Νέο μνημόνιο.. η επέλαση των βαρβάρων!

Με ολοκληρωτικό αφανισμό, κοινωνικό και πολιτικό, απειλείται άμεσα ο ελληνικός λαός, η εργαζόμενη πλειοψηφία, η νεολαία και οι άνεργοι. Το νέο πακέτο μέτρων πρόκειται, αν περάσει και εφαρμοστεί, να δώσει το τελειωτικό χτύπημα σε όποιο απομεινάρι εργατικού δικαιώματος έχει παραμείνει, σε όποιο ίχνος κοινωνικού αγαθού. Πρόκειται να οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην πλήρη φτωχοποίηση του λαού, σε σημείο που να απειλείται ακόμα κι η ίδια του η επιβίωση. Η επέλαση των βαρβάρων αφορά κάθε πτυχή της καθημερινότητας μας, σε σημείο που δεν ξέρει κανείς τι να αρχίσει να λέει. Σε αυτό το κείμενο λοιπόν δε μπορούμε παρά να σημειώσουμε τις γενικές κατευθύνσεις αυτής της νέας θηριωδίας για το σύνολο της πληττόμενης πλειοψηφίας.

Το νέο μνημόνιο της καταστροφής λοιπόν, περιλαμβάνει παρεμβάσεις σε όλα τα πεδία του δημόσιου βίου καθώς αποτελεί συνολική, στρατηγικής σημασίας απάντηση από τη σκοπιά του κεφαλαίου –ελληνικού και ξένου – στην προσπάθεια του να ξεπεράσει την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση (και προφανώς στην ειδικότερη μορφή που αυτή παίρνει στην ευρωζώνη και στην Ε.Ε.) Έτσι, βλέπουμε το όριο ηλικίας για συνταξιοδότηση να πηγαίνει στα 67 την ίδια ώρα που για να πάρει κανείς στο τέλος του βίου του επίδομα κηδείας, θα πρέπει να έχει τουλάχιστον 20 χρόνια πλήρους εργασίας (!!!). Ακόμα, βλέπουμε την εξωφρενική πρόθεση για πλήρη κατάργηση όλων των φοροαπαλλαγών που ισχύουν ως σήμερα, από τους τόκους των στεγαστικών δανείων και τις ιατρικές δαπάνες, μέχρι και το επιπλέον αφορολόγητο όριο που υπήρχε για κάθε παιδί (γεγονός που για μια οικογένεια με 2 παιδιά μεταφράζεται σε 400ευρώ επιπλέον φόρο!). Παράλληλα, η λεγόμενη «έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης» μονιμοποιείται, με πιθανή μείωση του ορίου επιβολής του (μιας και το να είναι κανείς αλληλέγγυος συνηθίζεται ως γνωστόν να του επιβάλλεται..) από τις 12.000 ευρώ στις 5.000, με ταυτόχρονη φυσικά αναπροσαρμογή του φορολογικού συστήματος σε βάρος των εργαζομένων. Αποτέλεσμα;  Για ακόμα μια φορά αυτοί που καλούνται να πληρώσουν τη νύφη να είναι τα μεσαία και χαμηλά στρώματα, την ίδια ώρα που τα μεγάλα μένουν ανέγγιχτα! Και φυσικά από τα δίχτυα της εφορίας δεν πρόκειται να ξεφύγουν ούτε όσοι διαθέτουν ακίνητη περιουσία, ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για πρώτη κατοικία ή όχι (μιας και άλλωστε το να έχεις μια γκαρσονιέρα στα Πατήσια ή μια μεζονέτα στη Κηφισιά δεν απέχουν και πολύ!) Ακόμα κι οι αγρότες που βιοπορίζονται από την εκμετάλλευση γης θα πληρώσουν φόρο από το πρώτο ευρώ, καθώς το αφορολόγητο που ίσχυε πάει περίπατο. Η μικρή ιδιοκτησία που υπάρχει στην Ελλάδα και περιλαμβάνει την «εξωφρενική» αξίωση του να έχεις ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι σου, φαίνεται πως για τα αστικά επιτελεία της συγκυβέρνησης, της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. δεν μπορεί πλέον να γίνεται ανεκτή.

Προτεραιότητά τους προφανώς, παραμένει η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας, μέσω της παραχώρησης των πάντων στο ΤΑΙΠΕΔ (φορέας που έρχεται να υλοποιήσει από την αρχή ως το τέλος του το σχέδιο της Catastroica). Στην παιδεία προβλέπεται πλήρης καταστροφή με 150 από τα 499 τμήματα ΑΕΙ – ΤΕΙ να συγχωνεύονται και να κλείνουν, την ίδια ώρα που οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί από 15.200, περιορίζονται σε 2.000. Παρόμοια προβλέπεται κι η τύχη της υγείας όπου τα «κρεβάτια» στα δημόσια νοσοκομεία έχουν ήδη μειωθεί κατά 11.000 κι έχει και συνέχεια, μιας και σε ότι σχολείο ή νοσοκομείο κλείνει, αυτόματα καταργούνται οι οργανικές θέσεις που υπήρχαν σε αυτά, με ότι αυτό βέβαια συνεπάγεται.. Άλλωστε, όπως έχουμε δει και τα τελευταία χρόνια στους δρόμους, το μόνο επάγγελμα που φαίνεται να εξακολουθεί να παράγει κοινωνική υπεραξία είναι αυτό του μπάτσου!

Κερασάκι στην τούρτα; Η κατάργηση ουσιαστικά του βασικού μισθού, η πλήρης ελαστικοποίηση των όρων εργασίας κι η εκθεμελίωση κάθε έννοιας εργατικού δικαιώματος. Η δημιουργία ουσιαστικά μιας κοινωνίας υπόδουλων και πλήρως υποταγμένων στη μοίρα τους ανθρώπων, βορά στην πιο βάρβαρη εκμετάλλευση.

Η μόνη απάντηση που μπορεί να υπάρξει δεν μπορεί να είναι άλλη από το μαζικό λαϊκό ξεσηκωμό. Σήμερα, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε σχολή. Πιάνοντας το νήμα της ιστορίας του λαού μας και του εργατικού κινήματος που είναι γεμάτη από ανθρώπους που χωρίς να μετρήσουν αντικειμενικούς όρους και προϋποθέσεις, χωρίς να περιμένουν πότε θα «ωριμάσουν» οι συνθήκες, έκαναν αυτό που έκαναν, γιατί έτσι είχαν τα πράματα!
Αγώνας από τα κάτω, μέσα από συλλογικές διαδικασίες, γενικές συνελεύσεις, κόντρα σε λογικές ανάθεσης!
Αγώνας όχι για τον αγώνα, αλλά αγώνας για τη νίκη, τη νίκη που είναι πιο αναγκαία και πιο δυνατή από ποτέ!
Αγώνας για μια κοινωνία άλλη, χωρίς  πλούσιους και πεινασμένους, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο!  

Προς το Ν. Χριστοδουλάκη, μέλος ΔΕΠ του βιολογικού τμήματος Αθήνας

«Το Πανεπιστήμιο που, τα τελευταία χρόνια, βλέπουμε να αποτελεί στόχο των μπαχαλάκηδων και των ροπαλοφόρων που σίγουρα δεν βλέπουν με καλό μάτι τη δημόδια Παιδεία. [...] Ξέρω πολύ καλά ότι αυτοί που πετροβολούν τις τζαμαρίες, καίνε ζωντανούς ανθρώπους μέσα στο χώρο της εργασίας τους, πυρπολούν τη σημαία της πατρίδας τους, καταλαμβάνουν δημόσιους χώρους και μαυρίζουν τα μνημεία με μπογιές και φληναφήματα, θα θεωρήσουν την αντίδρασή μου αντιδημοκρατική [...] Αντιδράστε σ' αυτούς που σας χρησιμοποιούν. Σ' αυτούς που θέλουν να διακόψουμε τα μαθήματα. Σ' αυτούς τους επαγγελματίες, προαλειφόμενους βουλευτές που χρόνια τώρα, παίζουν το ίδιο παιχνίδι και βρίσκονται στην ίδια πλευρά, συνοδοιπόροι και συνένοχοι με όσουν παρέδοσαν τη χώρα στη διεθνή χλεύη αφού πρώτα την κατάντησαν οικονομικό ερείπιο.»
 

Σε ποιον από τους παρακάτω ανήκουν τα παραπάνω λόγια:
α) στον Η. Παναγιώταρο, βουλευτή της Χρυσής Αυγής
β) στον Χ. Δένδια, υπουργό Προστασίας του Πολίτη
γ) στον Ν. Χριστοδουλάκη, μέλος ΔΕΠ του βιολογικού τμήματος Αθήνας
 

Η σωστή απάντηση είναι το γ! Ο κύριος αυτός που παρομοιάζει τις ηθμαγγειώδεις δεσμίδες με αραπάκια, που πετάει έξω από εργαστήριο κοπέλα η οποία επειδή τράκαρε καθυστέρησε 15’, ο κύριος αυτός που απειλούσε πρόπερσι ανοιχτά στο μάθημά του πως δε θα δώσει πτυχίο ποτέ, σε όσους στήριζαν που περιλάμβανε απόφαση του φοιτητικού συλλόγου για κατάληψη της σχολής, για μια ακόμα φορά κάνει αυθαίρετη χρήση της ιδιότητάς του, προκειμένου να περάσει ξεκάθαρη πολιτική γραμμή στους φοιτητές της σχολής μας. Χρησιμοποιώντας καταχρηστικά το λογαριασμό του στο e-class, που του έχει δοθεί αποκλειστικά για να ανεβάζει σημειώσεις και ότι σχετικό γύρω από το μάθημά του, δεν διστάζει να ταυτίζει μέλη του συλλόγου, δηλαδή ουσιαστικά κάποιους από τους φοιτητές του, με ροπαλοφόρους, μπαχαλάκηδες, κατηγορώντας τους μάλιστα, πως δήθεν καίνε ανθρώπους ζωντανούς στο χώρο εργασίας τους.
 

 Έρχεται αυτός ο κύριος λοιπόν να μας πει με περίσσια υποκρισία ότι θεωρεί το υπάρχον πανεπιστήμιο στολίδι, αλλά και πως ο ίδιος είναι υπέρ του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου. Όλα αυτά, την ίδια ώρα που βάζει φοιτητές του να πληρώσουν τον «καλό», δικό του (!), εργαστηριακό οδηγό και για όσους δεν έχουν, ε τί να κάνουμε; Έχει ταχθεί ξεκάθαρα υπέρ του νόμου Αρβανιτόπουλου αλλά και των ιδιωτικών επενδύσεων μες στο Πανεπιστήμιο και έχει σταθεί εμπόδιο σε οποιονδήποτε αγώνα έχουν κάνει εργαζόμενοι και φοιτητές ενάντια στη διάλυση και ιδιωτικοποίηση του. Μη προσπαθείτε λοιπόν να εξωραϊσετε τη θέση σας κε. Χριστοδουλάκη λέγοντας πως θέλετε να διαφυλάξετε το Πανεπιστήμιο «στολίδι» καθώς και το «δημόσιο και δωρεάν», ξέρουμε πολύ καλά ποιος είστε και τι υπερασπίζεστε.
 

Εμείς κε. Χριστοδουλάκη, ούτε αντιδημοκράτες είμαστε, ούτε μειοψηφίες, αλλά μέσα από τις συλλογικές μας διαδικασίες, μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις παλεύουμε για ένα πραγματικά δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο για όλους, δίχως ταξικούς φραγμούς, κι όχι για την προάσπιση του σημερινού δήθεν στολιδιού, που αποτελεί την καλύτερη δικαιολογιά για να επιβληθεί η μεταρρύθμιση από την κυβέρνηση και να υλοποιηθεί η μετατροπή του Πανεπιστημίου σε.. Πανεπιστήμιο Α.Ε.
 

Τέλος, διαχρονική πρακτική κάθε δικτακτορίσκου είναι το να προσδίδει σε οτιδήποτε συλλογικό και αγωνιστικό, στρεβλά χαρακτηριστικά βιαιότητας, συμμορίτικης συμπεριφοράς κι ακραίων πρακτικών. Έτσι, κι ο κος. Χριστοδουλάκης, προκειμένου να σπηλώσει το φοιτητικό μας σύλλογο κι ολόκληρο το φοιτητικό κίνημα, μας αποκαλεί μειοψηφία, ροπαλοφόρους, μπαχαλάκηδες, παραγνωρίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο δε χαρακτηρίζει κάποιους άγνωστους παρά όλους εμάς που αποφασίζουμε και δρούμε μέσα από το σύλλογο. Τον καλούμε άμεσα να ανακαλέσει δημόσια! 

Αλλιώς, αν όντως πιστεύει ότι κάναμε τις εγκληματικές ενέργειες που μας προσάπτει τον προτρέπουμε να κινηθεί νομικά εναντίον μας! Σε κάθε περίπτωση θα μας βρει απέναντί του! Όχι εμάς, αλλά όλους τους φοιτητές του συλλόγου που έχουν επιλέξει να αγωνίζονται μέχρι τέλους για τις ανάγκες τους.
 

Υ.Γ.1: Για μια φορά στη ζωή σας κε. Χριστοδουλάκη, επιχειρήστε εν καιρώ κατάληψης να μπείτε στη σχολή από την μπροστά πόρτα, όπως κάνουν όλοι οι υπόλοιποι καθηγητές κι όχι απ’την πίσω σα να ντρέπεστε ή να φοβάστε κάτι!
 

Υ.Γ.2: Όταν μιλάτε για κάποτε επαναστάτες που πλέον είναι βολεμένοι, υποθέτουμε πως εντάσετε και τον εαυτό σας σε αυτό. Σα φοιτητής ήσασταν αγωνιστής, μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας, ενώ στη συνέχεια βολευτήκατε στο ΠΑΣΟΚ και στη θεσούλα σας στο πανεπιστήμιο, για να καταγγέλετε τώρα όσους σας «ξεβολεύουν» με τον αγώνα τους!

Στις συνελεύσεις λέμε... ΝΑΙ!

Γιατί είναι σημαντικό να συμμετέχεις στη γενική συνέλευση του συλλόγου; Γιατί η γενική συνέλευση είναι η μόνη διαδικασία στην οποία μπορούν να βρεθούν όλοι οι φοιτητές και ισότιμα κι από τα κάτω, να συζητήσουν για όσα τους αφορούν, τόσο για θέματα της καθημερινότητας στη σχολή, όσο και τα ζητήματα της κοινωνικής πραγματικότητας και να παίρνουν αποφάσεις, τις οποίες εν συνεχεία, από κοινού θα υλοποιούν. Κατανοούμε ότι το κλίμα στις συνελεύσεις κι ο τρόπος που διεξάγεται η κουβέντα, οδηγεί αρκετές φορές, μέλη του συλλόγου στην απογοήτευση και στην απομάκρυνσή τους από αυτές. Ωστόσο, αν όντως θέλουμε να συμβάλλουμε στις συλλογικές διαδικασίες και να αντιστρέψουμε αυτή την κατάσταση, ο μόνος τρόπος είναι να εμπλέκονται όσο το δυνατόν περισσότεροι φοιτητές σε αυτές, ώστε κι αυτά τα φαινόμενανα περιορίζονται ενεργά από τον ίδιο τον κόσμο της συνέλευσης αλλά και οι ίδιες οι αποφάσεις να εκφράζουν και να ενωποιούν όσο το δυνατόν περισσότερο τη πλειοψηφία του συλλόγου.

Η «εύκολη λύση» απέναντι στις προβληματικές της γενικής συνέλευσης, είναι να πούμε ότι αυτή η διαδικασία δε μας αφορά και άρα κοιτάμε πως κάθε έτος χωριστά, θα αντιμετωπίσει τα προβλήματά του, αποσυνδεδεμένο από οτιδήποτε άλλο συμβαίνει στη σχολή και στην κοινωνία συνολικότερα. Όμως κανένα πρόβλημα έτους δεν είναι αποκομμένο από τα προβλήματα όλων των ετών, και μαζί όλα αυτά από τα προβλήματα του Πανεπιστημίου και της κοινωνίας, π.χ. οι εργαστηριακοί οδηγοί κόβονται στο πρώτο έτος αλλά και στα επόμενα και αυτό προκύπτει λόγω του κουτσουρεμένου προϋπολογισμού του Πανεπιστημίου. Άρα, αναγκαίο είναι να κατορθώσουμε να ανάγουμε τα προβλήματα του κάθε έτους, σε υπόθεση όλου του συλλόγου μέσα από τη γενική συνέλευση, ώστε οι αγωνες μας για όλα όσα διεκδικούμε, να μπορούν να είναι νικηφόροι.

Μία ακόμα χειρότερη λογική, είναι να εκλέγεται επιτροπή έτους σε μία λογική πενταμελούς της τάξης στο σχολείο, όπου ουσιαστικά το κάθε έτος θα αναθέτει σε 5 «πεφωτισμένους» αντιπροσώπους, να αγωνιστούν γι αυτό, χωρίς αυτό. Αυτή η λογική έρχεται να καλλιεργήσει στο σύλλογο, την αντίληψη ότι η διεκδίκηση είναι υπόθεση λίγων και ειδικών και ότι το μόνο χρέος της πλειοψηφίας είναι να εκλέξει τον έναν ή τον άλλον. Έτσι, ο φοιτητής δεν κάνει δική του υπόθεση τον αγώνα για όσα τον αφορούν, αλλά αφήνει κάποιες εκλεγμένες ιεραρχίες πάνω από αυτόν, να αποφασίζουν ποιο είναι το συμφέρον του.

Γιατί η απάντηση δίνεται συλλογικά και όχι ατομικά;

Γιατί όσο κι αν στραφεί ο καθένας από εμάς στο άτομό του, το μάθημά του και την καριέρα του, το μόνο σίγουρο για τη γενιά μας είναι ότι την περιμένει ένα μέλλον ανεργίας και μετανάστευσης, στην καλύτερη περίπτωση ένα μέλλον ακραία ελαστικών σχέσεων εργασίας, ενώ στο τώρα, οι συνθήκες που σπουδάζει θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Αντίθετα, μόνο αν ενωθούμε συλλογικά με βάση τις ανάγκες μας και τις διεκδικήσουμε από κοινού, μπορούμε να έχουμε κατακτήσεις στο τώρα για τη σχολή μας και το Πανεπιστήμιο, αλλά και να διαμορφώσουμε από κοινού, ένα καλύτερο αύριο βασισμένο σε ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και όπου δε θα υπάρχει πια εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Η αφήγηση του πατέρα - με αφορμή την 28η Οκτωβρίου (από το αριστερό blog)

της Γιώτας Ιωαννίδου

«Δε μας ένοιαζε ο θάνατος. Γιατί ήμασταν νέοι, όρθιοι και κοιτούσαμε μακριά, μπροστά στην ιστορία… Στα δεκαεννιά και τα είκοσι πηγαίναμε στο εκτελεστικό απόσπασμα τραγουδώντας… »

Έτσι μάθαινα την ιστορία, μέσα από τις αφηγήσεις του πατέρα, του θείου, του σογιού, απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Γνώρισα το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, το αντάρτικο αλλά και την πείνα, τους δοσίλογους και τους ταγματασφαλίτες, τις φυλακές και τα ξερονήσια αλλά και τους κομμουνιστές κι όσους αγωνίζονταν μέσα από την μετάγγιση της εμπειρίας, των αγωνιών, των πόθων και του πόνου των δικών μου ανθρώπων.

Όταν το σχολικό εγχειρίδιο σταματούσε στο «ΟΧΙ» του Μεταξά, ένιωθα την οργή του πατέρα για το δικτάτορα της 4^ης Αυγούστου, που μας τον μάθαιναν για ήρωα. Κι αν οι σχολικές διδαχές μιλούσαν για βασιλείς και αστούς πολιτικούς, που σώσανε τη χώρα, εγώ είχα ήδη την εικόνα στο μυαλό μου αυτών που την κοπάνησαν στην Αίγυπτο, μεταφέροντας εκεί τα βασιλικά τους παλάτια, ενώ ο απλός λαός πέθαινε από την πείνα.

Καταλάβαινα ότι το ΕΑΜ, κι όλοι αυτοί που πήραν τα όπλα και πάλεψαν για να λευτερωθεί αυτός ο τόπος, ήταν απαγορευμένες λέξεις στο σχολείο, αλλά ο πατέρας με είχε συνεπάρει με τις διηγήσεις του, ώστε να καταλαβαίνω, πως η αλήθεια πολλές φορές θα βγαίνει στην παρανομία, χωρίς να γίνεται ωστόσο μπορετό ολότελα να κρυφτεί. Μόνο κάθε φορά που μιλούσε για τα βασανιστήρια, τις ατελείωτες ώρες στη φυλακή, περιμένοντας την εκτέλεση, και τα μαρτύρια- μαρτυρίες στη Γυάρο, ζάρωνα στην αγκαλιά του από φόβο.

Ένα φόβο όμως περίεργο, όχι με διάθεση να δεχθώ την υπογραφή δήλωσης στο άδικο για να σώσω τον εαυτό μου. Μα φόβο για το αν εγώ θα άντεχα  στην προσπάθεια να γίνουν όσα εκείνοι, οι καθημερινοί (!) κατά τα άλλα άνθρωποι, υπερασπίστηκαν με τόσο πάθος.

Ο πατέρας δεν ήταν διανοούμενος, ούτε ιστορικός. Είχε βγάλει με κόπο το γυμνάσιο και δούλευε εργάτης σε κλωστοϋφαντουργία. Την υπεραξία και λίγα γαλλικά, τα έμαθε στη φυλακή. Πάντα έλεγε πως τη μεγαλύτερη δύναμη στην αντίσταση και την επανάσταση, για τα δίκια του κόσμου, τη δίνουν οι «γραβιάδες» και οι «ξεβράκωτοι».

Ο πατέρας έζησε και σε καλύτερες εποχές. Οι δάσκαλοι νικήσανε το φόβο και τις διώξεις και ξαναπήρανε το νήμα της ιστορίας να το υφάνουν, πιο ορθά στα μυαλά μας. Τα βιβλία αλλάξανε πολλές φορές, μα πάντα την ιστορία την καταλάβαιναν τα παιδιά όταν ένας δάσκαλος μετάγγιζε τη ψυχή του και έστεκε ορθός με τους αγώνες του να τη διδάξει.

Ο πατέρας έχει πια πεθάνει. Δεν έζησε κι αυτή την αλλαγή των καιρών. Όπου πάνω στην κοινωνική καταβύθιση, η καπιταλιστική κρίση ξαναφέρνει τα τάγματα εφόδου να παρελαύνουν στους δρόμους και στα μυαλά των παιδιών. Η αφήγησή του βέβαια είχε τα τελευταία χρόνια υποχωρήσει. Όχι γιατί τον κούρασε η αρρώστια. Η αγορά και ο καπιταλισμός ήταν σε επέλαση, πάνω στα ερείπια ενός Οκτώβρη που δεν μπόρεσε. Η ιστορία, έλεγαν κάποιοι πως σταμάτησε και η πλαστική ευμάρεια, των δανείων και των μάνατζερ πήρε το πάνω χέρι. Όραμα έγιναν οι γιάπις, όσοι τα κονομάνε κι όσοι κοιτάνε την πάρτη τους. Έτσι η σιωπή αντικατέστησε την αύρα της δυνατότητας μιας άλλης κοινωνίας. Αρκετοί δάσκαλοι, σώπασαν ή παραγκωνίστηκαν από τις δεξιότητες, τα προγράμματα και τα φροντιστήρια εκγύμνασης για μια καριέρα σπουδαία. Τα οράματα θεωρούνταν πια ανοησία κάποιων μη ρεαλιστών.

Η ιστορία γέμισε χρονολογίες κι άδειασε από νεύρο και συναίσθημα. Και τώρα έρχεται να ξαναγραφτεί από αυτούς που την πρόδωσαν. Ήρωες οι δοσίλογοι και οι ταγματασφαλίτες, εθνικιστές που νοιάστηκαν την πατρίδα και γι’ αυτό υπηρέτησαν πιστά τους γερμανούς και το σύστημα. Καθαρά τα χέρια που χαιρετούν φασιστικά. Το αίμα το ξέπλυναν οι θύελλες της κρίσης. Μάγκες οι νταβατζήδες της κοινωνικής απόγνωσης, που προκειμένου να μην πειραχθούν τα μεγάλα αφεντικά, την στρέφουν ανάμεσα στους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους. Υποταγή στον φωτισμένο ηγέτη και καταρράκωση οποιασδήποτε αξιοπρέπειας και ελεύθερης σκέψης. Οι κομμουνιστές και οι αγωνιστές, συνδικαλιστές πάλι στο απόσπασμα, όπως τότε, ρίχνοντας πάνω τους τις ευθύνες για μια κοινωνία και ένα πολιτικό σύστημα που σαπίζει και γεννά τη φασιστική σκιά στην αποφορά του.

Ο πατέρας, πάρα πολλοί πατεράδες και μανάδες, εκείνης της εποχής αναμετρήθηκαν με το τέρας, σε καιρούς  δίσεκτους. Δεν υπολόγισαν ότι ο εχθρός ήταν πιο δυνατός. Ποτέ εξάλλου το «Κούγκι» και το «Κάστρο του Υμητού», δεν μέτρησε τις δυνάμεις του με τη ρεαλιστικότητα, γι αυτό έγιναν φώτα πορείας για πολλές γενιές. Τα οράματα ψηλώνουν τις καρδιές των ανθρώπων, η αύρα τους χαϊδεύει τις επιλογές τους. Και λες και λένε όλοι: «ναί το ‘καναν, γιατί έτσι έπρεπε» κι όχι γιατί υπολόγισαν πως είχαν τη νίκη ολόφωτη να περιμένει στο δρόμο. Αυτά τα οράματα, οι επιλογές, οι πράξεις των ανθρώπων, μας έδωσαν πνοή για να διαβούμε το κατώφλι του αιώνα. Μας έμαθαν την ιστορία, παρά κι ενάντια σε όσους κυρίαρχους, πάσχιζαν να την ξαναχαράξουν στα δικά τους μέτρα. Ζήσαμε την πρώτη μας νιότη με ιδέες, δικαιώματα, απολαβές που αυτοί μας «δάνεισαν». Κι ας το αγνοούσαν οι περισσότεροι. Κι ας νόμισαν πως ηττήθηκαν γιατί δεν έφτασαν στο τέλος που ονειρεύτηκαν.

Εμείς, τι θα αφήσουμε στα παιδιά μας; Έναν κόσμο λεηλατημένο από δικαιώματα, με τις ανάγκες στην παρανομία και την ελευθερία στο απόσπασμα; Άτολμοι καν να μεταγγίσουμε όσα πήραμε; Ανίκανοι να βγούμε από το λαγούμι του φόβου, μιας καθημερινότητας που καταλύεται, κλαψουρίζοντας και γλείφοντας την ανημπόρια μας; Κι αν δεν μπορούμε να χτίσουμε ολόκληρο το όνειρο μιας άλλης κοινωνίας, θα κοιτάμε μόνο προς τα κάτω προσκυνώντας ή θα τολμήσουμε να προκαλέσουμε την ιστορία, κι ας γίνουμε ένα νέο «κάστρο του Υμηττού»; «Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πως θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη»; έγραφε ο ποιητής.

Ας είναι. Μέρες που είναι θέλησα να σταθώ δίπλα στους μαθητές μου, έξω από την σκουριά της συνήθειας. Κι ήρθε στο μυαλό μου η δική μου εικόνα σαν μαθήτρια. Κι έκρινα πως υπάρχει ακόμη ελπίδα να απολογίσουμε τους νεκρούς μας ενάντια στο φασισμό, όχι με άσκοπες και βαρετές νεκρολογίες, μα με αποφάσεις και επιλογές. Κοιτώντας τα παιδιά στα μάτια και φλογίζοντας ξανά τις καρδιές τους, με τις υποσχέσεις του δικού μας ξεσηκωμού. Για να μπορούμε κι εμείς να ιστορούμε αυτό τον ξεσηκωμό και να ζεσταίνουμε τις καρδιές των μελλούμενων γενιών, όπως οι πατεράδες και οι μανάδες μας.

Πηγή: aristeroblog.gr

Κατηφοριές ανηφοριές (από το περιοδικό babushka)

του Π. Μαυροειδή

Πεντακόσιοι περίπου εργαζόμενοι εργάζονται σε βιομηχανική επιχείρηση, σε περίοδο ανοδικού κύκλου της οικονομίας, έχοντας σταθερή απασχόληση, ασφάλιση, κάποιες πρόσθετες ‘’παροχές’’, όπως εστιατόριο δωρεάν σίτισης μέσα στο εργοστάσιο, μεταφορά από και προς το σπίτι και άλλες.

Οι πωλήσεις πάνε καλά, υπάρχουν και εξαγωγές. Το κλίμα ευφορίας αντανακλάται ακόμη και στα χαμογελαστά πρόσωπα στις επετειακές εκδηλώσεις στην εταιρεία,όπως στην κοπή της πίτας. Η επιχείρηση βραβεύει τους συνεπέστερους εργαζόμενους, κάνει δώρα σε αυτούς που παίρνουν σύνταξη, οργανώνει γιορτές για τα παιδιά των εργαζομένων.

 

Η δουλειά βεβαίως είναι βαριά. Παρά την σχετικά τυπική τήρηση των συνθηκών υγιεινής και ασφάλειας της εργασίας, ο γιατρός εργασίας της επιχείρησης, που κρατάει με αρκετή υπευθυνότητα το σχετικό αρχείο, προειδοποιεί για αυξημένο κίνδυνο μακροχρόνιων επιπτώσεων στην υγεία.

 

Οι εργαζόμενοι κουράζονται, καταπονούνται υπερβολικά, παραπονιούνται για την εντατικοποίηση της δουλειάς. Όχι πολύ συχνά είναι η αλήθεια, όλοι παγώνουν από ένα θανατηφόρο ατύχημα, προϊόν ‘’επιπολαιότητας’’ κάποιου συναδέλφου.

 

Η επιχείρηση ωστόσο θα αποφασίσει να στηρίξει την οικογένεια του, ίσως και με την πρόσληψη κάποιου μέλους στη «μεγάλη οικογένεια του ομίλου».

 

Η γειτονική λίμνη, μαζί με το ατμοσφαιρικό περιβάλλον, μολύνονται σε επικίνδυνο βαθμό, ενώ η πόλη που φιλοξενεί την επιχείρηση θανατώνεται σιωπηρά μαζί με τις γειτονιές και τους ανθρώπους της.

 

Οι εργαζόμενοι στην επιχείρηση, έχουν σωματείο, συμμετέχουν σχεδόν καθολικά στις εκλογές, στις συνελεύσεις και στις απεργίες όταν γίνονται.

 

Δεν συμφωνούν όλοι μεταξύ τους.Είναι περίπου τρείς ομάδες.

 

Πολλοί, όχι οι περισσότεροι, λένε πως ‘’δεν πρέπει να δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει’’. Ο εργοδότης προσφέρει δουλειά, νοιάζεται την επιχείρηση, είναι κοντά στους εργαζόμενους, είναι και ο ίδιος παρών στο εργοστάσιο.

 

Άλλοι, συνήθως η πλειοψηφία, λένε πως σωστά είναι αυτά, αλλά η δουλειά είναι σκληρή, τα κέρδη για την εταιρεία μεγάλα και η αμοιβή δυσανάλογη. Οι εργαζόμενοι δικαιούνται και πρέπει να διεκδικήσουν περισσότερα, μέσα από απεργία ή άλλο τρόπο, επιδιώκοντας αυξήσεις μισθών ή βελτίωση των ‘’πρόσθετων’’ παροχών, μέσα από την υπογραφή μιας επιχειρησιακής σύμβασης εργασίας. Και πράγματι αυτό έχει γίνει πολλές φορές. Είναι ένα δοκιμασμένο όπλο , αρκεί-επισημαίνει αυτή η ομάδα- ‘’να μην τεντώσουμε περισσότερο το σκοινί και απειληθεί η θέση της επιχείρησης έναντι των ανταγωνιστών της’’, διότι τότε ‘’θα κόψουμε το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε’’.

 

Ένα άλλο τμήμα εργαζομένων, μειοψηφία συνήθως, βλέπει διαφορετικά τα πράγματα. Θεωρεί τις αυξήσεις κοροϊδία. Και σε σχέση με τη δουλειά, και αναλογικά με τα μεγάλα κέρδη της εταιρείας, αλλά και σε σχέση με τις ανάγκες των οικογενειών των εργαζομένων. Πολλοί από αυτούς δεν διστάζουν να μιλούν –σχεδόν προκλητικά- όχι μόνο για ανάγκη μείωσης των κερδών του αφεντικού, αλλά και για την ανάγκη να δουλέψει το εργοστάσιο με ευθύνη των εργαζομένων, χωρίς το αφεντικό και για όφελος όλης της κοινωνίας. Αλλάζοντας ίσως και τον ίδιο το χαρακτήρα των προϊόντων ώστε να είναι χρήσιμα. Βελτιώνοντας τόσο τις εργασιακές συνθήκες όσο και τα μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος. Λένε ακόμη πως οι εργαζόμενοι στην εταιρεία έχουν τα ίδια συμφέροντα με αυτούς που εργάζονται στις ανταγωνιστικές επιχειρήσεις και πώς πρέπει να υπάρχει συντονισμός μαζί τους στις απεργίες, ώστε να καταβληθεί η αντίσταση των εργοδοτών στα αιτήματα βελτίωσης, αλλά και στο στόχο μιας ριζικής κοινωνικής αλλαγής.

 

Η συζήτηση πάει και έρχεται, με διαρκείς μικρο-αλλαγές ισορροπίας μεταξύ εργαζομένων και εταιρείας και μεταξύ αυτών των τάσεων μέσα στους εργαζόμενους και σε διάφορες υποδιαιρέσεις τους, που πάντα εμφανίζονται, αν και όλοι μιλάνε για την ανάγκη της εργατικής ενότητας. Άλλωστε ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ είναι και το όνομα του σωματείου. Οι σκέψεις επηρεάζονται φυσικά από τις γενικότερες κοινωνικές πολιτικές εξελίξεις στη χώρα, αλλά και έξω από αυτή, το ρόλο των πολιτικών κομμάτων, των θεωριών και ιδεολογιών, των μεγάλων πολιτικών γεγονότων, που σπρώχνουν τα πράγματα προς το καλύτερο ή το χειρότερο.

 

Δεν είναι πάντα ήρεμα τα πράγματα. Κάποια χρόνια πριν, όταν η παραγωγή λόγω αυξημένων παραγγελιών ανέβαινε διαρκώς, το σωματείο κήρυξε απεργία. Ήταν ευκαιρία έλεγαν οι έμπειροι. Ζήτησαν 15% αυξήσεις και περιέργως, ο εργοδότης, αποκρίθηκε από την πρώτη κιόλας μέρα. Αντι-πρότεινε αύξηση 8% σε όλους, αλλά και άλλες έμμεσες παροχές, κυρίως με βάση την απόδοση, που χρηματικά στο σύνολό τους, για ορισμένους τουλάχιστον, ξεπερνούσαν το αίτημα του 15%. Το σωματείο, όχι ομόφωνα, αλλά με μεγάλη πλειοψηφία, μίλησε για εργατική νίκη, παρά τις γκρίνιες ορισμένων, ειδικά νέων εργατών. Αυτοί διαμαρτύρονταν πως, ειδικά για αυτούς, το σταθερό μέρος του μισθού ήταν πολύ μικρό σε σχέση με αυτό που εξαρτιόταν από την απόδοση και θα έπρεπε να τρέχουν περισσότερο, αλλά και να προσκυνούν τον προϊστάμενο παραγωγής.

 

Αυτό επαναλήφθηκε πολλές φορές. Σιγά - σιγά, φασούλι το φασούλι οι αποδοχές φούσκωναν, αλλά γινόταν όλο και πιο επιδοματικές, όλο και πιο διαφοροποιημένος ο μισθός. Μαζί τους άλλαζαν και οι αντιλήψεις: Το παραδάκι που έχουμε στην τσέπη μετράει. Τα άλλα είναι θεωρίες και ουτοπίες…

 

Πριν πέντε χρόνια, τα πράγματα έγιναν πιο άγρια.

 

Ξαφνικά κυκλοφόρησε φήμη, ότι μια σειρά δουλειές θα τις αναλάμβαναν εξωτερικά συνεργεία και ίσως κάποιοι να απολύονταν. Η επιχείρηση θα εφάρμοζε κάποιο κυβερνητικό νόμο που θα αύξανε τις εισφορές των εργαζομένων και άρα θα μειώνονταν τα ‘’καθαρά’’. Επίσης, σε εφαρμογή άλλου νόμου, με υπογραφή μάλιστα υπουργού - που κάποτε ήταν πρόεδρος της εργατικής συνομοσπονδίας- θα μειώνονταν στο μισό οι πρόσθετες αμοιβές των υπερωριών. Αρκετοί δήλωναν οργισμένοι, οι περισσότεροι έκπληκτοι και αδικημένοι, καθώς την ίδια στιγμή αυτοί που δούλευαν σε λογιστήριο, ενημέρωναν πως οι πωλήσεις πήγαιναν περίφημα και η μετοχή στο χρηματιστήριο ανέβαινε.

 

Μια ασυγκράτητη διάθεση για απεργία, σάρωσε εύκολα την αντίσταση όσων σταθερά μιλούσαν για τη διατήρηση της γαλήνης στην επιχείρηση. Έγινε μια κάποια σύγκλιση που βοήθησε σε αυτό. Οι λεγόμενοι ριζοσπαστικοί και αδιάλλακτοι, μετρίασαν κάπως τα «υπερβολικά και περίεργά» τους. Η –συνήθως- συμβιβαστική πλειοψηφία δεσμεύτηκ σε μια πιο αγωνιστική στάση.

 

Η απεργία ξεκίνησε δυναμικά. Τα αιτήματα ήταν αυξήσεις 10%, μείωση ωρών εργασίας για κάποιες ειδικότητες, αποβολή εξωτερικών εργολάβων. Ζητούσαν επίσης απo τη συνομοσπονδία να ζητήσει την ακύρωση των αρνητικών νομοθετημάτων για το ασφαλιστικό, τις υπερωρίες και άλλα.

 

Ταυτόχρονα, οι ανακοινώσεις του σωματείου έγραφαν, πώς αν βελτιωθεί η θέση των εργαζομένων στην επιχείρηση, αυτό θα βοηθήσει και την ίδια να γίνει πιο ανταγωνιστική. Αυτό ήταν ένας κάποιος συμβιβασμός. Απαραίτητος για να αποκρούεται η κατηγορία του εργοδότη ότι ‘’ θα του κλείσουν το μαγαζί’’, αλλά και για να πείθονται και αυτοί που φοβόντουσαν αδυνάτισμα της επιχείρησης. Αυτή η διευθέτηση δημιουργούσε βέβαια ένα προβληματισμό στην πιο ακραία τάση, αλλά τελικά, οι ωριμότεροι από αυτούς (γιατί υπήρχαν και σε αυτούς «ρεαλιστές»), εξήγησαν ότι αυτό δεν έχει πρόβλημα, από τη στιγμή που θα προβάλλεται εξίσου και στις άλλες μονάδες και άρα τελικά το ζήτημα της ανταγωνιστικότητας θα τίθεται σε σχέση με επιχειρήσεις άλλων χωρών, πράγμα που είναι και λογικό. Προς το παρόν τουλάχιστον. ‘’Αργότερα ή σε άλλες συνθήκες το ξαναβλέπουμε’’, έλεγαν.

 

Την δεύτερη κιόλας μέρα, μετά από μια άρνηση του σωματείου να δεχθεί αυξήσεις της τάξης του 2% με την προϋπόθεση επίτευξης συγκεκριμένων στόχων που θα έθετε η διοίκηση, ο εργοδότης ανακοίνωσε την απόλυση 10 εργαζομένων. Η αλήθεια ήταν – είπαν πολλοί- πως αυτοί ήταν και λίγο κοπανατζήδες ή εριστικοί και γενικά όχι καλοί στη δουλειά τους. Δε θα μπορούσες επίσης να πεις ότι απολύθηκαν επειδή απείργησαν, καθώς γενικά ήταν ψιλο-αδιάφοροι, σπάνια εμφανιζόταν και στις συνελεύσεις. Όμως ήταν η πρώτη φορά που γινόταν! Η διοίκηση του σωματείου ήταν καθησυχαστική, δεν αντέδρασε ιδιαίτερα.

 

Μετά από δύο όμως μέρες επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι πολλών. Ανακοινώθηκαν 15 απολύσεις, συμπεριλαμβανομένων και δύο μελών της διοίκησης του σωματείου και τριών μελών της απεργιακής επιτροπής.

 

Πολλοί αγρίεψαν, αλλά οι συνετότεροι έπεισαν για μια αναπροσαρμογή αιτημάτων. Οι αυξήσεις στους μισθούς θεωρήθηκαν πλέον όνειρο θερινής νυκτός και το πρώτο αίτημα έγινε ‘’να γυρίσουν πίσω οι απολυμένοι’’. Σε αντίθεση με διάφορες τρομοκρατικές φήμες που κυκλοφορούσαν για άλλα εργοστάσια, έτσι και έγινε τελικά, μέσω σχετικής συμφωνίας για τη λήξη της απεργίας. Η συμφωνία, εκτός από την ανάκληση των απολύσεων (εκτός από δύο εργαζόμενους που η επιχείρηση ισχυρίστηκε πως είχαν χρησιμοποιήσει βία κατά ενός διευθυντή και το σωματείο αναγκάστηκε να υποχωρήσει για το καλό των υπολοίπων), περιλάμβανε και κάποιες μικρές χορηγήσεις επιδομάτων ή μπόνους όπως το έλεγαν. Για τους κοπανατζήδες φυσικά δε προβλέφτηκε επαναπρόσληψη, αλλά σε αυτό δεν μπορούσε να μιλήσει και κανείς.

 

Οι διαφωνίες τώρα μεταξύ των εργαζομένων, ήταν μεγάλες. Αρκετοί κατηγορούσαντους πρωτοστατούντες στην απεργία, ότι είχαν θέσει σε κίνδυνο τη δουλειά και τηνεπιβίωση συναδέλφων. Άλλοι, θεωρούσαν απαράδεκτο το συμβιβασμό με τον εργοδότηκαι υποστήριζαν ότι η απεργία έπρεπε να συνεχιστεί. Οι περισσότεροι όμως μίλησαν για μεγάλη επιτυχία, όχι φυσικά χωρίς ανησυχία για τους κινδύνους. Οι τελευταίοι, επικαλέστηκαν ένα ακόμη καλό της συμφωνίας: Στο εξής, ένα μέρος των προσλήψεων του ανειδίκευτου προσωπικού, θα γινόταν μέσω και του σωματείου, που σήμαινε ότι το σωματείο κατοχύρωνε το ρόλο του και ο εργοδότης αποδεχόταν κάποια μορφή συνδιοίκησης του εργοστασίου. Φυσικά οι αυξήσεις στις ασφαλιστικές εισφορές δεν πάρθηκαν πίσω. Αυτό σήμαινε ότι για πρώτη φορά υπήρχαν μειώσεις μισθών. Πράγμα όμως που δεν αφορούσε την επιχείρηση αλλά την κυβέρνηση και όπως και να το κάνουμε δεν μπορεί ένα σωματείο να αλλάξει μια κυβέρνηση ή μια ολόκληρηπολιτική. Δεν είναι ο σκοπός αυτός του συνδικαλισμού. Πήγαινε μακριά η βαλίτσα, έμπαινε η πολιτική στη μέση, τα κόμματα, τρέχα γύρευε.

 

Τα χειρότερα ήρθαν μετά από έξι μόλις μήνες. Η παραγωγή έπεφτε διαρκώς. Κάποιοι μίλαγαν για οικονομική κρίση και πτώση κερδών. Για τα προηγούμενα κέρδη δε γινόταν λόγος. Στο κάτω - κάτω δε μπορείς να πεις και σε ένα ιδιώτη επιχειρηματία τι θα κάνει τα «δικά» του λεφτά. Τα χτυπήματα έρχονταν το ένα πίσω από το άλλο. Πρώτα μειώθηκαν οι υπερωρίες διότι δεν ήταν αναγκαίες. Έπειτα, καταργήθηκε με νέο νόμο κάθε προσαύξηση πληρωμής στις υπερωρίες. Αυξήθηκε το ετήσιο νόμιμο δικαίωμα απολύσεων και 23 εργαζόμενοι είδαν την ‘’πόρτα του εργοστασίου ανάποδα’’, όπως έλεγε χαιρέκακα ο διευθυντής παραγωγής. Σαν κεραμίδα, περίπου εξήντα που περίμεναν ότι βγαίνουν στην σύνταξη, έμαθαν ότι θα δουλέψουν άλλα δύο χρόνια. Και άλλα πολλά και ανυπόφορα.

 

Τώρα πλέον στη συνέλευση πήγαν όλοι. Αυτοί που μιλούσαν για ‘’εργασιακή ειρήνη’’ ήταν πολλοί περισσότεροι. Και παθιασμένοι. Μιλούσαν για το δικαίωμα τους να δουλέψουν γιατί έχουν ανάγκη το μεροκάματο και δε θα επέτρεπαν σε κανένα να κλείσει την πύλη του εργοστάσιου. Αυτό δεν είχε ξανακουστεί. Αυτοί που συνήθως ήταν πλειοψηφία και τα κατάφερναν να τα βρίσκουν μέσω της επιχειρησιακής σύμβασης με τον εργοδότη, ήταν αδειασμένοι και δεν έπεισαν και πολλούς. Οι πιο μαχητικοί είχαν τώρα γίνει πλειοψηφία και αποφασίστηκε απεργία διαρκείας, μέσα σε ιαχές, με μικρή όμως πλειοψηφία και κάπως κουτσουρεμένα αιτήματα. Έτσι, το αίτημα για αυξήσεις, συνδεόταν για πρώτη φορά, με την άνοδο του ΑΕΠ της χώρας, καθώς και με την πραγματοποίηση κερδών της επιχείρησης. Πολλοί είπαν πως αυτό θέλει συζήτηση και

ανοίγει κερκόπορτες άσχημες.

 

Δεν υπήρχαν όμως και πολλά περιθώρια για συζήτηση. Έτσι και αλλιώς αυτή η απεργία δεν έμοιαζε με τις άλλες. Την πρώτη κιόλας μέρα η απεργιακή περιφρούρηση τα χρειάστηκε, καθώς βρήκε πενήντα άτομα στην πύλη, έτοιμους να παίξουν ξύλο για να μπουν μέσα. Δεν ήταν και εύκολο να πλακωθεί. Ήταν συνάδελφοι χρόνια. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ήρθε και η αστυνομία, μαζί και εισαγγελέας. Και αρκετά κανάλια.

 

Ευτυχώς τα πράγματα κάπως βολεύτηκαν. Λίγο με το καλό, λίγο με το ζόρι, οι παλαιότεροι και πιο ψύχραιμοι από τους απεργούς, έπεισαν αυτούς που ήθελαν να σπάσουν την απεργία, πως πρέπει να κάνουν πίσω και να καταλάβουν ότι όλοι έχουν οικογένειες και παιδιά και πως αν η απεργία πετύχει, θα είναι κέρδος για όλους. Έτσι αποσοβήθηκε και η επέμβαση της αστυνομίας που ήταν εκεί για να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο συγκρούσεων μεταξύ υποστηρικτών και πολέμιων της απεργίας.

Η διευθέτηση όμως δεν κράτησε για πολύ. Η αντιπαράθεση πήρε διαφορετική και πιο άγρια μορφή. Κάποιοι πληρωμένοι από την εργοδοσία τσάκισαν στο ξύλο με αιφνιδιαστική έφοδο την νυχτερινή απεργιακή περιφρούρηση και έκαψαν τα γραφεία του σωματείου. Η αστυνομία συνέλαβε την επομένη το πρωί 5 απεργούς και απαγγέλθηκαν βαριές κατηγορίες σε βάρος τους.

 

Και τώρα; Η απεργία για ένα διάστημα συνεχίστηκε. Αλλά, μετά από πολλές αντιπαραθέσεις και καυγάδες, τα αιτήματα άλλαξαν και πάλι. Αυτά που κυριάρχησαν –αναγκαστικά τώρα έλεγαν- ήταν το να απομακρυνθούν οι πληρωμένοι ανεξέλεγκτοι μπράβοι, να απελευθερωθούν οι συλληφθέντες και να αποσυρθούν οι κατηγορίες σε βάρος τους.

 

Οι απολυμένοι ξεχάστηκαν. Για αυξήσεις ούτε λόγος. Για καλύτερες συνθήκες εργασίες, μάλλον πολυτέλεια να μιλάς. Πόσο μάλλον για παλαβομάρες να πάρουν το εργοστάσιο οι εργαζόμενοι, για κοινωνικό όφελος ή για κοινή απεργία με τα άλλα εργοστάσια. Όσο για την πόλη που πέθαινε δίπλα μαζί με τις παλιές ομορφιές της και τους χώρους κοινής ζωής, ένας κρητικός το σχολίασε ανάλογα: ‘’δουλειά δεν έχει ο κώλος μας, λουλούδια θέλει ο ψώλος μας’’. Και δεν μπορούσαν πλέον να διαφωνήσουν πολλοί

 

Οι αντιπαραθέσεις μέσα στους εργαζόμενους αναδιαμορφώθηκαν. Τα στρατόπεδα άλλαξαν. Κάποιοι από τα σωματείο είχαν γίνει προϊστάμενοι. Άλλοι πήγαν σε κυβερνητικές θέσεις. Πολλοί απογοητεύθηκαν. Το σωματείο είχε χάσει το κύρος του.

 

Ωστόσο η ζωή και η δουλειά ξαναμπήκαν στη συνηθισμένη ρουτίνα. Αλλά αυτή η κανονικότητα είχε βάρβαρη ησυχία. Με μπόλικο φόβο και ανασφάλεια. Συνεχώς διλλήματα έμπαιναν. Μειώθηκαν οι καλύψεις του ΙΚΑ, ορισμένοι ήταν και εντελώς ανασφάλιστοι. Ήρθε και ένα συμβόλαιο ιδιωτικής ασφάλισης, προσφορά της εταιρείας, σε συμφωνία με το σωματείο και άρχισαν όλοι να στηρίζονται σε αυτό. Αυτό έλεγε ο ρεαλισμός. Μετά ήταν που δεν έφτανε ο μισθός για να καλυφθεί η δόση για το δάνειο της τράπεζας που είχε παρθεί για το σπίτι. Αλλά έδινε και η εταιρεία δάνεια και μάλιστα άτοκα και πήραν οι μισοί. Δεν ήταν παράλογο, έκανες τη δουλειά σου, δεν έπρεπε να το δεις ‘’ιδεολογικά’’, αλλά πρακτικά.

 

Και πως θα κάνεις τώρα απεργία; Είμαστε στα συγκαλά μας; Να φας δηλαδή μια απόλυση και όχι μόνο αποζημίωση δε θα πάρεις, αλλά θα σου λείπουν και οι ασπιρίνες και θα πρέπει να πάρεις άλλο δάνειο από τη τράπεζα για να ξεχρεώσεις αυτό της εταιρείας! Και μετά θυμάσαι τα παλαβά που λέγανε οι ακραίοι πως ‘’οι εργάτες δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους’’ και να σκέφτεσαι πως είσαι ολωσδιόλου αιχμάλωτος χωρίς τις αλυσίδες.

 

Αλλά δεν υπήρχε και χρόνος για πολλή σκέψη. Διότι ήρθε μαχαίρι η απόφαση: ‘’Θα μείνετε οι μισοί και με το μισό μισθό. Άμα θέλετε’’.

 

Και με όλη αυτή την πείρα στην πλάτη, έπρεπε να αναπλεχτούν τα νήματα, να υφανθούν τα νέα αιτήματα και οι νέοι τρόποι αγώνα.

 

Αλλά από πού να ξεκινήσει κανείς, ξεκίνησαν οι κουβέντες; Να πιάσει το νήμα από την αρχή και από τη σκέψη που κάποτε ήταν νόμιμη έστω και σε μια ισχυρή μειοψηφία ότι το εργοστάσιο ήταν μπορετό και δίκαιο να λειτουργήσει από τους ίδιους τους εργαζόμενους και για κοινωνικό όφελος; Ή να θεωρηθεί ότι αφετηρία αλλά και όριο της ακόμη πιο άγριας σύγκρουσης που δε μπορούσες ακόμη και αν ήθελες να την αποφύγεις, θα ήταν το τέλμα του ‘’τέλους’’ που είχε οδηγήσει ο ρεαλισμός της ήττας και του εφικτού;

 

Τώρα θα ζητήσεις αυξήσεις; Θα ζητήσεις λιγότερη, ασφαλέστερη και ανθρωπινότερη δουλειά ή μόνο να έχεις, όχι δουλειά, αλλά ‘’ δουλίτσα’’; Και πώς να καλύψεις τη διαδρομή που έχεις χάσει; Ή μήπως και να μη απασχολήσεις επειδή είναι μάταιο;

 

Επιμύθιο επιστροφής

Αν το ερώτημα αφορούσε τη διαδρομή των εργατικών αγώνων σε μια επιχείρηση (που έτσι και αλλιώς είναι φανταστική) και των βασάνων των αγώνων των εργαζομένων εκεί, με τα λάθη και τις επιτυχίες τους, δε θα ήταν τόσο βαρύ και ασήκωτο. Μήπως όμως αφορά ολόκληρη την κοινωνία, όλους εμάς;

 

Μια συντρόφισσα με ρώτησε πρόσφατα: ‘’Γιατί καλέ μου σύντροφε ο δρόμος μας είναι όσο δύσκολος;’’ Σκέφτομαι μήνες την απάντηση. Και αυτές οι γραμμές και οι συλλογισμοί είναι για αυτό το ερώτημα. Είναι που, αν τα δεις τα πράγματα, όχι σε μια στιγμή, αλλά σε μια πορεία, διαπιστώνεις, ότι ο ‘’εύκολος’’ δρόμος της κλιμακωτής κατηφορικής πορείας, διαμορφώνει τελικά το δέος μιας τεράστιας ανηφόρας που μπορεί μετά να σε καταβάλει χειρότερα.

 

Το κείμενο γράφτηκε για το τεύχος 15 του ηλεκτρονικού περιοδικού babushka

http://issuu.com/babushkagr/docs/teuxos15/1

ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ Γ.Σ. ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 16/10/2012

Ο ΝΟΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ ΔΕΝ ΔΙΟΡΘΩΝΕΤΑΙ, ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ!

  Η έναρξη της νέας χρονιάς μας βρίσκει όλους – φοιτητές και εργαζόμενους μέσα στις σχολές- μπροστά σε ανοιχτά μέτωπα στον χώρο της εκπαίδευσης και ειδικά στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ. Όσον αφορά την φοιτητική βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τα εξής:

Κομμένα συγγράμματα σε όλα τα ιδρύματα με απώτερο στόχο να μην δίνεται ούτε ένα βιβλίο από το νέο έτος. Μέτρο που βαδίζει στα χνάρια της περσινής περικοπής του 2ου τόμου.

Εισαγωγή κριτηρίων για την δωρεάν σίτιση, κριτηρίων τέτοιων που αποκλείουν το μεγαλύτερο μέρος των φοιτητών και τους υποχρεώνουν αν προσκομίσουν πολυάριθμα δικαιολογητικά. Παράλληλα με το πρόσχημα ότι οι φοιτητικές λέσχες δεν έχουν την απαραίτητη χρηματοδότηση προωθούν το κλείσιμο τους και τελικά την πώληση τους σε ιδιώτες.

Κλείσιμο φοιτητικών εστιών (βλ. Δροσοπούλου), ενώ σε όσες παραμένουν (προς το παρόν) ανοικτές επιβάλλονται ακόμα πιο αυστηρά κριτήρια. Δικαιολογία και πάλι η μειωμένη χρηματοδότηση με τελικό σκοπό την πώληση τους σε ιδιώτες. Το αποτέλεσμα; 75 άτομα να βρίσκονται ήδη πεταμένα στο δρόμο.

Με το σχέδιο Αθηνά προωθούνται συγχωνεύσεις-κλεισίματα Τμημάτων αλλά και ολόκληρων Πανεπιστημίων που δεν ανταποκρίνονται στα ανταποδοτικά-επιχειρηματικά κριτήρια.

Ό,τι έχει απομείνει δωρεάν διαρκώς υποβαθμίζεται μέχρι να ιδιωτικοποιηθεί. Το κύκνειο άσμα της δωρεάν εκπαίδευσης θα είναι η εισαγωγή διδάκτρων η οποία συζητήθηκε να έρθει μάλιστα ως μέρος από τα χαράτσια για τα 13,5 δις!

  Προφανώς όλα αυτά είναι απόρροια του νόμου 4076/12 του Αρβανιτόπουλου που η νέα κυβέρνηση ψήφισε  ξανά μέσα στο κατακαλόκαιρο για να αποφύγει τις αντιδράσεις και μάλιστα τον παρουσίασε ως κάτι διαφορετικό σε σχέση με τον 4009/11 της Διαμαντοπούλου. Πλάι στην ψήφιση του νόμου επιχειρεί με μία σειρά ενέργειες την πλήρη διάλυση του δημόσιου πανεπιστημίου και την προσαρμογή του στα επιχειρηματικά συμφέροντα και στις επιταγές της ΕΕ για την τριτοβάθμια εκπαίδευση (βλ Συνθήκη της Μπολόνια). Σε ότι αφορά τα φοιτητικά θέματα δεν άλλαξε ούτε καν για τα προσχήματα έστω μία διάταξη από τον παλιό. Η ουσία δηλαδή του νόμου παραμένει, όπως και η στρατηγική του νέου υπουργείου για εφαρμογή του. Το μόνο που άλλαξε είναι η τακτική του, στο πως θα καταφέρει να τον εφαρμόσει συγκροτώντας με κάθε τρόπο τα διαβόητα Συμβούλια Διοίκησης.

  Φυσικά με φόντο την οικονομική κρίση και την προσπάθεια του κεφαλαίου για την υπέρβαση αυτής, ήταν αναμενόμενη και η αναβάθμιση της επίθεσης απέναντι στα Πανεπιστήμια. Ως νέο πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο το πανεπιστήμιο παραδίδεται βορά στα χέρια των επιχειρήσεων. Γιατί ο νέος νόμος, όπως ακριβώς και ο προηγούμενος, έρχεται να διαμορφώσει ένα πανεπιστήμιο για λίγους, ένα πανεπιστήμιο στο οποίο θα σπουδάζει κυρίαρχα αυτός που θα μπορεί να πληρώνει καθώς πουθενά δεν θεσμοθετείται ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας του. Ένα πανεπιστήμιο με ελλειμματικά προγράμματα σπουδών (2ετή, 3ετή), πλήρως εντατικοποιημένο (διαγραφές στα ν+2 χρόνια), που δεν θα εξασφαλίζει κανένα συλλογικό δικαίωμα στους αποφοίτους του, μιας και τα πτυχία αντικαθιστώνται από τον ατομικό φάκελο προσόντων, αλλά που ως στόχο θα έχει τη δημιουργία φτηνών και ευέλικτων μελλοντικών εργαζόμενων, υπερεξειδικευμένων, χωρίς καμία εποπτεία επί του τι παράγουν. Προφανώς για τη στελέχωση ενός τέτοιου πανεπιστημίου χρειάζονται και φοιτητές οι οποίοι θα έχουν στρατευθεί πλήρως με τον ατομικό δρόμο και θα αναλώνονται στο μεταξύ τους ανταγωνισμό. Φοιτητές οι οποίοι, δεδομένης και της προωθούμενης από την κυβέρνηση κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, θα έχουν «μάθει» στην ατομική διαπραγμάτευση των δικαιωμάτων τους με τον αυριανό τους εργοδότη. Γι’αυτό και ο νόμος καταργεί κάθε έννοια συλλογικότητας και συλλογικής διαδικασίας και ποινικοποιεί κάθε αγωνιστική δράση μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου καταργώντας το άσυλο.

  Παράλληλα σύλλογοι ΔΕΠ σε όλη την Ελλάδα παίρνουν αποφάσεις για απεργίες που ξεφεύγουν από το καθαρά μισθολογικό ζήτημα,που θέτει ως γραμμή η ξεπουλημένη ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ, και έχουν ως επίκεντρο το τον αγώνα ενάντια στο νόμο έκτρωμα 4076 συνολικά, την γενικότερη αντεργατική πολιτική της συγκυβέρνησης του κεφαλαίου και την υπεράσπιση της Δημόσιας και Δωρεάν Παιδείας σε μια προσπάθεια να συνδεθούν με το πρωτοπόρο φοιτητικό αλλά και εργατικό κίνημα. Την ίδια στιγμή οι μεγαλοκαθηγητάδες υπερασπίζονται την εφαρμογή του νόμου-έκτρωμα, αδιαφορώντας προφανώς  τόσο για τις περικοπές που αφορούν τους φοιτητές όσο και για την προάσπιση του Δημόσιου και δωρεάν Πανεπιστημίου συναινώντας έτσι στη γενικότερη πολιτική υποβάθμισης των ζωών μας από Συγκυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ-Κεφάλαιο. Δε διστάζουν μάλιστα να καλέσουν σε Σύγκλητο την Πέμπτη 18/10, ημέρα Γενικής Απεργίας!

ΤΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΤΟΥΣ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ….

  Βασικό στοιχείο του «νέου πανεπιστημίου» αποτελούν τα Συμβούλια Διοίκησης. Αλλάζοντας το οργανωτικό μοντέλο του πανεπιστημίου, προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα προβλήματα των ιδρυμάτων θα περιοριστούν σε σημαντικό βαθμό. Τι είναι τα Συμβούλια Διοίκησης και τι αρμοδιότητες έχουν;

 Τα Συμβούλια Διοίκησης θα αποτελούνται από 7 Πανεπιστημιακούς και 6 Εξωπανεπιστημιακούς (μάνατζερ, άνθρωποι του επιχειρηματικού κόσμου κλπ) και ένα φοιτητή ο οποίος θα εκλέγεται από ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο.

Αρμοδιότητες του Συμβουλίου θα είναι:

•    η διαχείριση των οικονομικών: θα είναι «υπεύθυνο να κλείνει τις πιο επικερδής συμφωνίες με τις επιχειρήσεις για το πανεπιστήμιο ώστε αυτό να είναι οικονομικά “ανεξάρτητο” αφού η κρατική χρηματοδότηση καταργείται.

•    θα επιβάλει και θα καθορίζει το επίπεδο των διδάκτρων

•    θα δημιουργεί εταιρεία η οποία θα εκμεταλλεύεται την περιουσία των σχολών με σκοπό το κέρδος

•    θα διαγράφει φοιτητές και θα απολύει καθηγητές όταν θεωρεί ότι έχουν “ανάρμοστη” συμπεριφορά και διεκδικούν τα δικαιώματα τους.

  Το Συμβούλιο Διοίκησης είναι από τα κύρια μέσα που θα μετατρέψει ολοκληρωτικά το πανεπιστήμιο σε επιχείρηση γι αυτό έχει και την κατάλληλη σύνθεση. Θα είναι όργανα διαπλοκής με ΜΜΕ και σκοτεινά επιχειρηματικά συμφέροντα  ΚΑΙ τα μέλη του θα είναι οι πραιτοριανοί της κυβέρνησης και του ΣΕΒ στα Ιδρυματα. Επιπλέον, η συγκρότηση των συμβουλίων αποτελεί τον κύριο μοχλό εφαρμογής αυτού του επαίσχυντου νόμου καθώς σε αυτά συγκεντρώνονται όλες οι αρμοδιότητες που αφορούν τη λειτουργία των ιδρυμάτων. Καλούμαστε, λοιπόν, να κατανοήσουμε πως κάθε αντιδραστική τομή που προωθείται σε αυτή τη φάση μέσα στις σχολές σχετίζεται με την εκλογή των Σ.Δ. και να αντιληφθούμε πως η μάχη ενάντια σε αυτά θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό την έκβαση του συνολικού αγώνα που θα πρέπει το φοιτητικό κίνημα να δώσει στο άμεσο μέλλον. Για όλους αυτούς τους λόγους η ανάδειξη αυτών των συμβουλίων πρέπει το επόμενο διάστημα να μπλοκαριστεί από το φοιτητικό κίνημα μέσα από τις ζωντανές του διαδικασίες, τις γενικές συνελεύσεις.

Η ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΕΝΟΣ ΨΕΜΑΤΟΣ

   Όταν πριν λίγους μήνες η νέα τρόικα εσωτερικού (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) αποτέλεσε τη νέα κυβέρνηση, είχε σαν βασικό σύνθημα την «επαναδιαπραγμάτευση» του μνημονίου. Πολύ γρήγορα, όμως, αποδείχθηκε ότι η «επαναδιαπραγμάτευση» αυτή δεν ήταν παρά μία απάτη απλώς για να υφαρπάξει την ψήφο του λαού. Σήμερα, λοιπόν, και μετά από απανωτά πακέτα μέτρων που έχουν ήδη γονατίσει τα λαϊκά στρώματα, προχωρά στην επιβολή νέου πακέτου μέτρων ύψους 13,5 δις, συνεχίζοντας την 3χρονη πολιτική καταλήστευσης και αφανισμού των εργαζομένων. Μέτρα τα οποία αφορούν στην καρδιά της εκμετάλλευσης και που υποτάσσουν καθολικά κι ολοκληρωτικά την εργασία στην κερδοφορία του κεφαλαίου. Τα μέτρα αυτά βυθίζουν ακόμα περισσότερο στη φτώχεια και την ανεργία χιλιάδες οικογένειες. Φυσικά, προκειμένου να περάσει αυτός ο οδοστρωτήρας απαιτείται τόσο η σκλήρυνση από μεριάς κυβέρνησης  όσο και η αυταρχική θωράκιση του κρατικού μηχανισμού στο σύνολό του αλλά και η αξιοποίηση του «σιδερένιου χεριού» των παρακρατικών μηχανισμών και της Χρυσής Αυγής, με την τελευταία να δρα ανενόχλητη σαν συμμορία κυνηγώντας και χτυπώντας μετανάστες προκειμένου να αναδείξει το μεταναστευτικό σαν το κυρίαρχο πρόβλημα, αποπροσανατολίζοντας το λαό και στρέφοντας τον στον φασισμό.

 Γνωρίζοντας πολύ καλά η συγκυβέρνηση την πλήρη απονομιμοποίησή της στα μάτια της κοινωνίας (και μην έχοντας ουσιαστικούς συμμάχους πέρα από τις δυνάμεις καταστολής και το ακροδεξιό- φασιστικό δεκανίκι του συστήματος, τη Χρυσή Αυγή) πήγε να παίξει το χαρτί της στήριξης από τους ευρωπαίους «ηγέτες». Στα πλαίσια αυτά, την Τρίτη 9/10, ήρθε  στην Αθήνα το νούμερο ένα πρόσωπο της Ευρώπης, η γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ. Μια επίσκεψη που έρχεται να συμβολίσει την συμμαχία του ελληνικού κεφαλαίου με τις τράπεζες και τους καπιταλιστές της Ευρώπης στα πλαίσια της ΕΕ. Μια συμμαχία που βοηθά το ελληνικό και ευρωπαϊκό κεφάλαιο να αντέξουν στην κρίση, σε βάρος των εργαζομένων και της κοινωνίας. Είναι το μέτωπο που ενισχύουν οι δυνάμεις του κεφαλαίου και το πολιτικό τους προσωπικό για να εξαπολύσουν ακόμα πιο σκληρή επίθεση στους λαούς της Ευρώπης. Δε διστάζουν να καταλύσουν τη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία που απέμεινε για να μπορούν να αποφασίζονται όλα στις Βρυξέλλες, μακριά από τη δυνατότητα του λαού να επηρεάζει και να καθορίζει τις εξελίξεις. Η επίσκεψη της Μέρκελ στην Ελλάδα επισφράγισε τις νέες μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, τη διάλυση υγείας και παιδείας, τη νέα μείωση του κατώτατου μισθού, τις μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, την περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων με την παράλληλη στήριξη των φασιστών. Απέναντι σε όλα αυτά ο λαός, που δεν δείλιασε μπροστά στα διαγγέλματα που απαγόρευαν τις συγκεντρώσεις και την κυκλοφορία στο κέντρο της Αθήνας  , βροντοφώναξε ότι είναι ανεπιθύμητοι! Είναι ανεπιθύμητη η Μέρκελ, ο Σαμαράς και κυρίως η πολιτική που υπηρετούν. Η πολιτική της ΕΕ- υπηρέτη του κεφαλαίου, της ΕΕ των ιμπεριαλιστικών πολέμων, της ΕΕ που εκκολάπτει τον εκφασισμό των ευρωπαϊκών κοινωνιών και τσακίζει τα δημοκρατικά δικαιώματα.

  Πέρα όμως από τη σημασία της «επίσκεψης» Μέρκελ στην Ελλάδα, οι μέρες που προηγήθηκαν, ανέδειξαν ένα νέο και εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο της περιόδου που ζούμε. Και δεν είναι άλλο από την ουσιαστική περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων.  Τα τελευταία δύο χρόνια ο λαός μέσα από τους αγώνες του, έχει δώσει δείγματα γραφής τέτοια, που πια, η όποια κυβέρνηση, χρειάζεται «αναβαθμισμένα» μέσα για να επιβάλλει την πολιτική της. Το κράτος, μετά την εγκαθίδρυση της «δημοκρατίας» της τρόικας και της επιτήρησης, θωρακίζεται εκ νέου αναβαθμίζοντας την κρατική – κυβερνητική, εργοδοτική και φασιστική τρομοκρατία. Σε μια περίοδο όπου η Ευρωπαϊκή Ένωση μετατρέπεται σε αντιδραστικό «κοινωνικό» ΝΑΤΟ και σε ένα ευρωπαϊκό ΔΝΤ, ενάντια στη σύγχρονη δυνατότητα – αναγκαιότητα για δημοκρατική, εργατική και αντικαπιταλιστική ανεξαρτησία των λαών και με στόχο να αποτραπεί η δυνατότητα μιας αντικαπιταλιστικής ανατροπής της αστικής επίθεσης, βλέπουμε μια γενικευμένη προσπάθεια για τη συγκρότηση ενός ασφυκτικού απολυταρχικού πλέγματος. Ενός πλέγματος που θα ξεφεύγει από τα στενά όρια της «τυπικής» καταστολής των χημικών και της αστυνομικής βίας και θα φτάνει μέχρι την κατάργηση τυπικών «δημοκρατικών δικαιωμάτων» της αστικής δημοκρατίας, με ξεκάθαρο στόχο το συντριπτικό χτύπημα του κινήματος. Έτσι, κρίνουμε πολύ σημαντική τη μάχη που έχουμε να δώσουμε στο πεδίο της δημοκρατίας και των ελευθεριών, καθώς και την άμεση ένταση της αντιφασιστική πάλης!

  Με φόντο όλα αυτά εργατικά συνδικάτα και σωματεία καλούν και πάλι σε πανελλαδική πανεργατική απεργία την Πέμπτη 18/10 με πρόταγμα ότι το νέο εξοντωτικό και σκληρά ταξικό πακέτο μέτρων δεν πρέπει να περάσει και δεν θα περάσει! Ότι πρέπει να αποκρουστεί η επίθεση με ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό και λαϊκό κίνημα, με τη δυναμική παρουσία της νεολαίας και των ανέργων.

ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ Ή ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ  

  Αντιμέτωπο με τη συγκεκριμένη κατάσταση, το φοιτητικό κίνημα είναι ώρα να ορθώσει ξανά το ανάστημά του σε όσους το θέλουν ηττημένο και υποταγμένο… Πιάνοντας το νήμα των καλύτερων παραδόσεών του να γίνει «σώμα απ’ το σώμα» του ανασυγκροτημένου ταξικά εργατικού κινήματος. Με τα δικά του όργανα πολιτικής και  μαχητικές, πολύμορφες δράσεις να ανατρέψει τους νόμους που διαλύουν το πανεπιστήμιο και  τσακίζουν τα δικαιώματα της νεολαίας και να ενωθεί, από τη σκοπιά του σημερινού και μελλοντικού εργαζόμενου, με τον αγώνα της υπόλοιπης κοινωνίας ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ και του κεφαλαίου. Ως κομμάτι του ευρύτερου λαϊκού κινήματος πρέπει να παλέψει μαχητικά για την ανατροπή των Μνημονίων και όλων των αντιλαϊκών νόμων που το συνοδεύουν, για τη διαγραφή του χρέους (δεν είναι του λαού – δεν το αναγνωρίζουμε – δεν το πληρώνουμε) και την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση που αποτελεί το βασικό στρατηγό του κοινωνικού πολέμου που μας έχουν κηρύξει.

  Μέσα από διαδικασίες βάσης ( συνελεύσεις, συντονισμός) , απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις,  φοιτητικοί σύλλογοι και σωματεία, φοιτητικό και εργατικό κίνημα,  πρέπει να κλιμακώσουν την πάλη τους απέναντι στα νέα μέτρα αλλά και για την ανατροπή όλων των προηγούμενων.

  Η εφιαλτική κατάσταση που δημιουργείται στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης μπορεί να ανατραπεί μόνο από ένα κοινό, μαχητικό αγώνα των φοιτητών, των εργαζόμενων στα πανεπιστήμια και της πλειοψηφίας των καθηγητών που πλήττονται από τη βάρβαρη πολιτική Κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ. Για να μην γίνουμε η γενιά των χαμένων δικαιωμάτων, της ανεργίας και της μετανάστευσης αλλά να αγωνιστούμε για το πανεπιστήμιο των αναγκών μας και όχι του ρουσφετιού ,του κεφαλαίου και των επιχειρήσεων. Για να έχουμε δικαίωμα στις σπουδές, στης εργασία και στις ελευθερίες.

Ας γνωρίζουν τα αστικά επιτελεία που σχεδιάζουν το τσάκισμα της νεολαίας πως τους περιμένει θερμός Οκτώβρης. Η γενιάς μας θα είναι ο εφιάλτης τους.  

 Για να μην γίνουμε η γενιά των χαμένων δικαιωμάτων, της ανεργίας και της μετανάστευσης αλλά να αγωνιστούμε για το πανεπιστήμιο των αναγκών μας και όχι του ρουσφετιού ,του κεφαλαίου και των επιχειρήσεων. Για να έχουμε δικαίωμα στις σπουδές, στης εργασία και στις ελευθερίες.

Ας γνωρίζουν τα αστικά επιτελεία που σχεδιάζουν το τσάκισμα της νεολαίας πως τους περιμένει θερμός Οκτώβρης. Η γενιάς μας θα είναι ο εφιάλτης τους.  Συνεχίζουμε στο δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα διαρκείας, ανατρέποντας την πολιτική που θέλει να διαγράψει τη γενιά μας από την ιστορία και όλους όσους τη στηρίζουν και την προωθούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, μέχρι τη νίκη!  

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ – ΕΕ – ΔΝΤ – ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ. ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΙΣ ΠΙΕΣΕΙΣ ΕΕ ΔΝΤ.

ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΟΠΟΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΙΔΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.

ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΕ

ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ. ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ. ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΡΑΠΕΖΩΝ.

ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΠΙΣΩ ΤΑ ΣΚΛΗΡΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ -ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ- ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ ΤΟ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ.ΚΑΤΩ ΤΟ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ.

Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με αύξηση των αποδοχών. 1400 ευρώ κατώτατος μισθός. 7ωρο 5ημερο 35ωρο.

ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ - ΑΡΒΑΝΙΤΟΠΟΥΛΟΥ, μπλοκάρισμα κάθε προσπάθειας εφαρμογής του.

Καμία σκέψη για επαντοποθέτηση ΙΔΑΧ. Πρόσληψη του αναγκαίου εργασιακού δυναμικού για την κάλυψη των αναγκών της λειτουργίας του τμήματος.

Κανένας εργαζόμενος του Πανεπιστημίου σε εφεδρεία.

Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση Δημόσια και Δωρεάν για όλους – χωρίς διαχωρισμούς σε ΑΕΙ-ΤΕΙ-ΙΕΚ-ΚΕΣ. Ελεύθερη πρόσβαση στην εκπαίδευση για όλους χωρίς ταξικούς οικονομικούς, εξεταστικούς φραγμούς.

Ένα ενιαίο πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο με όλα τα εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα σε αυτό. Ενάντια στην απαξίωση των πτυχίων έναντι του Εθνικού Πλαισίου Προσόντων.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ! Έξω οι δυνάμεις καταστολής από το άσυλο! Όχι στην ανάληψη της φύλαξης του πανεπιστημίου από εταιρίες security. Διεύρυνσή του σε εργασιακούς χώρους και σχολεία. Όχι στην ποινικοποίηση των συλλογικών αγώνων και των μαχητικών πρακτικών του φοιτητικού κινήματος.

Αύξηση των κρατικών δαπανών για την παιδεία, με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες. Δωρεάν σίτιση-στέγαση-συγκοινωνίες-συγγράμματα-σημειώσεις για όλους. Πλήρης οικονομική κάλυψη των αναγκών των φοιτητών.

Να αποσυρθεί άμεσα ο εσωτερικός κανονισμός.Καμία συγκρότηση 4ετών επιχειρηματικών προγραμμάτων.

Ενάντια στην εντατικοποίηση των σπουδών και την πειθάρχηση των φοιτητών. Όχι στα μαζικά κοψίματα!

Καμία σκέψη για μαθήματα-αλυσίδες και προαπαιτούμενα.

Καμία άδεια σε κολέγιο-ΚΕΣ, να παρθούν πίσω όσες δόθηκαν. Να ληφθεί μέριμνα για τους αποφοίτους. Να σταματήσει κάθε διαδικασία νομιμοποίησης και ισοτίμησής τους. Όχι στην ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας 36/05.Καμία σκέψη για αναθεώρηση του άρ.16 ή παράκαμψής του.

Καμία σκέψη για αξιολόγηση σε κανένα τμήμα.   Φοιτητικός και εργατικός έλεγχος σε πανεπιστήμιο και εκπαίδευση

Να μην εφαρμοστούν οι αποφάσεις Μπολώνια, Πράγα, Βερολίνο, Λονδίνο

ΟΧΙ στην στράτευση στα 18. Καμία εμπλοκή σε αποστολές εκτός συνόρων καμία αγορά όπλων. Πολιτικά δικαιώματα και ελεύθερη συνδικαλιστική δράση των στρατευμένων.

Όχι στις ελαστικές σχέσεις εργασίας και την περαιτέρω ελαστικοποίηση τους με πρόσχημα την κρίση.

ΟΧΙ στα αντιασφαλιστικά μέτρα. ΠΛΗΡΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Άμεση κατάργηση των τρομονόμων που έχουν ψηφίσει ΠΑΣΟΚ-ΝΔ στις κατευθύνσεις της ΕΕ.

Κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους μετανάστες.

Πλήρη δικαιώματα στους μετανάστες-πολιτικά, κοινωνικά, εργασιακά, θρησκευτικά- Άσυλο σε όποιον το ζητήσει. Να καταργηθεί το Σύμφωνο Μετανάστευσης της ΕΕ.

Άμεσος αφοπλισμός της αστυνομίας. Να διαλυθούν τώρα ΜΑΤ, ΟΠΚΕ και ΕΚΑΜ. Έξω οι σύγχρονες «δυνάμεις κατοχής» από το κέντρο της Αθήνας.

ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΣΕ:

Κατάληψη του Εστιατορίου της Φιλοσοφικής την Τετάρτη 17/10 στις 12:00 μαζί με τους υπόλοιπους φοιτητικούς συλλόγους του ΕΚΠΑ

Επαναλαμβανόμενες κινητοποιήσεις και απεργίες μέχρι την μέρα ψήφισης των μέτρων με στόχο την ανατροπή τους και σε οποιαδήποτε κινητοποίηση καλέσει ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων

Κατάληψη της σχολής Πέμπτη 18/10 με Δευτέρα 22/10 με:

Συγκρότηση Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης μετά το τέλος της συνέλευσης από το σώμα της συνέλευσης

Συμμετοχή στο Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων και σε όποια δράση αυτό αποφασίσει

Συμμετοχή του συλλόγου στην γενική απεργία στις 18/10 με τους υπόλοιπους Φοιτητικούς Συλλόγους και τα Πρωτοβάθμια Σωματεία. Προσυγκέντρωση 10.30 στο Μουσείο.

Συμμετοχή στις κινητοποιήσεις για μπλοκάρισμα των εκλογών των Συμβουλίων Διοίκησης τη Δευτέρα 22/10 και οποιαδήποτε μέρα πάρουν αναβολή, στις 8.30 το πρωί στη διεύθυνση Ιπποκράτους 7

Νέα Γενική Συνέλευση την Τρίτη 23/10 στις 12:00 στο ΦΜ1