Στις συνελεύσεις λέμε... ΝΑΙ!

Γιατί είναι σημαντικό να συμμετέχεις στη γενική συνέλευση του συλλόγου; Γιατί η γενική συνέλευση είναι η μόνη διαδικασία στην οποία μπορούν να βρεθούν όλοι οι φοιτητές και ισότιμα κι από τα κάτω, να συζητήσουν για όσα τους αφορούν, τόσο για θέματα της καθημερινότητας στη σχολή, όσο και τα ζητήματα της κοινωνικής πραγματικότητας και να παίρνουν αποφάσεις, τις οποίες εν συνεχεία, από κοινού θα υλοποιούν. Κατανοούμε ότι το κλίμα στις συνελεύσεις κι ο τρόπος που διεξάγεται η κουβέντα, οδηγεί αρκετές φορές, μέλη του συλλόγου στην απογοήτευση και στην απομάκρυνσή τους από αυτές. Ωστόσο, αν όντως θέλουμε να συμβάλλουμε στις συλλογικές διαδικασίες και να αντιστρέψουμε αυτή την κατάσταση, ο μόνος τρόπος είναι να εμπλέκονται όσο το δυνατόν περισσότεροι φοιτητές σε αυτές, ώστε κι αυτά τα φαινόμενανα περιορίζονται ενεργά από τον ίδιο τον κόσμο της συνέλευσης αλλά και οι ίδιες οι αποφάσεις να εκφράζουν και να ενωποιούν όσο το δυνατόν περισσότερο τη πλειοψηφία του συλλόγου.

Η «εύκολη λύση» απέναντι στις προβληματικές της γενικής συνέλευσης, είναι να πούμε ότι αυτή η διαδικασία δε μας αφορά και άρα κοιτάμε πως κάθε έτος χωριστά, θα αντιμετωπίσει τα προβλήματά του, αποσυνδεδεμένο από οτιδήποτε άλλο συμβαίνει στη σχολή και στην κοινωνία συνολικότερα. Όμως κανένα πρόβλημα έτους δεν είναι αποκομμένο από τα προβλήματα όλων των ετών, και μαζί όλα αυτά από τα προβλήματα του Πανεπιστημίου και της κοινωνίας, π.χ. οι εργαστηριακοί οδηγοί κόβονται στο πρώτο έτος αλλά και στα επόμενα και αυτό προκύπτει λόγω του κουτσουρεμένου προϋπολογισμού του Πανεπιστημίου. Άρα, αναγκαίο είναι να κατορθώσουμε να ανάγουμε τα προβλήματα του κάθε έτους, σε υπόθεση όλου του συλλόγου μέσα από τη γενική συνέλευση, ώστε οι αγωνες μας για όλα όσα διεκδικούμε, να μπορούν να είναι νικηφόροι.

Μία ακόμα χειρότερη λογική, είναι να εκλέγεται επιτροπή έτους σε μία λογική πενταμελούς της τάξης στο σχολείο, όπου ουσιαστικά το κάθε έτος θα αναθέτει σε 5 «πεφωτισμένους» αντιπροσώπους, να αγωνιστούν γι αυτό, χωρίς αυτό. Αυτή η λογική έρχεται να καλλιεργήσει στο σύλλογο, την αντίληψη ότι η διεκδίκηση είναι υπόθεση λίγων και ειδικών και ότι το μόνο χρέος της πλειοψηφίας είναι να εκλέξει τον έναν ή τον άλλον. Έτσι, ο φοιτητής δεν κάνει δική του υπόθεση τον αγώνα για όσα τον αφορούν, αλλά αφήνει κάποιες εκλεγμένες ιεραρχίες πάνω από αυτόν, να αποφασίζουν ποιο είναι το συμφέρον του.

Γιατί η απάντηση δίνεται συλλογικά και όχι ατομικά;

Γιατί όσο κι αν στραφεί ο καθένας από εμάς στο άτομό του, το μάθημά του και την καριέρα του, το μόνο σίγουρο για τη γενιά μας είναι ότι την περιμένει ένα μέλλον ανεργίας και μετανάστευσης, στην καλύτερη περίπτωση ένα μέλλον ακραία ελαστικών σχέσεων εργασίας, ενώ στο τώρα, οι συνθήκες που σπουδάζει θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Αντίθετα, μόνο αν ενωθούμε συλλογικά με βάση τις ανάγκες μας και τις διεκδικήσουμε από κοινού, μπορούμε να έχουμε κατακτήσεις στο τώρα για τη σχολή μας και το Πανεπιστήμιο, αλλά και να διαμορφώσουμε από κοινού, ένα καλύτερο αύριο βασισμένο σε ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και όπου δε θα υπάρχει πια εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.