Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ,  ΤΟΥ ΛΑΟΥ Η ΠΑΛΗ ΘΑ ΤΗ ΣΠΑΣΕΙ.

Η πορεία ξεκινά  κι οι φοιτητές  λένε το πρώτο τους σύνθημα: ΄ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ…΄. Το πανό έχει αιτήματα την δωρεάν παιδεία και την διαφύλαξη της διακίνησης ιδεών μέσα από την ύπαρξη και τη διεύρυνση του ασύλου. Τα αιτήματα αυτά είναι αποτέλεσμα αποφάσεων αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών στα πλαίσια της αυτοδιαχείρισης, της διαχείρισης δηλαδή κάθε ζητήματος από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο από εμάς τους ίδιους και για εμάς. Το μετρό ήδη κλειστό 1,5 ώρα πριν, οι μονάδες Μ.Α.Τ πανταχού παρούσες στην περιοχή εδώ και 1,5 μήνα εξοπλισμένες με καρκινογόνα δακρυγόνα  κι  εκπαίδευση μάχης. Η πορεία της 17 Νοέμβρη τελείωσε με 278 προσαγωγές κι 11 τυχερούς που φορτώθηκαν κατηγορίες όπως εξύβριση και παθητική αντίσταση κατά της αρχής. 6,5 χιλιάδες ‘όργανα της τάξης’ είχαν περικυκλώσει την πορεία. Η κρατική στόχευση προφανής, ο κοινωνικός αναβρασμός και η διεκδίκηση της κοινωνικής δικαιοσύνης δεν μπορεί να μην περιοριστούνε.. ένα τρομακτικά μεγάλο σύνολο καταπιεσμένων: νέα γενιά εργαζομένων, εργαζόμενοι λάστιχο, ανασφάλιστοι, η ξακουστή γενιά των 700 ευρώ με σύνταξη στα 70, άνεργοι, εργαζόμενοι υπό άθλιες συνθήκες(εργατικά ατυχήματα), μαθητές που βλέπουν ως μέλλον έναν Γολγοθά εντατικοποίησης, έχει  μια επικίνδυνη δυναμική.   Τα αιτήματα του δρόμου είναι οι ανάγκες τους.                                                                                                                                                                                              Η καταστολή ,λοιπόν, ενάντια στους αγώνες είναι μηχανισμός διατήρησης της κοινωνικής ανισότητας και λειτουργεί ως ‘δεκανίκι’ του καπιταλισμού βρίσκοντας ποικίλες εκφράσεις και λειτουργίες που να χωρούν στα πλαίσια της ‘δημοκρατίας’ τους. Με το πρόσχημα της τάξης-ασφάλειας γεμίζουν με μπάτσους μια ολόκληρη περιοχή γνωστή για την πολιτική ‘κινητική’ της. Τοποθετούνε κάμερες σε κεντρικούς δρόμους που επιλέγονται για τα συλλαλητήρια. Φακελώνουν τον κόσμο που δραστηριοποιείται πολιτικά μέσω καμουφλαρισμένων αστυνόμων-ασφαλιτών, επενδύουν σε καινούργιους σκληρότερους κατασταλτικούς μηχανισμούς τους οποίους και διαφημίζουν. Και για να μην ξεχνάμε τα καλά του ‘σοσιαλισμού’ τους. Τα περισσότερα απ αυτά γίνονται υπογείως: απαιτώντας ονόματα μαθητών που ‘πρωταγωνιστούν’ σε καταλήψεις επειδή τους κόβουν την ενισχυτική, δικάζοντας ανήλικα παιδιά με τρομονομο, επιτρέποντας στην ακροδεξιά προπαγάνδα να μπαίνει σε κάθε σπίτι στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, καταστέλλοντας τις απεργίες, δολοφονώντας μετανάστες.  Σε αυτό το κλίμα και σε συνεργασία με την ψυχολογική βία  ( προπαγάνδα των ΜΜΕ, εργοδοτική τρομοκρατία ),η καταστολή προσπαθεί  να ισοπεδώσει την δυναμική των αγώνων λειτουργώντας ως αποτελεσματικό μέτρο στα χέρια αυτών που ωφελούνται απ την κοινωνική πραγματικότητα. Κι επειδή η νεολαία έχει πάντα καταλυτικό ρόλο σ αυτούς τους αγώνες, η στοχοποίηση δεν μπορεί παρά  να προσανατολιστεί προς τα κέντρα πολιτικής δραστηριοποίησης της  που λειτουργούν κ ως εφαλτήρια αγώνα. Κλείνουν τις σχολές του κέντρου την ημέρα των γενικών τους συνελεύσεων, εξασφαλίζοντας δήθεν την διασφάλιση του ασύλου – ξέχασαν την ταύτιση ασύλου- διακίνησης ελεύθερων ιδεών, μάλλον. Η άδεια σχολή δεν μπορεί να θεωρηθεί άσυλο.  Το άσυλο όντας κεκτημένο κοινωνικών αγώνων αιώνων πριν, ήταν και είναι εστία όχι μόνο πολιτικής ζύμωσης, όχι μόνο λήψης αποφάσεων αλλά και υλοποίησης τους. . Η ουσία του είναι βαθιά κοινωνική. Αυτo  νομιμοποιεί  ότι ο νόμος καταδικάζει.. Είναι το τελευταίο οχυρό μέσα στο οποίο σκέψεις πέρα από τετριμμένες, μπορούν να εκφραστούν, να γίνουν συνείδηση και προχωρώντας παραπέρα να υλοποιηθούν, να γίνουν πράξη και αγώνας με άγνωστες και για την ιστορία ακόμη προοπτικές...όπως και άλλες φορές άλλωστε το άσυλο αποτέλεσε το μέτρο σύγκλισης των κινημάτων με αυτό το ζωτικό χώρο ελευθερίας ,προσδίνοντας καινούρια νοήματα σε ότι είχε ήδη κοινωνικά κατακτηθεί. Αποφάσεις που έχουν ληφθεί μέσω διαδικασιών όπως αυτή της γενικής συνέλευσης ,που η  ίδια  η αμεσοδημοκρατική δομή της είναι κόντρα στην ανάθεση,  λειτουργούν σε πλαίσια επικίνδυνα για το σύστημα που έχει ποντάρει όλα του τα λεφτά στο να πείσει τον κόσμο όση  δύναμη έχει στα χεριά του να την βάλει σε μια ψήφο ‘εμπιστοσύνης’ αναθέτοντας στους ειδήμονες να διαχειριστούν τον πλούτο που ο λαός παράγει. Ας θυμηθούμε εδώ  την εξέγερση του Δεκέμβρη και  το πώς συνδέθηκε με την κρίση της πολιτικής εκπροσώπησης  και της εμπιστοσύνης της πλειοψηφίας του κόσμου στον ‘διαχειριστή’ που είχε εκλογικά επιλεγεί. Οι  ίδιες αυτές πολιτικές διαδικασίες που συντελούνται στο άσυλο, διαμορφώνουν συνειδήσεις σε ριζοσπαστική κι αμεσοδημοκρατική βάση που σε καμία περίπτωση δεν βολεύουν την υπάρχουσα μορφή παραγωγικής διαδικασίας. Γιατί  κινούνται σε μια κατεύθυνση διαμόρφωσης συνειδήσεων συνολικοποιώντας  την επίθεση απ την παιδεία στην εργασία, στην κοινωνία. Κι αυτή η δράση δεν περιορίζεται μόνο στα φοιτητικά χρόνια, δεν σταματά μόλις οι φοιτητές γίνουμε εργαζόμενοι ή γονείς κι αυτό το ενδεχόμενο του να μπορούν στα σχολεία, να μπορούν στους χώρους εργασίας να λειτουργούν τέτοιες δομές είναι πραγματικό βραχυκύκλωμα για το μέλλον που μας ετοιμάζουν. Το μοναδικό λοιπόν  αίτημα που να απορρέει από τα παραπάνω, δεν μπορεί  παρά να είναι:                                                                                                                                                    ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ, ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΛΑΟ. ΕΠΕΚΤΑΣΗ-ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΣΕ            ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ ΧΩΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.

Κ.ΑΡ.Α.ΒΙ- Ε.Α.Α.Κ