Στα πλαίσια της προσπάθειας να βγει κέρδος από κάθε πιθανό πεδίο με απώτερο στόχο να μην χάσουν οι επιχειρήσεις τα κέρδη τους λόγω της οικονομικής κρίσης εντάσσεται και ο νέος νόμος για την παιδεία. Όχι και τόσο νέος βέβαια καθώς συμπυκνώνει και περιλαμβάνει όλες τις κατευθύνσεις των προηγούμενων νόμων σε μια προσπάθεια ενσωμάτωσης των κατευθύνσεων της Μπολόνια. Χρόνια τώρα φρενάρονται οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις από το φοιτητικό κίνημα που έχει ανατρέψει τόσους αντίστοιχους νόμους.

Ο νόμος αυτός αλλάζει τη φύση του πανεπιστημίου και εισάγει πιο έντονα από ποτέ: πρώτον, ταξικά κριτήρια καθιστώντας έτσι την παιδεία προνόμιο για λίγους και εκλεκτούς, δεύτερον παραγωγή κέρδους εισαγάγοντας νόμιμα πια τις επιχειρήσεις στην πανεπιστημιακή κοινότητα και τέλος παραγωγή αποφοίτων τέτοιων που να μην μπορούν παρά να τροφοδοτήσουν και να συντηρήσουν την υπάρχουσα κοινωνική κατάσταση, δηλαδή την εκμετάλλευση των πολλών προς όφελος των λίγων.

Αλλά ας το δούμε πιο αναλυτικά…

Αλλάζει ο τρόπος εισαγωγής! Τέρμα οι πανελλήνιες! ΑΛΛΑ (τι κρίμα! πάντα υπάρχει αλλά!!!) προσθήκη εξετάσεων στη Β’ λυκείου και στο πρώτο έτος! Ο απόφοιτος λυκείου θα εισάγεται στη σχολή (πχ Θετικών Επιστημών) και όχι σε Τμήμα (πχ Βιολογίας). Η παραμονή του θα κερδίζεται μέσα από εξετάσεις σε συνδυασμό με παρακολούθηση και επίδοση στα μαθήματα! Γεγονός που συνεπάγεται αύξηση των φροντιστηρίων στα 3 χρόνια, για όσους μπορούν να τ’ αντέξουν προφανώς, και αποκλεισμός των υπολοίπων.

Αν πάλι καταφέρεις να μην σε συνθλίψουν οι συμπληγάδες υπάρχει έπειτα η Σκύλλα και η Χάρυβδη…

Ως άμεση συνέχεια των προηγούμενων νόμων(νόμος πλαίσιο, πρότυπος εσωτερικός κανονισμός) αυτός ο νόμος οφείλει να οξύνει την εντατικοποίηση πέρα των προαπαιτούμενων μαθημάτων με υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, κατάργηση διδασκαλίας σε αμφιθέατρα και συνεχή εξέταση με τεστάκια (για την σύσφιξη των σχέσεων καθηγητών-φοιτητών) και περιορισμό ή και κατάργηση των εξεταστικών περιόδων (καθώς το εξάμηνο θα παίρνει ενίοτε τη μορφή ατέρμονης εξεταστικής περιόδου…). Μέσα σε όλα αυτά θα πρέπει να χωρέσεις την ικανοποίηση των βιολογικών σου αναγκών και ούτε λόγος για ολοκλήρωση της προσωπικότητας σου, πόσο μάλλον για συλλογικές διεκδικήσεις.  Ό,τι πρέπει δηλαδή για να βγεις απ’ το πανεπιστήμιο κατάλληλα εφοδιασμένος για να αντιμετωπίσεις τις όποιες απαιτήσεις του αυριανού εργοδότη σου.

Το πανεπιστήμιο μετατρέπεται με συνοπτικές διαδικασίες σε επιχείρηση. Ένα «συμβούλιο διοίκησης», στο οποίο θα συμμετέχουν σε μεγάλο ποσοστό οι λεγόμενοι «κοινωνικοί φορείς»(επιχειρήσεις, τοπικοί «άρχοντες», ακόμη και μέλη της εκκλήσίας πρόσωπα που είναι εξωτερικά προς τα Πανεπιστήμια και διορίζονται από το κράτος) αποτελεί το ανώτατο όργανο του πανεπιστημίου. Απ’ το συμβούλιο αυτό δεν θα μπορούσε να λείπει ο μάνατζερ, ο οποίος με οικονομικά κριτήρια προφανώς και όχι σύμφωνα με τις κοινωνικές ανάγκες θα συμβάλλει στην διοίκηση. Η κατάσταση γίνεται πιο κρίσιμη αφού ο νόμος προβλέπει την πλήρη οικονομική αυτοτέλεια των ΑΕΙ, μεταφέροντας σ’ αυτά το κόστος της μισθοδοσίας του προσωπικού αλλά και όλων των παροχών προς τους φοιτητές,. Ενώ μέχρι τώρα το πανεπιστήμιο διεκδικούσε από το κράτος όλους τους πόρους του πλέον είναι υποχρεωμένο να τους αναζητήσει μόνο του. Οι αυξανόμενες οικονομικές ανάγκες του παναπιστημίου θα μπορούν να εξομαλυνθούν με την εμπορευματοποίησή του, με αποκορύφωμα την πρόταση για ίδρυση καθηγητικών θέσεων με χορηγία ιδιωτών. Θα μπορεί δηλαδή πχ η COSMOTE  να ιδρύσει μια θέση ΔΕΠ(Διδακτικό Ερευνητικό Προσωπικό) στο βιολογικό ελέγχοντας έτσι την έρευνα που μπορεί να την αφορά.

Η κρατική χρηματοδότηση θα εξαρτάται απόλυτα από τις επιδόσεις του ιδρύματος στις διαδικασίες αξιολόγησης. Η αξιολόγηση θα γίνεται με δύο τρόπους: εσωτερική κάθε χρόνο και εξωτερική κάθε τρία χρόνια και θα είναι υποχρεωτική. Η εσωτερική θα πραγματοποιείται μέσω ερωτηματολογίων που θα συμπληρώνονται από τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας. Με αυτά ο φοιτητής καλείται να συμμετάσχει σε μια αποστειρωμένη διαδικασία απαντώντας σε προκαθορισμένα ερωτήματα με συγκεκριμένες απαντήσεις. Η μόνη αξιολόγηση που δεχόμαστε συνδέεται άμεσα με συλλογικές διαδικασίες όπως οι συνελεύσεις φοιτητών-εργαζομένων. Η εξωτερική αξιολόγηση θα γίνεται από «ανεξάρτητους» διορισμένους τεχνοκράτες από Ελλάδα και εξωτερικό. Τα κριτήρια της θα βασίζονται στα αποτελέσματα της εσωτερικής αξιολόγησης και στις εκάστοτε ανάγκες της αγοράς.

Οι ήδη περιορισμένες φοιτητικές παροχές (σίτιση, στέγαση, μεταφορές, συγγράμματα…) σύμφωνα με το νομοσχέδιο που θα κατατεθεί θα μειωθούν δραστικά, αλλά και θα αλλάξουν μορφή. Θα δίνονται από τα ίδια τα ιδρύματα, σε συνεργασία δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Για τα ιδρύματα με χαμηλούς πόρους θα «μεριμνήσουν» οι ιδιώτες! Το χρηματικό ποσό που δικαιούται ο φοιτητής από το κράτος για τις σπουδές του θα δίνεται με τη μορφή φοιτητικών κουπονιών, που θα σχετίζεται άμεσα με την επίδοση του φοιτητή (επιλεγόμενο πρόγραμμα σπουδών, βαθμολογία, διαγωγή, άμισθη εργασία στο πανεπιστήμιο κλπ!). ακόμη κι αν ο φοιτητής πληροί όλες τις προϋποθέσεις, το συνολικό ποσό δεν είναι βέβαιο ότι θα καλύπτει το σύνολο των αναγκών του. Στο πλαίσιο της υποχρηματοδότησης θα καταργηθεί και η παροχή συγγραμμάτων και αντικατάστασή τους με το ηλεκτρονικό σύγγραμμα! Επίσης, τα συγγράμματα που μπορεί να πάρει ο φοιτητής δεν μπορούν να ξεπερνούν τον αριθμό των μαθημάτων που απαιτούνται για τη λήψη του πτυχίου. Αντίστοιχες περικοπές θα γίνουν και στις υπόλοιπες παροχές των ιδρυμάτων όπως οι εστίες, τα εστιατόρια και οι μεταφορές.

Βέβαια, τα επαγγελματικά αλλά κυρίως τα εργασιακά δικαιώματα παύουν να υπάρχουν με τον εξής τρόπο: ο κάθε φοιτητής έχει τη δυνατότητα διαμόρφωσης του δικού του προγράμματος σπουδών, με επιλογή μαθημάτων από όλα τα τμήματα της σχολής. Και αν αυτό ακούεται ωραίο μέσα στη δίνη του βιολογικού αρκεί κανείς να σκεφτεί… πόσο σφαιρική γνώση μπορείς να έχεις, έχοντας μάθει κομματάκια-«καταρτίσεις» επιστημονικών πεδίων… Αυτά τα κομμάτια, θα ανταποκρίνονται σε σύνολο πιστωτικών μονάδων. Ο συνολικός αριθμός τους που θα έχεις καταφέρει να συγκεντρώσεις στη διάρκεια των σπουδών σου, θ’ αντικαταστήσει το σημερινό πτυχίο και με βάση αυτόν θα εντάσσεσαι στο Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων (ΕΠΠ). Έτσι, άμεσα καταργείται κάθε δυνατότητα ενοποίησης μας με τους συναδέρφους μας και κατ’ επέκταση συλλογικών διεκδικήσεων.

Βγαίνοντας απ’το πανεπιστήμιο αυτό, ο κάθε φοιτητής θα αποτελεί έναν «αριθμό», που ανταγωνίζεται όλους τους υπόλοιπους αριθμούς στο κυνήγι μιας θέσης εργασίας. Αφού τα διάφορα υπουργεία αξιολογήσουν το «πτυχίο» του, την γνώση ξένων γλωσσών, τα σεμινάρια, το μπαλέτο, εντάσσεται σε κάποια βαθμίδα του ΕΠΠ. Αν καταφέρει να βρει δουλειά, ατομικά διαπραγματεύται τους όρους εργασίας του (μισθός, ωράριο…) και μάντεψε! Το μόνο σίγουρο είναι ότι το αποτέλεσμα δεν θα ευνοούμαστε. Μέσα σ’ αυτή τη ζούγκλα υπάρχει και το φανταχτερό μεν αλλά θανατηφόρο ερπετό που ακούει (έχοντας εξελικτικό πλεονέκτημα έναντι των υπολοίπων ερπετών που έχουν υποτυπώδη ακοή) στο όνομα  Δια Βίου Μάθηση! Το δηλητήριό του έχει την απίστευτη ιδιότητα να μειώνει τις πιστωτικές μας μονάδες με το πέρας του χρόνου, με μόνο αντίδοτο για την εργασιακή μας επιβίωση το ακριβοπληρωμένο φίλτρο της επανακατάρτισης που δεν καλύπτεται    από καμμία         ιατρική ασφάλιση!!!

Το μέλλον που μας ετοιμάζουν διαγράφεται γεμάτο ανασφάλεια, οικονομική ανέχεια, χωρίς δικαιώματα (ασφάλιση, Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, σύνταξη…) αλλά γεμάτο υποχρεώσεις. Με την τακτική του «διαίρει και βασίλευε» θέλουν να καταφέρουν να μην μπορούμε να συμμαχήσουμε ποτέ ξανά μ’ αυτούς που πλήττονται εξίσου μ’ εμάς! Αντιλαμβανόμενοι τους εαυτούς μας όχι απλά ως αυριανούς εργαζόμενους, αλλά ως αποδέκτες αυτού του μέλλοντος που μας πετάνε στα μούτρα, αγωνιζόμαστε για μια καλύτερη ζωή, μια άλλη κοινωνία. Θέτουμε αιτήματα που απορρέουν απ’ τις ανάγκες μας και τα διεκδικούμε με τον τρόπο που έχει πετύχει στο πέρασμα των χρόνων. Οι αντιπροτάσεις μας έχουν γεννηθεί στις εξάρσεις του φοιτητικού κινήματος, σε περιόδους δηλαδή φοιτητικών καταλήψεων και κινητοποιήσεων που διαμορφώνουν τις

συνθήκες ώστε να ενοποιηθούμε και να πολιτικοποιήσουμε τα αιτήματά μας. Στις μέρες που έρχονται, στις όμορφες αυτές και αδέσποτες μέρες ξαναζωντανεύει η πίστη ότι υπάρχει και άλλος δρόμος πέραν αυτού που μας επιβάλλουν! Ένα ανατρεπτικό κίνημα είναι στις αρχές του σε μια νέα, δύσκολη και ταυτόχρονα καταπληκτική εποχή. Ότι ήταν στέρεο εξαχνώνεται, ότι ήταν ιερό βεβηλώνεται και ένα μόνο ξέρουμε στα σίγουρα. Θα παλεύουμε όσο αντέχουν τα όνειρα μας!

ΟΥΤΕ ΣΙΩΠΗΣ ΟΥΤΕ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΑΑΚ

για την άρση του ασύλου και τα γεγονότα στη Νομική

Το βράδυ της Πέμπτης 27 Γενάρη, είδαμε να κορυφώνεται το κλίμα τρομοκράτησης και καταστολής των κοινωνικών αγώνων, που εδώ και μήνες καλλιεργεί η κυβέρνηση σε ολόκληρη την κοινωνία. Σε μια σχεδιασμένη επιχείρηση στρατιωτικού τύπου, που φέρνει στο νου άλλες εποχές, οι δυνάμεις της αστυνομίας, μαζί με μονάδες των ΜΑΤ, των ΕΚΑΜ και της ασφάλειας έστησαν αστυνομικό κλοιό γύρω από τον χώρο της νομικής, προσπαθώντας να συκοφαντήσουν και να περιθωριοποιήσουν τον αγώνα των μεταναστών που αιτούνται εδώ και μέρες πολιτικό άσυλο, έχοντας ξεκινήσει και απεργία πείνας, η οποία συνεχίζεται.

Παράλληλα, από τη στιγμή της εισόδου των μεταναστών στο (αχρησιμοποίητο) νέο κτήριο της Νομικής, γίναμε μάρτυρες μιας αρρωστημένης επίθεσης στο θεσμό του ασύλου από μεριάς της κυβέρνησης, της ΝΔ, των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και της αστυνομίας. Με άμεση ευθύνη των πρυτανικών αρχών, των παρατάξεων που στήριξαν την απόφαση (ΠΑΣΠ, ΔΑΠ), καθώς και της κατάπτυστης ηγεσίας των Πανεπιστημιακών (ΠΟΣΔΕΠ)-αυτών που στηρίζουν την κυβερνήτική πολιτική στα πανεπιστήμια- το βράδυ της Πέμπτης υπήρξε απόφαση για άρση του πανεπιστημιακού ασύλου. Απόφαση που μόνο στόχο είχε να τρομοκρατήσει τους αγωνιζόμενους μετανάστες και όσους στηρίζουν τον αγώνα τους, και να επιτρέψει είσοδο της αστυνομίας στη Νομική. Απόφαση που αποτελεί πολιτική επιλογή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που θέλει να πλήξει όλους όσους επιλέγουν να αγωνίζονται απέναντι στην βάρβαρη πολιτική της που τσακίζει τα δικαιώματά μας σε παιδεία και εργασία.

Η άρση του ασύλου δεν είναι μόνο μια επίθεση ενάντια στο φοιτητικό και λαϊκό κίνημα, που επί χρόνια το προάσπιζαν συλλογικά και οργανωμένα μέσα από τις διαδικασίες τους. Είναι παράλληλα και κίνηση οχύρωσης από μεριάς του κράτους και της κυβέρνησης, απέναντι στην τεράστια κοινωνική οργή που σπέρνει η απολυταρχική πολιτική της κοινοβουλευτικής δικτατορίας ΠΑΣΟΚ – ΔΝΤ και ΕΕ  και απέναντι στους μαζικούς, αδεσμεύτους αγώνες που βγαίνουν καθημερινά στο προσκήνιο. Βρισκόμαστε σε μια συγκυρία που ο αστικός συνασπισμός εξουσίας ξεδιπλώνει μέρα με τη μέρα μια αντιλαϊκή και βάρβαρη πολιτική, που ξεριζώνει κεκτημένα δεκαετιών και καταδικάζει σιγά σιγά το λαό στην εξαθλίωση και την ανέχεια. Απολύσεις, ελαστικές σχέσεις εργασίας, περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, και κοινωνικές παροχές γίνονται ο κανόνας για τα επόμενα χρόνια, ενώ παράλληλα τα «εκπαιδευτικά» νομοσχέδια που ετοιμάζει το Υπουργείο Παιδείας υποθηκεύουν όλες τις επόμενες γενιές σε ένα μέλλον χωρίς δικαιώματα, χωρίς πρόσβαση και κατοχύρωση στην εκπαίδευση, χωρίς καμία επαγγελματική και εργασιακή προοπτική.

Αυτή η πολιτική, που προβάλλεται ως μονόδρομος από τη μεριά της κυβέρνησης, θέλει πρώτα από όλα να φιμώσει και να καταπνίξει τη λαϊκή οργή και τους συλλογικούς αγώνες. Σε μια τέτοια εικόνα, φυσικά, δεν χωρά το κεκτημένο του ασύλου, που δεν είναι μόνο ακαδημαϊκή – δημοκρατική κατάκτηση για την «ελεύθερη διακίνηση των ιδεών», αλλά πραγματικά κεκτημένο του εργατικού και λαϊκού κινήματος, έχει λειτουργήσει ιστορικά και μπορεί να είναι στο μέλλον εφαλτήριο για τους κοινωνικούς αγώνες και όσους δεν βρίσκουν χώρο έκφρασης στα πλαίσια της «δημοκρατίας». Γι’ αυτό η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της το δυσφημούν συστηματικά, γι’ αυτό στο πλαίσιο της περίφημης εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης επιχειρούν  να το απαξιώσουν και να το απογυμνώσουν από το ιστορικό και κοινωνικό του περιεχόμενο. Αντίθετα θέλουν να το μετατρέψουν σε άσυλο για την αγορά και τις επιχειρήσεις.  

ΟΙ μετανάστες δεν επιλέγουν να φύγουν από τη χώρα τους. Τα θύματα της κοινωνικής ανισότητας, της οικονομικής κρίσης και του πολέμου εξαναγκάζονται να μεταναστεύσουν, για να γίνουν τα θύματα της πιο βάρβαρης εκμετάλλευσης στις χώρες «υποδοχής». Ταυτόχρονα η μεταναστευτική πολιτική όλων των κυβερνήσεων, αξιοποιείται για να σπείρουν τον εμφύλιο μεταξύ των ελλήνων και των ξένων εργαζομένων.  Οι μετανάστες που ζουν και εργάζονται επί χρόνια στην Ελλάδα, παραμένουν με ευθύνη της πολιτείας σε καθεστώς παρανομίας, με αποτέλεσμα να γίνονται εύκολη λεία για τους εργοδότες και τους κάθε λογής λαθρέμπορους των αδειών παραμονής, των συνθηκών διαβίωσης και τελικά της ελπίδας μια καλύτερη ζωή αυτών των ανθρώπων. Στην κατάσταση αυτή συμβάλλουν ενεργά και συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που αφήνουν τους μετανάστες να δουλεύουν σε καθεστώς μαύρης, κακοπληρωμένης και ανασφάλιστης εργασίας, χωρίς δυνατότητα συνδικαλιστικής έκφρασης, απαγορεύοντας τους την εγγραφή σε σωματεία. Συγχρόνως, οι χιλιάδες μετανάστες που εξαναγκάζονται σε φυγή προς την Ευρώπη, παρουσιάζονται ως η αιτία για την ανεργία, την εγκληματικότητα και την κοινωνική οργή, σε μια προσπάθεια να διχαστεί ο κόσμος της εργασίας και η ελληνική κοινωνία στο ψευδές δίπολο «Έλληνας εργαζόμενος-μετανάστης», την ώρα που και οι δύο στενάζουν υπό το βάρος των αντιλαϊκών πολιτικών, τις οποίες πρέπει να αντιπαλέψουν από κοινού.

Στο ζήτημα του ασύλου η θέση μας είναι σαφής και ασυμβίβαστη: το φοιτητικό και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα είναι τα μόνα αρμόδια να αποφασίζουν για το άσυλο, μέσα από τα όργανα και τις διαδικασίες τους. Σε μια περίοδο που οι κοινωνικοί αγώνες ενάντια στη κυρίαρχη πολιτική κορυφώνονται, δεν θα δεχτούμε καμία καταπάτηση και καμία συκοφάντηση του θεσμού του ασύλου, που πάντα αποτελούσε για αυτούς εφαλτήριο. Καλούμε επίσης τους φοιτητές, τους εργαζόμενους, και συνολικά την ελληνική κοινωνία να αντιληφθεί ότι ο αγώνας των μεταναστών, των πιο κατατρεγμένων και εξαθλιωμένων τμημάτων αυτής της κοινωνίας, πρέπει να αποτελέσει κομμάτι ενός πανεκπαιδευτικού και πανκοινωνικού αγώνα, μέσα από συλλογικούς φορείς, σωματεία και πρωτοβουλίες αλληλεγγύης ενάντια στις βάρβαρες αντιεκπαιδευτικές, αντεργατικές και αντιλαϊκές πολιτικές που επιχειρούν να μετατρέψουν τη γενιά μας στην πρώτη μιας σειράς χαμένων γενεών.

·           ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ Ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΣ ΠΡΥΤΑΝΗΣ ΤΩΝ ΜΑΤ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ

·           ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ – ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ

·           ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ-ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΣΥΛΟ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

·           ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ, ΕΛΛΗΝΑΣ Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ, ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ Η ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΣ

Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση σε ΑΕΙ-ΤΕΙ

ΑΙΓΥΠΤΟΣ 2011

ΑΠΟΦΑΣΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ

27/1/11

ΑΠΟΦΑΣΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ

Εμεις οι 250 μετανάστες απεργοί πείνας

που είμαστε ήδη στην 3η ημέρα απεργίας στη Νομική, διεκδικώντας νομιμοποίηση ως αυτονόητο δικαίωμά μας, μαθαίνουμε για τις συζητήσεις που εξελίσονται γύρω από το αίτημά μας, τις ανακρίβειες , τα ψέματα και τη σκόπιμη διαστρέβλωση της αλήθειας. Δεν ξέραμε αν την κατάσταση ευθύνεται η κυβέρνηση ή τα ΜΜΕ, αλλά είναι απαράδεκτο την ώρα που εμείς έχουμε εκδώσει δελτία τύπου, είχαμε αφήσει ανοιχτό το χώρο απεργίας από την 1η μέρα στους δημοσιογράφους και έχουμε στείλει εκπροσώπους μας στην πανεπιστημιακή κοινότητα και την κυβέρνηση, να λέγονται όλα αυτά τα ψέματα. Έτσι λοιπόν, θέλοντας να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους και να μάθουν όλοι την αλήθεια, δηλώνουμε τα παρακάτω:

1. Δεν είμαστε αυτό που παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ, οι καημένοι, οι πάμφτωχοι, χωρίς σπίτι, δουλειά και ρούχα μετανάστες κ.λ.π. Και σπίτια έχουμε και συγγενείς και δουλειές στις πόλεις που αφήσαμε πίσω μας. Δεν ψάχναμε κατάλυμα εδώ στην Αθήνα αλλά ήρθαμε για να παλέψουμε (όσο αντέξει ο οργανισμός μας) για τη νομιμοποίηση μας, τα δικαιώματά μας και για αξιοπρεπείς όρους ζωής.
2. Δεν είχαμε σκοπό να ενοχλήσουμε κανένα. Από την αρχή ξέραμε ότι στο χώρο που θα μπαίναμε δε θα γινόντουσαν μαθήματα. Σεβόμαστε και πρστατεύουμε το χώρο που φιλοξενεί τον αγώνα μας και χαρήκαμε πολύ όταν πληροφορηθήκαμε ότι η σχολή λειτουργεί ξανά κανονικά.
3. Αποφασίζουμε μόνοι μας και ανεπηρέαστοι μέσα από τις σνελεύσεις μας (των απεργών). Δεν κρύβεται κανένας ούτε μπροστά μας αλλά ούτε και πίσω μας. Και δεν δεχόμαστε καθοδήγηση από κανέναν! Ζητήσαμε βοήθεια και από ΄την αρχή στάθηκαν δίπλα μας Έλληνες και ξένοι αλληλέγγυοι και τους ευχαριστούμε πολύ για αυτό. Δε θα ξεχάσουμε ποτέ πόσο πολύ μας βοηθάνε σε αυτόν τον αγώνα μας.
4. Δηλώνουμε την αλληλεγγύη μας σε όλους τους πρόσφυγες που αυτή τη στιγμή πραγματοποιούν απεργία πείνας με σκοπό τη νομιμοποίηση τους (προπύλαια και πολυτεχνείο) και ζητάμε από την κυβέρνηση να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους.
5. Σήμερα δεχτήκαμε πρόταση μετεγκατάστασης με συγκεκριμένους όρους. Οι βασικοί λόγοι για τους οποίους αυτή η μετεγκατάσταση είναι αδύνατη είναι οι εξής τρεις:
   α) Στον προτεινόμενο χώρο μπορουν να είναι μέσα μόνο οι απεργοί και όχι οι αλληλέγγυοι.
   β) Ο χώρος αυτός θα φρουρείται από την αστυνομία, γεγονός το οποίο όχι μόνο δε θα λύσει προβλήματα αλλά θα δημιουργήσει και εντάσεις.
   γ) Η προτεινόμενη λύση είναι μόνο προσωρινή και δεν δίνει μόνιμη λύση.

Εμείς οι μετανάστες οι οποίοι αναγκαζόμαστε να περιπλανιόμαστε σε όλο τον κόσμο, δεν θέλουμε να αναγκαστούμε να περιπλανηθούμε και κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας.

Ωστόσο δηλώνουμε ότι παραμένουμε ανοιχτά σε προτάσεις οι οποίες όμως θα πληρούν τους όρους του αγώνα μας.

Ακόμα γνωρίζουμε ότι δεν συντρέχει λόγος ασύλου. Καλούμε λοιπόν την Κυβέρνηση να μην ασχολείται με αυτό το θέμα, αλλά να εστιάσει στο δίκαιο αίτημά μας και τη λύση του.

Τέλος καλούμε όσους αλληλέγγυους το επιθυμούν να παραβρεθούν στη συγκέντρωση αλληλεγγύης , η οποία θα πραγματοποιηθεί αύριο το απόγευμα… έξω από τη Νομική σχολή.

O Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων για τους απεργούς πείνας

O Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων για τους απεργούς πείνας

Δηλώνουμε την αλληλεγγύη μας στους απεργούς πείνας μετανάστες, χαιρετίζουμε την απόφαση του Συλλόγου Φοιτητών Νομικής Αθηνών, καταγγέλλουμε την απαράδεκτη μεθόδευση του Προεδρείου της ΠΟΣΔΕΠ και τη στάση του Κοσμήτορα της ΝΟΠΕ και διατυπώνουμε ξεκάθαρα την πάγια αντίθεσή μας σε οποιαδήποτε προσπάθεια περιορισμού του κοινωνικού χαρακτήρα του πανεπιστημιακού ασύλου, υπενθυμίζοντας παράλληλα ότι ο ρατσισμός δεν θίγει μόνο όσους τον υφίστανται, αλλά προσβάλλει εξίσου και εκείνους που τον ανέχονται. 

Εκφράζουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στην απεργία πείνας των προσφύγων και μεταναστών που ξεκινά στις 23 Ιανουαρίου. Διαλύοντας κάθε κοινωνική κατάκτηση το σύστημα εξουσίας προσπαθεί να αποπροσανατολίσει το λαό προσπαθώντας να πείσει ότι για τα δεινά μας ευθύνονται οι άνθρωποι που εξαιτίας των ιμπεριαλιστικών πολέμων, της παγκόσμιας φτώχειας και της ληστείας των τραπεζών αναζητούν την επιβίωσή τους στις χώρες του δυτικού κόσμου.

Καλούμε τους εργαζόμενους να εκφράσουν με κάθε τρόπο την ενεργητική συμπαράστασή τους στο κίνημα για την αξιοπρέπεια των μεταναστών συνανθρώπων μας να συμβάλλουν στη διατήρηση του σεβασμού των ανθρωπιστικών και κοινωνικών αξιών που βάλλονται κυνικά από την κυβέρνηση, την τρόϊκα και την ΕΕ.

1. Όχι στο φράκτη-αίσχος, τις μαζικές απελάσεις και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών.

2. Τέλος στα ψέματα περί διόγκωσης των ελλειμμάτων της οικονομίας από τους μετανάστες.

3. Πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη  σε όλους ανεξάρτητα αν έχουν χαρτιά ή ασφάλιση. Να δοθεί άμεσα άσυλο στους αιτούντες πρόσφυγες.

4. Ίσα δικαιώματα στους ξένους εργάτες. Κανένας μετανάστης ανασφάλιστος.

5. Καταγγελία της σύμβασης με την ΕΕ περί επιστροφής των μεταναστών στην πρώτη χώρα εισόδου – ελεύθερη πρόσβαση από την Ελλάδα στις χώρες της ΕΕ που επιθυμούν. 

6. ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ. ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ! 

7. Να μπει τέλος στις φασιστικές και ρατσιστικές επιθέσεις σε βάρος προσφύγων. Απονομιμοποίηση των οργανωμένων φασιστικών συμμοριών της «Χρυσής Αυγής» που ενέχονται σε κατ’ εξακολούθηση ρατσιστικά εγκλήματα συγκαλυπτόμενες πίσω από υποτιθέμενες επιτροπές κατοίκων. Να μπει τέλος στη συνεργασία και την κάλυψη από την ΕΛΑΣ των φασιστικών επιθέσεων.

Ανακοίνωση Δικτύoυ Πανεπιστημιακών

Με έκπληξη και αγανάκτηση διαβάζουμε την ανακοίνωση του Προεδρείου της ΠΟΣΔΕΠ «σχετικά με την προαναγγελθείσα κατάληψη των χώρων της ΝΟΠΕ του ΕΚΠΑ από μετανάστες!!». Άλλη μια φορά οι συνδικαλιστικές διαδικασίες παρακάμπτονται για να βγουν ανακοινώσεις με τις θέσεις του Προεδρείου της ΠΟΣΔΕΠ, οι οποίες εμφανίζονται ως θέσεις της Ομοσπονδίας και εξυπηρετούν την κυβερνητική πολιτική. Το Προεδρείο της ΠΟΣΔΕΠ επιχειρεί πάλι να θέσει ζήτημα αναδιατύπωσης του πανεπιστημιακού ασύλου, ακόμα και σ’ αυτή την περίπτωση, όπου ο πανεπιστημιακός χώρος δεν χρησιμοποιείται για καμία λειτουργία του ΕΚΠΑ.

Ο Κοσμήτορας της ΝΟΠΕ Μ. Τσινισιζέλης αποφασίζοντας το lockout της Σχολής φαίνεται ότι προτάσσει την ιδιότητά του ως Προέδρου του Κέντρου Μελετών Ασφάλειας του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη παρά αυτή του πανεπιστημιακού δασκάλου! Δεν μας εκπλήσσει καθόλου. Η «πρόθυμη» στάση του ως συνομιλητής του Υπουργείου κατά την περίοδο των αγώνων της πανεπιστημιακής κοινότητας για τη μη αναθεώρηση του Άρθρου 16 μάς είναι ακόμα νωπή.

Οι μετανάστες που βρίσκονται στη Νομική ζητούν το αυτονόητο: Ίσα δικαιώματα με τους Έλληνες εργαζόμενους και είναι έτοιμοι να θέσουν σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή για να ζήσουν ως άνθρωποι με αξιοπρέπεια.

Οι μετανάστες είναι θύματα του κοινωνικού πολέμου που διεξάγει ενάντια στους εργαζόμενους και στους λαούς το ίδιο παγκόσμιο ληστρικό μεγάλο κεφάλαιο που επέβαλε στη χώρα μας τον εργασιακό μεσαίωνα και την υποτέλεια του Μνημονίου. Ο αντίπαλος είναι κοινός και κοινός πρέπει να είναι ο αγώνας εναντίον του.

Δηλώνουμε την αλληλεγγύη μας στους απεργούς πείνας μετανάστες, χαιρετίζουμε την απόφαση του Συλλόγου Φοιτητών Νομικής Αθηνών, καταγγέλλουμε την απαράδεκτη μεθόδευση του Προεδρείου της ΠΟΣΔΕΠ και τη στάση του Κοσμήτορα της ΝΟΠΕ και διατυπώνουμε ξεκάθαρα την πάγια αντίθεσή μας σε οποιαδήποτε προσπάθεια περιορισμού του κοινωνικού χαρακτήρα του πανεπιστημιακού ασύλου, υπενθυμίζοντας παράλληλα ότι ο ρατσισμός δεν θίγει μόνο όσους τον υφίστανται, αλλά προσβάλλει εξίσου και εκείνους που τον ανέχονται.

Δίκτυο Πανεπιστημιακών, http://net.glotta.ntua.gr/v

- τι άλλο φοβάσαι, πες μου, και θα γίνω.


 Γίνομαι τάφος αντάρτη στο Ιράκ
και μοιρολόι στην Παλαιστίνη
τυφλός στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη
πεινασμένος ιθαγενής στο Μεξικό
χίλιες επεξηγήσεις για το φόβο σου στο λεξικό
μοναχός στο Θιβέτ – κι aboriginal στην Αυστραλία,
τζαμί καμένο από φασίστες στην Ιταλία
εθελοντής γιατρός απ’ την Αβάνακαι παιδί στην Τεχεράνη απ’ ανύπαντρη μάνα
νεκρός κι άταφος δάσκαλος στη Σομαλία,
κυνηγημένος Τούρκος συγγραφέας στη Γαλλία,
εργάτης στα πετρέλαια στη Βενεζουέλα
και στο Μπέλφαστ μια ματωμένη φανέλα
Βραζιλιάνος με 8 σφαίρες στο κεφάλι στο Λονδίνο

 Εγώ
 που κάνω όνειρα κι έχω πολλά ωραία να χάσω
κάνω και την αρχή – δε γουστάρω να ησυχάσω.Θα γίνω χρήστης που παλεύει για τη σωτηρία,
διψασμένος πρόσφυγας από τη Νιγηρία,
σαρίκι τυλιγμένο σε περήφανο κεφάλι
και μασάτι από αφρικάνικο ατσάλι.
Σφαγμένο θηλυκό απ’ τους γονείς του στην Κίνα
κι ορφανό σε φαβέλα που πεθαίνει απ’ την πείνα.
Τι άλλο φοβάσαι πες μου και θα γίνω…
Αλγερινός που ξημερώνεται σε γαλλικά λιμάνιακαι μάτια που κοιτούν από πασαμοντάνια
Τούρκος αναλφάβητος που ζει στο Γκάζι
και μορφωμένος Αλβανός που σε τρομάζει
στο τείχος της ντροπής stencil απ’ τον Banksy
κι ο εφιάλτης σου πριν να χαράξει.Πες μου τι άλλο φοβάσαι και θα γίνω...

Το παρακάτω είναι το κείμενο της Συνέλευσης των μεταναστών απεργών πείνας

Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς.

Είμαστε μετανάστες και μετανάστριες από όλη την Ελλάδα. Ήρθαμε εδώ διωγμένοι από τη φτώχια, την ανεργία, τους πολέμους, τις δικτατορίες. Οι πολυεθνικές της Δύσης και οι πολιτικοί υπηρέτες τους στις πατρίδες μας, δεν μας άφησαν άλλη επιλογή από το να ρισκάρουμε τις ζωές μας 10 φορές για να έρθουμε μέχρι την πόρτα της Ευρώπης. Η Δύση που καταληστεύει τον τόπο μας, με το απείρως καλύτερο βιοτικό επίπεδο από εκεί, είναι για μας η μοναδική ελπίδα να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Ήρθαμε (με κανονική ή όχι είσοδο) στην Ελλάδα και δουλεύουμε για να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας. Βρισκόμαστε στην αναξιοπρέπεια και στο σκοτάδι της παρανομίας για να ωφελούνται οι εργοδότες και οι υπηρεσίες του κράτους από την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας μας. Ζούμε από τον ιδρώτα μας και με το όνειρο κάποια στιγμή να αποκτήσουμε ίσα δικαιώματα με τους έλληνες συναδέλφους.

Το τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα για εμάς. Όσο κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, όσο ακριβαίνουν τα πάντα, τόσο ο μετανάστης παρουσιάζεται ως φταίχτης, ως ο υπαίτιος για την εξαθλίωση και την άγρια εκμετάλλευση των ελλήνων εργαζομένων και μικροεπιχειρηματιών. Η προπαγάνδα φασιστικών και ρατσιστικών κομμάτων και οργανώσεων έχει πλέον γίνει η επίσημη γλώσσα του κράτους για το μεταναστευτικό. Η φρασεολογία τους αναπαράγεται πλέον αυτούσια από τα ΜΜΕ όταν μιλάνε για εμάς. Οι «προτάσεις» τους πλέον εξαγγέλλονται ως κυβερνητικές πολιτικές. Τείχος στον Έβρο, πλωτά στρατόπεδα και ευρωστρατός στο Αιγαίο, πογκρόμ και τάγματα εφόδου στις πόλεις, μαζικές απελάσεις. Πάνε να πείσουν τους έλληνες εργαζόμενους, πως συνιστούμε ξαφνικά απειλή για αυτούς, πως εμείς φταίμε για την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται από τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις.

Η απάντηση στο ψέμα και στη βαρβαρότητα πρέπει να δοθεί τώρα και θα την δώσουμε εμείς οι μετανάστες και μετανάστριες. Μπαίνουμε μπροστά με τη ζωή μας για να σταματήσουμε τώρα την αδικία σε βάρος μας. Ζητάμε την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ζητάμε ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζομένους και εργαζόμενες. Ζητάμε από τους έλληνες συναδέλφους μας εργαζομένους, από κάθε άνθρωπο που τώρα υποφέρει κι αυτός από την εκμετάλλευση του ιδρώτα του, να σταθεί δίπλα μας. Να στηρίξει τον αγώνα μας, για να μην αφήσει να επικρατήσει και στο δικό του τόπο το ψέμα και η αδικία, ο φασισμός και η απολυταρχία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Αυτό δηλαδή που έχει επικρατήσει και στις δικές μας πατρίδες και μας ανάγκασε να ξενιτευτούμε για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, εμείς και τα παιδιά μας.

Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς.

Ιανουάριος 2011
http://hungerstrike300.blogspot.com/2011/01/blog-post.html

Ισχύς εν τη ενώσει

Το τελευταίο διάστημα έχουμε γίνει μάρτυρες της πιο αντεργατικής επίθεσης των τελευταίων δεκαετιών. Με πρόσχημα την οικονομική κρίση, οι εργαζόμενοι καλούνται να μοιραστούν τις ζημίες των μεγάλων επιχειρήσεων, των τραπεζιτών κοκ. λες και ήτανε και ποτέ μέτοχοι στα κέρδη τους. Προφανώς, για να πετύχει αυτή η συνταγή, βιομήχανοι, επιχειρηματίες,golden boys κλπ, μέσω των εκφραστών τους, προσπαθούν να φορτώσουν ευθύνες στους εργαζομένους φορτώνοντας τις αιτίες της κακής δημοσιονομικής κατάστασης στην Ελλάδα στους δήθεν αδηφάγους εργαζομένους της. Όταν αυτό το παραμύθι σταμάτησε να… πουλάει σε συνολικό επίπεδο και ξεκίνησαν να εμφανίζονται οι πρώτες μαζικές κοινωνικές αναταραχές (που εκφράστηκαν με απεργίες καταλήψεις και διαδηλώσεις) οι κρατούντες βρήκαν άλλους τρόπους να εδραιώσουν την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.

Η αρχή ήταν η ένταση της καταστολής και η ποινικοποίηση των αγώνων. Εμφανίστηκε τόσο με απειλές/ή και απολύσεις αγωνιστών, με ..μαφιόζικες επιθέσεις σε εργαζομένους που τόλμησαν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους όσο και από την ίδια την αστυνομική καταστολή που μέρα με τη μέρα, διαδήλωση τη διαδήλωση γίνεται όλο και πιο άγρια, σε μια προσπάθεια τρομοκράτησης του κόσμου του αγώνα.

Αφού ούτε αυτό είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα- σίγουρα όχι στο βαθμό που θα ήθελαν- και οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις συνεχίζουν, το επόμενο βήμα έγινε και είναι η γνωστή συνταγή του «Διαίρει και βασίλευε». Μέσω των ΜΜΕ και των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) αποπροσανατολίζουν διαρκώς τη κοινή γνώμη εδραιώνοντας μια αντίληψη διασπαστική ως προς τα κοινά συμφέροντα της πληττόμενης πλειοψηφίας. Η προσπάθεια για συνεχή διχασμό και διάσπαση είναι ολοφάνερη. Οι δημόσιοι κι οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι έλληνες κι οι ξένοι εργαζόμενοι, άνεργοι κι ημι-απασχολούμενοι αποτελούν κάποια μόνο χαρακτηριστικά παραδείγματα ζευγών «αντιθέτων». Το πιο σημαντικό όμως είναι η προσπάθεια καλλιέργειας μιας πολύ συγκεκριμένης “συνείδησης”, η οποία θα στηρίζεται μόνο στο ατομικό συμφέρον και δε θα βρίσκει κοινά με κανέναν άλλο. Τρανταχτά παραδείγματα, οι απεργίες των ναυτεργατών καθώς και των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Προσπαθούν οι Πρετεντέρηδες και λοιπά παπαγαλάκια, τσιράκια των αρχικαναλάρχων, να μας πείσουν πως οι απεργοί των μέσων δεν είναι παρά κάτι ιδιοτελείς τύποι που έχουν βάλει σκοπό να παραλύσουν την ελληνική κοινωνία και οικονομία με κριτήριο το να μην μειωθεί ο- υποτίθεται- παχυλός μισθός τους. Η αλήθεια είναι πως τα πραγματικά αιτήματα των απεργών στα μέσα είναι τόσο η διάσωση των μισθών τους απ τη μία και οι καλύτερες συνθήκες εργασίας τους, όσο όμως κι η καλύτερη, ασφαλέστερη κι οικονομικότερη εξυπηρέτηση των επιβατών (το νομοσχέδιο για την αναδιάρθρωση των μέσων μεταφοράς προβλέπει και τεράστια αύξηση της τιμής των εισιτηρίων, κατάργηση γραμμών και μειώσεις στα έξοδα συντήρησης των οχημάτων).

Πρέπει κανείς να δει πως η επίθεση στους εργαζόμενους των μ.μ.μ εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο επίθεσης απέναντι στους εργαζομένους και τη νεολαία συνολικά, απέναντι στις κοινωνικές παροχές, προκειμένου να διατηρηθεί ψηλά το ποσοστό κέρδους των μεγάλων εταιριών και να διατηρήσουν την ευημερία τους οι λίγοι και εκλεκτοί. Γίνεται λοιπόν αντιληπτό πως ο αγώνας των εργαζομένων είναι υπόθεση όλων μας κι η αλληλεγγύη και ακόμα περισσότερο η συμπόρευση μας αποτελούν αναγκαιότητα.

Εμείς σαν φοιτητές και μελλοντικοί εργαζόμενοι δεν είμαστε κάτι ξέχωρο κι αποτελούμε ένα μέρος της πληττόμενης πλειοψηφίας. Είμαστε η πρώτη γενιά που θα κληθεί να εργαστεί με τους χειρότερους όρους, με χειρότερους όρους απ’ ότι οι γονείς μας. Αυτό φυσικά για όσους καταφέρουν να “επιβιώσουν” από ένα πανεπιστήμιο-επιχείρηση που θα διέπεται από ταξικούς φραγμούς (κάτι που προβλέπει το νομοσχέδιο που “συζητούν”..) μετατρέποντας την παιδεία από αγαθό σε εμπόρευμα που θα μπορούν να αγοράσουν μόνο οι γόνοι, οικογενειών των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων.

Είναι επίδικο της περιόδου η ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος με εργατική κατεύθυνση. Είναι χρέος μας, να παλέψουμε για μια παιδεία που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας, για μια εργασία που να μην προσομοιάζει με δουλεία. Με κοινό μέτωπο μαθητών φοιτητών εργαζομένων και περιεχόμενο που δε θα διαπραγματεύεται τις ανάγκες μας θα νικήσουμε! Ένα τέτοιο κίνημα δε μπορεί να είναι παρά ένα κίνημα αμεσοδημοκρατικό που θα συσπειρώνει την πληττόμενη πλειοψηφία από τα κάτω και θα δημιουργεί τις συνθήκες απελευθέρωσης από την κυρίαρχη ιδεολογία και τον εφησυχασμό.

                                 Κ.ΑΡ.Α.ΒΙ - Ε.Α.Α.Κ.

        ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

ΑΝΤΙΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΩΝ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΕΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ
Με διαδικασίες εξπρές η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και το υπουργείο Παιδείας μέσα σε 4 ημέρες (20-24 Ιανουαρίου) επιχειρεί να ξεμπερδεύει με τις συνενώσεις – συγχωνεύσεις σχολείων σε όλη τη χώρα. Στην ουσία προσπαθεί να φτιάξει το νέο «Καλλικρατικό» χάρτη στην εκπαίδευση την εποχή του ΔΝΤ και του μνημονίου.  
διαβάστε περισσότερα: http://alexikeravno.wordpress.com/2011/01/21/%ce%b4%ce%b7%ce%bc%cf%8c%cf%83%ce%b9%ce%b1-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%b2%ce%bf%cf%8d%ce%bb%ce%b5%cf%85%cf%83%ce%b7-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf-%ce%ba%ce%bb%ce%b5%ce%af%cf%83%ce%b9%ce%bc%ce%bf-%cf%83/

ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ, ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ...



ΑΠΟ ΤΥΝΗΣΙΑ



ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ!

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του …ήταν (δημόσιο πανεπιστήμιο).

Σταθερά πιστοί στις επιταγές του κεφαλαίου, της Ε.Ε. και της συνθήκης της Μπολόνια βαδίζουν οι τωρινοί διαχειριστές του συστήματος. Οι νέες εξαγγελίες για αλλαγές στα Πανεπιστήμια είναι συνέχεια πολλών και άκαρπων προσπαθειών μετατροπής του εκπαιδευτικού συστήματος σε ‘εκπαιδευτική βιομηχανία’ οι οποίες επί σειρά ετών αποκρούονταν απ’ το φοιτητικό κίνημα.

Ο νόμος της αξιολόγησης(2005)-εισάγει ξεκάθαρα τον επιχειρηματικό έλεγχο στις σχολές, εφόσον η λεγόμενη αξιολόγηση θα γίνεται με επιχειρηματικά κριτήρια.Οι πιστωτικές μονάδες και ο ατομικός φάκελος σπουδών(2006)-αποδομούν κάθε έννοια απόκτησης ενιαίου πτυχίου και συλλογικών διεκδικήσεων αφού πλέον ο κάθε φοιτητής και μελλοντικός εργαζόμενος θα αντιπροσωπεύεται από έναν αριθμό.  Ο νόμος πλαίσιο(μαζί με τον εσωτερικό κανονισμό) (2006-2007)-εισάγει όλα τα παραπάνω θεσμοθετημένα και προσαρμοσμένα στο κάθε τμήμα . Τα ΙΔΒΕ(2008)(ινστιτούτα δια βίου εκπαίδευσης)-τα οποία ο εργαζόμενος θα αναγκάζεται να παρακολουθεί για επανακατάρτιση προκειμένου να είναι σε θέση να διατηρήσει μια θέση στην αγορά εργασίας- μαζί με τα ΚΕΣ (2009)(κέντρα ελευθέρων σπουδών) που λειτουργούν με βάση τα παραπάνω κριτήρια, ολοκληρώνουν την αντιδραστική μεταρρύθμιση.

…2010 ΣΕ ΜΙΑ ΠΕΡΙΟΔΟ ΠΟΥ ΤΟ ΔΝΤ ΚΡΕΜΜΕΤΑΙ ΣΑΝ ΓΚΙΛΟΤΙΝΑ ΠΑΝΩ ΑΠ ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΜΑΣ…

 Οι ‘κυρίαρχοι’ παίζουν όλα τους τα λεφτά στην μετάδοση ενός κλίματος τρόμου το οποίο ευνοεί την κοινωνική εσωστρέφεια..τον φόβο και λειτουργεί καταλυτικά στο  να περάσουν χωρίς αντιρρήσεις μεταρρυθμίσεις που χτυπούν κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα! Αντίστοιχο παράδειγμα είχαμε στην εργασία, με μέτρα που έφτασαν στο σημείο να νομιμοποιήσουν την ανήλικη εργασία, να χτυπήσουν την ασφάλιση, τα κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα(8 ωρο, άδειες, λήψη μέτρων ασφαλείας για τους εργαζόμενους)…και προσχωρούν ακόμη παραπέρα με στόχο να αναδιατάξουν συνολικά την εκπαίδευση στη χώρα μας. Όπως λένε θέλουν να τελειώνουν με το πανεπιστήμιο που είχε στοιχειώδη δικαιώματα για τους φοιτητές, στοιχειώδη δημοκρατία στον τρόπο λειτουργίας του. Θέλουν να φέρουν την Μπολόνια και το ΔΝΤ μέσα στα πανεπιστήμια και να απαξιώσουν την γνώση και την εκπαίδευση όπως έχουν κάνει σε τόσους άλλους τομείς (υγεία, ασφάλιση, εργασία, μεταφορές κ.α.).

…ΕΞΑΓΓΕΛΟΥΝ ‘ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ’ ΓΙΑ ΤΗ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ…

ΠΟΥ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΥΝ

M    Κάρτα φοιτητή

που σημαίνει πως η χρηματοδότηση των πανεπιστημίων θα γίνεται με το κομμάτι, ανάλογα με το πόσους φοιτητές θα προσελκύσουν. Κάθε φοιτητής θα παίρνει μια κάρτα η οποία θα αντιστοιχεί σε όλα τα χρήματα που το κράτος επιθυμεί να δαπανά ανά φοιτητή. Με αυτή την κάρτα οι φοιτητές θα γράφονται  (πράγμα που θα  συνεπάγεται ότι το πανεπιστήμιο θα παίρνει κάποια χρήματα από την κάρτα για να καλύψει τα έξοδα φοίτησης) και μέσω αυτή θα κάνουν χρήση όλων των κοινωνικών παροχών για τους φοιτητές. Με αυτό τον τρόπο το κράτος δεν χρηματοδοτεί τα πανεπιστήμια, αλλά δίνει ένα «πρίμ» ανάλογα με τα πόσους φοιτητές το κάθε πανεπιστήμιο έχει.Αυτό το στοιχείο θα οδηγήσει τα ιδρύματα να βλέπουν τους φοιτητές σαν πελάτες ενώ παράλληλα ανοίγεται ο δρόμος για την άρση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Πολύ σύντομα θα μας πουν να πληρώσουμε κάτι για κάρτα, λίγο αργότερα δίδακτρα…

M    Αλλαγές στο πλαίσιο διοίκησης

Επιθυμούν να ανατρέψουν πλήρως το μοντέλο διοίκησης των πανεπιστημίων που έλεγε ότι οι αποφάσεις μέσα στις σχολές θα τις παίρνουν τα  συλλογικά όργανα με τη συμμετοχή καθηγητών, φοιτητών και εργαζομένων. Τώρα η διοίκηση περνάει σε μεγάλο μέρος της σε μάνατζερ, στελέχη της αγοράς, διορισμένους “golden boys” και επιχειρηματίες. Όλοι αυτοί θα αποφασίζουν πως το πανεπιστήμιο θα συμβαδίζει καλύτερα με τους νόμους τις αγοράς, πως θα λειτουργεί και το ίδιο σαν επιχείρηση και πως θα καταφέρνει να ικανοποιεί τα συμφέροντα  των πολυεθνικών. Αυτό σημαίνει ένα πανεπιστήμιο που δεν θα το ενδιαφέρει να ικανοποιεί τις ανάγκες των φοιτητών, που θα είναι μακριά από την φωνή του κινήματος και τα προβλήματα των περισσοτέρων από εμάς.

M   Οικονομική αυτοτέλεια των ιδρυμάτων

Με τον όρο εννοούνε την δραματική μείωση της χρηματοδότησης και την στροφή των ΑΕΙ στην αγορά για την ανεύρεση πόρων. Αυτό σημαίνει πως τα ιδρύματα θα βγαίνουν «παγανιά» να βρουν τα ίδια χρήματα για την επιβίωσή τους. Αυτό σημαίνει πανεπιστήμια που θα πουλάν την έρευνα, που θα αναζητούν χορηγούς και θα κάνουν business.Αυτό δεν είναι καθόλου αθώο και λογικό. Κάθε ιδιώτης που θα βάλει χρήματα θα έχει προφανώς και απαιτήσεις για το τι μαθήματα θα διδαχθούν, ποίες σχολές θα ανοίξουν και ποίες θα κλείσουν, τι έρευνα θα γίνει, πόσα χρήματα θα φύγουν για φοιτητική μέριμνα και θα εκβιάζει να γίνει το δικό του.

Αποκορύφωμα αυτής της λογικής και η πρόταση για ίδρυση καθηγητικών θέσεων με χορηγία ιδιωτών, όπου για πρώτη φορά η ύπαρξη μιας θέσης ΔΕΠ θα εξαρτάται από τις ορέξεις του ιδιώτη χορηγού. Θα έχουμε για παράδειγμα έδρα φαρμακευτικής της Μπάγιερ και εργαστήριο χημείας με την ονομασία MOTOR OIL.        

M   Καλλικράτης στα πανεπιστήμια

Ο οποίος θα έρθει να κλείσει τμήματα πανεπιστημίων και ΤΕΙ έτσι τους φοιτητές και τους αποφοίτους τους στην αβεβαιότητα. Ο χωροταξία των ιδρυμάτων θα αλλάξει ώστε να προσαρμοστεί στις ανάγκες των ανά τόπους οικονομιών. Η Υπουργός εδώ μίλησε για παραπλήσια λειτουργία με τα επιχειρηματικά πάρκα που υπάρχουν στην Αμερική. Τα λεγόμενα “clusters” που αποτελούν ομοειδή επιχειρηματικά σύνολα που αλληλοεξαρτώνται από τα πανεπιστήμια. Eτσι φαίνεται λοιπόν ότι σκοπός τους είναι να κλείνει κάθε μονάδα που δεν μπορεί να συνδεθεί άμεσα με την τοπική οικονομία καταδικάζοντας έτσι τους φοιτητές σε μονόπλευρη και απαξιωμένη γνώση που έχει εφαρμογή σε ελάχιστους παραγωγικούς κλάδους…

M    Απαξίωση των πτυχίων και εξατομίκευση των σπουδών

Διαλύεται η έννοια του πτυχίου που σου παρείχε γνώσεις σε ένα γνωστικό αντικείμενο και κάποια ενιαία δικαιώματα στην εργασία για την επόμενη μέρα. Το πτυχίο γίνεται ένας ατομικός φάκελος σπουδών που θα περιλαμβάνει «γνώσεις δεξιότητες και ικανότητες» τις οποίες θα παίρνεις σε όλο το εργάσιμο βίο σου και θα δημιουργείς έτσι έναν προσωπικό και μοναδικό σύνολο προσόντων που θα στερεί από τον εργαζόμενο κάθε δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης. Παράλληλα με το Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων ο απόφοιτος ουσιαστικά χάνεται σε ένα λαβύρινθο πιστοποιήσεων και εξετάσεων που όμως δεν εξασφαλίζει κανένα δικαίωμα σε σταθερή δουλειά με αποδοχές αντίστοιχες της γνωστικής του επάρκειας.

M   Αλλαγή στον τρόπο εισαγωγής-προπαρασκευαστικά έτη.

Αλλαγή η οποία δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα από τον βαθιά ταξικό και αλλοτριωτικό χαρακτήρα των εισαγωγικών εξετάσεων αλλά θα βάλει ένα ακόμα χρόνο εντατικού χωρίς ουσία διαβάσματος, φροντιστηρίων και άγχους μέσα στα πανεπιστήμια αυτή την φορά ενώ θα προλειάνει και το έδαφος για το σπάσιμό των σπουδών σε 3+2 έτη.

M   Αξιολόγηση

Όλα τα παραπάνω θα επιστεγαστούν με τον θεσμό της αξιολόγησης ο οποίος θα γίνει ο εκβιαστικός τρόπος για να υλοποιηθούν όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα. Με την αξιολόγηση (που θα είναι υποχρεωτική με ποινή παύσης κάθε χρηματοδότησης) θα κατατάσσονται τα πανεπιστήμια  βάσει του συγχρονισμού τους με τις ορέξεις των επιχειρηματιών (και του ΔΝΤ φυσικά στη χώρα μας) και θα υποβάλλονται κυρώσεις σε αυτά που δεν υπακούουν.

…ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΠΕΤΥΧΟΥΝ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΑΠΟ ΣΤΟΧΟΥΣ …

·    Να αναιρέσουν κάθε δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας.

 Η εκπαίδευση στο μνημόνιο επανορίζεται: από δημόσια παρεχόμενο αγαθό μετατρέπεται σε εμπόρευμα, και μάλιστα πολύ ακριβό. Η ιδιωτική εκπαίδευση γίνεται καθεστώς και το δημόσιο πανεπιστήμιο λειτουργεί σαν ιδιωτικό ή και χάνει πλήρως το δημόσιο χαρακτήρα του. Οι παροχές στους φοιτητές κόβονται(εστίες, εστιατόρια, πάσο, συγγράμματα ) και από τον βαθύ ταξικό χαρακτήρα των μέτρων και την οξύτητα της κατάστασης στην κοινωνία να απομακρύνουν μεγάλα κομμάτια της νεολαίας από την πανεπιστημιακή μόρφωση. 

·     Να εντείνουν την επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου.

 Στο πανεπιστήμιο την εποχή της κρίσης και του μνημονίου, την εποχή των μάνατζερ και της ιδιωτικής εκπαίδευσης ο επιχειρηματικός χαρακτήρας γίνεται πιο βαθύς παρά ποτέ. Δεν υπάρχει πλέον χώρος μέσα στα ιδρύματα για έρευνα για τις κοινωνικές ανάγκες, για αμφισβήτηση στην γνώση, για πολιτική δράση. Η μέγιστη προτεραιότητα θα είναι οι ισολογισμοί, οι επενδύσεις, τα πάρε δώσε με την αγορά και τους μάνατζερ. Οι φοιτητές θα είναι πελάτες χωρίς καθόλου ελεύθερο χρόνο και στεγνά ειδικευμένοι σε κάποια θραύσματα δεξιοτήτων.

·    Να αλλάξουν το χαρακτήρα των σπουδών.

 Τις κάνουν πιο εντατικοποιημένες με προαπαιτούμενα-αλυσίδες, με ένα πρώτο έτος γεμάτο ανταγωνισμό. Όλα αυτά βέβαια την στιγμή που οι περισσότεροι φοιτητές θα αναγκαστούν να εργάζονται παράλληλα.  να αποθαρρύνει τη νεολαία από τη συνέχιση των σπουδών. Δεν τους φτάνει η κατάργηση των δωρεάν παροχών, και τα ταξικά τείχη που δημιουργούν με τους κύκλους. Θέλουν να συμπιέσουν τα όρια σπουδών και να νομιμοποιήσουν τις διαγραφές φοιτητών. Θέλουν λένε να καταργήσουν τις εξεταστικές, και επιχειρούν να μετατρέψουν σε εξεταστική όλο το εξάμηνο. Υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, καθημερινά απουσιολόγια και μετρήσεις της απόδοσης των φοιτητών…    

  

Το φοιτητικό κίνημα, οι φοιτητές και σπουδαστές σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ πρέπει να σημάνουμε συναγερμό μέσα από τις συνελεύσεις μας. Πρέπει να ανοίξουμε  αγωνιστικό διάλογο με την κοινωνία, να έρθουμε  κοντά στους αγωνιζόμενους κλάδους, στις απεργίες, στα κινήματα των εργαζομένων. Όπως στις προηγούμενες προσπάθειες επίθεσης στις ζωές μας, υψώνουμε τις φωνές μας όχι για να πούμε απλά ένα ‘ΟΧΙ’ ενάντια στο χειρότερο που έρχεται αλλά θέτοντας κριτήρια και απαιτώντας γνώση κι όχι κατάρτιση-ειδίκευση. Ελεύθερο χρόνο να προσεγγίσουμε την γνώση κι όχι επιβολή- πειθάρχηση. Ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο με κατοχυρωμένα εργασιακά κι επαγγελματικά δικαιώματα κι όχι ένα ατομικό αριθμακι…

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΖΩΗ  ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΠΙΒΙΩΣΗ

Κ.ΑΡ.Α.ΒΙ. – Ε.Α.Α.Κ.

ΜΙΚΡΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΝ

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΙΚΟΝΑ ΣΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ..

ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΕΝΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ..

Εμείς, καθένας από μας,

κρατά σφιχτά μες τη γροθιά του

τους κινητήριους ιμάντες του σύμπαντος.

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι

 

             Συνειδητοποιώντας τη δύναμη της γροθιάς τους  χιλιάδες φοιτητές από την ίδρυση ακόμα των πανεπιστημίων στην Ελλάδα διεκδικούσαν όλα όσα τους ανήκουν… Έτσι, το 1964 υπό την πίεση του φοιτητικού κινήματος το υπουργείο παιδείας αναγκάστηκε να καταργήσει  τα δίδακτρα, τα τέλη εγγραφής αλλά και τα εξέταστρα (έπρεπε να πληρώσεις για να δώσεις ένα μάθημα). Ακολούθησαν σιγά σιγά και άλλες κατακτήσεις . Τα αιτήματα για «αυξημένες επιχορηγήσεις από το κράτος για τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, αύξηση ου επιστημονικού διδακτικού προσωπικού και των ποσών των υποτροφιών, στέγη, τροφή, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, έκδοση των φοιτητικών συγγραμμάτων από ειδικό οργανισμό, φοιτητικό εισιτήριο στις συγκοινωνίες, επαγγελματική κατοχύρωση των αποφοίτων…» χρόνο τον χρόνο δικαιώθηκαν.  Όλα όσα για μας σήμερα φαντάζουν δεδομένα έχουν κατακτηθεί με αγώνες σε εποχές που το «Σπουδαστικό» της Ασφάλειας φακέλωνε και κυνηγούσε τους αγωνιστές φοιτητές και το πιστοποιητικό «κοινωνικών φρονημάτων» ήταν ανάμεσα στα επίσημα δικαιολογητικά που έπρεπε να καταθέσουν άποροι φοιτητές στο πανεπιστήμιο. Και η τότε κυβέρνηση φαίνεται να σπαταλά μεγάλα χρηματικά ποσά για την τέρψη των λίγων. Ο Καραμανλής το 1962 είχε εγκαινιάσει ένα ακόμη «κόσμημα» της επταετίας του, το καζίνο Μον Παρνές(θυμίζει το σχέδιο του Παπανδρέου για δημιουργία υπερπολυτελούς καζίνο στο Ελληνικό), για να περνάει την ώρα της η αργόσχολη «καλή κοινωνία» ενώ το Μάη του ίδιου έτους η κυβέρνηση είχε προικίσει την πριγκίπισα Σοφία που παντρευόταν τον Χουάν Κάρλος της Ισπανίας με ένα προκλητικά τεράστιο ποσό. Έτσι προέκυψαν τα συνθήματα των τότε διαδηλώσεων «προίκα για την παιδεία και όχι για την Σοφία» και «μάθημα στο Μον Παρνές».

             Λίγα χρόνια μετά(1979) ο υπουργός παιδείας Βαρβιτσιώτης δήλωνε σε συνέδριο της ΝΔ «Η κυβέρνηση δεν είναι δυνατόν να μείνει αδιάφορη στην πράγματι απαράδεκτη κατάσταση η οποία είχε δημιουργηθεί με τις δήθεν διευκολύνσεις που είχαν παραχωρηθεί κατά καιρούς στους φοιτητάς. Αποτελεί καθήκον και υποχρέωση της κυβερνήσεως να λάβει τα αναγκαία μέτρα ώστε το γενικό κλίμα χαλαρώσεως της φοιτητικής προσπάθειας να μειωθεί. Και αυτό ακριβώς επιδιώκεται με ρυθμίσεις τις οποίες προβλέπει ο νόμος 815». Με δικαιολογητική βάση τον αναγκαίο «εξευρωπαϊσμό» και «εκσυγχρονισμό» της ανώτατης παιδείας αρχίζει η επίθεση στα κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος που βέβαια δεν έμεινε χωρίς απάντηση! Με κεντρικό σύνθημα «τέρμα πια στις εκτονώσεις εμπρός για καταλήψεις και διαδηλώσεις» η συνήθης συγκέντρωση στα προπύλαια μετατρέπεται σε πορεία προς τη βουλή! Τα ΜΑΤ επιτίθενται, καταδιώκουν τους διαδηλωτές μέχρι τη Νομική και το βράδυ εισβάλλουν,και ξυλοκοπούν όποιον βρίσκουν μπροστά τους,  παραβιάζοντας το άσυλο(που με το νόμο 815 θα «οριοθετούνταν», 5 χρόνια μόλις απ’ την εξέγερση του πολυτεχνείου)το έναυσμα για την τελική μάχη ενάντια στο Ν.815 έχει πια δοθεί! Κύμα καταλήψεων διαρκείας σε σχολές όχι μόνο της Αθήνας αλλά και της περιφέρειας τρομοκρατεί την κυβέρνηση που μέσω του εισαγελέα ασκεί δίωξη «κατά παντός υπευθύνου» για τις καταλήψεις! Οι φοιτητές δεν αποθαρρύνονται αλλά συνεχίζουν τον αγώνα μέχρι τη νίκη με μαζικότατες διαδηλώσεις και πορείες χωρίς να κάνουν βήμα πίσω! Αρκετοί φοιτητικοί σύλλογοι στήνουν αυτοσχέδιους ραιοφωνικούς σταθμούς, διοργανώνουν πληθώρα εκδηλώσεων και συναυλιών και κάνουν εξορμήσεις στις εργατικές γειτονιές της Αθήνας με στόχο να κερδίσουν την υποστήριξη πλατιών λαϊκών στρωμάτων.  Ο πρωθυπουργός Κ.Καραμανλής στις 3 Ιανουαρίου 1980 εξαγέλει το πάγωμα του Ν.815 και τη σύσταση επιτροπών που θα επεξεργαστούν ένα νέο νόμο πλαίσιο για τα ΑΕΙ. Οι διαβουλεύσεις αυτές δεν θα γίνουν πράξη ποτέ! Το φοιτητικό κίνημα πετυχαίνει μια μεγάλη νίκη και η κυβέρνηση αναγκάζεται να πετάξει στο καλάθι των αχρήστων ένα νόμο που πριν λίο καιρό η ίδια είχε ψηφίσει!!!

             Δέκα χρόνια μετά, το 1990 το φοιτητικό κίνημα χρειάστηκε να υπερασπιστεί για άλλη μια φορά τις ανάγκες του καθώς προεκλογικές εξαγγελίες  της κυβέρνησης Μητσοτάκη αποτελούσαν τόσο η δημιουργία ιδιωτικών ΑΕΙ όσο και επιβολή «πειθαρχίας» στα δημόσια(βλ. κατάργηση δωρεάν συγγραμμάτων, περικοπές σε σίτιση- στέαση, περιορισμό φοιτητικής συμμετοχής στα πανεπιστημιακά όργανα, επιβολή χρονικού ορίου στις σπουδές και περιστολή του ασύλου). Ακόμη η επαναφορά των εξετάσεων σε δημοτικό και γυμνάσιο,η καθιέρωση των «μονάδων παιδαγωικού ελέγχου» ανάλογα με τις οποίες χαρακτηρίζεται η διαγωγή των μαθητών, η κατάργηση των αδικαιολόγητων απουσιών, η επιβολή ομοιόμορφης ενδυμασίας,η επανακαθιέρωση της προσευχής, η έπαρση σημαίας, ο εκκλησιασμός και ο πειθαρχικός έλεγχος της εξωσχολικής ζωής δημιουργούν αντιδράσεις και απ’ την μεριά των μαθητών. Το 85-90% των Γυμνασιων και Λυκείων βρέθηκε σταδιακά να τελεί υπό κατάληψη! Στους χώρους αυτούς γινόταν συζητήσεις και συνελεύσεις αλλά και πλήθος πολιτιστικών και πολιτικών δραστηριοτήτων. Σύμφωνα με ανακοίνωση της ΟΛΜΕ «η έκρηξη του μαθητικού κινήματος ήταν το κορυφαίο γεγονός της χρονιάς. Εξέφρασε με αυτόνομο τρόπο και με άμεσες μορφές δημοκρατίας την αντίδραση στις κυβερνητικές επιλογές. Αναπτύχθηκε στο γόνιμο έδαφος των μεγάλων αγώνων για καλύτερη Παιδεία και μόρφωση. Αφομοίωσε και συνδέθηκε με τους αγώνες, τα αιτήματα και τις προσδοκίες των δικών μας αγώνων». Η πρώτη διαδήλωση θα γίνει με αξιόλογη επιτυχία στις 15 Νοεμβρίου,  με πρωτοβουλία 8 κατειλημμένων σχολών, και θα αποτελέσει ενθάρρυνση για συνέχιση! Τα κύρια συνθήματα της εποχής αποτελούν τα «αγώνας, αγώνας διαρκείας θα είναι η απάντηση στον υπουργό παιδείας» και «τίποτα, τίποτα δεν μας σταματά αυτό το νομοσχέδιο θα μείνει στα χαρτιά»!

Το κλίμα γενικεύεται με τη συμμετοχή και των ΤΕΙ! Στα μέσα Δεκεμβρίου το 70% των σχολών της χώρας τελεί υπό κατάληψη! Ο υπουργός αναγκάζεται να αναβάλλει για έναν χρόνο την εφαρμογή των διαταγμάτων και δίνει στη δημοσιότητα μια κουτσουρεμένη εκδοχή του πολυνομοσχεδίου. Οι φοιτητές εκλαμβάνουν αυτή τη νίκη ως μια πρώτη νίκη και οι κινητοποιήσεις και καταλήψεις συνεχίζονται ακόμη και στις διακοπές των Χριστουγέννων. Τη «λύση» θα προσφέρει η προσπάθεια του δυναμικού πυρήνα της ΝΔ να σπάσει τις καταλήψεις μετά τις γιορτές, καταφεύγοντας σε επίδειξη πρωτοφανούς παρακρατικής βίας συντονισμένης από τις κατά τόπους νομαρχίες. Τη νύχτα 8 προς 9 Ιανουαρίου δολοφονείται ο Νίκος Τεμπονέρας σε σχολικό συγκρότημα της Πάτρας από ομάδα τραμπούκων της ΟΝΝΕΔ, με επικεφαλής τον τοπικό πρόεδρο της οργάνωσης, Καλαμπόκα, που είχαν σπεύσει να «ανακαταλάβουν» το κτίριο πετώντας έξω τους μαθητές. Τις επόμενες μέρες η νεανική εξέγαρση κλιμακώνεται με δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές σε Αθήνα, Θες/νίκη και Πάτρα! Κάτω από το βάρος των εξελίξεων ο υπουργός παιδείας Κοντογιαννόπουλος παραιτέιται και ο διάδοχός του, Σουφλιάς, ανακοινώνει την απόσυρση του νόμου! Η «προληπτική» εξέγερση των φοτητών δεν θα επιτρέψει την υλοποίηση αλλά ούτε και την πλήρη θεσμική αποκρυστάλλωση του σχεδίου του νόμου!

Το 1998 με υπουργό παιδείας τον Γ. Αρσένη  ξεσπούν μεγάλες αναταραχες ιδιαίτερα στους μαθητές, που όμως διαχέονται σ΄όλα τα κομμάτια της εκπαίδευσης. Μέχρι το πρώτο δεκαήµερο του Δεκεµβρίου τα 2/3 των Λυκείων και περίπου 200 Γυµνάσια τελούν υπό κατάληψη ενώ στις 9/12/98 δεκάδες χιλιάδες µαθητές, φοιτητές, εκπαιδευτικοί συµµετέχουν σε µαχητικές διαδηλώσεις σε 46 ελληνικές πόλεις. Στα συνθήµατα των µαθητικών κινητοποιήσεων ανιχνεύονται τα αιτήµατα των µαθητών που επικεντρώνουν ουσιαστικά στο εξεταστικό σύστηµα του Ενιαίου Λυκείου και στα ΤΕΕ: -Όχι παιδεία για λίγους και εκλεκτούς. Αγώνας ενάντια στους ταξικούς φραγµούς, ενώ διεκδικούν και ελέυθερη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Συγκεκριμένα για το βιολογικό ισχύει ότι  δεν πέρασε η προσπάθεια διάσπασης της σχολής. Το 1999 - 2000 το Νομοσχέδιο για τα ΤΕΙ, θέτει ερωτήματα σχετικά με τον διαχωρισμό ΑΕΙ – ΤΕΙ και γεννιέται το σύνθημα: «Ούτε ΤΕΙ ούτε ΑΕΙ , εκπαίδευση για όλους πανεπιστημιακή» και κατ΄επέκταση η έννοια της ενιαίας πανεπιστημιακής εκπαίδευσης.

.…Κι επειδή υπάρχει μια Μπολόνια ψηφισμένη από το 1999, το  καλοκαίρι του 2005, η  αξιολόγηση, και οι πιστωτικές μονάδες έρχονται να αλλάξουν ριζικά το πανεπιστήμιο. Ακολουθεί ο ΔΟΑΤΑΠ που αναγνωρίζοντας τα τριετή bachelor δείχνει το δρόμο για την αναγνώριση των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών, κι έτσι γίνεται το πρώτο βήμα για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Έχοντας λοιπόν αυτούς τους νόμους ως προηγούμενο, το 2006  έρχεται ο νόμος πλαίσιο και η αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος. Το Μάιο του 2006 χιλιάδες φοιτητες κατέκλησαν τους δρόμους. Λίγους μήνες μετά ακολούθησαν και οι δάσκαλοι, μετά οι μαθητές. Επί ένα χρόνο οι σχολές ήταν κλειστές και οι δρόμοι γεμάτοι. Το καταλάβανε ότι καταρρέει ο κόσμος τους και έδωσαν εντολές για να καταστείλουν τους «επικίνδυνους». Και είδαμε ανοιγμένα κεφάλια από ΜΑΤατζήδες και ικανοποίηση της κυβέρνησης για την πάταξη της τρομοκρατίας. Το Μάρτη του 2007 και ενώ στον δρόμο βρισκόταν 80000 φοιτητές ψηφίστηκε ο νέος Νόμος Πλαίσιο. Εκτός απ’ τα προφανή , καθυστέρηση συνταγματικής αναθεώρησης, κατάθεσης και εφαρμογής του νέου νόμου πλαισίου λειτουργίας των ΑΕΙ-ΤΕΙ, αξιολόγησης κλπ κερδίσαμε κάτι πολύ πιο σημαντικό. Την δημιουργία αγωνιστικής συνείδησης.

Οι αγώνες και οι νίκες του φοιτητικού κινήματος δεν χωράνε σε λίγες σελίδες αλλά έχουν γραφτεί στην ιστορία και στις συνειδήσεις του κόσμου. Οι προσπάθειες  πειθάρχησης των φοιτητών από τις εκάστοτε κυβερνήσεις κατατροπώνονται εδώ και πολλά χρόνια… Η συνέχιση του αγώνα είναι όχι μόνο χρέος μας προς τις επόμενες και τις προηγούμενες γενιές αλλά και ανάγκη μας.

Το ξέρουμε ότι οι πιέσεις συσσωρεύονται για την κυβέρνηση. Όποια κυβέρνηση τα έβαλε μετωπικά με τους φοιτητές ποτέ δε μέτρησε νίκες. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι σε αυτό τον αγώνα οι φοιτητές που βλέπουν τον εαυτό τους να ασφυκτιά σε αυτό το Πανεπιστήμιο κάτεργο που ετοιμάζουν πρέπει να ενωθούμε, να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε τις δράσεις μας, τις μορφές αγώνα και το σχεδιασμό.

Το γνωρίζουμε ότι θα βρούμε απέναντι μας όχι μόνο το υπουργείο, την αστυνομία και τα ΜΜΕ αλλά και όλους όσους βολεύονται από την υπάρχουσα κατάσταση. Μερίδες καθηγητών με παχυλούς μισθούς ξεπληρώνουν γραμμάτια σε κάθε κυβερνητικό επιτελείο ανεξαιρέτως, αλλά και τα κομματικά στελέχη της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ που θα βαλθούν να μας πείσουν να διαμαρτυρηθούμε όσο το δυνατό πιο. αθόρυβα.

Είναι σαφές ότι για να νικήσουμε πρέπει να υπάρξει μια συνολική στροφή. Αυτές οι στροφές στην ιστορία ποτέ δεν επιτεύχθηκαν με μεσσίες που είχαν τη λύση στο μανίκι τους αλλά με κινήματα και αγώνες που τις εκβίασαν. Και γνωρίζουμε ότι έχουμε το ιστορικό δίκιο να αντισταθούμε στη «νέου τύπου» χούντα που εγκαθιδρύεται πάνω στις ζωές μας και την αισιοδοξία ότι στη μάχη της γενιάς μας θα βγούμε νικητές.

ΧΑΜΕΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΟΘΗΚΑΝ ΠΟΤΕ

Κ.ΑΡ.Α.ΒΙ.  -  Ε.Α.Α.Κ.