Τις τελευταίες δύο εβδομάδες κυβέρνηση και υπουργείο έχουν εξαπολύσει την πιο σκληρή επίθεση ενάντια στον αγώνα του διοικητικού προσωπικού, βάζοντας σε εφαρμογή όλους τους μηχανισμούς που έχουν στα χέρια τους. Η τρομοκρατία τους ξεκίνησε με απειλές για όσους εργαζόμενους δεν ήταν διατεθειμένοι να απογραφούν (κι εκεί είδαμε και τον ρόλο του διοικητικού συμβουλίου του συλλόγου των διοικητικών στο οποίο υπερισχύουν οι καθεστωτικές δυνάμεις των ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ) προσπαθώντας να διασπάσουν τους εργαζόμενους. Στη συνέχεια, όταν αυτή τους η προσπάθεια απέτυχε, σειρά είχε η Σύγκλητος και ένα μεγάλο κομμάτι των μελών ΔΕΠ, που βάλθηκαν να ανοίξουν τις σχολές, «σεβόμενοι στο απόλυτο» πάντα την απεργία των διοικητικών. Τέλος, είδαμε και το υπουργείο να διαγράφει από τη μισθοδοσία, να απολύει δηλαδή, αυτόματα, εργαζόμενους (τεχνικούς Η/Υ και φύλακες) αλλά και να στέλνει στα πειθαρχικά της... Β'βάθμιας Εκπαίδευσης όσους τελικά δεν υπέκυψαν στην τρομοκρατία και δεν απογράφησαν, παρακάμπτοντας έτσι την τυπική ανάγκη να στηθούν πειθαρχικά μέσα στα Πανεπιστήμια και τις αντιστάσεις που αυτό θα συναντούσε.
Σε όλο αυτό το μπαράζ απεργοσπαστικών μηχανισμών, έγινε απόλυτα σαφές ποιοι τελικά είναι αυτοί που παλεύουν για το δημόσιο και δωρεάν Πανεπιστήμιο και ποιοι είναι αυτοί που καίγονται μονο για τη μετατροπή του σε επιχειρηματικό! Έτσι, την ώρα που ένα ευρύ μέτωπο φοιτητών – εργαζομένων και κάποιων μελών ΔΕΠ αναπτύσσεται και παλεύει για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, κάποιοι άλλοι κάνουν ότι μπορούν για να υπονομεύσουν αυτόν τον αγώνα.
Έτσι, είδαμε και μες στο τμήμα μας, για ακόμα μια φορά, τον κο. Χριστοδουλάκη να παίρνει ξεκάθαρα το μέρος του Υπουργείου και της κυβέρνησης. Αραδιάζοντας μια σειρά από ψέματα σε άρθρο που δημοσίευσε στην Athens Voice, δεν κατάφερε παρά να μας αποδείξει πως το μόνο που τον απασχολεί είναι το πώς θα υποσκάψει τον αγώνα των διοικητικών για την μη εφαρμογή της ΚΥΑ, το πώς θα αποδυναμώσει τον αγώνα της πλειοψηφίας της ακαδημαϊκής κοινότητας ενάντια στην υποβάθμιση και στη μετέπειτα επιχειρηματικοποίηση του Πανεπιστημίου και το πώς τελικά θα συνεχίσουν από τη μία να «τρέχουν» προς το γραφείο του τα χρήματα από τα ερευνητικά προγράμματα της Ε.Ε. κι από την άλλη αυτός προσωπικά θα εξασφαλίσει τη θέση του στο νέο Πανεπιστήμιο που ετοιμάζουν.
Και ποιο θα είναι αυτό το Πανεπιστήμιο; Θα’ ναι αυτό όπου η φύλαξη, η γραμματειακή και τεχνική υποστήριξη, η διοίκηση, ακόμα και τα προγράμματα σπουδών, θα βρίσκονται στα χέρια εργολάβων και μάνατζερ. Όπου τα δίδακτρα και οι διαγραφές θα είναι δεδομένα, η έρευνα θα εξυπηρετεί τις ανάγκες του κεφαλαίου και όπου τα πτυχία μας (ή καλύτερα «ατομικοί φάκελοι προσόντων») θα’ ναι διαβατήρια ανεργίας στον εργασιακό μεσαίωνα που μας επιβάλλουν.
Αυτό το Πανεπιστήμιο λοιπόν, είναι το Πανεπιστήμιο που ονειρεύεται και ο κος. Χριστοδουλάκης. Γι’ αυτό και τα ψέματα για τις γενικές συνελεύσεις, για τις καταλήψεις και τα όργανα του κινήματος (απεργιακές επιτροπές κλπ). Γι' αυτό οι κουραστικές πλέον πλέον προσβολές για “κομματικούς λεγεωνάριους” που ιεραρχούν τη λαϊκή και τον καφέ πάνω από τη Γενική τους Συνέλευση. Γι’ αυτό η αποθέωση των δήθεν 22.000 υπογραφών της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ για ανοιχτές σχολές. Γι' αυτό τα “βέλη” προς τα ΜΜΕ ότι δήθεν... προβάλλουν τις κινητοποιήσεις και ποτέ την αντίθετη άποψη (!!!). Γι’ αυτό η δολοφονική αδιαφορία για τους 600 πλέον εργαζόμενους του ΕΚΠΑ που χάνουν τη δουλειά τους, που συνοδεύεται από κορώνες για τη “συμπίεση” του χρόνου διδασκαλίας, πάντα από “αγνό” ενδιαφέρον για το φοιτητή.
Το φοιτητικό κίνημα όμως και η νεολαία συνολικά, δεν χωράει ούτε στο Πανεπιστήμιο, ούτε στο μέλλον που της διαμορφώνουν. Με φόντο τα 40 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η νεολαία στο πλευρό του κόσμου της εργασίας παλεύει για μόρφωση, για δουλειά κι ελευθερία. Μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις, τα συλλογικά μας όργανα και το συντονισμό μας, απαντάμε τόσο στην επίθεση που κυβέρνηση – Ε.Ε. – Δ.Ν.Τ. έχουν εξαπολύσει ενάντια στα δικαιώματα και στις κατακτήσεις μας, φορτώνοντας έτσι την κρίση τους στις πλάτες μας, όσο όμως και το πολιτικό τους προσωπικό μες στους χώρους δουλειάς και στις σχολές μας. Γι’ αυτό κε. Χριστοδουλάκη, να’ χετε κατά νου πως όπως εσείς έχετε διαλέξει στρατόπεδο και υπερασπίζεστε την πολιτική της κυβέρνησης, την τρόικα και το επιχειρηματικό Πανεπιστήμιο, έτσι κι εμείς έχουμε διαλέξει στρατόπεδο. Και το δικό μας στρατόπεδο είναι αυτό που βρίσκεται απέναντί σας, και είναι αυτό που παλεύει για την ανατροπή του μαύρου μετώπου που τσακίζει τα δικαιώματα και τις ζωές μας. Που παλεύει για το Πανεπιστήμιο των αναγκών μας και για μια ζωή ανθρώπινη και με αξιοπρέπεια!
Σε όλο αυτό το μπαράζ απεργοσπαστικών μηχανισμών, έγινε απόλυτα σαφές ποιοι τελικά είναι αυτοί που παλεύουν για το δημόσιο και δωρεάν Πανεπιστήμιο και ποιοι είναι αυτοί που καίγονται μονο για τη μετατροπή του σε επιχειρηματικό! Έτσι, την ώρα που ένα ευρύ μέτωπο φοιτητών – εργαζομένων και κάποιων μελών ΔΕΠ αναπτύσσεται και παλεύει για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, κάποιοι άλλοι κάνουν ότι μπορούν για να υπονομεύσουν αυτόν τον αγώνα.
Έτσι, είδαμε και μες στο τμήμα μας, για ακόμα μια φορά, τον κο. Χριστοδουλάκη να παίρνει ξεκάθαρα το μέρος του Υπουργείου και της κυβέρνησης. Αραδιάζοντας μια σειρά από ψέματα σε άρθρο που δημοσίευσε στην Athens Voice, δεν κατάφερε παρά να μας αποδείξει πως το μόνο που τον απασχολεί είναι το πώς θα υποσκάψει τον αγώνα των διοικητικών για την μη εφαρμογή της ΚΥΑ, το πώς θα αποδυναμώσει τον αγώνα της πλειοψηφίας της ακαδημαϊκής κοινότητας ενάντια στην υποβάθμιση και στη μετέπειτα επιχειρηματικοποίηση του Πανεπιστημίου και το πώς τελικά θα συνεχίσουν από τη μία να «τρέχουν» προς το γραφείο του τα χρήματα από τα ερευνητικά προγράμματα της Ε.Ε. κι από την άλλη αυτός προσωπικά θα εξασφαλίσει τη θέση του στο νέο Πανεπιστήμιο που ετοιμάζουν.
Και ποιο θα είναι αυτό το Πανεπιστήμιο; Θα’ ναι αυτό όπου η φύλαξη, η γραμματειακή και τεχνική υποστήριξη, η διοίκηση, ακόμα και τα προγράμματα σπουδών, θα βρίσκονται στα χέρια εργολάβων και μάνατζερ. Όπου τα δίδακτρα και οι διαγραφές θα είναι δεδομένα, η έρευνα θα εξυπηρετεί τις ανάγκες του κεφαλαίου και όπου τα πτυχία μας (ή καλύτερα «ατομικοί φάκελοι προσόντων») θα’ ναι διαβατήρια ανεργίας στον εργασιακό μεσαίωνα που μας επιβάλλουν.
Αυτό το Πανεπιστήμιο λοιπόν, είναι το Πανεπιστήμιο που ονειρεύεται και ο κος. Χριστοδουλάκης. Γι’ αυτό και τα ψέματα για τις γενικές συνελεύσεις, για τις καταλήψεις και τα όργανα του κινήματος (απεργιακές επιτροπές κλπ). Γι' αυτό οι κουραστικές πλέον πλέον προσβολές για “κομματικούς λεγεωνάριους” που ιεραρχούν τη λαϊκή και τον καφέ πάνω από τη Γενική τους Συνέλευση. Γι’ αυτό η αποθέωση των δήθεν 22.000 υπογραφών της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ για ανοιχτές σχολές. Γι' αυτό τα “βέλη” προς τα ΜΜΕ ότι δήθεν... προβάλλουν τις κινητοποιήσεις και ποτέ την αντίθετη άποψη (!!!). Γι’ αυτό η δολοφονική αδιαφορία για τους 600 πλέον εργαζόμενους του ΕΚΠΑ που χάνουν τη δουλειά τους, που συνοδεύεται από κορώνες για τη “συμπίεση” του χρόνου διδασκαλίας, πάντα από “αγνό” ενδιαφέρον για το φοιτητή.
Το φοιτητικό κίνημα όμως και η νεολαία συνολικά, δεν χωράει ούτε στο Πανεπιστήμιο, ούτε στο μέλλον που της διαμορφώνουν. Με φόντο τα 40 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η νεολαία στο πλευρό του κόσμου της εργασίας παλεύει για μόρφωση, για δουλειά κι ελευθερία. Μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις, τα συλλογικά μας όργανα και το συντονισμό μας, απαντάμε τόσο στην επίθεση που κυβέρνηση – Ε.Ε. – Δ.Ν.Τ. έχουν εξαπολύσει ενάντια στα δικαιώματα και στις κατακτήσεις μας, φορτώνοντας έτσι την κρίση τους στις πλάτες μας, όσο όμως και το πολιτικό τους προσωπικό μες στους χώρους δουλειάς και στις σχολές μας. Γι’ αυτό κε. Χριστοδουλάκη, να’ χετε κατά νου πως όπως εσείς έχετε διαλέξει στρατόπεδο και υπερασπίζεστε την πολιτική της κυβέρνησης, την τρόικα και το επιχειρηματικό Πανεπιστήμιο, έτσι κι εμείς έχουμε διαλέξει στρατόπεδο. Και το δικό μας στρατόπεδο είναι αυτό που βρίσκεται απέναντί σας, και είναι αυτό που παλεύει για την ανατροπή του μαύρου μετώπου που τσακίζει τα δικαιώματα και τις ζωές μας. Που παλεύει για το Πανεπιστήμιο των αναγκών μας και για μια ζωή ανθρώπινη και με αξιοπρέπεια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου