Για το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση του αγώνα, του Θανάση Αγαπητού

Προς τους μαθητές μου, τους γονείς τους και τους συναδέλφους μου, τους συντρόφους μου στη δουλειά και τον αγώνα.

Ως δάσκαλος, σκεπτόμενος άνθρωπος, αλλά και ως ενεργός πολίτης που ασχολείται με τα κοινά για πάνω από 30 χρόνια θα ήθελα να σας απευθύνω αυτά τα λίγα λόγια.

Την Παρασκευή 16/11/12 στις 11:45 πμ με το τέλος της εκδήλωσης του σχολείου μου για την επέτειο του Πολυτεχνείου ( 107^ο  Δημοτικό Σχολείο - Τμήμα Ένταξης παιδιών με ειδικές ανάγκες), έγινε με κινηματογραφικό τρόπο μπροστά στα μάτια των παιδιών, η απαγωγή - σύλληψή μου και μεταφορά μου στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης, από 4 άνδρες της ασφάλειας.

Όλα αυτά παραμονή της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ενάντια στη χούντα, οδηγώντας μας σε συνειρμούς για μια νέα χούντα ενάντια στο λαό σήμερα. Μια περιστολή της ελευθερίας που έρχεται να συμπληρώσει τον οικονομικό και κοινωνικό σφαγιασμό.

Παρέρχομαι την κατηγορία σε βάρος μου, ως παντελώς ανυπόστατη έως γελοία. Η πρωτοφανής απόπειρα να γίνει η δίκη κεκλεισμένων των θυρών, εντάσσεται σε ένα γενικότερο πλαίσιο τρομοκράτησης κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου, κάθε αντιστεκόμενης φωνής για ζωή και αξιοπρέπεια. Όλα αυτά, αποτελούν κατάλυση στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων που ο παγκόσμιος πολιτισμός κατέκτησε με αίμα.

Δεν διώκομαι για καμία παράνομη πράξη. Ούτε με το μέτρο και το νόμο του καθεστώτος μόνιμης «έκτακτης» ανάγκης,  που θέλουν να επιβάλουν.  Ούτε να το ισχυριστούν δεν μπορούν. Διώκομαι, στοχευμένα και προκατασκευασμένα, για την στάση μου, τις ιδέες μου, την δημόσια κοινωνική και πολιτική δραστηριότητα μου, που είναι ταγμένη στα συμφέροντα της κοινωνικής πλειονότητας. Ανήμερα την 28^η Οκτώβρη φέτος,  με είχαν συλλάβει και πάλι. Ήμουν  στο δρόμο, έξω από οποιοδήποτε χώρο διαδήλωσης. Αφού με φώναξαν με το όνομα μου, στη συνέχεια μου είπαν να τους ακολουθήσω για εξακρίβωση στοιχείων!  Ας κάνουν τουλάχιστον μια προσπάθεια να μην προκαλούν ειρωνικά γέλια…

Ποινικοποιείται σήμερα το δικαίωμα στη διαμαρτυρία, απέναντι στις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΔΝΤ και της κυβέρνησης, για να μην περάσουν τα βάρβαρα μέτρα του μνημονίου. Τα μέτρα που διαλύουν οικογένειες, σχολεία και νοσοκομεία. Που γεννούν εκατομμύρια ανέργους, νέους ξενιτεμένους και φτωχαίνουν το λαό.

Δεν μπορώ να μην το υπογραμμίσω: Το πρωί της ίδιας μέρας της σύλληψης μου είχε βγει η καγκελάριος της Γερμανίας Μέρκελ, για να καταγγείλει τη  «βία στην Ελλάδα».  Τόση προθυμία και δουλικότητα να ικανοποιηθούν εταίροι – θύτες μας;

Μαζί με τα δικαιώματα και τις ανάγκες, τις δικές μας και των παιδιών μας, για μια αξιοβίωτη ζωή κι ένα ελπιδοφόρο μέλλον, θέλουν να βγάλουν  στην παρανομία και το δικαίωμα στην αντίσταση.

Είναι μικρόνοοι! Ειδικά τέτοιες μέρες.

Η εμπειρία της κατοχής νομιμοποίησε βαθειά στην ιστορική μνήμη την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ του λαού.

Το πολυτεχνείο του ’73, νομιμοποίησε την ΕΞΕΓΕΡΣΗ ενάντια σε κάθε τυραννία και καταπίεση.

Μην προκαλούν με τα υποκριτικά περί «βίας». Βία είναι η ανεργία, οι απολύσεις, οι περικοπές μισθών και τόσα άλλα, που επιβάλλουν σε ένα ανυπεράσπιστο λαό. Πρέπει να χειροκροτήσουμε κιόλας;

Αλλά δεν σας απευθύνω αυτά τα λόγια απλά για να επικαλεστώ το αναφαίρετο δικαίωμα μου, όπως και όλων εσάς, να συμμετέχω στα κοινά και να αγωνίζομαι για μια καλύτερη παιδεία και ένα καλύτερο αύριο.

Είμαι δάσκαλος και δημόσιος λειτουργός. Σε τούτες τις δύσκολες στιγμές, θεωρώ  καθήκον μου να διδάσκω με τη στάση μου, την αξιοπρέπεια και όχι την μοιρολατρία. Ιδιαίτερα οι δικοί μου μαθητές (παιδιά με ειδικές ανάγκες), πάντα είχαν ανάγκη να προσπερνούν την αδιαφορία και τη δυσκολία. Ειδικότερα σήμερα, που η ανθρωποφάγα παιδεία των περικοπών θεωρεί τη φροντίδα γι αυτούς υπερβολική πολυτέλεια.

Το «να κοιτάζω τη δουλίτσα μου και τη βολή μου» κάτω από την δήθεν θαλπωρή της σιγουριάς μιας δημόσιας υπηρεσίας, ποτέ δεν το ασπάστηκα.

Πώς να το κάνουμε. Υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι  λειτουργοί για το κοινό καλό μέσα από το συλλογικό αγώνα. Το έχουμε διαλέξει, από το να είμαστε υπάλληλοι της τρόικας, όπως οι κυβερνώντες,  γονατιστοί μπροστά της.

Ιδιαίτερα σήμερα, θεωρώ πως η υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών (υγείας, παιδείας), είναι καθήκον και χρέος προς τα παιδιά μας. 

Κονταίνει τους ανθρώπους η καταφυγή στο ατομικό βόλεμα, στο πρωτόκολλο μια δημοκρατίας ανάπηρης, η αδιαφορία για ότι συμβαίνει γύρω μας.

Ιδίως για μας τους εκπαιδευτικούς, έξω από μια τέτοια στάση ζωής, δεν υπάρχει διδασκαλία. Γιατί η γνώση χρειάζεται ελευθερία και η κριτική σκέψη δεν ανασαίνει στο φόβο. Η ιστορία πρέπει να διαβαίνει περήφανη πάνω στα οράματα για ένα καλύτερο αύριο κι όχι να ακυρώνεται με σκυφτά κεφάλια και λυγισμένους κορμούς.

Μόνο έτσι μπορώ να κοιτάζω τους γονείς και  τους μαθητές μου στα μάτια. Να ελπίζω πως σαν δάσκαλος θ’ αφήσω ένα χνάρι, για να βρουν το δρόμο τους για έναν καλύτερο κόσμο. Ένα κόσμο όπου θα ξεδιπλώσουν τα δικά τους όνειρα.

Και ένα τελευταίο που θέλω να σας πω: Δυνατά μπροστά όλοι μας! Νικητής θα βγει ο λαός και το δίκιο του. Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που με αξιοπρέπεια αγωνίζονται. Τους δυνάστες τους καταπίνει η χλεύη της ιστορίας.

Θεσσαλονίκη, 17/11/2012

Θανάσης Αγαπητός

τ. μέλος του ΔΣ της ΔΟΕ

υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης με την αντικαπιταλιστική αριστερά

μέλος  της Εκτελεστικής  Επιτροπής του Ν/Τ της ΑΔΕΔΥ

μέλος  του Δ.Σ. του Β΄ Συλλόγου εκπαιδευτικών  Π.Ε. Θεσ/νίκης

αιρετό μέλος του Περιφερειακού Υπηρεσιακού Συμβουλίου Π.Ε. Ανατολικής Θεσ/νίκης.

μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΠΕ του Νέου Αριστερού Ρεύματος (ΝΑΡ)