25 Μαρτίου

Εδώ και δύο χρόνια βιώνουμε μια διαρκή επίθεση που έχει εξαπολύσει το αστικό μπλοκ εξουσίας ώστε να καταφέρει να ξεπεράσει την οικονομικό-κοινωνική του κρίση. Βασικά κεκτημένα δικαιώματά μας σχετικά με την ίδια μας την καθημερινότητα και τη ζωή μας γενικότερα, βλέπουμε να πλήττονται και πολλές φορές να καταργούνται εντελώς. Η επίθεση δεν αφορά σε έναν αποκλειστικά τομέα, μιας και εργασία, παιδεία, υγεία και πρόνοια, δημοκρατικά δικαιώματα, κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας, από την πιο μικρή ως την πιο μεγάλη, γίνεται θυσία στην διέξοδο που αναζητά το κεφάλαιο για να ξεπεράσει την κρίση του. "Μαέστρος" της επίθεσης αυτής και της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου δεν είναι παρά οι μηχανισμοί του, συγκυβέρνηση, Ε.Ε, Δ.Ν.Τ, που έχουν διαμορφώσει ένα πολιτικό σκηνικό τέτοιο, που μόνο ως σύγχρονη χούντα μπορεί να χαρακτηριστεί.

Με πρόσχημα λοιπόν την χρεωκοπία και "την ανάγκη να σωθεί η χώρα", το μαύρο μέτωπο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, σε συμφωνία πάντα τόσο με την Ε.Ε όσο και με τον ΣΕΒ (Σύλλογος Ελλήνων Βιομηχάνων) προχώρησαν στις 12/2 στην ψήφισή του δεύτερου μεσοπρόθεσμου και της δανειακής σύμβασης. Μέτρα δηλαδή και διατάξεις το λιγότερο τρομακτικές για τα συμφέροντα και τις ανάγκες της πληττόμενης πλειοψηφίας. Το PSI με τις πρώτες κιόλας εφαρμογές, φροντίζει να διαλύσει τον κόσμο της εργασίας θέτοντας τον βασικό μισθό στα 400Ε, προβλέποντας περικοπές και απολύσεις και ορίζοντας συνθήκες εργασίας που μόνο με έναν εργασιακό μεσαίωνα θα μπορούσαν να παρομοιαστούν. Δεν αφήνει όμως ανέπαφη ούτε τη σπουδάζουσα νεολαία μιας και ήδη από τα 40 εκατ. Ε σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου που είχε το ΕΜΠ, το "κούρεμα" φρόντισε να απομείνουν μόλις 12. Η λυκοσυμμαχία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου δεν λογάριασε ούτε τις εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που κατέβηκαν στο δρόμο αντιτιθέμενοι σε αυτήν την βάρβαρη πολιτική. Το κίνημα, αναβαθμισμένο πολιτικά, δεν είχε καμία ψευδαίσθηση πως μπορούσε να παλέψει για την μη ψήφιση του δεύτερου μεσοπρόθεσμου, όπως μπορεί να είχε τον Ιούνη, αλλά πάλεψε για να ρίξει τη λαομίσητη κυβέρνηση καθώς και την πολιτική της συνολικά. Γνωρίζοντας πως απέναντί του έχει ένα αστικό μπλοκ εξουσίας όσο το δυνατόν πιο συσπειρωμένο, έκανε σαφή την πλήρη απονομιμοποίηση της συγκυβέρνησης και της πολιτικής της και εξέφρασε την αντίθεση του σε οποιαδήποτε θυσία από μεριάς του για τη διέξοδο από την κρίση.

Ούτε μήνα μετά τις 12/2 και τα εκλογικά σενάρια δίνουν και παίρνουν με στόχο όχι άλλο από τον αποπροσανατολισμό του κόσμου του κινήματος, σε μια λογική της εκλογικής λύσης, λες και η δομική κρίση του καπιταλισμού που βιώνουμε είναι θέμα διαχείρισης.

Στη λογική αυτή της επίθεσης στην εργατική τάξη και τη νεολαία κινείται και η ψήφιση του νέου νόμου για τις πορείες. Ο νόμος αυτός ορίζει ότι για να πραγματοποιηθεί συλλαλητήριο πρέπει να υπάρχει ειδική άδεια από τους αρμόδιους φορείς, αλλά και ότι σε αυτά καθώς και σε απεργίες μπορούν να καλούν μόνο τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα (βλ ΓΣΕΕ). Πρακτικά δηλαδή αφαιρούν το δημοκρατικό δικαίωμα να εκφραστεί κάθε φωνή διαμαρτυρίας ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική, να αποσιωπηθεί κάθε κινηματική δράση. Κάθε δράση δηλαδή που μπορεί να μετασχηματίσει την φωνή του καθένα σε λόγο και το λόγο σε πράξη με τις πολιτικές επιλογές εκείνες που θα βάζουν στο προσκήνιο τις πραγματικές ανάγκες της πληττόμενης πλειοψηφίας.

Απέναντι σε όλα αυτά μόνη απάντηση ο δρόμος του αγώνα. Δρόμος συλλογικών διαδικασιών, άμεσων και δημοκρατικών και συντονισμού όλων των αγωνιζόμενων κομματιών. Δρόμος που περνά δηλαδή από διαδικασίες βάσης, τις Γενικές Συνελεύσεις των Σχολών και των σχολείων, των Πρωτοβαθμίων Σωματείων στους εργατικούς χώρους αλλά και από τα Σωματεία Ανέργων. Δρόμος που περνάει από κάθε μάχη, μικρή η μεγάλη, από το κομμένο σύγγραμμα και το μπλοκάρισμα των Συμβουλίων Διοίκησης μέχρι τις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις. Αγώνας που δεν θα μείνει απλά στο να διεκδικεί μόνο μια αύξηση μισθού, αλλά θα θέτει προτάγματα τέτοια που βάζουν μπροστά τις ανάγκες των ίδιων των εργαζομένων. Ένας αγώνας που θα βάζει ορίζοντα ανατροπής της επίθεσης, ανατροπής της συγκυβέρνησης, έξοδο από την ΕΕ και το ευρώ, και θα επιβάλλει διαγραφή του χρέους και εργατικό έλεγχο. Τελικά όμως δεν θα μείνει μόνο εκεί, αλλά θα απαιτεί μια άλλη κοινωνία διαμορφωμένη πάνω στις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων.

Σε αυτό το φόντο, η 25^η Μαρτίου να γίνει σταθμός ρήξης με την κυρίαρχη πολιτική, ενάντια στην βάρβαρη επίθεση του μάυρου μετώπου Συγκυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ –Κεφαλαίου. Σε κάθε πόλη να εκφραστεί η τάση σύγκρουσης και ανατροπής με «παρελάσεις» του αγωνιζόμενου λαού!

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 23/3, ΣΤΙΣ 10:00 , ΣΤΟ ΦΜ1