Για το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση του αγώνα, του Θανάση Αγαπητού

Προς τους μαθητές μου, τους γονείς τους και τους συναδέλφους μου, τους συντρόφους μου στη δουλειά και τον αγώνα.

Ως δάσκαλος, σκεπτόμενος άνθρωπος, αλλά και ως ενεργός πολίτης που ασχολείται με τα κοινά για πάνω από 30 χρόνια θα ήθελα να σας απευθύνω αυτά τα λίγα λόγια.

Την Παρασκευή 16/11/12 στις 11:45 πμ με το τέλος της εκδήλωσης του σχολείου μου για την επέτειο του Πολυτεχνείου ( 107^ο  Δημοτικό Σχολείο - Τμήμα Ένταξης παιδιών με ειδικές ανάγκες), έγινε με κινηματογραφικό τρόπο μπροστά στα μάτια των παιδιών, η απαγωγή - σύλληψή μου και μεταφορά μου στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης, από 4 άνδρες της ασφάλειας.

Όλα αυτά παραμονή της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ενάντια στη χούντα, οδηγώντας μας σε συνειρμούς για μια νέα χούντα ενάντια στο λαό σήμερα. Μια περιστολή της ελευθερίας που έρχεται να συμπληρώσει τον οικονομικό και κοινωνικό σφαγιασμό.

Παρέρχομαι την κατηγορία σε βάρος μου, ως παντελώς ανυπόστατη έως γελοία. Η πρωτοφανής απόπειρα να γίνει η δίκη κεκλεισμένων των θυρών, εντάσσεται σε ένα γενικότερο πλαίσιο τρομοκράτησης κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου, κάθε αντιστεκόμενης φωνής για ζωή και αξιοπρέπεια. Όλα αυτά, αποτελούν κατάλυση στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων που ο παγκόσμιος πολιτισμός κατέκτησε με αίμα.

Δεν διώκομαι για καμία παράνομη πράξη. Ούτε με το μέτρο και το νόμο του καθεστώτος μόνιμης «έκτακτης» ανάγκης,  που θέλουν να επιβάλουν.  Ούτε να το ισχυριστούν δεν μπορούν. Διώκομαι, στοχευμένα και προκατασκευασμένα, για την στάση μου, τις ιδέες μου, την δημόσια κοινωνική και πολιτική δραστηριότητα μου, που είναι ταγμένη στα συμφέροντα της κοινωνικής πλειονότητας. Ανήμερα την 28^η Οκτώβρη φέτος,  με είχαν συλλάβει και πάλι. Ήμουν  στο δρόμο, έξω από οποιοδήποτε χώρο διαδήλωσης. Αφού με φώναξαν με το όνομα μου, στη συνέχεια μου είπαν να τους ακολουθήσω για εξακρίβωση στοιχείων!  Ας κάνουν τουλάχιστον μια προσπάθεια να μην προκαλούν ειρωνικά γέλια…

Ποινικοποιείται σήμερα το δικαίωμα στη διαμαρτυρία, απέναντι στις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΔΝΤ και της κυβέρνησης, για να μην περάσουν τα βάρβαρα μέτρα του μνημονίου. Τα μέτρα που διαλύουν οικογένειες, σχολεία και νοσοκομεία. Που γεννούν εκατομμύρια ανέργους, νέους ξενιτεμένους και φτωχαίνουν το λαό.

Δεν μπορώ να μην το υπογραμμίσω: Το πρωί της ίδιας μέρας της σύλληψης μου είχε βγει η καγκελάριος της Γερμανίας Μέρκελ, για να καταγγείλει τη  «βία στην Ελλάδα».  Τόση προθυμία και δουλικότητα να ικανοποιηθούν εταίροι – θύτες μας;

Μαζί με τα δικαιώματα και τις ανάγκες, τις δικές μας και των παιδιών μας, για μια αξιοβίωτη ζωή κι ένα ελπιδοφόρο μέλλον, θέλουν να βγάλουν  στην παρανομία και το δικαίωμα στην αντίσταση.

Είναι μικρόνοοι! Ειδικά τέτοιες μέρες.

Η εμπειρία της κατοχής νομιμοποίησε βαθειά στην ιστορική μνήμη την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ του λαού.

Το πολυτεχνείο του ’73, νομιμοποίησε την ΕΞΕΓΕΡΣΗ ενάντια σε κάθε τυραννία και καταπίεση.

Μην προκαλούν με τα υποκριτικά περί «βίας». Βία είναι η ανεργία, οι απολύσεις, οι περικοπές μισθών και τόσα άλλα, που επιβάλλουν σε ένα ανυπεράσπιστο λαό. Πρέπει να χειροκροτήσουμε κιόλας;

Αλλά δεν σας απευθύνω αυτά τα λόγια απλά για να επικαλεστώ το αναφαίρετο δικαίωμα μου, όπως και όλων εσάς, να συμμετέχω στα κοινά και να αγωνίζομαι για μια καλύτερη παιδεία και ένα καλύτερο αύριο.

Είμαι δάσκαλος και δημόσιος λειτουργός. Σε τούτες τις δύσκολες στιγμές, θεωρώ  καθήκον μου να διδάσκω με τη στάση μου, την αξιοπρέπεια και όχι την μοιρολατρία. Ιδιαίτερα οι δικοί μου μαθητές (παιδιά με ειδικές ανάγκες), πάντα είχαν ανάγκη να προσπερνούν την αδιαφορία και τη δυσκολία. Ειδικότερα σήμερα, που η ανθρωποφάγα παιδεία των περικοπών θεωρεί τη φροντίδα γι αυτούς υπερβολική πολυτέλεια.

Το «να κοιτάζω τη δουλίτσα μου και τη βολή μου» κάτω από την δήθεν θαλπωρή της σιγουριάς μιας δημόσιας υπηρεσίας, ποτέ δεν το ασπάστηκα.

Πώς να το κάνουμε. Υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι  λειτουργοί για το κοινό καλό μέσα από το συλλογικό αγώνα. Το έχουμε διαλέξει, από το να είμαστε υπάλληλοι της τρόικας, όπως οι κυβερνώντες,  γονατιστοί μπροστά της.

Ιδιαίτερα σήμερα, θεωρώ πως η υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών (υγείας, παιδείας), είναι καθήκον και χρέος προς τα παιδιά μας. 

Κονταίνει τους ανθρώπους η καταφυγή στο ατομικό βόλεμα, στο πρωτόκολλο μια δημοκρατίας ανάπηρης, η αδιαφορία για ότι συμβαίνει γύρω μας.

Ιδίως για μας τους εκπαιδευτικούς, έξω από μια τέτοια στάση ζωής, δεν υπάρχει διδασκαλία. Γιατί η γνώση χρειάζεται ελευθερία και η κριτική σκέψη δεν ανασαίνει στο φόβο. Η ιστορία πρέπει να διαβαίνει περήφανη πάνω στα οράματα για ένα καλύτερο αύριο κι όχι να ακυρώνεται με σκυφτά κεφάλια και λυγισμένους κορμούς.

Μόνο έτσι μπορώ να κοιτάζω τους γονείς και  τους μαθητές μου στα μάτια. Να ελπίζω πως σαν δάσκαλος θ’ αφήσω ένα χνάρι, για να βρουν το δρόμο τους για έναν καλύτερο κόσμο. Ένα κόσμο όπου θα ξεδιπλώσουν τα δικά τους όνειρα.

Και ένα τελευταίο που θέλω να σας πω: Δυνατά μπροστά όλοι μας! Νικητής θα βγει ο λαός και το δίκιο του. Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που με αξιοπρέπεια αγωνίζονται. Τους δυνάστες τους καταπίνει η χλεύη της ιστορίας.

Θεσσαλονίκη, 17/11/2012

Θανάσης Αγαπητός

τ. μέλος του ΔΣ της ΔΟΕ

υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης με την αντικαπιταλιστική αριστερά

μέλος  της Εκτελεστικής  Επιτροπής του Ν/Τ της ΑΔΕΔΥ

μέλος  του Δ.Σ. του Β΄ Συλλόγου εκπαιδευτικών  Π.Ε. Θεσ/νίκης

αιρετό μέλος του Περιφερειακού Υπηρεσιακού Συμβουλίου Π.Ε. Ανατολικής Θεσ/νίκης.

μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΠΕ του Νέου Αριστερού Ρεύματος (ΝΑΡ)

ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, ή αλλιώς η παράταξη της νέας χούντας

Παραμονές Πολυτεχνείου, η κυβέρνηση δείχνει το επαίσχυντο πρόσωπο της νέας χούντας. Κάνοντας χρήση του βίντεο από την κινητοποίηση των εργαζομένων σε συνέδριο στο χώρο της ΔΕΘ, όπου βρισκόταν και ο Γερμανός πρέσβης, η ασφάλεια Θεσσαλονίκης συνέλαβε μία ημέρα μετά, στο χώρο εργασίας τους, τον εκπαιδευτικό Αγαπητό Θανάση, μέλος Δ.Σ. Β΄ Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Θεσ/νίκης, Μέλος Ε.Ε. Ν/Τ ΑΔΕΔΥ-ΕΔΟΘ και πρώην μέλος του Δ.Σ. της ΔΟΕ και τους εργαζόμενους στους δήμους Ευόσμου και Κορδελιού, Σ. Αρβανίτη και Θ. Κυρατζόπουλο, τους απήγγειλε κατηγορίες για διατάραξη κοινής ειρήνης και παράνομη βία και τους πηγαίνει για τακτική δικάσιμο. Η αστυνομία λοιπόν μια μέρα πριν τις 17 Νοέμβρη συλλαμβάνει τον εκπαιδευτικό Θ. Αγαπητό, στο σχολείο όπου εργάζεται κατά τη διάρκεια της σχολικής γιορτής! Τέτοιες πρακτικές και τέτοια σφοδρή ποινικοποίηση των αγώνων και στοχοποιήση αγωνιστών επαναφέρει μνήμες από τις πιο σκοτεινές εποχές, εποχές που απ’ ότι φαίνεται είναι ξανά εδώ εγκαθιδρυμένες από τη σύγχρονη χούντα συγκυβέρνησης-Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ.

Κάθε χούντα όμως έχει και τη δική της φοιτητική παράταξη! Έτσι και η ΔΑΠ έρχεται να παίξει ξεκάθαρα αυτό το ρόλο… Ξεδιάντροπα λοιπόν έρχεται να υποστηρίξει την άδικη, παράνομη και νέο-χουντική σύλληψη των εν λόγω αγωνιστών λέγοντας χαρακτηριστικά «ΔΕΝ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ – Δε γνωρίζουμε ακριβώς τι έγινε αλλά απ’ τη στιγμή που υπάρχει το βίντεο δεν μπορούμε παρά να το εμπιστευτούμε, είμαστε υπέρ των συλλήψεων όσων έχουν διαπράξει ποινικά αδικήματα»  Ποινικό αδίκημα είναι λοιπόν για τους ΔΑΠίτες η αντίσταση εργαζόμενων ανθρώπων σ’ αυτούς που με τα μέτρα τους βυθίζουν το λαό στη φτώχεια και στην εξαθλίωση! Μας δείχνει ξεκάθαρα λοιπόν ότι το στρατόπεδο που υποστηρίζει είναι αυτό του Φούχτελ, του Ραϊχενμπαχ, του ΔΝΤ και της δικτατορίας του κεφαλαίου. Μας δείχνει ξεκάθαρα ότι συναινεί και συντάσσεται με την ακραία καταστολή και τρομοκράτιση του λαού που αγωνίζεται κόντρα στα Μνημόνια και την πολιτική που μαυρίζει τις ζωές μας,

Να θυμίσουμε ότι μιλάμε για την παράταξη αυτή  που πριν λίγο καιρό ξυλοκοπούσε σε συνεργασία με μπράβους και τραμπούκους της άκρας δεξιάς μέλη των φοιτητικών συλλόγων που εναντιώνονταν στη συγκρότηση Συμβουλίων Διοίκησης σε ιδρύματα της επαρχίας, για την παράταξη που ξεδιάντροπα φωνάζει σε εκλογικές καταμετρήσεις δεκάδων σχολών το ανατριχιαστικό σύνθημα: «Το Πολυτεχνείο δεν ήταν των κομμάτων, ήταν χώρος στάθμευσης βαρέων οχημάτων» εννοώντας τα τανκς της χούντας! Να θυμίσουμε ότι μιλάμε για την παράταξη μέλη της όποιας δολοφόνησαν το 91 έξω απ’ το σχολείο του τον καθηγητή Νίκο Τεμπονέρα επειδή στήριζε τις καταλήψεις των μαθητών του…

Δε μας εκπλήσσει λοιπόν η ΔΑΠ! Ξέρουμε πολύ καλά ότι εδώ και χρόνια έχει αναλάβει το ρόλο του εργολάβου υλοποίησης της κυβερνητικής πολιτικής μέσα στα Πανεπιστήμια, νομιμοποιώντας όλες τις μεθόδους κρατικής και παρακρατικής καταστολής.

Εδώ και τώρα να τελειώνουμε με την παράταξη της χούντας μέσα στις σχολές μας!

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ… (συνθήματα του τότε και του τώρα)

                39 χρόνια πέρασαν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, και, σήμερα, κάθε άλλο παρά ποτέ επικαιροποιείται το μήνυμα του παλλαϊκού ξεσηκωμού. 39 χρόνια από εκείνο το Νοέμβρη του 73 που ο λαός (με μπροστάρηδες φοιτητές κι εργάτες στο Πολυτεχνείο) βροντοφώναζε «κάτω η χούντα» και «έξω αι ΗΠΑ- έξω το ΝΑΤΟ». 39 χρόνια μετά, στους ίδιους δρόμους, στα ίδια κτίρια, στις ίδιες πλατείες, τα ίδια συνθήματα αντηχούν όπως τότε, επιβεβαιώνοντας πως δεν πρόκειται για φάρσα παρά μάλλον για τραγωδία. Είναι η τραγωδία του κοινωνικού πολέμου που μας έχουν κηρύξει κυβέρνηση-ΕΕ-κεφάλαιο.

«Κάτω η χούντα-κάτω οι φασίστες» : Ο εκφασισμός της κοινωνίας, η άνοδος της νεοναζιστικής τραμπούκικης συμμορίας ονόματι Χρυσή Αυγή, τα πογκρόμ ενάντια σε μετανάστες αλλά και οι επιθέσεις σε βάρος αγωνιστών δείχνουν ότι στο 2012 το αντιφασιστικό πρόταγμα (όχι αποκομμένο φυσικά από την πάλη του λαού για τη συνολικότερη, αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης) πρέπει να είναι κυρίαρχο.

«Λαέ πεινάς γιατί τους προσκυνάς» : Με τα μνημόνια, τα  βάρβαρα μέτρα, τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό, η συγκυβέρνηση της «σωτηρίας» κατάφερε να οδηγήσει εργαζομένους και νεολαία στην εξαθλίωση. Μας επιτίθενται, δε θα σκύψουμε το κεφάλι! Χρέος της γενιάς μας είναι η ανατροπή τους!

«Κάτω οι ΗΠΑ»→ «Κάτω η ΕΕ» : Όπως τότε, έτσι και τώρα ένας εξωτερικός, ιμπεριαλιστικός μηχανισμός επεμβαίνει στην οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας μας. Σήμερα η ΕΕ (από κοινού με τις ντόπιες κυβερνήσεις και το ΔΝΤ) έχει κηρύξει έναν ανελέητο οικονομικό πόλεμο, και με τον εκβιασμό της χρεωκοπίας, αποφασίζει για τη ζωή μας και τις τύχες μας, τσακίζει το παρόν και το μέλλον μας.

«ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»

Ψωμί: γιατί είναι σήμερα που ένας ολόκληρος λαός καταδικάζεται σε εξαθλίωση με ανεργία, μισθούς ,συντάξεις και συνθήκες δουλειάς που του στερούν την αξιοπρέπεια, αδυνατώντας να καλύψει στοιχειώδεις καθημερινές του ανάγκες. Γιατί παιδιά λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία, γιατί εκατοντάδες συμπολίτες μας ζουν στους δρόμους.. Μαζί με αυτά και το δικαίωμα στην ζωή αφού από τους περισσότερους στερείται το δικαίωμα στην περίθαλψη και την ασφάλιση, την ίδια στιγμή που αποφασίζουν για ένα μέλλον υποταγής και φτώχειας για την δική μας γενιά.      

Παιδεία: γιατί η εκπαίδευση έχει μπει για τα καλά στο στόχαστρο, με το νόμο Διαμαντοπούλου και τη μεταρρύθμιση Αρβανιτόπουλου, την υποβάθμιση της γνώσης σε ‘κατάρτιση’- μαζί με την επιχειρηματική λειτουργία του Πανεπιστημίου μακριά από τις κοινωνικές ανάγκες ,την υποχρηματοδότηση, τις συγχωνεύσεις και τα κλεισίματα σχολών και σχολείων, τις περικοπές στις φοιτητικές παροχές (σίτιση, στέγαση και τα συγγράμματα).

Ελευθερία:  ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτικό καθεστώς. Ενάντια στη σύγχρονη «χούντα» που απαγορεύει τις διαδηλώσεις (Βλ. επίσκεψη Μέρκελ),  που χρησιμοποιεί κρατικούς (και μη) μηχανισμούς βίαιης καταστολής, που πραγματοποιεί «προληπτικές» συλλήψεις και προσαγωγές αγωνιστών και τη δημοσιοποίηση των προσώπων τους, που ποινικοποιεί τους αγώνες.

Το Πολυτεχνείο φέτος δεν πρέπει να είναι μόνο φόρος τιμής στους αγωνιστές-φοιτητές του ’73 ή μνημόσυνο.. Πρέπει να σημάνει τον ξεσηκωμό της νεολαίας, για την ανατροπή των καταπιεστών της. Να έχει ανατρεπτικό, αντικυβερνητικό, αντιΕΕ, αντιφασιστικό και αντιιμπεριαλιστικό στίγμα.

Έτσι λοιπόν και σήμερα η νεολαία και οι εργαζόμενοι βρίσκονται μπροστά σε μια κοινωνική κατάσταση που η αναγκαιότητα της εξέγερσης επανέρχεται στο προσκήνιο. Μιας εξέγερσης που θα οργανώνεται από τα κάτω και θα έχει σαν πρόταγμα τις ανάγκες της κοινωνίας. Μέσα από συνελεύσεις στους εργασιακούς χώρους και όπου βρίσκεται η νεολαία, μέσα από απεργίες, καταλήψεις και μαζικές διαδηλώσεις θα απαιτήσουμε αυτά που μας αξίζουν και θα ανατρέψουμε τη σύγχρονη χούντα, όπως τότε έτσι και τώρα.

Οι αγώνες τους να μας εμπνεύσουν. Για τις σημερινές νίκες της νεολαίας!

ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ

Συνέντευξη  από τον Τάσο Κατιτζάρο

Ερ: Ποιά πιστεύετε ότι ήταν η διεθνής κατάσταση που επέβαλλε τη χούντα;

Απ: Η ελληνική ιστορία απ’ το 1909 που ουσιαστικά επικρατεί η αστική τάξη και το καπιταλιστικό σύστημα είναι μια ιστορία πραξικοπημάτων και δικτατοριών. Με εξαίρεση τα 35 χρόνια της μεταπολίτευσης, το προηγούμενο διάστημα η χώρα βρίσκεται με μικρά διαλείμματα κάτω από καθεστώτα «εκτάκτου ανάγκης». Ο στρατός παρεμβαίνει και ενίοτε καθορίζει και τις εξελίξεις. Είναι γνωστά τα πραξικοπήματα πριν το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, όπως και το μετεμφυλιακό καθεστώς που εγκαθιδρύεται. Ένα καθεστώς απαγόρευσης του κομμουνιστικού κινήματος με τα διατάγματα 509 και 375. Τα γεγονότα της καραμανλικής οχταετίας με την εκτεταμένη νοθεία, τα πραξικοπήματα του ’65 που έκανε ο βασιλιάς, για να χτυπήσει το λαϊκό κίνημα. Το λαϊκό κίνημα και η έντονη ριζοσπαστικοποίηση που εγκυμονούσε κινδύνους, τόσο για το ελληνικό κεφάλαιο και την αστική τάξη όσο και για τα σχέδια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, σε μια περιοχή στρατηγικής σημασίας (Βαλκάνια). Πολιτική διέξοδος αυτής της ριζοσπαστικοποίησης, ήταν τόσο το κόμμα της «ένωσης κέντρου», όσο και η Ε.Δ.Α, η νόμιμος εκφραστής της αριστεράς την εποχή εκείνη. Ειδικά η Ένωση κέντρου, θα σημείωνε όπως όλα έδειχναν, πολλή μεγάλη επιτυχία στις εκλογές που είχαν προκηρυχτεί για το Μάιο του 1967 που βέβαια δεν έγιναν ποτέ, αφού την 21 Απριλίου της ίδιας χρονιάς επιβλήθηκε δικτατορία. Χαρακτηριστικά, λίγο μετά την δικτατορία πραγματοποιείται ο πόλεμος των 6 ημερών όπου το Ισραήλ επιτίθεται στις γειτονικές Αραβικές χώρες, με τη χούντα στην Ελλάδα να στηρίζει τους Αμερικάνους και το Ισραήλ. Παράλληλα, όπως φάνηκε, και ο βασιλιάς με ομάδα στρατηγών, σχεδίαζαν το δικό τους πραξικόπημα, αλλά πιάστηκαν στον ύπνο, από τη χούντα των συνταγματαρχών.

Ερ: Ποια ήταν η στάση των ελληνικών κομμάτων συμπεριλαμβανομένου και της αριστεράς απέναντι στη χούντα;

Απ: Τα  αστικά κόμματα της Ελλάδας, έπαιξαν «βοηθητικό»ρόλο για την εγκαθίδρυση της δικτατορίας, αφού δήλωναν με κάθε ευκαιρία ότι είναι αδύνατη η επιβολή χούντας στην Ελλάδα. Έτσι μετά τα Ιουλιανά το 1965, όπου ο λαός για 60 ημέρες διαδήλωνε για να εμποδίσει την παραβίαση του Συντάγματος που προωθούσε ο βασιλιάς, τόσο τα αστικά κόμματα αλλά και η ΕΔΑ, διαβεβαίωναν ότι δεν υπήρχε κίνδυνος πραξικοπήματος. Μάλιστα χαρακτηριστικό είναι, την 21η Απριλίου, η Αυγή κυκλοφορούσε με πρωτοσέλιδο: «ουδείς κίνδυνος πραξικοπήματος». Η δικτατορία, αμέσως επέβαλλε σιγή νεκροταφείου, προχώρησε σε μαζικές συλλήψεις αριστερών, τους οποίους και εξόρισε, με αποτέλεσμα, να μην υπάρξει καμία αντίσταση, εκτός από κάποιες περιστασιακές κινήσεις.

Ερ: Πώς κινήθηκε η αριστερά αμέσως μετά τη δικτατορία;

Απ: Από το 1968 γίνονται πιο οργανωμένες προσπάθειες αντίστασης. Δημιουργούνται οι πρώτες αντιστασιακές οργανώσεις , όπως το ΠΑΜ και η ΔΕΑ, που γρήγορα όμως χτυπιούνται απ’ τη δικτατορία, τα μέλη τους συλλαμβάνονται, δικάζονται και φυλακίζονται. Αρνητικό ρόλο την ίδια χρονιά παίζει και η διάσπαση σε ΚΚΕ και ΚΚΕ εσωτερικού, το 1968, που διαιρεί τους αριστερούς, δημιουργώντας ένα καταθλιπτικό συσχετισμό. Όμως από το 1970 και μετά δημιουργούνται από νέους ανθρώπους πολλές οργανώσεις, πο υ στην συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν αναφορά στην αριστερά: τόσο στα διάφορα ρεύματα- διασπάσεις του παραδοσιακοί κινήματος (μαοϊκοί-τροτσκιστές κτλ), όσο και στη «Νέα Αριστερά», που δημιουργείται και ως αντανάκλαση των γεγονότων σε παγκόσμιο επίπεδο, όπως Μάης του ’68, αντιπολεμικό κίνημα, ιταλικός Μάης κλπ… γεγονότα που ο απόηχος τους φτάνει και στην Ελλάδα. Δημιουργούνται συνολικά πάνω από 100 οργανώσεις, που τις γεννά περισσότερο η ανάγκη της πάλης και όχι οι ιδεολογικές διαφορές. Οι αντιδικτατορικές οργανώσεις είχαν σε γενικό επίπεδο παραπλήσιους στόχους. Όλες πρεσβεύουν την πτώση της χούντας αλλά διαφοροποιούνται σε σχέση με την εκτίμηση για τη φύση της δικτατορίας. Κάποιες δυνάμεις θεωρούν ότι φταίνε μόνο οι συνταγματάρχες, ενώ άλλες συνειδητοποιούν ότι πρέπει να χτυπηθούν και οι αιτίες που γεννούν τις δικτατορίες ,η ρίζα τους, που είναι το καπιταλιστικό σύστημα και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Τέλος κάποιες δυνάμεις προτείνουν συμμαχία με το βασιλιά, για να δημιουργηθεί ρεύμα ενάντια στη χούντα- τέτοιες αυταπάτες είχε ακόμα και το ΚΚΕ εσωτερικού, που επίσημα είχε τοποθετηθεί σ’ αυτή την κατεύθυνση. Πρόκειται για δυνάμεις ηττημένες, που δεν έβρισκαν καμία δυνατότητα να παλέψουν απέναντι στο καθεστώς. Παράλληλα κάποιες οργανώσεις προχωρούν σε βομβιστικές ενέργειες, χωρίς όμως να μπορέσουν να συνδεθούν με το μαζικό λαϊκό κίνημα.

Ερ: Πώς φτάσαμε τελικά στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και ποιά ήταν εκείνα τα γεγονότα που συνέβαλαν αποφασιστικά;

Απ: Οι οργανώσεις της Αριστεράς δένονται με τα πρώτα σκιρτήματα του φοιτητικού κόσμου που διεκδικεί δημοκρατικές ελευθερίες μέσα στα πανεπιστήμια, αφού ζει σε συνθήκες απόλυτης ανελευθερίας. Γίνονται οι πρώτες συνελεύσεις μέσα στις σχολές, για φοιτητικά ζητήματα, κινήσεις που γρήγορα χτυπιούνται απ’ τη δικτατορία με μέτρα που παίρνουν οι πρυτάνεις και η αστυνομία. Ωστόσο αυτό το ρεύμα δεν μπορεί να χτυπηθεί ολοκληρωτικά και παίρνει διάφορες μορφές. Δημιουργούνται, έτσι ενώσεις επαρχιωτών φοιτητών, φοιτητικές επιτροπές αγώνα για διάφορα ζητήματα και γενικά οι όροι για αγωνιστικές μορφές ενάντια στη χούντα. Κομβικές στιγμές γ ια το φοιτητικό κίνημα είναι οι καταλήψεις της Νομικής το Φλεβάρη και το Μάρτη, με τη χούντα να απαντά με υποχρεωτική στράτευση των πρωτοπόρων φοιτητών. Όλα δείχνουν ότι υπάρχει ουσιαστικό πεδίο για μαζικούς αγώνες με στόχο την ανατροπή του καθεστώτος, δεδομένου ότι υπάρχει ήδη ένα ρεύμα παθητικής αντίστασης του λαού που εκδηλώνεται με αφορμή διάφορα γεγονότα όπως το μνημόσυνο του Γ. Παπανδρέου το Σεπτέμβρη του 1973, όπου οι διαδηλωτές επιχείρησαν να συγκρουστούν για πρώτη φορά με την αστυνομία. Η ίδια η χούντα παίρνει το μήνυμα και προσπαθεί να περάσει σε μια φιλελεύθερη μετεξέλιξη, αλλά το ρεύμα που θέλει αγωνιστική διέξοδο κρίνει ότι η σύγκρουση είναι το καθοριστικό στοιχείο για να δυναμώσει περισσότερο. Η κατάληψη του Πολυτεχνείου αρχίζει και διαμορφώνει μια εστία αγώνα που υπερβαίνει όλα τα προηγούμενα. Η μαζικότητα της εξέγερσης αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, ενώ πολύ γρήγορα τα χαρακτηριστικά της παύουν να είναι φοιτητικά και έτσι μετατρέπεται σε μια αυθεντική λαϊκή εξέγερση. Ενώ το βράδυ της Τετάρτης οι συγκεντρωμένοι μέσα στο Πολυτεχνείο είναι κυρίως φοιτητές, περίπου 2000, την Πέμπτη ξεπερνούν τους 10000, ενώ την Παρασκευή είναι πάνω από 150000 άτομα. Εκτός από φοιτητές, από τις πρώτες ώρες, στο πολυτεχνείο κατεβαίνουν και οι μαθητές, ενώ από τη δεύτερη μέρα, έντονη είναι η παρουσία των εργατών, κυρίως οικοδόμων, ενώ καταφτάνουν και αγρότες από τα Μέγαρα. Παράλληλα και οι άλλες πόλεις, καταλαμβάνουν τα Πανεπιστήμια και τα Πολυτεχνεία (Πάτρα, Θεσσαλονίκη, Γιάννενα). Τα συνθήματα είναι πολιτικά και ιδιαίτερα ριζοσπαστικά. Τόσο ενάντια στην δικτατορία αλλά και ενάντια στις αιτίες που την γέννησαν.

Ερ: Ποιες ήταν οι διαφοροποιήσεις των οργανώσεων μέσα στο Πολυτεχνείο;

Απ: Οι οργανωμένες δυνάμεις δεν έκαναν το Πολυτεχνείο. Λειτούργησαν όμως στοιχειακά στις συνειδήσεις των αγωνιστών για να γίνει το Πολυτεχνείο που ήταν μια αυθόρμητη λαϊκή έκρηξη. Ωστόσο δεν αποτελούσε κεραυνός εν αιθρία, αλλά ένα γεγονός για την προετοιμασία του οποίου έπαιξε καταλυτικό ρόλο η δράση αυτών των δυνάμεων. Μέσα στο Πολυτεχνείο συγκρούονται δυο γραμμές, εκείνη που θέλει να πάει τη σύγκρουση μέχρι το τέρμα και εκείνη που προσπαθεί να οδηγήσει το κίνημα σε αλλεπάλληλους συμβιβασμούς θεωρώντας ότι δεν πρέπει να δοθεί η μάχη εκείνη τη στιγμή. Η επίσημη Αριστερά από την αρχή ακολουθεί τη δεύτερη γραμμή προσπαθώντας να αποκλιμακώσει την εξέγερση και να σταματήσει τη σύγκρουση, θεωρώντας ότι το κλίμα είναι ακόμα πρώιμο για να αναμετρηθεί ο κόσμος με τη δικτατορία.Όμως, όπως φάνηκε στη συνέχεια, διαψεύστηκαν από τον ίδιο τον κόσμο.

Ερ: Τι κλίμα επικρατούσε μέσα στο Πολυτεχνείο κατά τη διάρκεια της εξέγερσης; Πώς οργανωνόταν η εσωτερική ζωή;   

Απ: Το Πολυτεχνείο γίνεται ένας χώρος άμεσης δημοκρατίας. Οι φοιτητές επιλέγουν το περιεχόμενο της πάλης προωθώντας τη λογική της σύγκρουσης με τη δικτατορία, ενάντια στους συμβιβασμούς. Επίσης εκλέγουν τους ανακλητούς αντιπροσώπους τους μέσα από συνελεύσεις και συμμετέχουν στην Συντονιστική Επιτροπή του Πολυτεχνείου. Ουσιαστικά το Πολυτεχνείο από οργανωτική και από μάχιμη άποψη είναι μια μεγάλη κομμούνα γιατί εμπεριέχονται  όλα τα στοιχεία της αυτοθυσίας, του αλτρουισμού, της πλήρους ενεργοποίησης του καθένα για το συμφέρον όλου του κινήματος. Το ίδιο συμβαίνει και με ένα γεγονός που θάβεται από τις επίσημες πλευρές και την επίσημη Αριστερά, το γεγονός της εργατικής συνέλευσης και της συμμετοχής των εργαζομένων  στην κατάληψη του Πολυτεχνείου. Μάλιστα η διακήρυξη της δεύτερης εργατικής συνέλευσης, είναι ένα από τα πιο σημαντικά ντοκουμέντα, αφού δείχνει ότι ο κόσμος γρήγορα , μιας και σε τέτοιες μεγάλες στιγμές ο ιστορικός χρόνος συμπυκνώνεται, συνειδητοποίησε ότι πρέπει να αγωνιστεί. Όχι μόνο για να πέσει η χούντα, αλλά και για να χτυπηθούν οι αιτίες που τη γέννησαν.Αυτή η δυναμική δίνει και το μέτρο της λαϊκής συμμετοχής. Για αυτό και όταν χτυπιέται η εξέγερση από τον στρατό άνθρωποι που μέχρι χθες ήταν σπίτι τους, τώρα με αυτοθυσία και ηρωισμό, δίνουν μέχρι και τη ζωή τους. Οι ήρωες δηλαδή δεν πέφτουν από τον ουρανό, αλλά φτιάχνονται μέσα στα γεγονότα, όπου μετασχηματίζονται οι συνειδήσεις και οι προσωπικότητες των ανθρώπων. Μέσα στο πολυτεχνείο λειτουργεί λαϊκό εστιατόριο και η πρώτη λαϊκή κλινική, όπου φοιτητές της ιατρικής και γιατροί περιποιούνται τους τραυματίες. Χιλιάδες άνθρωποι προσφέρουν τρόφιμα και φάρμακα, δείχνοντας έμπρακτα την αλληλεγγύη τους. Καταλυτικό ρόλο αναμφισβήτητα είχε η λειτουργία του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου, τον οποίο αναμετέδιδαν δεκάδες πειρατικοί ραδιοσταθμοί σε όλες τις συνοικίες της Αθήνας. Ακόμα και μετά την πτώση του Πολυτεχνείου, αρκετοί σταθμοί συνέχιζαν να μεταδίδουν, παίζοντας τεράστιο ρόλο στη λαϊκή εγρήγορση. Έτσι κινητοποιήθηκαν τεράστιες μάζες ανθρώπων, δίνοντας στο Πολυτεχνείο χαρακτήρα λαϊκής εξέγερσης. Από την Παρασκευή το πρωί, οργανώνονται διάφορες διαδηλώσεις με στόχο διάφορα κέντρα του καθεστώτος. Έτσι η διαδήλωση που οργανώνεται προς το Σύνταγμα, χτυπιέται στην Κλαυθμώνος, από την αστυνομία με πυροβολισμούς και πέφτουν οι πρώτοι νεκροί. Οι συγκρούσεις γενικεύονται. Ο κόσμος προσπαθεί να καταλάβει το υπουργείο Δημόσιας Τάξης και τη νομαρχία Αθηνών. Ειδικά στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης, οι διαδηλωτές καταφέρνουν να φτάσουν μέσα στο κτίριο και η αστυνομία χτυπάει τον κόσμο με πολυβόλα, σκοτώνοντας και τραυματίζοντας δεκάδες. Είναι φανερό ότι έχουμε περάσει σε μια φάση συνολικής σύγκρουσης με τη δικτατορία. Η αστυνομία δεν μπορεί πια να κάνει τίποτα και υποχωρεί πανικόβλητη, οπότε δίνεται η εντολή στον στρατό να επέμβει. Ο στρατός μετά από μάχες εκκενώνει τους γύρω δρόμους και Παρασκευή βράδυ προς Σάββατο πρωί, εισβάλει το τανκ μέσα στο Πολυτεχνείο. Την επόμενη μέρα γίνονται προσπάθειες να συγκροτηθούν διαδηλώσεις σε συνοικίες για να κατέβουν στο κέντρο, αλλά χτυπιούνται δολοφονικά από το στρατό που παραμένει στους δρόμους Αθήνας.

Ερ: Ποιο ήταν το κλίμα που επικρατούσε μετά την εξέγερση;

Απ: Ουσιαστικά είναι από τις πιο μαύρες περιόδους της επταετίας. Η κλίκα του Ιωαννίδη αναλαμβάνει τα ηνία, σκληραίνει τη στάση της απέναντι στο κίνημα, και ετοιμάζει το πραξικόπημα στην Κύπρο μαζί με τους Αμερικάνους. Συλλαμβάνονται πολλά μέλη οργανώσεων, φυλακίζονται, βασανίζονται και επιβάλλεται καταθλιπτική σιωπή αφού η στρατιωτική υπεροπλία είναι πολύ μεγάλη. Όμως η πολιτική νίκη του Πολυτεχνείου είναι καταλυτική. Η εξέγερση έχει πληγώσει θανάσιμα την δικτατορία, έτσι όταν εμφανίζονται οι πρώτες αντιφάσεις της χούντας, μετά από το πραξικόπημα και την εισβολή στην Κύπρο, το καθεστώς δεν έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει σε επιστράτευση. Δεν μπορούν να δώσουν όπλα στο λαό, που λίγους μήνες πριν αγωνίζονταν για την ανατροπή του ίδιου του καθεστώτος. Έτσι η δικτατορία καταρρέει και οι κύκλοι που τη στήριξαν (κεφάλαιο, Αμερικάνοι) προτείνουν τη λύση Καραμανλή, και τη συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής ενότητας (Ε.Ρ.Ε., Ένωση Κέντρου). Τόσο η επίσημη αριστερά, που ο Καραμανλής την νομιμοποίησε (ΚΚΕ), όσο και ο Ανδρέας Παπανδρέου, ενώ δε συμμετείχαν ουσιαστικά, έδωσαν το πράσινο φως για να υπάρξει κυβέρνηση εθνικής ενότητας και ο ομαλός κοινοβουλευτικός βίος. Όμως δημιουργήθηκαν τεράστια ριζοσπαστικά ρεύματα στην κοινωνία, με ποιο σημαντικό το ρεύμα του εργοστασιακού συνδικαλισμού που άλλαξε ριζικά το τοπίο στην ελληνική κοινωνία, με πρωτοφανείς απεργίες και τεράστιους εργατικούς αγώνες που συγκλόνισαν τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Η κυβέρνηση Καραμανλή προσπάθησε να τσακίσει αυτό το ρεύμα και νομοθετικά και με την πιο σκληρή καταστολή. Ο ριζοσπαστισμός της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, συνεχίζει να χρωματίζει τους αγώνες μέχρι σήμερα.

Ερ: Τί γινόταν τα επόμενα χρόνια στους εορτασμούς του Πολυτεχνείου;

Απ: Από την πρώτη χρονιά οι αστικές κυβερνήσεις προσπάθησαν είτε να καταστείλουν, είτε να ενσωματώσουν το μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Είναι χαρακτηριστικό, ότι την πρώτη χρονιά ο Καραμανλής προκηρύσσει τις εκλογές 17 Νοέμβρη, προσπαθώντας να καπηλευτεί το νόημα της επετείου. Η επίσημη αριστερά (ΚΚΕ, ΚΚΕ εσωτερικού) και ΠΑΣΟΚ  υποκύπτουν στις πιέσεις Καραμανλή για διεξαγωγή εκλογών, παρά το γεγονός ότι το φοιτητικό κίνημα είχε αποφασίσει να γιορτάσει το Πολυτεχνείο. Έτσι, με πρωτοβουλία των οργανώσεων της επαναστατικής αριστεράς, διοργανώνεται διαδήλωση με πάνω από 50000 άτομα, στις 15 Νοέμβρη. Η διαδήλωση από το Πολυτεχνείο καταλήγει στην Καισαριανή στο σκοπευτήριο με κεντρικό σύνθημα «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ- Πολυτεχνείο» που δείχνει την ιστορική συνέχεια των κινημάτων. Τα χρόνια που ακολουθούν γίνονται επίσης πολύ σημαντικά γεγονότα, ενώ κάθε χρόνο οι φοιτητικές συνελεύσεις αποφασίζουν να πραγματοποιηθεί πορεία προς την Αμερικανική πρεσβεία. Η ΕΦΕΕ (στην οποία την πλειοψηφία έχει το ΠΑΣΟΚ και η ρεφορμιστική αριστερά) ξεπουλάει τις συνελεύσεις και ακολουθεί τις υποδείξεις του Καραμανλή, ώστε η πορεία να τελειώνει στη Βουλή. Το 1980, με πρωτοβουλία της μειοψηφίας της ΕΦΕΕ και πέντε οργανώσεων της επαναστατικής αριστεράς, η πορεία προσπαθεί να σπάσει την απαγόρευση έξω από τη Βουλή, και να συνεχίσει προς την Αμερικάνικη πρεσβεία. Στις συγκρούσεις που ακολουθούν, τα ΜΑΤ δολοφονούν δύο σπουδαστές, τον Ιάκωβο Κουμή και την Σταματίνα Κανελλοπούλου. Υπό το βάρος της λαϊκής κατακραυγής τις επόμενες χρονιές, η πορεία πραγματοποιείται μέχρι την Αμερικάνικη πρεσβεία. Το 1985, με κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ, η αστυνομία στις 17 Νοέμβρη δολοφονεί έξω από το Πολυτεχνείο τον 15χρονο μαθητή Μιχάλη Καλτεζά.

Ερ: Πώς θεωρείτε ότι η εξέγερση διαμόρφωσε τις συνειδήσεις των αγωνιστών της περιόδου;

Απ: Το μήνυμα που με σφράγισε και θεωρώ ότι σφράγισε και την πλειοψηφία των αγωνιστών, οι οποίοι δεν επέλεξαν να το εξαργυρώσουν, είναι ότι ο κομμουνισμός δεν είναι μια αφηρημένη δυνατότητα που βγαίνει μέσα από τα βιβλία, αλλά μια πραγματική δυνατότητα. Ένα αυθεντικό κίνημα καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Όταν ένας άνθρωπος αγωνίζεται έχοντας όλα τα στοιχεία  του αλτρουισμού, της αυτοθυσίας, δηλαδή υποτάσσει τον εγωισμό του στο συλλογικό συμφέρον, με την πλήρη ανιδιοτέλεια, δεν μπορεί παρά να είναι κομμουνιστής.

Αν υπάρχει λοιπόν κάποιος λόγος να μάθουμε τι έγινε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου αλλά και σε όλα τα κινήματα που ακολούθησαν, αυτός είναι ο εξής:

Η λάμψη της ίδιας της εξέγερσης του Πολυτεχνείου φωτίζει τα κινήματά μας...

Αναπνέει μέσα απ’ όλους τους νικηφόρους αγώνες που έχουν ξεσπάσει από τότε. Το αστικό κράτος παραποιεί την ιστορία θέλοντας να μετατρέψει το πολυτεχνείο  σε εθνική γιορτή. Γιατί  φοβάται... φοβάται να μάθουμε από την εμπειρία του Νοέμβρη, γιατί ξέρει ότι έτσι μπορούν να ξεσπάσουν μαζικά νικηφόρα κινήματα με τα ίδια εξεγερσιακά χαρακτηριστικά...

ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ Γ.Σ. ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 5/11/2012

«Τα λεφτά τελειώνουν», «η δόση δεν εκταμιεύεται», «απειλούμαστε με χρεοκοπία», «οι Ευρωπαίοι μας πιέζουν αλλά εμείς –εννοείται- θα παλέψουμε μέχρι τέλους για τα δικαιώματα του λαού», «λίγες θυσίες ακόμα και φτάνουμε στο τέρμα»… Λόγια χιλιοειπωμένα, σαν να μην πέρασε μια μέρα από την ψήφιση των προηγούμενων δύο μνημονίων (ναι, αυτών που θα ήταν τα τελευταία γιατί η χώρα «όπου να ναι θα ανασάνει»). Λόγια που όσο περνάει ο καιρός, ακούγονται από διαφορετικά στόματα (στην αρχή από το ΠΑΣΟΚ, μετά από την κυβέρνηση Παπαδήμου, τώρα από την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και πάει λέγοντας…) αλλά στην ουσία τους (και στο ψέμα τους) παραμένουν αναλλοίωτες. Άλλωστε, τρία χρόνια μετά την πρώτη δόση , δεν είναι και εύκολο πράμα να πείσεις τους 900.000 άνεργους που είναι γραμμένοι στις λίστες του ΟΑΕΔ να κάνουν κι άλλες θυσίες για τα σωθούν οι 2000 της λίστας Λαγκάρντ… Και επειδή αυτή είναι η 3η φορά και τα λεφτά είναι ξανά πολλά επιβάλλεται το τίμημα να είναι ακόμα μεγαλύτερο. Δεν μιλάμε πια για «πρώτες μειώσεις μισθών» και «εξορθολογισμούς του δημοσίου». Το μνημόνιο 3 έρχεται για να σχεδιάσει και να ολοκληρώσει σε βάθος χρόνου τη νέα κοινωνική πραγματικότητα. Το νέο μνημόνιο της καταστροφής, που εξαθλιώνει την κοινωνική πλειοψηφία, περιλαμβάνει παρεμβάσεις σε όλα τα πεδία του δημόσιου βίου καθώς αποτελεί συνολική, στρατηγικής σημασίας απάντηση από τη σκοπιά του κεφαλαίου –ελληνικού και ξένου – στην προσπάθεια του να ξεπεράσει την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Για μια ακόμη φορά τα βάρη της θα τα σηκώσουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία! Τα σχέδια τους είναι ξεκάθαρα! Θέλουν να δουλεύουμε μέχρι τα 67 με μισθό που θα καθορίζουν οι εκάστοτε ανάγκες των εργοδοτών (400 ευρώ και κάτω)! Να βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την ανεργία ή την μετανάστευση. Να μας βαραίνουν συνεχώς νέοι δυσβάσταχτοι φόροι. Να έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση μόνο όσοι έχουν να πληρώσουν. Το ίδιο και στην υγεία. Και η βαρβαρότητα δε σταματά εκεί καθώς ιδιωτικοποιούν τα πάντα, ξεπουλούν ότι απέμεινε από δημόσια αγαθά! Ρεύμα, νερό κλπ θα κοστίζουν χρυσό και θα κόβονται άμεσα στους «μη συνεπείς» πληρωτές. Είναι χαρακτηριστική η αναφορά που γίνεται στο μνημόνιο: «σύμφωνα με τους εθνικούς στόχους της πολιτικής, ο πληθυσμός θα έχει πρόσβαση σε βασικά δημόσια αγαθά και στις υποδομές που προτάσσει το εθνικό συμφέρον, υπό την προϋπόθεση ότι είναι σε συμμόρφωση με τη συνθήκη της ΕΕ και το κατάλληλο παράγωγο δίκαιο»

Παρά τα όσα έχουν νομοθετηθεί όμως τα τελευταία 3 χρόνια, η εφαρμογή της πολιτικής για τη διάσωση του κεφαλαίου, που προσπαθούν να επιβάλλουν οι τρόικες εσωτερικού και εξωτερικού, βρίσκει σημαντικά αναχώματα. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος, το φωτεινό παράδειγμα της χαλυβουργίας, οι φοιτητικές κινητοποιήσεις και όλες οι εστίες αντίστασης που αναπτύχθηκαν τα τελευταία τρία χρόνια δείχνουν πως αυτή η πολιτική και οι εκφραστές θα τα βγάλουν δύσκολα πέρα με έναν οργισμένο λαό που δεν αντέχει άλλο να βλέπει κι άλλα μέτρα να εξαθλιώνουν τη ζωή του, την ίδια ώρα που οι επιχειρηματίες, οι εφοπλιστές και οι τραπεζίτες συνεχίζουν να πλουτίζουν. Η ανατροπή τους αποτελεί μονόδρομο! Δεν θα σκύψουμε άλλο το κεφάλι στις επιταγές της ΕΕ και της συγκυβέρνησης. Δεν χρωστάμε τίποτα σε αυτούς που κλέβουν τις ζωές μας και δεν θα πληρώσουμε τις ζημιές και τα χρέη των ξοφλημένων επιχειρήσεων και του κεφαλαίου. Πλέον, ο φόβος που αρχικά υπερίσχυε στο λαό έχει αλλάξει στρατόπεδο. Οι μόνοι που έχουν λόγο να φοβούνται πια, είναι αυτοί που καθημερινά σχεδιάζουν την εξαθλίωσή μας.

Πλάι στην οικονομική βία το σύστημα αναπτύσσει την κατασταλτική βία των κρατικών (ΜΑΤ,ΔΕΛΤΑ) και παρακρατικών μηχανισμών (Χρυσή Αυγή). Απέναντι στην ολοένα και αυξανόμενη κοινωνική αντίδραση απέναντι στον κοινωνικό μεσαίωνα, το κεφάλαιο προωθεί την ουσιαστική περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Το κράτος, μετά την εγκαθίδρυση της «δημοκρατίας» της τρόικας και της επιτήρησης, θωρακίζεται εκ νέου αναβαθμίζοντας την κρατική – κυβερνητική, εργοδοτική και φασιστική τρομοκρατία. Έτσι βλέπουμε μια γενικευμένη προσπάθεια για τη συγκρότηση ενός ασφυκτικού απολυταρχικού πλέγματος. Ενός πλέγματος που θα ξεφεύγει από τα στενά όρια της «τυπικής» καταστολής του χημικού πολέμου και της αστυνομικής βίας και θα φτάνει μέχρι την κατάργηση τυπικών «δημοκρατικών δικαιωμάτων» της αστικής δημοκρατίας, με ξεκάθαρο στόχο το συντριπτικό χτύπημα του κινήματος. Έτσι, κρίνουμε πολύ σημαντική τη μάχη που έχουμε να δώσουμε στο πεδίο της δημοκρατίας και των ελευθεριών, καθώς και την άμεση ένταση της αντιφασιστική πάλης! Σε περιόδους οικονομικών κρίσεων όπου ο κίνδυνος των κοινωνικών εξεγέρσεων είναι εμφανής το σύστημα για να τρομοκρατήσει και να καταστείλει οποιαδήποτε εστία αντίστασης χρησιμοποιεί το φασισμό. Η χρυσή αυγή αποτελεί το ακραίο όπλο του ακραίου καπιταλιστικού συστήματος όπου οι φασιστικές συμμορίες χέρι-χέρι με τις κυβερνήσεις επιτίθενται στην εργατική τάξη με διώξεις αγωνιστών και πολιτικών χώρων, χτύπημα διαδηλώσεων και προσυγκεντρώσεων απεργιών, πογκρόμ σε μετανάστες-εργάτες. Γι’ αυτό και θεωρούμε πως ο αντιφασιστικός αγώνας είναι αγώνας ταξικός, επειδή ο φασισμός προέρχεται από την τάξη του κεφαλαίου και κατευθύνεται ενάντια στην τάξη των εργατών.

Ο νόμος-πλαίσιο δεν διορθώνεται, ανατρέπεται!

Ούτε ένα ευρώ από την τσέπη μας για τις σπουδές μας, όχι στο πανεπιστήμιο επιχείρηση.

Με φόντο την οικονομική κρίση και την προσπάθεια του κεφαλαίου για την υπέρβαση αυτής, ήταν αναμενόμενη και η αναβάθμιση της επίθεσης απέναντι στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Άλλωστε είναι ένας χώρος οργανικά συνδεμένος με την υπόλοιπη κοινωνία και ειδικά με τη παραγωγή. Έτσι, κατ’ αντιστοιχία των Μνημονίων, η πολιτική του κεφαλαίου στην εκπαίδευση εξειδικεύεται μέσα από τα «Μνημόνια της Παιδείας», δηλαδή τους νόμους 4009 της Διαμαντοπούλου και 4076 του Αρβανιτόπουλου. Και οι δύο εκδοχές, έχουν φυσικά τον ίδιο στόχο: να εμβαθύνουν την επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου.

Βρισκόμαστε είδη αντιμέτωποι με: κομμένα συγγράμματα, εισαγωγή κριτηρίων για την δωρεάν σίτιση, κλείσιμο εστιών και παράλληλα προωθούνται συγχωνεύσεις-κλεισίματα Τμημάτων αλλά και ολόκληρων Πανεπιστημίων. Η υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων, οι απολύσεις διδακτικού και εργατικού προσωπικού καθώς επίσης και η προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της φοιτητικής μέριμνας συνθέτουν το σκηνικό καταστροφής της Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας, του αγαθού εκείνου που με σκληρούς αγώνες είχε κατακτήσει ο λαός.

Βασικός στόχος των κυβερνήσεων του κεφαλαίου είναι να δημιουργήσουν (μέσα από το νέο πανεπιστήμιο του Μνημονίου) το νέο μοντέλο εργαζόμενου που έχει ανάγκη η εργοδοσία σήμερα. Η εμπέδωση της ευέλικτης απασχόλησης συνδέεται με τα ευέλικτα Προγράμματα Σπουδών (κατακερματισμένη γνώση = κατακερματισμένα δικαιώματα) ενώ το τσάκισμα της συλλογικής εργασιακής κατοχύρωσης (κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας) απαιτεί την κατάργηση της συλλογικής κατοχύρωσης σε επαγγελματικό επίπεδο που προωθείται μέσα από την κατάργηση των πτυχίων. Ταυτόχρονα, σε μία περίοδο όπου η ανεργία αυξάνεται με εκθετικούς ρυθμούς το κεφάλαιο επιλέγει να αφήσει εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι λαϊκών οικογενειών μέσα από την ένταση των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση.

Βασικό στοιχείο του «νέου πανεπιστημίου» αποτελούν τα Συμβούλια Διοίκησης. Το Συμβούλιο Διοίκησης είναι από τα κύρια μέσα που θα μετατρέψει ολοκληρωτικά το πανεπιστήμιο σε επιχείρηση γι αυτό έχει και την κατάλληλη σύνθεση. Θα είναι όργανα διαπλοκής με ΜΜΕ και σκοτεινά επιχειρηματικά συμφέροντα ΚΑΙ τα μέλη του θα είναι οι πραιτοριανοί της κυβέρνησης και του ΣΕΒ στα Ιδρύματα. Το προηγούμενο διάστημα οι κινητοποιήσεις των φοιτητικών συλλόγων κατάφεραν να μπλοκάρουν την διαδικασία εκλογής των συμβουλίων διοίκησης. Τώρα υπουργείο και πρυτάνεις φοβισμένοι προσπαθούν να τα περάσουν απ’ την πίσω πόρτα μέσω της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας.

ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΜΕΤΡΑ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΥΒΕΡΝΣΗΣ-ΕΕ-ΔΝΤ

Αυτά τα μέτρα δεν πρέπει να περάσουν και η διαμαρτυρία δεν αρκεί. Για να μη ζήσουμε μια τέτοια ζωή, για να μην γίνουμε δούλοι του 21^ου αιώνα, απαιτείται παλλαϊκή εξέγερση για την ανατροπή της οικονομικής – πολιτικής – κοινωνικής εξουσίας του κεφαλαίου. Τα βήματα σημειωτόν,  οι σκόρπιες απεργιακές κινητοποιήσεις, μια εδώ και μια εκεί, που οργανώνουν μέχρι σήμερα ο αστικοποιημένος συνδικαλισμός των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ είναι εντελώς αναντίστοιχες της επίθεσης, ανίκανες να βάλουν φραγμό και να την ανατρέψουν. Σήμερα η μόνη απάντηση που μπορεί να υπάρξει δε μπορεί να είναι άλλη από το μαζικό παλλαϊκό ξεσηκωμό διαρκείας! Εμείς οι φοιτητές στο πλευρό των εργαζομένων με πολύμορφο απεργιακό αγώνα διαρκείας, που δε θα σταματήσει την Τετάρτη αλλά θα συνεχιστεί και μετά από αυτήν, μέχρι να πάρουν τα μέτρα πίσω, με μαχητικές συγκεντρώσεις, καταλήψεις και διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα μπορούν και πρέπει να γίνουν φραγμός στη γενική και τελική πλέον λεηλασία που μας ετοιμάζουν. Να συγκροτήσουμε μαζί με τους εργαζόμενους ένα κέντρο αγώνα στην Αθήνα. Να μετατρέψουμε την Αθήνα και όλες τις πόλεις και τα χωριά της Ελλάδας σε εστίες ξεσηκωμού, τις σχολές μας και τους χώρους ασύλου στο κέντρο της Αθήνας σε κέντρα αγώνα που θα χτυπάει η καρδιά του λαικού κινήματος, που θα μπορεί να υποδέχεται τον αγωνιζόμενο λαό, να συντονίζει τη δράση εργαζόμενων και νεολαίας και να δίνει το στίγμα κλιμάκωσης του αγώνα μέχρι τέλους.

Αντιμέτωπο με τη συγκεκριμένη κατάσταση, το φοιτητικό κίνημα είναι ώρα να ορθώσει ξανά το ανάστημά του σε όσους το θέλουν ηττημένο και υποταγμένο… Πιάνοντας το νήμα των καλύτερων παραδόσεών του να γίνει «σώμα απ’ το σώμα» του ανασυγκροτημένου ταξικά εργατικού κινήματος. Με τα δικά του όργανα πολιτικής και μαχητικές, πολύμορφες δράσεις να ανατρέψει τους νόμους που διαλύουν το πανεπιστήμιο και τσακίζουν τα δικαιώματα της νεολαίας και να ενωθεί, από τη σκοπιά του σημερινού και μελλοντικού εργαζόμενου, με τον αγώνα της υπόλοιπης κοινωνίας ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ και του κεφαλαίου. Ως κομμάτι του ευρύτερου λαϊκού κινήματος πρέπει να παλέψει μαχητικά για την ανατροπή των Μνημονίων και όλων των αντιλαϊκών νόμων που το συνοδεύουν, για τη διαγραφή του χρέους (δεν είναι του λαού – δεν το αναγνωρίζουμε – δεν το πληρώνουμε) και την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση που αποτελεί το βασικό στρατηγό του κοινωνικού πολέμου που μας έχουν κηρύξει.

Μέσα από διαδικασίες βάσης (συνελεύσεις, συντονισμός), απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις, φοιτητικοί σύλλογοι και σωματεία, φοιτητικό και εργατικό κίνημα, πρέπει να κλιμακώσουν την πάλη τους απέναντι στα νέα μέτρα αλλά και για την ανατροπή όλων των προηγούμενων. Με το Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων και με τη συντονιστική επιτροπή κατάληψης η οποία προωθεί και συντονίζει τον αγώνα στη βάση των αποφάσεων των γενικών συνελεύσεων και η οποία μπορεί και πρέπει να συμβάλει στο περιεχόμενο των επόμενων κινητοποιήσεων, καθώς το πολιτικό περιεχόμενο του αγώνα μας πρέπει να καθορίζεται από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους και τις αποφάσεις των διαδικασιών βάσης.

Για να μην γίνουμε η γενιά των χαμένων δικαιωμάτων, της ανεργίας και της μετανάστευσης.

Η γενιάς μας θα είναι ο εφιάλτης τους. Συνεχίζουμε στο δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα διαρκείας, ανατρέποντας την πολιτική που θέλει να διαγράψει τη γενιά μας από την ιστορία και όλους όσους τη στηρίζουν και την προωθούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, μέχρι τη νίκη!

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

• ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ – ΕΕ – ΔΝΤ – ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ. ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΙΣ ΠΙΕΣΕΙΣ ΕΕ ΔΝΤ.
• ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΟΠΟΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΙΔΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.
• ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΕ
• ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ. ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ. ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΡΑΠΕΖΩΝ.
• ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΠΙΣΩ ΤΑ ΣΚΛΗΡΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ -ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ- ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ ΤΟ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ.ΚΑΤΩ ΤΟ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ.
• Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με αύξηση των αποδοχών. 1400 ευρώ κατώτατος μισθός. 7ωρο 5ημερο 35ωρο.
• ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΑΡΒΑΝΙΤΟΠΟΥΛΟΥ, μπλοκάρισμα κάθε προσπάθειας εφαρμογής του.
• Καμία σκέψη για επαντοποθέτηση ΙΔΑΧ. Πρόσληψη του αναγκαίου εργασιακού δυναμικού για την κάλυψη των αναγκών της λειτουργίας του τμήματος.
• Κανένας εργαζόμενος του Πανεπιστημίου σε εφεδρεία.
• Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση Δημόσια και Δωρεάν για όλους – χωρίς διαχωρισμούς σε ΑΕΙ-ΤΕΙ-ΙΕΚ-ΚΕΣ. Ελεύθερη πρόσβαση στην εκπαίδευση για όλους χωρίς ταξικούς οικονομικούς, εξεταστικούς φραγμούς.
• Ένα ενιαίο πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο με όλα τα εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα σε αυτό. Ενάντια στην απαξίωση των πτυχίων έναντι του Εθνικού Πλαισίου Προσόντων.
• ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ! Έξω οι δυνάμεις καταστολής από το άσυλο! Όχι στην ανάληψη της φύλαξης του πανεπιστημίου από εταιρίες security. Διεύρυνσή του σε εργασιακούς χώρους και σχολεία. Όχι στην ποινικοποίηση των συλλογικών αγώνων και των μαχητικών πρακτικών του φοιτητικού κινήματος.
• Αύξηση των κρατικών δαπανών για την παιδεία, με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες. Δωρεάν σίτιση-στέγαση-συγκοινωνίες-συγγράμματα-σημειώσεις για όλους. Πλήρης οικονομική κάλυψη των αναγκών των φοιτητών.
• Να αποσυρθεί άμεσα ο εσωτερικός κανονισμός.Καμία συγκρότηση 4ετών επιχειρηματικών προγραμμάτων.
• Ενάντια στην εντατικοποίηση των σπουδών και την πειθάρχηση των φοιτητών. Όχι στα μαζικά κοψίματα!
• Καμία σκέψη για μαθήματα-αλυσίδες και προαπαιτούμενα.
• Καμία άδεια σε κολέγιο-ΚΕΣ, να παρθούν πίσω όσες δόθηκαν. Να ληφθεί μέριμνα για τους αποφοίτους. Να σταματήσει κάθε διαδικασία νομιμοποίησης και ισοτίμησής τους. Όχι στην ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας 36/05.Καμία σκέψη για αναθεώρηση του άρ.16 ή παράκαμψής του.
• Καμία σκέψη για αξιολόγηση σε κανένα τμήμα.   Φοιτητικός και εργατικός έλεγχος σε πανεπιστήμιο και εκπαίδευση
• Να μην εφαρμοστούν οι αποφάσεις Μπολώνια, Πράγα, Βερολίνο, Λονδίνο
• ΟΧΙ στην στράτευση στα 18. Καμία εμπλοκή σε αποστολές εκτός συνόρων καμία αγορά όπλων. Πολιτικά δικαιώματα και ελεύθερη συνδικαλιστική δράση των στρατευμένων.
• Όχι στις ελαστικές σχέσεις εργασίας και την περαιτέρω ελαστικοποίηση τους με πρόσχημα την κρίση.
• ΟΧΙ στα αντιασφαλιστικά μέτρα. ΠΛΗΡΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
• Άμεση κατάργηση των τρομονόμων που έχουν ψηφίσει ΠΑΣΟΚ-ΝΔ στις κατευθύνσεις της ΕΕ.
• Κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους μετανάστες.
• Πλήρη δικαιώματα στους μετανάστες-πολιτικά, κοινωνικά, εργασιακά, θρησκευτικά- Άσυλο σε όποιον το ζητήσει. Να καταργηθεί το Σύμφωνο Μετανάστευσης της ΕΕ.
• Άμεσος αφοπλισμός της αστυνομίας. Να διαλυθούν τώρα ΜΑΤ, ΟΠΚΕ και ΕΚΑΜ. Έξω οι σύγχρονες «δυνάμεις κατοχής» από το κέντρο της Αθήνας.

ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΣΕ:

• Πορεία φοιτητικών συλλόγων ΦΜΣ-ΦΛΣ-ΕΜΠ στου Ζωγράφου μετά το τέλος των συνελεύσεων
• Συμμετοχή στην 48ωρή απεργία με τα πρωτοβάθμια σωματεία και τους φοιτητικούς συλλόγους,
  Τρίτη 6/11 προσυγκέντρωση 10:30 στο Μουσείο
  Τετάρτη 7/11 συγκέντρωση στο Σύνταγμα στις 15:00
• Κατάληψη της σχολής Τρίτη 6/11 με Πέμπτη 8/11
• Συμμετοχή στο Συντονιστικό Γενικών Συνελέυσεων με αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους από το σώμα της συνέλευσης
• Νέα Γενική Συνέλευση τη Δευτέρα 12/11 στις 10:00 στο ΦΜ1
• Στηρίζουμε τις κινητοποιήσεις σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο ενάντια στα μέτρα,τα μνημόνια, την κυβέρνηση