Τα κεφάλια αριστερά και όχι δεξιά

28^η Οκτωβρίου..2011                                                                                                        

Για πρώτη φορά ο ελληνικός λαός τιμά με την πραγματική της έννοια την εθνική αντίσταση και τον αγώνα για ανεξαρτησία. Όπως κάθε αγώνας, έτσι κι αυτός, αποκτά νόημα μόνο όταν αποτελεί εφαλτήριο για σύγχρονους αγώνες του σήμερα. Όπως τότε, όπου ο λαός έχανε τα πάντα, έπεφτε στην πείνα και στην εξαθλίωση, κι απέναντι σε αυτό επέλεξε την οργάνωσή του σαν μαζικό λαϊκό κίνημα κι απαίτησε πραγματικό έλεγχο στα ζητήματα που τον αφορούσαν, αυτοδιάθεση, δικαίωμα στην εργασία και ελευθερία, έτσι και σήμερα, δε διστάζει να ξαναβγεί αγωνιστικά στο προσκήνιο. Κι αν τότε αναγνώριζε σαν εχθρό του τα γερμανικά τανκς και το φασισμό, σήμερα αναγνωρίζει κάτι πολύ ανώτερο που δεν είναι παρά η δικτατορία των αγορών, του διεθνούς και εγχώριου κεφαλαίου και των μηχανισμών του, δηλαδή την Ε.Ε, το Δ.Ν.Τ, το Ν.Α.Τ.Ο και κάθε λογής αστική κυβέρνηση.

Ακόμα, όπως και τότε μιλούσαμε για έναν πόλεμο παγκόσμιας κλίμακας, έτσι και σήμερα, μιλάμε για την επίθεση του κεφαλαίου σε μια εξίσου ευρεία κλίμακα.  Όπως και τότε, ο λαός πάνω στις φλόγες του κινήματος και της αντίστασης, επέλεξε δομές όπου ο ίδιος αποφάσιζε για τις υποθέσεις του, λειτουργώντας μέσα από λαϊκές συνελεύσεις, λαϊκά σχολεία και δικαστήρια, με πλήρη ισότητα σε κάθε μέλος της κοινότητας και για πρώτη φορά δικαίωμα ψήφου στη γυναίκα (γνωστή ως «κυβέρνηση του βουνού») έτσι και τώρα, επανέρχονται βασικοί άξονες αυτής της μορφής οργάνωσης, όπως οι λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας και σε αυτούς ακόμα που βρίσκεται η νεολαία. Δομές που αμφισβητούν την κυρίαρχη μορφή εκπροσώπευσης και τους αστικούς θεσμούς (π.χ. κοινοβούλιο)

Οι συνειρμοί λοιπόν, που συνδέουν το τότε και το τώρα είναι αυτονόητοι και γίνονται στο μυαλό κάθε καθημερινού ανθρώπου που βιώνει τη σύγχρονη εξαθλίωση. Αυτοί οι συνειρμοί λοιπόν είναι που οδηγούν την ελληνική κοινωνία μια τέτοια μέρα, να μην εγκλωβίζεται σε υποκριτικούς εορτασμούς κουνώντας ελληνικές σημαιούλες, απαγγέλλοντας εθνικοπατριωτικά ποιήματα και συμμετέχοντας σε μιλιταριστικές παρελάσεις, αλλά να προχωρά αγωνιστικά, με διαδηλώσεις και συμβολικές πράξεις αποδοκιμασίας που δείχνουν τα κυρίαρχα ζητήματα της πολιτικής ζωής του σήμερα, της κοινωνικής βαρβαρότητας και των αναγκών της. Μετά τη μεγαλύτερη απεργιακή κινητοποίηση από την μεταπολίτευση, ο κόσμος δεν επέστρεψε σπίτι του, μα μετέτρεψε τις άλλοτε τυμπανοκρουσίες σε αγωνιστικές βροντές του εργατικού – λαϊκού παράγοντα, που κάνουν το αστικό μπλοκ εξουσίας να τρέμει στο άκουσμα τους και να απονομιμοποιείται πλήρως . 

Ο τρόπος με τον οποίο ανανεώνει ο λαός το νόημα της αντίστασης και του αγώνα για ανεξαρτησία κι ελευθερία, είναι με το να απαιτεί την ανατροπή της σύγχρονης χούντας κυβέρνησης -Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ-κεφαλαίου, καθώς κι όλων των εκφραστών αυτού. Αλλά και την ανάκτηση του πλούτου που ο ίδιος παράγει μέσα από την εργασία του, τη διαγραφή του ληστρικού χρέους, την ανατροπή του σάπιου πολιτικού συστήματος και του αστικού τρόπου εκπροσώπευσης και την πραγματική ελευθερία να αποφασίζει ο ίδιος, από τα κάτω, για τις υποθέσεις του.

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΊΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ