαό η λογική ότι η έξοδος από το ευρώ και την Ε.Ε. θα ‘ναι αυτόματα καταστροφική κι ότι με οποιοδήποτε αντίτιμο πρέπει να διαφυλάξουμε την παραμονή μας σε αυτή. Από την άλλη, η τακτική αυτή αποτελεί προσπάθεια ενσωμάτωσης της αριστεράς μέσα στα δικά τους σχέδια και τις στρατηγικές τους επιλογές, ενώ ταυτόχρονα θέλει να οδηγήσει στην απαξιώση και την απομόνωση οποιασδήποτε φωνής έρχεται να μιλήσει για μια άλλη προοπτική, έξω από τον ολοκληρωτικό μηχανισμό της Ε.Ε., σαν καταστροφική και ακραία.
Για εμάς, μέσα στην Ε.Ε., ένα μηχανισμό που κατασκευάστηκε από τους ισχυρούς της Ευρώπης προκειμένου αυτοί να εκμεταλλεύονται τα ανίσχυρα, υποτελή κράτη άλλα και όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς, δεν μπορεί πραγματικά να υπάρξει στρατηγική που θα εξασφαλίζει στους εργαζόμενους και στους ανθρώπους του λαού αξιοπρεπείς μισθούς και συνθήκες διαβίωσης. Η λογική αυτή ενισχύεται και ενδυναμώνεται μέσα από όλες τις συνθήκες που διαχρονικά έχουν υπογραφεί και βρίσκονται υπό εφαρμογή (Μάαστριχτ, Λισαβόνα, Μπολόνια, Σέγκεν, Δουβλίνο και πολλές άλλες) οι οποίες έρχονται να ορίσουν απ’ έξω και με εγκάθετο τρόπο κάθε πτυχή της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής της χώρας. Τις συνθήκες εργασίας, την παιδεία, την υγεία, το όποιο κοινωνικό κράτος, το εμπόριο, τον τουρισμό, το μεταναστευτικό ακόμα και την ίδια τη δημοκρατία. Ακόμα πιο έντονα την παρέμβαση της Ε.Ε. στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες την είδαμε τα τελευταία δυο χρόνια μέσα από τα Μνημόνια, τις δανειακές συμβάσεις, την Τρόικα και την ωμή παρέμβαση της Κομισιόν σε οποιαδήποτε πολιτική απόφαση αφορούσε τον ελληνικό λαό.
Όλα αυτα γιατι ήδη είναι καθορισμένο ότι για να είμαστε στην Ε.Ε. θα πρέπει γύρω στο 75% του προϋπολογισμού μας να πηγαίνει αναγκαστικά στα τοκοχρεολύσια προς τους δανειστές, ένα συγκεκριμένο ποσοστό για εξοπλισμούς και ό,τι από αυτά περισσεύει να κατανέμεται σε μισθούς, συντάξεις, ασφάλιση, παιδεία, υγεία κλπ κι όλα αυτά με βασική προϋποθεση την τήρηση του Μνημονίου. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το αδιέξοδο στην πολιτική αυτή πρόταση που λέει ότι μπορούμε μέσα στην Ε.Ε. και σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης, να χαράξουμε εμείς οι ίδιοι την πολιτική της χώρας μας προς όφελος του λαού και των εργαζομένων και ταυτόχρονα να ακυρώσουμε και το Μνημόνιο. Κατά τη γνώμη μας, η έξοδος από την Ε.Ε. συνδυασμένη και συνδεδεμένη με το αίτημα για διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίση μεγάλων επιχειρήσεων και το πέρασμα στο δημόσιο των τραπεζών με έλεγχο από τους ίδιους τους εργαζόμενους, την ανατροπή των μνημονίων και της δανειακής σύμβασης, αποτελούν βασικά και αναγκαία αιτήματα στο τώρα και εφόσον αυτά επιβληθούν από το ίδιο το λαϊκό κίνημα, μπορούν πραγματικά να φέρουν το λαό από την επόμενη μέρα σε καλύτερη θέση, με καλύτερες συνθήκες εργασίας και ζωής αλλά και να δώσουν πραγματική προοπτική στο ίδιο το κίνημα ώστε να διεκδικήσει ό,τι του ανήκει.
Ωστόσο, να μην ξεχνάμε ότι όποιο κι αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα των ερχόμενων εκλογών ήδη είναι αποφασισμένο ένα νέο πακέτο μέτρων το οποίο θα έρθει να επιβληθεί με κάθε τρόπο και θα φέρει σε ακόμη χειρότερη θέση απ’ αυτή που ήδη βρίσκονται τους εργαζόμενους και το λαό, ακόμα πιο αδικημένους και εξαθλιωμένους. Απέναντι σε αυτά δεν μπορούμε να κηρύξουμε καμία αναμονή και πρέπει να αποβάλλουμε άμεσα κάθε εφησυχασμό εκλογικής λύσης. Αναγκαίο είναι να συνεχίσουμε και να βαθύνουμε το ρήγμα των λαϊκών αγώνων που αναπτύχθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα, να οργανωθούμε από τα κάτω σε δομές αγώνα και αλληλεγγύης στις γειτονιές, στα σωματεία και στους συλλόγους προκειμένου να αποτρέψουμε στους δρόμους όλα τα μέτρα που θα έρθουν αλλά και να ανατρέψουμε συνολικά τη χούντα του ΔΝΤ, της Ε.Ε. και του κεφαλαίου διεκδικώντας παράλληλα όλα αυτά που μας ανήκουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου