ΜΙΚΡΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΝ

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΙΚΟΝΑ ΣΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ..

ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΕΝΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ..

Εμείς, καθένας από μας,

κρατά σφιχτά μες τη γροθιά του

τους κινητήριους ιμάντες του σύμπαντος.

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι

 

             Συνειδητοποιώντας τη δύναμη της γροθιάς τους  χιλιάδες φοιτητές από την ίδρυση ακόμα των πανεπιστημίων στην Ελλάδα διεκδικούσαν όλα όσα τους ανήκουν… Έτσι, το 1964 υπό την πίεση του φοιτητικού κινήματος το υπουργείο παιδείας αναγκάστηκε να καταργήσει  τα δίδακτρα, τα τέλη εγγραφής αλλά και τα εξέταστρα (έπρεπε να πληρώσεις για να δώσεις ένα μάθημα). Ακολούθησαν σιγά σιγά και άλλες κατακτήσεις . Τα αιτήματα για «αυξημένες επιχορηγήσεις από το κράτος για τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, αύξηση ου επιστημονικού διδακτικού προσωπικού και των ποσών των υποτροφιών, στέγη, τροφή, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, έκδοση των φοιτητικών συγγραμμάτων από ειδικό οργανισμό, φοιτητικό εισιτήριο στις συγκοινωνίες, επαγγελματική κατοχύρωση των αποφοίτων…» χρόνο τον χρόνο δικαιώθηκαν.  Όλα όσα για μας σήμερα φαντάζουν δεδομένα έχουν κατακτηθεί με αγώνες σε εποχές που το «Σπουδαστικό» της Ασφάλειας φακέλωνε και κυνηγούσε τους αγωνιστές φοιτητές και το πιστοποιητικό «κοινωνικών φρονημάτων» ήταν ανάμεσα στα επίσημα δικαιολογητικά που έπρεπε να καταθέσουν άποροι φοιτητές στο πανεπιστήμιο. Και η τότε κυβέρνηση φαίνεται να σπαταλά μεγάλα χρηματικά ποσά για την τέρψη των λίγων. Ο Καραμανλής το 1962 είχε εγκαινιάσει ένα ακόμη «κόσμημα» της επταετίας του, το καζίνο Μον Παρνές(θυμίζει το σχέδιο του Παπανδρέου για δημιουργία υπερπολυτελούς καζίνο στο Ελληνικό), για να περνάει την ώρα της η αργόσχολη «καλή κοινωνία» ενώ το Μάη του ίδιου έτους η κυβέρνηση είχε προικίσει την πριγκίπισα Σοφία που παντρευόταν τον Χουάν Κάρλος της Ισπανίας με ένα προκλητικά τεράστιο ποσό. Έτσι προέκυψαν τα συνθήματα των τότε διαδηλώσεων «προίκα για την παιδεία και όχι για την Σοφία» και «μάθημα στο Μον Παρνές».

             Λίγα χρόνια μετά(1979) ο υπουργός παιδείας Βαρβιτσιώτης δήλωνε σε συνέδριο της ΝΔ «Η κυβέρνηση δεν είναι δυνατόν να μείνει αδιάφορη στην πράγματι απαράδεκτη κατάσταση η οποία είχε δημιουργηθεί με τις δήθεν διευκολύνσεις που είχαν παραχωρηθεί κατά καιρούς στους φοιτητάς. Αποτελεί καθήκον και υποχρέωση της κυβερνήσεως να λάβει τα αναγκαία μέτρα ώστε το γενικό κλίμα χαλαρώσεως της φοιτητικής προσπάθειας να μειωθεί. Και αυτό ακριβώς επιδιώκεται με ρυθμίσεις τις οποίες προβλέπει ο νόμος 815». Με δικαιολογητική βάση τον αναγκαίο «εξευρωπαϊσμό» και «εκσυγχρονισμό» της ανώτατης παιδείας αρχίζει η επίθεση στα κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος που βέβαια δεν έμεινε χωρίς απάντηση! Με κεντρικό σύνθημα «τέρμα πια στις εκτονώσεις εμπρός για καταλήψεις και διαδηλώσεις» η συνήθης συγκέντρωση στα προπύλαια μετατρέπεται σε πορεία προς τη βουλή! Τα ΜΑΤ επιτίθενται, καταδιώκουν τους διαδηλωτές μέχρι τη Νομική και το βράδυ εισβάλλουν,και ξυλοκοπούν όποιον βρίσκουν μπροστά τους,  παραβιάζοντας το άσυλο(που με το νόμο 815 θα «οριοθετούνταν», 5 χρόνια μόλις απ’ την εξέγερση του πολυτεχνείου)το έναυσμα για την τελική μάχη ενάντια στο Ν.815 έχει πια δοθεί! Κύμα καταλήψεων διαρκείας σε σχολές όχι μόνο της Αθήνας αλλά και της περιφέρειας τρομοκρατεί την κυβέρνηση που μέσω του εισαγελέα ασκεί δίωξη «κατά παντός υπευθύνου» για τις καταλήψεις! Οι φοιτητές δεν αποθαρρύνονται αλλά συνεχίζουν τον αγώνα μέχρι τη νίκη με μαζικότατες διαδηλώσεις και πορείες χωρίς να κάνουν βήμα πίσω! Αρκετοί φοιτητικοί σύλλογοι στήνουν αυτοσχέδιους ραιοφωνικούς σταθμούς, διοργανώνουν πληθώρα εκδηλώσεων και συναυλιών και κάνουν εξορμήσεις στις εργατικές γειτονιές της Αθήνας με στόχο να κερδίσουν την υποστήριξη πλατιών λαϊκών στρωμάτων.  Ο πρωθυπουργός Κ.Καραμανλής στις 3 Ιανουαρίου 1980 εξαγέλει το πάγωμα του Ν.815 και τη σύσταση επιτροπών που θα επεξεργαστούν ένα νέο νόμο πλαίσιο για τα ΑΕΙ. Οι διαβουλεύσεις αυτές δεν θα γίνουν πράξη ποτέ! Το φοιτητικό κίνημα πετυχαίνει μια μεγάλη νίκη και η κυβέρνηση αναγκάζεται να πετάξει στο καλάθι των αχρήστων ένα νόμο που πριν λίο καιρό η ίδια είχε ψηφίσει!!!

             Δέκα χρόνια μετά, το 1990 το φοιτητικό κίνημα χρειάστηκε να υπερασπιστεί για άλλη μια φορά τις ανάγκες του καθώς προεκλογικές εξαγγελίες  της κυβέρνησης Μητσοτάκη αποτελούσαν τόσο η δημιουργία ιδιωτικών ΑΕΙ όσο και επιβολή «πειθαρχίας» στα δημόσια(βλ. κατάργηση δωρεάν συγγραμμάτων, περικοπές σε σίτιση- στέαση, περιορισμό φοιτητικής συμμετοχής στα πανεπιστημιακά όργανα, επιβολή χρονικού ορίου στις σπουδές και περιστολή του ασύλου). Ακόμη η επαναφορά των εξετάσεων σε δημοτικό και γυμνάσιο,η καθιέρωση των «μονάδων παιδαγωικού ελέγχου» ανάλογα με τις οποίες χαρακτηρίζεται η διαγωγή των μαθητών, η κατάργηση των αδικαιολόγητων απουσιών, η επιβολή ομοιόμορφης ενδυμασίας,η επανακαθιέρωση της προσευχής, η έπαρση σημαίας, ο εκκλησιασμός και ο πειθαρχικός έλεγχος της εξωσχολικής ζωής δημιουργούν αντιδράσεις και απ’ την μεριά των μαθητών. Το 85-90% των Γυμνασιων και Λυκείων βρέθηκε σταδιακά να τελεί υπό κατάληψη! Στους χώρους αυτούς γινόταν συζητήσεις και συνελεύσεις αλλά και πλήθος πολιτιστικών και πολιτικών δραστηριοτήτων. Σύμφωνα με ανακοίνωση της ΟΛΜΕ «η έκρηξη του μαθητικού κινήματος ήταν το κορυφαίο γεγονός της χρονιάς. Εξέφρασε με αυτόνομο τρόπο και με άμεσες μορφές δημοκρατίας την αντίδραση στις κυβερνητικές επιλογές. Αναπτύχθηκε στο γόνιμο έδαφος των μεγάλων αγώνων για καλύτερη Παιδεία και μόρφωση. Αφομοίωσε και συνδέθηκε με τους αγώνες, τα αιτήματα και τις προσδοκίες των δικών μας αγώνων». Η πρώτη διαδήλωση θα γίνει με αξιόλογη επιτυχία στις 15 Νοεμβρίου,  με πρωτοβουλία 8 κατειλημμένων σχολών, και θα αποτελέσει ενθάρρυνση για συνέχιση! Τα κύρια συνθήματα της εποχής αποτελούν τα «αγώνας, αγώνας διαρκείας θα είναι η απάντηση στον υπουργό παιδείας» και «τίποτα, τίποτα δεν μας σταματά αυτό το νομοσχέδιο θα μείνει στα χαρτιά»!

Το κλίμα γενικεύεται με τη συμμετοχή και των ΤΕΙ! Στα μέσα Δεκεμβρίου το 70% των σχολών της χώρας τελεί υπό κατάληψη! Ο υπουργός αναγκάζεται να αναβάλλει για έναν χρόνο την εφαρμογή των διαταγμάτων και δίνει στη δημοσιότητα μια κουτσουρεμένη εκδοχή του πολυνομοσχεδίου. Οι φοιτητές εκλαμβάνουν αυτή τη νίκη ως μια πρώτη νίκη και οι κινητοποιήσεις και καταλήψεις συνεχίζονται ακόμη και στις διακοπές των Χριστουγέννων. Τη «λύση» θα προσφέρει η προσπάθεια του δυναμικού πυρήνα της ΝΔ να σπάσει τις καταλήψεις μετά τις γιορτές, καταφεύγοντας σε επίδειξη πρωτοφανούς παρακρατικής βίας συντονισμένης από τις κατά τόπους νομαρχίες. Τη νύχτα 8 προς 9 Ιανουαρίου δολοφονείται ο Νίκος Τεμπονέρας σε σχολικό συγκρότημα της Πάτρας από ομάδα τραμπούκων της ΟΝΝΕΔ, με επικεφαλής τον τοπικό πρόεδρο της οργάνωσης, Καλαμπόκα, που είχαν σπεύσει να «ανακαταλάβουν» το κτίριο πετώντας έξω τους μαθητές. Τις επόμενες μέρες η νεανική εξέγαρση κλιμακώνεται με δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές σε Αθήνα, Θες/νίκη και Πάτρα! Κάτω από το βάρος των εξελίξεων ο υπουργός παιδείας Κοντογιαννόπουλος παραιτέιται και ο διάδοχός του, Σουφλιάς, ανακοινώνει την απόσυρση του νόμου! Η «προληπτική» εξέγερση των φοτητών δεν θα επιτρέψει την υλοποίηση αλλά ούτε και την πλήρη θεσμική αποκρυστάλλωση του σχεδίου του νόμου!

Το 1998 με υπουργό παιδείας τον Γ. Αρσένη  ξεσπούν μεγάλες αναταραχες ιδιαίτερα στους μαθητές, που όμως διαχέονται σ΄όλα τα κομμάτια της εκπαίδευσης. Μέχρι το πρώτο δεκαήµερο του Δεκεµβρίου τα 2/3 των Λυκείων και περίπου 200 Γυµνάσια τελούν υπό κατάληψη ενώ στις 9/12/98 δεκάδες χιλιάδες µαθητές, φοιτητές, εκπαιδευτικοί συµµετέχουν σε µαχητικές διαδηλώσεις σε 46 ελληνικές πόλεις. Στα συνθήµατα των µαθητικών κινητοποιήσεων ανιχνεύονται τα αιτήµατα των µαθητών που επικεντρώνουν ουσιαστικά στο εξεταστικό σύστηµα του Ενιαίου Λυκείου και στα ΤΕΕ: -Όχι παιδεία για λίγους και εκλεκτούς. Αγώνας ενάντια στους ταξικούς φραγµούς, ενώ διεκδικούν και ελέυθερη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Συγκεκριμένα για το βιολογικό ισχύει ότι  δεν πέρασε η προσπάθεια διάσπασης της σχολής. Το 1999 - 2000 το Νομοσχέδιο για τα ΤΕΙ, θέτει ερωτήματα σχετικά με τον διαχωρισμό ΑΕΙ – ΤΕΙ και γεννιέται το σύνθημα: «Ούτε ΤΕΙ ούτε ΑΕΙ , εκπαίδευση για όλους πανεπιστημιακή» και κατ΄επέκταση η έννοια της ενιαίας πανεπιστημιακής εκπαίδευσης.

.…Κι επειδή υπάρχει μια Μπολόνια ψηφισμένη από το 1999, το  καλοκαίρι του 2005, η  αξιολόγηση, και οι πιστωτικές μονάδες έρχονται να αλλάξουν ριζικά το πανεπιστήμιο. Ακολουθεί ο ΔΟΑΤΑΠ που αναγνωρίζοντας τα τριετή bachelor δείχνει το δρόμο για την αναγνώριση των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών, κι έτσι γίνεται το πρώτο βήμα για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Έχοντας λοιπόν αυτούς τους νόμους ως προηγούμενο, το 2006  έρχεται ο νόμος πλαίσιο και η αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος. Το Μάιο του 2006 χιλιάδες φοιτητες κατέκλησαν τους δρόμους. Λίγους μήνες μετά ακολούθησαν και οι δάσκαλοι, μετά οι μαθητές. Επί ένα χρόνο οι σχολές ήταν κλειστές και οι δρόμοι γεμάτοι. Το καταλάβανε ότι καταρρέει ο κόσμος τους και έδωσαν εντολές για να καταστείλουν τους «επικίνδυνους». Και είδαμε ανοιγμένα κεφάλια από ΜΑΤατζήδες και ικανοποίηση της κυβέρνησης για την πάταξη της τρομοκρατίας. Το Μάρτη του 2007 και ενώ στον δρόμο βρισκόταν 80000 φοιτητές ψηφίστηκε ο νέος Νόμος Πλαίσιο. Εκτός απ’ τα προφανή , καθυστέρηση συνταγματικής αναθεώρησης, κατάθεσης και εφαρμογής του νέου νόμου πλαισίου λειτουργίας των ΑΕΙ-ΤΕΙ, αξιολόγησης κλπ κερδίσαμε κάτι πολύ πιο σημαντικό. Την δημιουργία αγωνιστικής συνείδησης.

Οι αγώνες και οι νίκες του φοιτητικού κινήματος δεν χωράνε σε λίγες σελίδες αλλά έχουν γραφτεί στην ιστορία και στις συνειδήσεις του κόσμου. Οι προσπάθειες  πειθάρχησης των φοιτητών από τις εκάστοτε κυβερνήσεις κατατροπώνονται εδώ και πολλά χρόνια… Η συνέχιση του αγώνα είναι όχι μόνο χρέος μας προς τις επόμενες και τις προηγούμενες γενιές αλλά και ανάγκη μας.

Το ξέρουμε ότι οι πιέσεις συσσωρεύονται για την κυβέρνηση. Όποια κυβέρνηση τα έβαλε μετωπικά με τους φοιτητές ποτέ δε μέτρησε νίκες. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι σε αυτό τον αγώνα οι φοιτητές που βλέπουν τον εαυτό τους να ασφυκτιά σε αυτό το Πανεπιστήμιο κάτεργο που ετοιμάζουν πρέπει να ενωθούμε, να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε τις δράσεις μας, τις μορφές αγώνα και το σχεδιασμό.

Το γνωρίζουμε ότι θα βρούμε απέναντι μας όχι μόνο το υπουργείο, την αστυνομία και τα ΜΜΕ αλλά και όλους όσους βολεύονται από την υπάρχουσα κατάσταση. Μερίδες καθηγητών με παχυλούς μισθούς ξεπληρώνουν γραμμάτια σε κάθε κυβερνητικό επιτελείο ανεξαιρέτως, αλλά και τα κομματικά στελέχη της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ που θα βαλθούν να μας πείσουν να διαμαρτυρηθούμε όσο το δυνατό πιο. αθόρυβα.

Είναι σαφές ότι για να νικήσουμε πρέπει να υπάρξει μια συνολική στροφή. Αυτές οι στροφές στην ιστορία ποτέ δεν επιτεύχθηκαν με μεσσίες που είχαν τη λύση στο μανίκι τους αλλά με κινήματα και αγώνες που τις εκβίασαν. Και γνωρίζουμε ότι έχουμε το ιστορικό δίκιο να αντισταθούμε στη «νέου τύπου» χούντα που εγκαθιδρύεται πάνω στις ζωές μας και την αισιοδοξία ότι στη μάχη της γενιάς μας θα βγούμε νικητές.

ΧΑΜΕΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΟΘΗΚΑΝ ΠΟΤΕ

Κ.ΑΡ.Α.ΒΙ.  -  Ε.Α.Α.Κ.