Η πρώτη επαφή κάθε παιδιού με το εκπαιδευτικό σύστημα (βλ. δημοτικό σχολείο) συνοδεύεται με τη στρατιωτική στοίχιση  του σ' ένα τσιμεντένιο προαύλιο. Εκεί θα αναγκαστεί να σταθεί προσοχή κάτω από μια σημαία και να ψελλίσει κάτι ακαταλαβίστικα για ένα θεό (χωρίς να του δοθεί ο χρόνος να αποφασίσει τι σημαίνουν σημαία θεός και λοιπά σύμβολα για τον ίδιο. Εντάξει 5 χρονών είναι ακόμα...). Θα προχωρούν τα χρόνια και θα συνεχίζει μόνο του στο δρόμο της επιτυχίας (βλ. Πανεπιστήμιο). Οι γονείς του θα πληρώσουν φροντιστήρια και ιδιαίτερα για την επίτευξη του στόχου. Θα ανταπεξέλθει στον τεράστιο όγκο παρεχόμενης “γνώσης” χωρίς ποτέ του όμως να καταλάβει που θα του χρειαστούν όλα αυτά! Θα παλέψει να βρει λίγο ελεύθερο χρόνο για μια ανάσα μια βόλτα λίγο άραγμα βρε αδερφέ μέσα σε αυτήν την ασταμάτητη και τρελαμένη καθημερινότητα που του έχουν επιβάλλει...

Η αλήθεια είναι, λοιπόν ότι ζεις μεγάλες στιγμές

όχι μόνο βγήκες αλώβητος από τις επώδυνες συμπληγάδες αυτής της “εκπαιδευτικής” διαδικασίας αλλά μάλλον κατάφερες και αυτό που ήθελες … να μπεις στο Πανεπιστήμιο.

 Όμως μέσα σε τι κόσμο καλείσαι να κάνεις αυτήν την μετάβαση;

 Γίνεσαι ενήλικος σε μια περίοδο που το ξέσπασμα μιας ‘κρίσης’ την οποία κανείς μας δεν δημιούργησε έχει οδηγήσει την χώρα στην προσφυγή στο ΔΝΤ ως ‘μηχανισμού στήριξης’. Η επονομαζόμενη ‘στήριξη’ δεν είναι τίποτα άλλο απ’ την επιβολή διαφόρων μέτρων:

N  Οικονομικών μέτρων  που περιλαμβάνουν εξύψωση της ανεργία σε τραγικά νούμερα, ανασφάλεια, περιορισμό-εξάλειψη του κοινωνικού κράτους, ιδιωτικοποιήσεις( π.χ. της δημόσιας υγείας, της εκπαίδευσης),ελαστική εργασία, δικαίωμα στον εργοδότη να εκμεταλλευτεί στο έπακρο κάθε εργαζόμενο διαλύοντας κατακτήσεις ολόκληρων αιώνων.

N  Θεσμικών μέτρων που περιλαμβάνουν μια σειρά νόμων στην εκπαίδευση, όπως ο νέος νόμος πλαίσιο και το εθνικό πλαίσιο προσόντων κι έχουν σκοπό τον κατακερματισμό της γνώσης, την μετατροπή της σε κατάρτιση, την επιχειρηματικοποίηση των πανεπιστημίων-της έρευνας, την επιβολή διδάκτρων-ξεπούλημα της δημόσιας παιδείας. Παράλληλα με την συντονισμένη στοχοποίηση του αγώνα και την εντατικοποιημένη προπαγάνδα από τα ΜΜΕ και φυσικά την αύξηση της τρομοκρατίας.

Όλα αυτά για να εξασφαλίσουν την απαραίτητη εξαθλίωση ή διαπαιδαγώγηση, ώστε να είναι η γενιά μας αυτή που θα πληρώσει τα κλεμμένα τους!

ΑΝΤΙ ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑΤΟΣ ΛΟΙΠΟΝ…

       Και έρχεσαι πρώτη μέρα να γραφτείς μέσα στην τρελή χαρά και να πείσεις και τον εαυτό σου ότι άξιζαν τον κόπο τόσες θυσίες! Έφτασες στη σχολή και συνάντησες κάτι διαφορετικό....πολύχρωμα τραπεζάκια με φαντεζί σχεδιαγράμματα της σχολής, ιλουστρασιόν αφίσες με τα πιο «χάι» σκυλάδικα, γυαλιστερά χαμόγελα και μάτια που σε παρατηρούν να κινείσαι στο χώρο σαν το θήραμα-μελλοντικό ψηφοφόρο... Πολλοί θα προσφερθούν «ανιδιοτελώς» να σε βοηθήσουν να γραφτείς, θα σου τάξουν σημειώσεις και σοσάρια, θα σπεύσουν να σε συγχαρούν για την επιτυχία σου, θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να πάρουν τον αριθμό του τηλεφώνου σου. Σίγουρα θα ακούσεις πολλά... θα ακούσεις τους καθηγητές σου να σου λένε ότι είναι η καλύτερη σχόλη του κόσμου και ότι θα είναι όλοι πάντα στη διάθεση σου!! Είσαι ακόμα συνεπαρμένος αφού ετοιμάζεσαι να μπεις στον θαυμαστό κόσμο της βιολογίας αφού όντως η βιολογία είναι μια ξεχωριστή και μοναδική επιστήμη, με πολυσχιδές γνωστικό αντικείμενο, που μας συναρπάζει όλους. Όποιος δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει ως ολότητα, χάνει το «ζουμί»,  δεν κατανοεί το φαινόμενο της ζωής, δεν είναι και δεν μπορεί να γίνει ολοκληρωμένος επιστήμονας. Αυτην την λογική της ολόπλευρης γνώσης προσπαθούν τον τελευταίο καιρό να χτυπήσουν με την θέσπιση των ‘ροών’. Μιας  προσπάθειας δηλαδή εισαγωγής κατευθύνσεων ‘περιβαλλοντικής’’ και ‘’μοριακής’’ βιολογίας και κατακερματισμού της ενιαίας επιστήμης όπως και του ενιαίου πτυχίου.

      Οι ίδιοι εκείνοι που θα σου τάζουν μια ανώδυνη ειδυλλιακή πορεία μέσα στο βιολογικό χρησιμοποιώντας είτε το κύρος τους ως καθηγητές είτε παρεϊστικες προσεγγίσεις ως ‘κουλ’ συμφοιτητές σου μέλη μιας απολίτικης παράταξης της ‘ΔΑΠ’, θα σε προϊδεάζουν αρνητικά απέναντι σε ότι σου πει ο ‘’κακός αριστερός’’ για συλλογικούς αγώνες, διεκδικήσεις, άλλη ζωή. Συλλογικοί αγώνες και καταλήψεις που κατάφεραν να αποτρέψουν νομοσχέδια- απόπειρες καταστροφής της παιδείας. Κατακτήσεις τις οποίες προφανώς απολαμβάνει και ο τύπος που τότε έλεγε:

‘Το να μου κλείνουν την σχολή μου είναι επιβολή…’

ΟΜΩΣ..τι πραγματικά σημαίνει επιβολή;

Επιβολή δεν είναι

M    Τα δίδακτρα στο πανεπιστήμιο;;

M    Η κατευθυνόμενη προς όφελος των επιχειρήσεων έρευνα;;

M  Η τόση εντατικοποίηση που φροντίζει να μην έχεις καθόλου ελεύθερο χρόνο για σκέψη, καλλιέργεια, εξέλιξη.

M    Να αναγκάζεσαι να εργάζεσαι ταυτόχρονα με τις σπουδές σου;;

M    Να εργάζεσαι όσες ώρες θέλουν, να πληρώνεσαι όσα χρήματα θέλουν και να θεωρούν αυτονόητο ότι δεν θα σε ασφαλίσουν;;

M    Να επιμένουν να ονομάζουν δημοκρατία ένα σύστημα που καλλιεργεί  την εκμετάλλευση, καταστέλλει το δικαίωμα σου να αγωνίζεσαι και φροντίζει να σε πείσει ότι υπάρχουν αυτοί που ‘ξέρουν’ για την ζωή σου;;

M    Να μεγαλώνεις κάτω απ’ το δεδομένο μιας συγκεκριμένης θρησκείας, χωρίς κανένα σεβασμό στην προσωπικότητα σου;;

M    Τελικά να σου παρουσιάζουν την υποταγή σαν μονόδρομο στα πλαίσια του ξεπεράσματος της κρίσης;;

Όλα αυτά δεν έχουν σκοπό να σε τρομάξουν, ούτε να σε απογοητεύσουν. Σκοπός είναι να σε βάλουν σε σκέψη και να αναδείξουν τον συλλογικό αγώνα ο οποίος διαμορφώνεται σε διαδικασίες ανοιχτές, αμεσοδημοκρατικές όπου βρίσκουμε ο ένας τον άλλον και αναζητάμε λύσεις. Γιατί για ‘ μας λύση δεν είναι να κοιτάξεις πώς να πατήσεις επί πτωμάτων για να ανελιχθείς. Ούτε να αποδεχθείς τα σχέδιά τους και γίνεις ένας αριθμός που θα τρέχεις μια ζωή να αυξηθείς για να ανταγωνιστείς τον διπλανό σου, αυξάνοντας απλά με την ζωή σου τα κέρδη των λίγων.

Εμείς, απαιτούμε ΖΩΗ - όχι ΕΠΙΒΙΩΣΗ…

Νιώθουμε “θύμο” για ένα αβέβαιο μέλλον που έχει ήδη αποφασιστεί για μας χωρίς εμάς. Αλλά οι αφεντάδες του κόσμου αυτού μέσα απ' την τηλεοπτικά κατασκευασμένη πραγματικότητα τους το μεταφράζουν επιδεικτικά σε “αδιάφορη νεολαία”.

Βλέπουμε “αδιέξοδα” ξέροντας ότι μας θέλουν “ηρωικά  μέλη” της γενιάς των 700 ευρώ, ότι σε όποια θέση και αν τερματίσουμε  στην κούρσα τις διαρκούς πρόσληψης – απόλυσης – επανακατάρτισης (απ' την τσέπη μας  προφανώς) και επαναπρόσληψης (αν σταθούμε  τυχεροί) στην ουσία θα τρέχουμε για μια πιο προνομιακή θέση στην ανεργία.

Αλλά αυτοί που θα έχουν επιβάλει προς όφελός τους αυτόν τον εργασιακό μεσαίωνα θα επιμένουν να βλέπουν “κανονικότητα”.

Μιλάμε πεισματικά για “ζωή” να έχουμε την ευκαιρία να σκεφτούμε, να αράξουμε, να ασχοληθούμε με τα κοινά, να πολιτικοποιηθούμε, να εξερευνήσουμε την τέχνη, να μάθουμε τους  εαυτούς  μας, να ολοκληρωθούμε σαν άνθρωποι. Και αυτοί βάζοντάς μας την ταμπέλα του ουτοπιστή μιλάν για “επιβίωση”...

ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ!

Ένα από τα πιο σημαντικά όμως πλεονεκτήματα της εισαγωγής μας στη σχολή είναι ότι ερχόμαστε σε επαφή με τον συνδικαλισμό και όχι έτσι όπως τον έχουμε γνωρίσει από τα μ.μ.ε. Μας δίνεται η δυνατότητα να  συμμετέχουμε στο μοναδικό όπλο που έχουμε στα χέρια μας, στις Γενικές Συνελεύσεις .

Επιλέγουμε να είμαστε με τις Γενικές Συνελεύσεις όπου όλοι οι φοιτητές μπορούν να συμμετέχουν ισότιμα, να πουν τη γνώμη τους, να επηρεάσουν και να επηρεαστούν, να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους. Στις αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις, κουβεντιάζουμε για τα προβλήματα που μας αφορούν, είτε είναι αυτά του μικρόκοσμου του Βιολογικού, είτε είναι γενικότερα θέματα της παιδείας, είτε της εργασίας. Η Γενική Συνέλευση γίνεται από εμάς για εμάς. Είναι ο μόνος τρόπος ελεύθερης και καθολικής έκφρασης των φοιτητών, μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και χωρίς οποιουδήποτε είδους διαμεσολάβηση. Έτσι, μαζικά, δυναμικά, πολλές φωνές μαζί μπορούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους ευκολότερα και αποτελεσματικότερα από ότι μέσω της ατομικής διαπραγμάτευσης ή με την επανάπαυση στους «φοβερούς» εκπροσώπους που όλα τα γνωρίζουν και θα κάνουν τα πάντα για το μικρό κι ανίδεο φοιτητή. Γιατί αποφασίζω σημαίνει αποφασίζω εγώ ο ίδιος για τον εαυτό μου και όχι αποφασίζω ποιος θα αποφασίσει για μένα.. 

    Αυτές ακριβώς οι διαδικασίες όπλισαν όλο το προηγούμενο διάστημα τις γροθιές μαθητών φοιτητών και εργαζομένων που ενωμένοι αποφάσισαν να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και τους κατέβασαν μαζικά στο δρόμο. Έτσι άντεξαν όλη την προπαγάνδα των μμε αλλά και την επιθετικότητα της κυβέρνησης και έδειξαν σε όλο τον κόσμο πως μπορούν να αποφασίζουν για όσα τους αφορούν μακριά από εκλογικές καταγραφές και εκλεγμένα όργανα μόνιμων αντιπροσώπων και πως να υλοποιούν όσα αποφάσισαν νικηφόρα…

ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ:

Το Κ.ΑΡ.Α.ΒΙ. είναι ένα σχήμα, δηλαδή μια συλλογικότητα και πολιτική οντότητα στο πλαίσιο της σχολής μας μέσα και έξω από αυτήν.                    

Σχήμα είναι μια ομάδα ανθρώπων που βιώνουν τα προβλήματα κάθε κοινωνικού χώρου όπου βρίσκονται (σχολή, πόλη, χώρος εργασίας κτλ), που συζητούν, συνδιαμορφώνουν απόψεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών, για τη καλυτέρευση της καθημερινότητάς τους και προσπαθούν συλλογικά να υλοποιήσουν τις αποφάσεις τους. Καμία ιεραρχία, καμία εκπροσώπηση. Όλες οι απόψεις ισότιμες. Επικοινωνία, διάλογος, συζήτηση, σύνθεση ισότιμων απόψεων και συλλογική δράση, κόντρα στη λογική της ανάθεσης κάθε διεκδίκησης σε “φωτισμένους εκπροσώπους”, πραγματική αλληλεπίδραση και αλληλεγγύη μεταξύ των ατόμων που το απαρτίζουν.

Ανοιχτό σε οποιονδήποτε δε χωράει στα στεγανά της καθημερινότητας που του επιβάλλουν και θέλει να αντιταχθεί και να δράσει αλλάζοντας τη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα.

Λειτουργεί στο πλαίσιο της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης (Ε.Α.Α.Κ.), επιδιώκοντας τον αμεσοδημοκρατικό συντονισμό του με άλλα σχήματα, ώστε να δημιουργηθεί ένα μέτωπο απόκρουσης των επιθέσεων στα δικαιώματά μας και παράλληλα δυναμικής διεκδίκησης των αναγκών μας.

ΚΙΝΗΣΗ: Είμαστε κίνηση ενάντια στην ακινησία της εποχής μας, που μας θέλει γρανάζια της παραγωγής και μόνο, χωρίς κρίση, χωρίς άποψη, χωρίς παρέμβαση και ενεργητικό πόλο στην ίδια μας τη ζωή. Η ακινησία ισοδυναμεί με παθητικοποίηση, με αποδοχή της λογικής του ατομικού δρόμου, της εκπροσώπησης και γενικά αποδοχή της κυρίαρχης ιδεολογίας, που παράγει και αναπαράγει ο καπιταλισμός.

ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ: Γιατί πιστεύουμε ότι τα περισσότερα προβλήματα, ξεκινώντας από αυτά της καθημερινότητας και φτάνοντας σε ζητήματα που αφορούν το κεντρικό πολιτικό σκηνικό, έχουν πολιτικές αιτίες. Γιατί παίρνουμε θέση στο δίλλημα “ή μ’ αυτούς που εκμεταλλεύονται ή με αυτούς που καταπιέζονται”. Επειδή παλεύουμε για μια ζωή χωρίς δυνάστες και εκμεταλλευόμενους. Επειδή στο “ρεαλισμό” της υποταγής στο κέρδος, της αναδιάρθρωσης σε παιδεία και εργασία απαντάμε με το ρεαλισμό των ανατρεπτικών αντικαπιταλιστικών νικηφόρων κοινωνικών αγώνων που φέρνουν στο προσκήνιο τις ανάγκες και τα δικαιώματα της θιγόμενης πλειοψηφίας. Είμαστε με την αριστερά που διεκδικεί να νικήσει, που πρωτοστατεί στα κινήματα, που δε θεοποιεί τους δύσκολους συσχετισμούς, που δεν επιθυμεί να συντρίψει ότι δεν μπορεί να ελέγξει, που δεν υποτάσσει τα πάντα στις κοινοβουλευτικές εκλογές και την ανάδειξη αντιπροσώπων. Είμαστε με την αριστερά της εποχής μας, που προσπαθεί να αναδιατυπώσει το αίτημα της απελευθέρωσης από την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο.

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ: από τους κρατικούς μηχανισμούς, τις εκάστοτε κυβερνήσεις, την κυρίαρχη αστική πολιτική και ιδεολογία το εργοδοτικό και το καθηγητικό κατεστημένο. Ανεξάρτητοι από τους πελατειακούς μηχανισμούς και την εξυπηρέτηση μικροσυμφερόντων. Ανεξάρτητοι από κομματικούς μηχανισμούς που προσφέρουν ατομική ανέλιξη και αναζητούν φερέφωνα και χειροκροτητές. Ανεξάρτητοι γιατί θέλουμε να παράγουμε εμείς πολιτική για τον εαυτό μας και όχι “άλλοι για εμάς”. Θέλουμε, όμως, να είμαστε βαθιά εξαρτημένοι από τις ανάγκες και τα δικαιώματα των φοιτητών, των νέων και των εργαζομένων, δηλαδή από τα δικά μας δικαιώματα.

ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΥ: γιατί δρούμε μέσα στη σχολή αλλά και έξω από αυτή! Αντιλαμβανόμαστε ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι συνολικότερα και προσπαθούμε να αφουγκραστούμε κάθε τι που απασχολεί έναν νέο άνθρωπο σήμερα, από τα μαζικά κοψίματα μέχρι το ζήτημα με το ασφαλιστικό. Ταυτόχρονα οραματιζόμαστε και δίνουμε τη μάχη για ένα πανεπιστήμιο σύμφωνα με τις δικές μας ανάγκες, για ένα εργασιακό μέλλον που θα μας επιτρέπει να ζούμε αξιοπρεπώς.

ΚΑΙ Η Ε.Α.Α.Κ.?

Τα σχήματα της Ε.Α.Α.Κ. συγκροτήθηκαν το 1991 πάνω στις φλόγες του κινήματος που ανέτρεψε τον ψηφισμένο νόμο Κοντογιαννόπουλου. Ήταν μια εποχή, που οι δυνάμεις της ΝΔ και της ΔΑΠ χτυπούσαν βίαια τις φοιτητικές και μαθητικές καταλήψεις με αποκορύφωμα τη δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα από στέλεχος της ΟΝΝΕΔ. Εκείνη την περίοδο ο κόσμος της αριστεράς και των αγώνων συναντήθηκε στις επιτροπές καταλήψεων και μαζί με την ενεργή υποστήριξη του δυναμικού της ριζοσπαστικής αριστεράς δημιουργήθηκε η Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση. Από τότε μέχρι σήμερα πρωταγωνιστικός ήταν ο ρόλος των σχημάτων της Ε.Α.Α.Κ. σε όλες τις μεγάλες ή μικρές μάχες του φοιτητικού κινήματος απέναντι στις επιλογές των εκάστοτε κυβερνήσεων. Εδώ και 18 χρόνια αναρωτιούνται τα κομματικά επιτελεία και οι αντίστοιχο φορείς τους στα Πανεπιστήμια για το πως είναι δυνατόν μια τέτοια “παραφωνία” χωρίς οικονομική ενίσχυση και στήριξη από τα ΜΜΕ να συνεχίζει να υπάρχει και να τους δημιουργεί τόσα προβλήματα αυξάνοντας παράλληλα της δυνάμεις της. Τα σχήματα της Ε.Α.Α.Κ. έχουν κατορθώσει όλα αυτά τα χρόνια να υπάρχουν γιατί είναι αυτά που προωθούν την παραγωγή πολιτικής και λήψης αποφάσεων από τα κάτω, δραστηριοποιώντας τους φοιτητές μέσα από Γενικές Συνελεύσεις και κινηματικές διαδικασίες, μακριά από λογικές ανάθεσης και αντιπροσώπευσης, βοηθώντας την ανάπτυξη νικηφόρων κινημάτων. Γιατί τα σχήματα της Ε.Α.Α.Κ. δεν να αρκούνται να παλεύουν για μικροδιορθώσεις στο αποκρουστικό σκηνικό που ολοένα ορθώνουν γύρω μας, αλλά παλεύουν για να το ανατρέψουν συθέμελα. Στηρίζοντας αυτή την ανεξάρτητη, ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική φωνή, προβάλουμε ένα αντίπαλο δέος και μια “παραφωνία” απέναντι στη καταθλιπτική ομοφωνία του αστικού μπλοκ εξουσίας και των εκφραστών του μέσα στα Πανεπιστήμια.

Προβάλλοντας το ανατρεπτικό της περιεχόμενο, αμφισβητώντας τις πτυχές του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, με τις αντιιεραρχικές και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες της και υπηρετώντας τόσα χρόνια το σύνθημα

“ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ”, η Ε.Α.Α.Κ. είναι η πτέρυγα της ανεξάρτητης ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς στα Πανεπιστήμια.

Ενιαία, γιατί οι δυνατότητες της περιόδου μας το επιβάλλουν

Ανεξάρτητη, από το κράτος και τους μηχανισμούς του, από την κυρίαρχη πολιτική γιατί θέλουμε οι πράξεις και οι απόψεις μας να εκφράζουν τα συμφέροντα και τις ανάγκες μας.

Αριστερή, γιατί απέναντι στη λογική του ατομισμού απαντάμε με τη δύναμη των συλλογικών μας αγώνων και διεκδικήσεων, γιατί βλέπουμε την δυνατότητα ύπαρξης μίας άλλης κοινωνικής πραγματικότητας.                         

Κίνηση, γιατί η στασιμότητα δεν ωφέλησε ποτέ κανέναν, ούτε καν τον αντίπαλο

Η γενιά μας επέλεξε να παίρνει μόνη της για τον εαυτό της αποφάσεις και να τις υλοποιεί. Επέλεξε να μην φοβηθεί να συζητήσει και να διεκδικήσει την ολότητα των δικαιωμάτων της. Επέλεξε να βαθύνει τα πολιτικά της επιχειρήματα γνωρίζοντας ότι αυτά την καθιστούν επικίνδυνη. Έδειξε ότι δεν έχει πει την τελευταία της κουβέντα. Ότι θα συνεχίζει να γίνεται ενοχλητική, να γίνεται η άμμος στα καλολαδωμένα γρανάζια αυτού του συστήματος. Θα συνεχίσει να είναι επικίνδυνη μέχρι να αποκτήσει όλα όσα της αρνούνται. Όλα όσα δικαιούται. 

Όποιος σπίτι μένει σαν αρχίζει ο αγώνας
Κι αφήνει άλλους ν’ αγωνιστούν για την υπόθεση του
Πρέπει προετοιμασμένος να ‘ναι: γιατί
Όποιος δεν έχει τον αγώνα μοιραστεί
θα μοιραστεί την ήττα.
Ούτε μια φορά δεν αποφεύγει τον αγώνα
Αυτός που θέλει τον αγώνα ν’ αποφύγει: γιατί
Θ’ αγωνιστεί για την υπόθεση του εχτρού
Όποιος για τη δική του υπόθεση δεν έχει αγωνιστεί.

ΜΠ.ΜΠΡΕΧΤ

                                                     

Κ.ΑΡ.Α.ΒΙ. – Ε.Α.Α.Κ.