ΕΔΩ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ 

Εν αρχή ήταν η Χούντα. Περιγραφικότερα μπορούμε να πούμε ότι ήταν ένα καθεστώς στο οποίο οι συναθροίσεις άνω των τριών ατόμων ήταν απαγορευμένες, οι απόψεις έπρεπε να συγκλίνουν προς το νομότυπο της στρατιωτικής ηγεσίας και η ελευθερία ανύπαρκτη. Έτσι, οι συλλογικές αποφάσεις ήταν αδύνατες και ως συνέπεια, το όλο οικοδόμημα στηριζόταν στην πεμπτουσία της φράσης “αποφασίζομεν και διατάσσομεν”. Ευτυχώς για μας (δυστυχώς για κάποιους άλλους) το παραπάνω μόρφωμα μαζί με τα κύρια πολιτισμικά του στοιχεία έπεσαν και τα δημοκρατικά ήθη μαζί με την πλουραλιστική τους φύση ήρθαν στο προσκήνιο. Σίγουρα αυτό θα ήταν ένα happy end της αισιόδοξης κοινωνικής πλευράς που πιστεύει ότι τελικά η δημοκρατία επικράτησε ολοκληρωτικά.

        Αν κοιτάξουμε όμως (εμείς οι μηδενιστές και τρομολάγνοι φοιτητές) την κοινωνία στο μικροσκόπιο θα δούμε το δημοκρατικό της πλαίσιο να κλονίζεται.

Εστιάζονας, λοιπόν, στο Βιολογικό όπου και σπουδάζουμε δεν θα δούμε λίγους καθηγητές που με τις πρακτικές τους υπερβαίνουν τον θεσμικό τους ρόλο και κατά συνέπεια τις δημοκρατικές τους δικαιοδοσίες. Ήδη στο πρόσφατο παρελθόν είδαμε μια έντονη απαξίωση της απόφασης της Γενικής μας Συνέλευσης από τον αγαπητό μας πρόεδρο ο οποίος έχοντας την στήριξη δυο – τριών καθηγητών και ενός Δαπίτη αποφάσισε τελείως αυθαίρετα ότι ήταν παράνομη. Ανεξάρτητα με το ποια ήταν η απόφαση, εύλογα αναρωτιέται κανείς πώς θα μπορούσε ένα άτομο με τον οποιοδήποτε θεσμικό ρόλο να την κρίνει παράνομη και να μην τη δεχτεί. Δυστυχώς, θα πρέπει να δυσαρεστήσουμε στην προκειμένη τον αισιόδοξο της υπόθεσης που πίστεψε οτι το αποφασίζω και διατάζω πέθανε.

        Αυτή την ΄΄άτυχη΄΄περίπτωση ακολουθούν διάφοροι καθηγητές που εκμεταλλευόμενοι τα μέσα που τους δίνονται (μαθήματα, εργαστήρια, e-class) άρχισαν να τρομοκρατούν τους φοιτητές θέτοντας στο τραπέζι την πιθανότητα να χαθεί το εξάμηνο αν επαναληφθεί η ίδια απόφαση. Βέβαια οι φοιτητές δεν ξέρουν ότι εξάμηνα δεν έχουν χαθεί με δύο κι τρεις μήνες καταλήψεων πόσο μάλλον από μία και δύο εβδομάδες. Ακόμα δεν συνυπολογίζουν ότι το τμήμα μπορεί να μην έχει καν τους απαίραιτητους πόρους για να ασκήσει στα εργαστήρια το διπλάσιο αριθμό φοιτητών του χρόνου. Φτάσαμε μέχρι το σημείο να ειπωθεί από καθηγητή ότι στην Αγγλία δεν γινόντουσαν καταλήψεις την ίδια στιγμή που είχε κλείσει το Cambridge μαζί με άλλες 29 σχολες! Τη σκυτάλη παίρνουν καθηγητές όπως ο Ροδάκης και ο Χριστοδουλάκης με άμεσες απειλές προς τους φοιτητές, είτε με παροπομπή τους σε πειθαρχικό είτε ζητώντας τα ονόματα όσων ψήφισαν την εν λόγω απόφαση του συλλόγου για να μην τους υπογράψει ποτέ το πτυχίο. Ένας μπάτσος στη σχολή  και ένας που θα ελέγχει τι ψηφίζουν οι φοιτητές για να τους αφήσει να αποφοιτήσουν αρκούν για να μεταφερθούμε στο προηγούμενο βαγόνι της πολιτικής μας ιστορίας.

        Στο σημείο αυτό θα πρέπει να διασαφηνίσουμε σε όσους αυταπατώνται περί ισότιμης συνεργασίας και κοινού συμφέροντος φοιτητών – καθηγητών ότι εμείς δεν θα εργαστούμε με την ασφάλεια της μονιμότητας ούτε με τις ίδιες αποδοχές. Όπως μας τόνισε ο “νόμος και τάξη” κύριος πρόεδρος δεν έχει κανένα λόγο να απεργήσει. Οι διασυνδέσεις του με το υπουργείο για τις οποίες υπερηφανεύεται δεν του το επιτρέπουν, βλέπετε. Το δικαίωμα των συναδέλφων του να απεργήσουν, επίσης, δεν ήταν τόσο νομότυπο ώστε να το συμπεριλάβει στην απόφαση του να ορίσει συνέλευση τμήματος την Τετάρτη της γενικής απεργίας. Τέλος, ως κερασάκι στην τούρτα, έρχεται η διαταγή να γίνουν εργαστήρια και μαθήματα ολη την εβδομάδα λες και η  απεργία των μέσων μεταφοράς Δευτέρα με Πέμπτη (με την Τρίτη και την Πέμπτη να είναι 24ωρες) να μην παρουσιάζει καμία αντικειμενικότητα σαν εμπόδιο.

        Έχοντας στο μυαλό μας εκείνη την δύσκολη περίοδο στην οποία αναφερθήκαμε θα ήταν λανθασμένο τελικά να θεωρήσουμε ότι η ανελευθερία στο σύνολό της δεν νικήθηκε ποτέ. Ούτως ή άλλως η οριζόντια ισοπέδωση δεν μας βοηθάει να πλησιάσουμε την αντικειμενικότητα. Όμοια, δεν μπορούμε να κάνουμε το αντίστροφο μαζοποιώντας τα δημοκρατικά ήθη με τις παραπάνω συμπεριφορές και νοοτροπίες. Είναι αναγκαίο να τις διακρίνουμε και να ασκήσουμε την ανάλογη κριτική για να καταφέρουμε εν τέλει να τις νικήσουμε. Ξέρουμε ότι για να γίνει αυτό πρέπει να αγωνιστούμε ενωμένοι καθώς όπως παντού στην κοινωνία, έτσι και στο Βιολογικό η αλληλεγγύη είναι το όπλο της πληττόμενης πλειοψηφίας.

        Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να νομιμοποιούμε τις εντολές που έχει πάρει ο κύριος πρόεδρος για “εύρυθμη” λειτουργία της σχολής εν μέσω κινητοποιήσεων και να μην προτάσσουμε τις ανάγκες μας μέσα από τα δίκαια αιτήματα μας. Στον αγώνα για την ελευθερία, που δεν σταμάτησε ποτέ, οι καθηγητές θα έπρεπε να είναι αλληλέγγυα στο πλευρό μας και όχι απέναντι μας βάζοντας συνεχώς φράγματα χτισμένα από τρομοκρατία και ψέμματα.

       

Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται δύο χρόνια απ’την επίθεση μπράβων της εργοδοσίας στο πρόσωπο της Κωνσταντίνας Κούνεβα (καθαρίστρια, μετανάστης, με αγωνιστική δράση στο χώρο εργασίας της) η εργοδοτική τρομοκρατία ωστόσο όλο κι εντείνεται. Αποτέλεσμα της διαρκούς αυτής επίθεσης αποτελεί η αλλοτρίωση των εργασιακών σχέσεων και η καταπάτηση κάθε συλλογικού κεκτημένου με βιτρίνα μια διεθνή οικονομική κρίση η οποία κάθε άλλο παρά απρόσμενη ήταν.

Έτσι λοιπόν, φτάνουμε σήμερα – μετά από δυο μνημόνια.. – εν μία νυκτί, να διαμορφώνεται ένας νέος εργασιακός μεσαίωνας, τον οποίο δε θα χρεωθεί κανένας άλλος παρά οι εργαζόμενοι και η νεολαία, και με συνοπτικές διαδικασίες να πετάνε στα σκουπίδια όλα όσα το εργατικό κίνημα κατέκτησε μες στο χρόνο με τους αγώνες του.

Αποκορύφωμα αυτής της επίθεσης αποτελεί η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και η αντικατάστασή τους απ’τις «ειδικές επιχειρησιακές συμβάσεις». Συμβάσεις, που με το νέο καθεστώς, υπογράφονται μεταξύ επιχείρησης εργαζομένων και δεν μπορεί να τις ακυρώσει απολύτως κανείς. Γίνεται λοιπόν αντιληπτό πως σε καμία περίπτωση ο εργαζόμενος δε θα μπορεί να την αρνηθεί αλλά και το γεγονός πως πλέον οι κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις εργασίας (συμβάσεις που προσδιόριζαν καλύτερους όρους σε κάθε κλάδο και επάγγελμα) παραγκωνίζονται και ουσιαστικά αναιρούνται. Αποτέλεσμα; Οι συλλογικές διεκδικήσεις σχεδόν αφανίζονται μιας και ο κάθε εργαζόμενος αφήνεται ναυαγός σε έναν εργασιακό ωκεανό όταν δεν έχει κανέναν άλλον δίπλα του παραμόνο όσους εργάζονται στην ίδια επιχείρηση με αυτόν. Προφανώς όμως και η επίθεση δε θα σταματήσει εδώ -  μιας και το πρώτο και κυριότερο βήμα γίνεται – και η ολοκληρωτική διαίρεση των εργαζομένων θα επιτευχθεί με τις επερχόμενες ατομικές συμβάσεις εργασίας, εφαρμόζοντας ουσιαστικά τη βασική αρχή του καπιταλισμού, το «διαίρει και βασίλευε».

Η εξαθλίωση των όρων εργασίας όμως, δε σταματά εδώ. Κατάργηση αποζημίωσης για την απόλυση όσων εργάζονται μέχρι πρωτίστως (δοκιμαστική εργασία), επέκταση ενοικίασης εργαζομένων από 18 σε 36 μήνες, περικοπές σε μισθούς, δουλειά και το σαββατοκύριακο, αποτελούν κάποιες μόνο από τις πιο αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις των τελευταίων ετών, που Γιωργάκης, ΕΕ, και ΔΝΤ επέβαλαν… «για να βγούμε απ’την κρίση».

Ο καθένας από μάς θα ήταν πολύ πιθανό ν’αναρωτηθεί «κι εμένα τί με αφορά;». Η πραγματικότητα όμως αναιρεί από μόνη της το παραπάνω ερώτημα μιας και οι ιδιοτικοποιήσεις σε ΔΕΚΟ και οι απολύσεις εργαζομένων (που συνεπάγονται αυτών) έρχονται να επηρεάσουν άμεσα την καθημερινή ζωή του καθενός μας (και όλων μας..) με χαρακτηριστικό παράδειγμα την αύξηση των εισητηρίων στα ΜΜΜ. Το χτύπημα όμως της καθημερινότητάς μας, δεν περιορρίζεται εκεί, μιας και οι αυξήσεις στον ΦΠΑ δεν αφορούν μόνο στα είδη πολυτελείας αλλά και σε αυτά πρώτης ανάγκης. Και όλα αυτά μάλιστα, την ίδια ώρα, που οι φοροελαφρύνσεις για το κεφάλαιο συνεχίζουν να επεκτείνονται.

Σύμμαχος κι ανάχωμα αυτής της πολιτικής αποτελεί και η στάση της ηγεσίας των υποταγμένων συνδικαλιστών της ΓΣΕΕ. Ο Παναγόπουλος και τα τσιράκια του, δίχως ίχνος ντροπής, κάθισαν στο τραπέζι ενός τετελεσμένου διιαλόγου κι αφού τα συμφώνησαν με το ΣΕΒ (Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων) το Γιωργάκη και τα αφεντικά του (Ε.Ε. και ΔΝΤ) στην επιβολή μειωμένων μισθών έως και κατά 12%. Προφανώς όμως, η στάση τους δεν αποτελεί θέμα προσώπων, όποιος και αν στη θέση του Παναγόπουλου τα ίδια θα έκανε, μα δομών.Τριτοβάθμια όργανα όπως είναι και η ΓΣΕΕ είναι καταδικασμένα απ’τη φύση τους να καπελώνουν τις μάζες και να ξεκόβουν απ’αυτές. Έτσι οι υψηλόμισθοι αρχισυνδικαλιστές  της ΓΣΕΕ αποκτούν διαφορετικά συμφέροντα από αυτά των εργαζομένων με αποτέλεσμα η αντιπροσώπευση των συμφερόντων των τελευταίων να καθιστάται αδύνατη  από μια γκρούπα «συνδικάλων». Δεν είναι τυχαί όπως εδώ και δεκαετίες η ηγεσία της ΓΣΕΕ αποτελείται από στελέχη της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, που με μαθηματική ακρίβεια θα καταλήξουν πίσω από κάποιο υπουργικό γραφείο. Η δομή αυτή της ΓΣΕΕ έρχεται να προάγει στους εργαζόμενους τη λογική της ανάθεσης. Οι εργαζόμενοι δηλαδή να αναθέτουν σε κάποιους λίγους πεφωτισμένους (ηγεσία) τη διεκδίκηση και προάσπιση των συμφερόντων τους. Έτσι, αντίστοιχα και το ΠΑΜΕ, παρόλη την αγωνιστικότητα του, δεν μμπορεί να αποτελέσει ελπίδα για το εργατικό κίνημα, τόσο μιας και αποοτελεί και το ίδιο τριτοβάθμιο όργανο, όσο και λόγω της περιχαράκωσης του, γύρω απ΄την πολιτική του γραμμή και της πρωτοφανούς αρνητικότητάς του να έρθει σε αλληλεπίδραση με την πολυμορφία του κινήματος.

Λύση αποτελεί ο ακηδεμόνευτος αγώνας των εργαζομένων εφόσον προκύπτει από μεσοδημοκρατικές διαδικασίες των γενικώων συνελεύσεων των σωματείων τους και τον οριζόντιο συντονισμό τους.Ο συντονισμός τους κρίνεται απαραίτητος ώστε  το εργατικό κίνημα να αποκτήσει ενιαίο και μαχόμενο πολιτικό περιεχόμενο. Περιεχόμενο που δε θα διαπραγματεύεται τις ανάγκες του αλλά θα περνά σε πολιτικές πρακτικές σύγκρουσης με τα συμφέροντα όσων καρπώνονται τα κέρδη απ’την εργασία του. Κίνηση προς αυτήν την την κατεύθυνση αποτελεί το συντονιστικό των πρωτοβάθμιων σωματείων, το οποίο παρότι μετράει λίγα χρόνια ύπαρξης, έχει ήδη δημιουργήσει ρεύμα μέσα στους χώρους δουλειάς και μετρώντας νίκες στην κατεύθυνση της υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζομένων.

ΚΑΙ ΔΩΣΑΝ ΤΟ ΨΑΛΙΔΙ ΣΤΟ ΓΙΩΡΓΑΚΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΝ ΤΙ ΝΑ ΚΟΨΕΙ…

Οι ειδικοί μαζευτήκανε, συζητήσανε κι αποφασίσανε πως οι πολιτικές και τα συμφέροντα που εξυπηρετούνε θα εφαρμοστούν και το 2011, με τον κοσμάκη να περιμένει τις νέες περικοπές που προορίζουν αυτοί γι’ αυτόν.

Σε προηγούμενο στάδιο έχουμε την κοινωνία να βγαίνει από μια εκλογική διαδικασία που ένας στους δυο δεν θεώρησε ότι η δημοκρατία που έχει τον καλύπτει. Παρ’ όλα αυτά  το πληρεξούσιο συνεχίζει να έχει το ΔΝΤ μέσω της κυβέρνησης.

Ας δούμε λοιπόν τώρα κάποια κοινωνικά παράδοξα. Πώς καταλήγει ένα νοσοκομείο να προαναγγέλλει το κλείσιμό του λόγω υποχρηματοδότησης; Ποιο κοινό καλό είναι από πίσω και άρα ποιος νόμος θα μπορούσε να ορίσει την υποχρηματοδότηση αυτή; Και  γενικότερα, πώς οι εργαζόμενοι που είναι ο παραγωγικός ιστός της κοινωνίας, συμπράττουν στο κοινό καλό με το να κόβονται οι ήδη κομμένοι μισθοί τους ή με το να μένουν στο δρόμο. Αναντιστοιχίες και λογικά άλματα ούτως ή άλλως από τα στόματα των πολιτικών ακούμε συχνά.

Αλλά ας πάμε πιο συγκεκριμένα στον προϋπολογισμό αυτό που κατατέθηκε για το 2011. Εν αρχή προβλέπει την επίθεση σε δημόσιες υπηρεσίες και ΔΕΚΟ (δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμοί), συνθλίβοντας το κράτος πρόνοιας που περιμέναμε σύμφωνα με τις υποσχέσεις του Γιωργάκη. Σύμφωνα με το μενού λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ προτείνει για ορεκτικό 10.000 συμβασιούχοι του δημοσίου να μείνουν στο δρόμο την ώρα που αφήνει ανέπαφους μισθούς και επιδόματα του ένστολου και πολιτικού προσωπικού του Υπουργείου προστασίας του Πολίτη. Το κύριο πιάτο περιλαμβάνει κάτι χορταστικό μιας και είναι περίοδος λιτότητας και κρίσης. Έρχονται λοιπόν νέες περικοπές σε μισθούς και κονδύλια σε υγεία, παιδεία, ασφάλιση, πολιτισμό και περιβάλλον. Το επιδόρπιο που θα μας πικράνει είναι αποκρατικοποιήσεις σε λιμάνια, αεροδρόμια, ακίνητη περιουσία, ΟΣΕ, ΕΛΤΑ, Εγνατία οδό, ΟΠΑΠ, καζίνο, πολεμικές βιομηχανίες και πόσα άλλα που δεν ξέρουμε. Ήταν τόσα πολλά, βλέπεις, που μας περίσσευαν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν θα αφήσει απείραχτους τους εργαζόμενους με τα δικαιώματα και τα κεκτημένα τους. Και τώρα έρχεται ο λογαριασμός με αυξημένο ΦΠΑ και ειδικοί φόροι κατανάλωσης σε καύσιμα (για να μην ρυπαίνουμε το περιβάλλον), τσιγάρο (μην πάθουμε καρκίνο και μας τρέχουνε) και προιόντα πολυτελείας (μην καταλήξουμε και σαν τον γέρο-πρίγκιπα Μπολκόνσκι).

Παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες του “σοσιαλιστικού’’ κινήματος (εγχώριου και ευρωπαικού) το χρέος προβλέπεται να ανέβει στο 158,6% (δηλαδή κατά 11 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ) και το 2013 θα το δούμε να σκαρφαλώνει στο 160%. Η εικόνα διασαφηνίζεται σκεφτόμενοι ότι οι δανειακές ανάγκες θα εξυψωθούν το 2011 στα 70 δις. Όλο και κάποιος μηχανισμός θα βρεθεί και πριν το καταλάβουμε θα μας στείλουν πρόσκληση για το επόμενο δείπνο.

Οι ηθικοί αυτουργοί και θύτες του παραπάνω εγκληματικού προϋπολογισμού είναι το εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο (τράπεζες και πολυεθνικές) και εκφραστές του που συναντάμε σε πολιτικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ -ΛΑΟΣ), ΣΕΒ, εμπορικό επιμελητήριο και ΜΜΕ.

Αποτέλεσμα όλων αυτών θα είναι η εκτόξευση του ποσοστού της ανεργίας στο 14,6% (προβλέπεται για το 2011 από το φετινό 12,2%) και ας θυμίσουμε ότι τα νούμερα αυτά δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματική εικόνα της χώρας μας καθώς η μαύρη ανασφάλιστη εργασία και η ελαστική εργασία καλπάζει στο σημερινό εργασιακό καθεστώς.

Μοναδική ελπίδα για τους εργαζόμενους, τους νέους, τους συνταξιούχους και γενικά την πληττόμενη πλειοψηφία είναι να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Η λύση είναι να τους χαλάσουμε το δείπνο και να φέρουμε στο τραπέζι τις δικές μας ανάγκες για παιδεία, εργασία, ζωή με συλλογικούς αγώνες μέσα από μαζικό λαϊκό εργατικό κίνημα με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης  ΕΕ – ΔΝΤ – κεφαλαίου.