25 Μαρτίου

Εδώ και δύο χρόνια βιώνουμε μια διαρκή επίθεση που έχει εξαπολύσει το αστικό μπλοκ εξουσίας ώστε να καταφέρει να ξεπεράσει την οικονομικό-κοινωνική του κρίση. Βασικά κεκτημένα δικαιώματά μας σχετικά με την ίδια μας την καθημερινότητα και τη ζωή μας γενικότερα, βλέπουμε να πλήττονται και πολλές φορές να καταργούνται εντελώς. Η επίθεση δεν αφορά σε έναν αποκλειστικά τομέα, μιας και εργασία, παιδεία, υγεία και πρόνοια, δημοκρατικά δικαιώματα, κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας, από την πιο μικρή ως την πιο μεγάλη, γίνεται θυσία στην διέξοδο που αναζητά το κεφάλαιο για να ξεπεράσει την κρίση του. "Μαέστρος" της επίθεσης αυτής και της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου δεν είναι παρά οι μηχανισμοί του, συγκυβέρνηση, Ε.Ε, Δ.Ν.Τ, που έχουν διαμορφώσει ένα πολιτικό σκηνικό τέτοιο, που μόνο ως σύγχρονη χούντα μπορεί να χαρακτηριστεί.

Με πρόσχημα λοιπόν την χρεωκοπία και "την ανάγκη να σωθεί η χώρα", το μαύρο μέτωπο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, σε συμφωνία πάντα τόσο με την Ε.Ε όσο και με τον ΣΕΒ (Σύλλογος Ελλήνων Βιομηχάνων) προχώρησαν στις 12/2 στην ψήφισή του δεύτερου μεσοπρόθεσμου και της δανειακής σύμβασης. Μέτρα δηλαδή και διατάξεις το λιγότερο τρομακτικές για τα συμφέροντα και τις ανάγκες της πληττόμενης πλειοψηφίας. Το PSI με τις πρώτες κιόλας εφαρμογές, φροντίζει να διαλύσει τον κόσμο της εργασίας θέτοντας τον βασικό μισθό στα 400Ε, προβλέποντας περικοπές και απολύσεις και ορίζοντας συνθήκες εργασίας που μόνο με έναν εργασιακό μεσαίωνα θα μπορούσαν να παρομοιαστούν. Δεν αφήνει όμως ανέπαφη ούτε τη σπουδάζουσα νεολαία μιας και ήδη από τα 40 εκατ. Ε σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου που είχε το ΕΜΠ, το "κούρεμα" φρόντισε να απομείνουν μόλις 12. Η λυκοσυμμαχία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου δεν λογάριασε ούτε τις εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που κατέβηκαν στο δρόμο αντιτιθέμενοι σε αυτήν την βάρβαρη πολιτική. Το κίνημα, αναβαθμισμένο πολιτικά, δεν είχε καμία ψευδαίσθηση πως μπορούσε να παλέψει για την μη ψήφιση του δεύτερου μεσοπρόθεσμου, όπως μπορεί να είχε τον Ιούνη, αλλά πάλεψε για να ρίξει τη λαομίσητη κυβέρνηση καθώς και την πολιτική της συνολικά. Γνωρίζοντας πως απέναντί του έχει ένα αστικό μπλοκ εξουσίας όσο το δυνατόν πιο συσπειρωμένο, έκανε σαφή την πλήρη απονομιμοποίηση της συγκυβέρνησης και της πολιτικής της και εξέφρασε την αντίθεση του σε οποιαδήποτε θυσία από μεριάς του για τη διέξοδο από την κρίση.

Ούτε μήνα μετά τις 12/2 και τα εκλογικά σενάρια δίνουν και παίρνουν με στόχο όχι άλλο από τον αποπροσανατολισμό του κόσμου του κινήματος, σε μια λογική της εκλογικής λύσης, λες και η δομική κρίση του καπιταλισμού που βιώνουμε είναι θέμα διαχείρισης.

Στη λογική αυτή της επίθεσης στην εργατική τάξη και τη νεολαία κινείται και η ψήφιση του νέου νόμου για τις πορείες. Ο νόμος αυτός ορίζει ότι για να πραγματοποιηθεί συλλαλητήριο πρέπει να υπάρχει ειδική άδεια από τους αρμόδιους φορείς, αλλά και ότι σε αυτά καθώς και σε απεργίες μπορούν να καλούν μόνο τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα (βλ ΓΣΕΕ). Πρακτικά δηλαδή αφαιρούν το δημοκρατικό δικαίωμα να εκφραστεί κάθε φωνή διαμαρτυρίας ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική, να αποσιωπηθεί κάθε κινηματική δράση. Κάθε δράση δηλαδή που μπορεί να μετασχηματίσει την φωνή του καθένα σε λόγο και το λόγο σε πράξη με τις πολιτικές επιλογές εκείνες που θα βάζουν στο προσκήνιο τις πραγματικές ανάγκες της πληττόμενης πλειοψηφίας.

Απέναντι σε όλα αυτά μόνη απάντηση ο δρόμος του αγώνα. Δρόμος συλλογικών διαδικασιών, άμεσων και δημοκρατικών και συντονισμού όλων των αγωνιζόμενων κομματιών. Δρόμος που περνά δηλαδή από διαδικασίες βάσης, τις Γενικές Συνελεύσεις των Σχολών και των σχολείων, των Πρωτοβαθμίων Σωματείων στους εργατικούς χώρους αλλά και από τα Σωματεία Ανέργων. Δρόμος που περνάει από κάθε μάχη, μικρή η μεγάλη, από το κομμένο σύγγραμμα και το μπλοκάρισμα των Συμβουλίων Διοίκησης μέχρι τις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις. Αγώνας που δεν θα μείνει απλά στο να διεκδικεί μόνο μια αύξηση μισθού, αλλά θα θέτει προτάγματα τέτοια που βάζουν μπροστά τις ανάγκες των ίδιων των εργαζομένων. Ένας αγώνας που θα βάζει ορίζοντα ανατροπής της επίθεσης, ανατροπής της συγκυβέρνησης, έξοδο από την ΕΕ και το ευρώ, και θα επιβάλλει διαγραφή του χρέους και εργατικό έλεγχο. Τελικά όμως δεν θα μείνει μόνο εκεί, αλλά θα απαιτεί μια άλλη κοινωνία διαμορφωμένη πάνω στις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων.

Σε αυτό το φόντο, η 25^η Μαρτίου να γίνει σταθμός ρήξης με την κυρίαρχη πολιτική, ενάντια στην βάρβαρη επίθεση του μάυρου μετώπου Συγκυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ –Κεφαλαίου. Σε κάθε πόλη να εκφραστεί η τάση σύγκρουσης και ανατροπής με «παρελάσεις» του αγωνιζόμενου λαού!

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 23/3, ΣΤΙΣ 10:00 , ΣΤΟ ΦΜ1

Αποφασίζουμε και διατάζουμε

"Λεφτά υπάρχουν!" έλεγε, όχι και τόσο παλιά, ο αγαπητός ΓΑΠ. Χτες διαψεύστηκε για μια ακόμη φορά αφού, και με τη βούλα πλέον, ούτε στο Βιολογικό υπάρχουν λεφτά! Γιατί μπορεί ο ίδιος να αντικαταστάθηκε από τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, η πολιτική όμως που ακολουθούνταν τότε και τώρα δεν είναι άλλη από αυτή που υπαγορεύουν ΕΕ, ΔΝΤ και κεφάλαιο.
Απόρροια όλου αυτού είναι και ο φετινός προϋπολογισμός του Τμήματος που εγκρίθηκε στη χτεσινή Γενική Συνέλευση. Να λοιπόν τι ακούσανε τα ωραία μας αυτάκια:
Από τις 203.000 ευρώ με τις οποίες το τμήμα θα πρέπει να τη βγάλει για φέτος:
-Το μέγιστο ποσό που επιτρέπεται να δαπανήσει το τμήμα για αγορά εργαστηριακών αναλώσιμων είναι 60.000 ευρώ. Αυτό θα σήμαινε περίπου 100 ευρώ ανά φοιτητή, ποσό σίγουρα ανεπαρκές -ακόμα και αν μεγάλο μέρος των χρημάτων δεν κατευθυνόταν στην έρευνα.
-54.000 ευρώ βρίσκονται στη διακριτική ευχέρεια του προέδρου για την "ευέλικτη" κάλυψη αναγκών του τμήματος. Από αυτά, οι 24.000 ευρώ συμφωνήθηκε με γενναιοδωρία να μοιραστούν στους τομείς. Για τις υπόλοιπες 30.000 ευρώ βλέπουμε...
-60.000 ευρώ θα δαπανηθούν για λοιπές δαπάνες σχετικές με την εκπαίδευση, 40.000 για την έρευνα, 20.000 για βιβλία και περιοδικά, και τα υπόλοιπα για λοιπά έξοδα του τμήματος.
Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι τα ποσά αυτά είναι αδύνατον να καλύψουν ικανοποιητικά τις λειτουργικές ανάγκες του τμήματος, και ο προϋπολογισμός αυτός θα επιδεινώσει σίγουρα τις ήδη πολύ αντίξοες συνθήκες για τους φοιτητές και τους εργαζόμενους του Βιολογικού, που ήδη καλούμαστε να αντεπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις μας με όλο και λιγότερα εφόδια. Παρ' όλα αυτά, από την πλευρά των καθηγητών οι διαφωνίες περιορίστηκαν σχεδόν αποκλειστικά στον... αλγόριθμο που καθορίζει την κατανομή των χρημάτων μεταξύ των τομέων! Τι θα πιάσει ο καθένας στα χέρια του δηλαδή και για τη συνέχεια και πάλι, βλέπουμε... Χαρακτηριστικό ήταν άλλωστε το κλίμα που επικράτησε μεταξύ των μελών ΔΕΠ, με τις παραδοσιακές άνωθεν απειλές ("Αν η Σύγκλητος καταψηφίσει τον προϋπολογισμό, θα μείνουμε χωρίς δεκάρα"), αλλά και τις προτροπές να "ξεχάσουμε" τις εποχές των "γενναιόδωρων" κονδυλίων...
Δεν έλειψαν βέβαια και άλλες αξιομνημόνευτες δηλώσεις από τη συνέλευση. Η άποψη ότι οι φοιτητές που προέρχονται από Erasmus δεν πρέπει να εξετάζονται στα Αγγλικά, αλλά στα Ελληνικά, με πρόσχημα τον "Εθνικό" χαρακτήρα του πανεπιστημίου μόνο σοβαρή δεν είναι, αφού προφανώς θα οδηγήσει πρακτικά στον πλήρη αποκλεισμό του τμήματος από το πρόγραμμα. Βέβαια αυτό δεν απέχει και πολύ από την παρούσα κατάσταση, αφού, όπως οι περισσότεροι ξέρουμε, οι φοιτητές που έρχονται αυτή τη στιγμή με το Erasmus στο Βιολογικό αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα προσαρμογής και μηδαμινή επιτυχία στα μαθήματα. Σύμφωνα με ορισμένους καθηγητές, βέβαια, ΚΑΙ για αυτό φταίνε, ποιοι άλλοι, οι φοιτητές! Η απαίτηση άλλωστε να παρακολουθήσουν το μάθημα στα Ελληνικά, συνήθως χωρίς κανένα υποστηρικτικό υλικό, φαίνεται απολύτως λογική...

Όλα αυτά ενώ η «δύναμη ευθύνης» ΔΑΠ-ΝΔ-ΦΚ αλλά και το Α.ΨΗΦΟ και η ΑΡ.ΕΝ δε βρήκαν να πουν ούτε μια λέξη για κανένα απ τα ζητήματα που τέθηκαν και πολύ περισσότερο για τον απαράδεκτο προϋπολογισμό που μας ζήτησαν να εγκρίνουμε. Επέλεξαν τη σιωπή τη στιγμή που πέρναγε και ψηφιζόταν ο πιο λειψός προϋπολογισμός για το τμήμα που έχει προταθεί στα χρονικά.
Δυστυχώς, το απογοητευτικό σκηνικό της ημέρας συνεχίστηκε και μετά το τέλος της συνέλευσης, αφού όπως μάθαμε σύντομα, τα μέλη του ΜΑΣ κυκλοφορούσαν στη ΦΜΣ, καταγγέλλοντας το Κ.ΑΡ.Α.ΒΙ. ότι κατά την ψήφιση του προϋπολογισμού είχε ψηφίσει λευκό! Το σχήμα μας, τοποθετήθηκε στη συνέλευση εναντίον του προϋπολογισμού και αρνήθηκε να συμμετάσχει στην ψηφοφορία, σύμφωνα με την πάγια στάση μας, καθώς δεν πιστεύουμε ότι ο ρόλος μας είναι να παίρνουμε αποφάσεις για τους φοιτητές ως φωτισμένοι αντιπρόσωποι, αλλά ότι αυτή η πολιτική θα μπλοκαριστεί και θα ανατραπεί από το κίνημα και μέσα από την συντονισμένη δράση φοιτητών και εργαζομένων του πανεπιστημίου που θα διεκδικήσουν και θα επιβάλλουν αυτά που μας αξίζουν. Μάλιστα κατά την τοποθέτηση μας ο πρόεδρος του Τμήματος απείλησε ότι θα αποχωρήσει αν δε σταματήσουμε, επαναλαμβάνοντας πρακτικές τρομοκρατίας που συνηθίζει να υλοποιεί το τελευταίο διάστημα. Αντίθετα, ενώ δινόταν η μάχη αυτή, στην οποία το Κ.ΑΡ.Α.ΒΙ. είχε καλέσει το σύλλογο να δώσει δυναμικό παρόν, το ΜΑΣ εντελώς διασπαστικά καλούσε σε συνέλευση 1ου έτους!
Σε κάθε περίπτωση, το μόνο που σηματοδοτεί η χτεσινή μέρα είναι η όλο και επιτακτικότερη ανάγκη να ενταθεί ο διαρκής αγώνας ενάντια στην υποβάθμιση της εκπαίδευσης και της ζωής μας από την κυρίαρχη πολιτική. Το φοιτητικό κίνημα μέσα από τη δημοκρατία των Γενικών Συνελεύσεων και σε συμπόρευση και συντονισμό με τα υπόλοιπα αγωνιζόμενα κομμάτια στο πανεπιστήμιο θα ανατρέψει τα σχέδια όσων αποφασίζουν για μας, χωρίς εμάς!

Ανακοίνωση για τη συμμετοχή του ΕΜΠ στο PSI

Δεν έχει τελειωμό η σαρωτική επίθεση της κυβέρνησης της χρεοκοπίας, στα δικαιώματα των εργαζόμενων και των νέων. Με ομοβροντία μέτρων απίστευτης βαρβαρότητας μας οδηγούν στην εξαθλίωση και στην εξόντωση. Μισθοί πείνας 400 ευρώ, ανεργία, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας,  κατάργηση κάθε είδους κοινωνικής παροχής, όλα στο βωμό της κρίσης που αυτοί δημιούργησαν αλλά που δεν την ένιωσαν ποτέ.

Μέσα στη λαίλαπα των μέτρων που περνάνε πίσω από την πλάτη μας, δε διστάζουν να κλέψουν αποθεματικά ασφαλιστικών ταμείων, κοινωνικών οργανισμών, εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Στο χορό της κλεψιάς και του κουρέματος δεν γλιτώνει ούτε το πολυτεχνείο. Συγκεκριμένα, τα αποθεματικά του Ειδικού Λογαριασμού Κονδυλίων και Έρευνας 40 εκατομμυρίων ευρώ που ήταν σε κρατικά ομόλογα(!) πάνε μέσω του PSI σε κούρεμα με αποτέλεσμα να μείνουν το πολύ τα 10! Είναι εξοργιστικό πλέον πως παίζουν με τις ζωές μας. Αυτοί που έκλαιγαν γιατί δεν υπάρχουν λεφτά για βιβλία, για τη σίτιση και τη στέγαση μας, για τους μισθούς και τις σπουδές μας, τώρα χαρίζουν απλόχερα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ στις τράπεζες. Παρουσιάζουν έντεχνα τα πανεπιστήμια σαν άλλες μεγαλοεπενδυτικές επιχειρήσεις και τα χειρίζονται ως τέτοιες. Έτσι μετά την υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων, τους μειωμένους προϋπολογισμούς του ΕΜΠ κατά 50% σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, μιλάμε τώρα για την οριστική χρεοκοπία του ιδρύματος. Οι μαζικές απολύσεις σε εργαζόμενους και καθηγητές του ΕΜΠ, το οριστικό “κούρεμα” των φοιτητικών παροχών(σίτιση – στέγαση – βιβλία), το ξεπούλημα των ερευνητικών και όλων των λειτουργιών των ιδρυμάτων σε επιχειρηματίες είναι εδώ. Όπως επίσης και το στρωμένο έδαφος για τα δίδακτρα και τα συμβούλια διοίκησης των manager, αλλά και τη συνολική εφαρμογή του νόμου 4009, ενός νόμου εκτρώματος που έχουν καταδικάσει και απορρίψει από κοινού φοιτητές, καθηγητές και εργαζόμενοι.

Δεν αποτελεί δίλημμα για τους φοιτητές, τους εργαζόμενους και του καθηγητές του ιδρύματος αν θα δώσουν όλα ή τα μισά λεφτά στο κούρεμα – ληστεία . Είναι γνωστό ότι η νέα δανειακή σύμβαση και το PSI , τα νέα μνημόνια είναι εδώ για να ισοπεδώσουν ότι απέμεινε. Το πραγματικό δίλημμα είναι αν θα νομιμοποιήσουν την αντιλαϊκή πολιτική της  κυβέρνησης, της  ΕΕ και του  ΔΝΤ ή θα αγωνιστούν για την ανατροπή της! Με αυτό το σκεπτικό καταγγέλλουμε την απόφαση της συγκλήτου και της επιτροπής ερευνών να δώσει στη διαδικασία του κουρέματος τα λεφτά του ΕΜΠ και να δώσει παράλληλα το πράσινο φως για την σφαγή των δικαιωμάτων, όχι μόνο για τα μέλη της κοινότητας αλλά και των επόμενων γενεών που τους καταργούν το δικαίωμα στη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση.

Καλούμε όλους τους φοιτητές να καταδικάσουν την πολιτική της κυβέρνησης καθώς και την κατάπτυστη απόφαση της συγκλήτου και της επιτροπής ερευνών. Οι φοιτητικοί σύλλογοι δεν πρέπει να επιτρέψουν να εφαρμοστεί στο πολυτεχνείο το κούρεμα – ληστεία. Μαζί με τους υπόλοιπους συλλόγους του ΕΜΠ αλλά και συνολικά το φοιτητικό, εργατικό και λαϊκό κίνημα να αγωνιστούμε για την ανατροπή της νέας δανειακής σύμβασης και της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου που την υπηρετεί. Δε θέλουμε να δώσουμε ούτε ένα ευρώ για τα δικά τους κέρδη. Κάθε  μέρα που παραμένουμε στην ΕΕ είναι μέρα χρεωκοπίας για το λαό, μέρα υποθήκης της νεολαίας. Τώρα είναι η ώρα, να μπλοκάρουμε και να ανατρέψουμε την κανιβαλική πολιτική τους, να διεκδικήσουμε ένα άλλο πανεπιστήμιο πάνω στις ανάγκες και τα συμφέροντά μας. Τώρα είναι η ώρα μαζί με όλους τους εργαζόμενους και τους ανέργους, στον κόσμο που γκρεμίζουν να χτίσουμε το δικό μας. Δεν είναι απλά ότι το θέλουμε είναι ότι το μπορούμε.

Διαγραφή του ληστρικού χρέους, άμεση στάση πληρωμών. Έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ
ΟΧΙ στη νέα δανειακή σύμβαση και το PSI
Να παρθεί πίσω η απόφαση της συγκλήτου . Δεν χαρίζουμε ούτε ένα ευρώ στους τραπεζίτες και     τους τοκογλύφους.
Κάτω η κυβέρνηση και η αντιλαϊκή πολιτική της
Όχι στο τζόγο των αποθεματικών των ταμείων και των ιδρυμάτων.
Αύξηση της χρηματοδότησης για παιδεία – υγεία – κοινωνικές παροχές
Οργάνωση τώρα στους συλλόγους – σωματεία μας


Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση Ε.Μ.Π.

ΟΛΟΙ ΣΤΗ Γ.Σ. ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 13/2 ΣΤΙΣ 12 ΣΤΟ ΦΜ1

Έρευνα από εμάς, αλλά για ποιον??

Την Παρασκευή που μας πέρασε πραγματοποιήθηκε «εκδήλωση – συζήτηση» σχετικά με την έρευνα στις βιολογικές επιστήμες «στον καιρό της οικονομικής κρίσης της χώρας μας». Από τον τίτλο κιόλας αρχίζουν οι διαστρεβλώσεις. Αρχικά, η κρίση που βιώνουμε δεν είναι μια κρίση οικονομική, η κρίση διαχείρισης, μα κρίση δομική του καπιταλισμού που δεν αποτελεί ένα αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο όπως προσπαθούν συγκυβέρνηση και ΜΜΕ να μας πείσουν, μα διεθνής, μιας και τις συνέπειές της, βιώνουν ήδη και πολλά άλλα ευρωπαϊκά και μη κράτη.
 

Η κουβέντα λοιπόν που πραγματοποιήθηκε, περιστράφηκε κυρίως γύρω από καθαρά τεχνοκρατικές λογικές όπου αποκλειστικό διακύβευμα αποτελούσε το πώς η έρευνα θα γίνει ακόμα πιο πρόσφορο έδαφος εκμετάλλευσης και κερδοφορίας για τις επιχειρήσεις. Με μια λογική εσόδων – εξόδων, οι πρόεδροι από τα διάφορα τμήματα βιολογίας της Ελλάδας, μαζί με κάποιους υπεύθυνους από ερευνητικά κέντρα της χώρας (Δημόκριτος, ΙΙΒΕΑΑ) έβαλαν στο τραπέζι προτάσεις για το πώς θα προσελκύσει το δημόσιο πανεπιστήμιο, τον ιδιωτικό τομέα, πως δηλαδή θα κάνουμε τις επιχειρήσεις, να αντιληφθούν το πόσο προσοδοφόροι μπορούμε να είμαστε γι’ αυτούς. Έτσι, ακούσαμε προτάσεις όπως το να περιοριστούν τα έξοδα ανά φοιτητή, υποβαθμίζοντας έτσι ουσιαστικά, το επίπεδο σπουδών μας και των ερευνητικών διαδικασιών μέσω περικοπών σε αναλώσιμα, αντιδραστήρια, μηχανήματα, παρασκευάσματα κλπ. Ακόμα προτάσεις, όπως η εύρεση χρημάτων «από βιομηχανίες ή από οπουδήποτε αλλού», λες και το πανεπιστήμιο και η έρευνα που πραγματοποιείται σε αυτό είναι κάτι αποκομμένο από την υπόλοιπη κοινωνία. Δηλαδή, λες και το έργο που παράγεται μέσα σε αυτό, στο επίκεντρό της δε θα έπρεπε να έχει την ίδια την κοινωνία και τις ανάγκες της, αλλά τις ανάγκες των εταιριών και του κεφαλαίου συνολικότερα.
 

Ακόμα, ακούσαμε και το κορυφαίο περί αλλαγών στα προγράμματα σπουδών ούτως ώστε «οι απόφοιτοι των τμημάτων να είναι αποδοτικότεροι και να έχουν περισσότερες πιθανότητες επαγγελματικής αποκατάστασης». Δηλαδή, ουσιαστικά, να είμαστε εργαζόμενοι που θα καλύπτουν τις εκάστοτε ανάγκες των αγορών, που θα λαμβάνουν αποσπασματικά και υπερεξειδικευμένη γνώση του αντικειμένου τους, προκειμένου να γίνoυμε πειθήνιοι και αναλώσιμοι εργαζόμενοι, υποταγμένοι στις απαιτήσεις του εκάστοτε εργοδότη. Επιπλέον υπήρξε σαν πρόταση το κλείσιμο ιδρυμάτων «που δεν είναι αρκετά κερδοφόρα», χωρίς καν να αναφερθεί κάποιος στο τι θα γίνουν οι εργαζόμενοι σε αυτά, πόσο μάλλον οι φοιτητές αυτών, συμπλέοντας ουσιαστικά, για ακόμα μια φορά με το πνεύμα του νόμου της Διαμαντοπούλου. Να μην ξεχάσουμε την «συναδέλφισσα» από το Δημόκριτο η οποία δεν παρέλειψε να μας θυμίσει τους τρόπους με τους οποίους «αντιμετωπίζει» την κρίση αυτό το ίδρυμα, πουλώντας δηλαδή, μοσχεύματα και εμφυτεύματα αλλά και διαγονιδιακά ζώα. Διόλου περίεργο αν σκεφτεί κανείς ότι τα συγκεκριμένα είναι αυτά που αναζητούν οι αγορές. Έτσι, αντίστοιχα προωθείται η λογική ότι οτιδήποτε πατεντάρεται κρατιέται και ότι δεν πωλείται πετιέται. Όλα αυτά λέγονται την ώρα που οι ίδιοι εκθέτουν ουσιαστικά τους εαυτούς τους, παραδεχόμενοι ότι ενώ ο αριθμός των δημοσιεύσεων των ελληνικών ιδρυμάτων είναι από τους υψηλότερους παγκοσμίως, το κόστος αυτών είναι, παραδόξως, από τα χαμηλότερα. Στην ίδια τοποθέτηση βέβαια, υπήρξε και η μοναδική κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αναφορά στους προπτυχιακούς φοιτητές, λέγοντας πως αποτελούμε το πρόβλημα των πανεπιστημίων μιας και κοστίζουμε πολλά… τη στιγμή που η έρευνα στην Ελλάδα διεξάγεται κυρίως από μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς φοιτητές που στην πλειοψηφία τους είναι απλήρωτοι.
 

Αυτές οι ιδέες είναι φυσικά αναπόσπαστο κομμάτι της υποβάθμισης του Πανεπιστήμιου, όπως επιχειρεί ο περίφημος Ν. 4009, αλλά και της έρευνας στην Ελλάδα, για την οποία τα κρατικά κονδύλια όσο πάνε και συρρικνώνονται. Πολιτική που ωθεί στην αναζήτηση χρηματοδότησης από την ΕΕ και από επιχειρήσεις, όπως έχουμε δει ήδη να γίνεται, θέτοντας ακόμα και εδώ το ψευτοδίλημμα «αν φύγουμε από την ΕΕ δεν θα υπάρχει έρευνα». Κατά τη γνώμη μας είναι ξεκάθαρο ότι η έρευνα πρέπει να γίνεται βάσει του κοινωνικά αναγκαίου και άρα να χρηματοδοτείται από το ίδιο το κράτος, και έτσι τα χρήματα του Έλληνα φορολογούμενο να μην πηγαίνουν σε ένα χρέος για το οποίο δεν ευθύνεται αλλά στην παραγωγή έρευνας που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες του.
 

Για μας, τίποτα από τα παραπάνω δε μπορεί να αποτελεί κριτήριο για την έρευνα. Η έρευνα πρέπει ανά πάσα στιγμή να εξυπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι της αγοράς και των επιχειρήσεων. Πέραν αυτού, η επιστήμη και η έρευνα δεν πρέπει να αναλώνονται σε ευκαιριακή υπερεξειδίκευση πάνω σε "συμφέροντες" τομείς, αλλά να συντελούν συνολικά στην απελευθέρωση της ανθρώπινης σκέψης, στην ανάπτυξη του κριτικού πνεύματος, να προάγει τη συνύπαρξη του ανθρώπου με το περιβάλλον και εν τέλει να διασφαλίζει ένα καλύτερο μέλλον για την ανθρωπότητα.
 

Υ.Γ: "Ο βιολόγος δεν πρέπει μόνο να θαυμάζει την ομορφιά της φύσης, αλλά και να βρίσκει τρόπους να την εκμεταλλεύεται για το κέρδος." Ειπώθηκε στην εκδήλωση από τον εκπρόσωπο της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Δίκτυο για τη Βιο-οικονομία.

ΟΧΙ στην υποκρισία. ΝΑΙ στην ανατροπή

Με αφορμή τη νέα αφίσα της ΔΑΠ- ΝΔΦΚ, θα ανατρέξουμε στο πρόσφατο παρελθόν για να δούμε ποιός τελικά μας έφερε ως εδώ και σε ποια γενιά πρέπει τελικά να πούμε όχι.                  
Η ΔΑΠ, της οποίας πολιτικός φορέας είναι η ΝΔ (ακόμα και αν ισχυρίζεται το αντίθετο), έχει στηρίξει έμπρακτα το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου ή αλλιώς Νόμο 4009. Αυτό διότι καταρχήν όλη η ΝΔ ,μαζί με ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ, το υπερψήφισε στη Βουλή και ενώ ταυτόχρονα, η ίδια η ΔΑΠ ,μέσα από το «παιδεία 2020» έρχεται να δικαιώσει και να υιοθετήσει όχι μόνο τη συνολική φιλοσοφία του νομοσχεδίου αλλά και όλες τις προτάσεις του. Ξανά η ΔΑΠ , ως ‘υπεύθυνη’  πολιτική δύναμη ανέλαβε το ρόλο να καθηλώσει τους φοιτητές μέσα από το γνωστό της ακριβό lifestyle , τα μπουζούκια , τα ρουσφέτια, τον ατομικό δρόμο και την παθητικότητα. Από την άλλη , είναι αυτή που μιλάει για γενιά φιμωμένων και κατεβάζει ΔΣ για συμμετοχή-διαμαρτυρία των συλλόγων στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) προκειμένου να κριθεί αντισυνταγματικός ο νόμος 4009! Και αυτό γιατί θέλει να αποπροσανατολίσει και να κερδίσει προεκλογικά ψήφους από μια μερίδα φοιτητών που πλήττεται και θέλει να αντιδράσει απέναντι σ΄αυτήν την επίθεση. Ψαρεύει όμως σε θολά νερά , αφού όλοι ξέρουμε ότι με την ουσία του νόμου δε διαφωνεί και είτε κριθεί αντισυνταγματικός είτε όχι , η ίδια έχει αρχίσει ήδη να τον προωθεί και να τον εφαρμόζει.
 Έτσι λοιπόν τι έρχεται να μας πει τώρα η ΔΑΠ;  
1) Όχι. Στη γενιά που μας έφερε ως εδώ
2) Ναι. Στη γενιά που θα τα αλλάξει όλα.                                                                                        
 Αλλαγή σε όλα, αλλά ξέρουμε προς ποια κατεύθυνση. Αυτή του ‘παιδεία 2020’ και αυτή που θέλουν οι αγορές και το κεφάλαιο. Δεν είναι ζήτημα μιας γενιάς να τα αλλάξει όλα αλλά συνολικά της κοινωνικής πλειοψηφίας που πλήττεται , των εργαζομένων, της νεολαίας και του λαού συνολικά.    
Ωστόσο, η ΔΑΠ είχε και έχει στηρίξει τις πολιτικές όλων των κυβερνήσεων που έχουν περάσει μέχρι  τώρα, είτε το νομοσχέδιο της Μαριέττας Γιαννάκου , είτε την αναθεώρηση του άρθρου 16, είτε στρατηγικές επιλογές όπως το ΕΠΠ (Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων), το Σύμφωνο πρώτης απασχόλησης ακόμα και την εξίσωση των πτυχίων δημοσίων πανεπιστημίων με αυτά των ΚΕΣ. Έδειξε επίσης και έμπρακτα την στήριξή της στο νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου όπου όταν το φοιτητικό κίνημα προσπαθούσε να ανυψώσει το ανάστημά του , η δύναμη ‘ευθύνης’ έκανε ό,τι μπορούσε για να το ανακόψει , προτάσσοντας τον ατομικό δρόμο, τη σιωπηλή διαμαρτυρία ,την εξεταστική και την κανονικότητα. 

                                                                                                                                              
Ακόμα όμως και σε πιο ειδικά θέματα της σχολής μας όπως είναι η θεσμοθέτηση κατευθύνσεων που σκοπό έχουν την εξειδίκευση και την υποβίβαση της αξίας του πτυχίου και των γνώσεων μας αλλά και η μείωση των μαθημάτων επιλογής, γεγονός που στερεί από τους φοιτητές το δικαίωμα να παρακολουθούν όσα μαθήματα θέλουν , αυτή συμφώνησε. Σε Γενικές Συνελεύσεις Τμημάτων και σε Συγκλήτους έχει εγκρίνει κάθε μειωμένο προϋπολογισμό που φέρνει τα ιδρύματα σε θέση που θα αδυνατούν να λειτουργήσουν, που στέλνει τους εργαζόμενους στην ανεργία, που αναγκάζει τους φοιτητές να πληρώνουν για συγγράμματα , σίτιση και στέγαση ενώ γι αυτά δεν έχει αναπτύξει καμία δράση.      
 Αυτά είναι μόνο μερικά από αυτά που μπορούμε να θυμηθούμε από τη ΔΑΠ στο κοντινό παρελθόν και που αφορούν το χώρο της παιδείας. Όσο αφορά τις κοινωνικές εξελίξεις η στάση της δε μπορούμε να πούμε ότι είναι και πολύ διαφορετική. Όπως ακριβώς κάνει και η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, έτσι και αυτή ενσωματώνει το κυρίαρχο και επίπλαστο δίλημμα ή νέα μέτρα (και άρα περαιτέρω εξαθλίωση) ή χρεοκοπία (και άρα καταστροφή). Άρα βρίσκεται σε πλήρη εναρμόνιση με την επιδίωξη των τραπεζών, των μεγάλων επιχειρήσεων, του Δ.Ν.Τ. και Ε.Ε. και του κεφαλαίου που σκοπό έχουν να μετακυλήσουν το βάρος της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων και του λαού. Χαρακτηριστική είναι δε η  στάση, όπου σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση στέκεται σαν ανάχωμα ώστε να μην πάρει απόφαση ο σύλλογος και άρα να μην έχει μαζική παρουσία στην απεργία. Όχι μόνο σαμποτάρει τις Γενικές Συνελεύσεις αλλά κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της ώστε οι Σύλλογοι να μην αντιδράσουν, να μην ενεργοποιηθούν και να μην παλέψουν για την ανατροπή αυτού του νόμου και συνολικά αυτή της πολιτικής που υποθηκεύει τις ζωές και το μέλλον μας.                                                                                                                                          
Η στάση της δε μπορεί να μας ξεγελάσει με το χαλαρό παρεάκι, τα μπουζούκια και το lifestyle. Δεν απαντάει πια στα προβλήματά της γενιάς μας, στην απαξίωση των πτυχίων μας, στο μέλλον της ανεργίας και της ανύπαρκτης εργασιακής προοπτικής, στην καταστρατήγηση κάθε δημοκρατικού δικαιώματός μας και εργασιακής κατάκτησης και στη μετατροπή της ζωής μας σε έναν αδιάκοπο και ακόμα πιο σκληρό αγώνα για επιβίωση.               
Η γενιά μας θα είναι η γενιά της ανατροπής , όχι γιατί συντάχθηκε πίσω από την αφίσα της ΔΑΠ αλλά γιατί απέναντι σε αυτή τη βάρβαρη επίθεση θα βάλει μπροστά τις ανάγκες της, θα αγωνιστεί μαζί με τα υπόλοιπα κομμάτια της πληττόμενης πλειοψηφίας , σε ένα μέτωπο ρήξης και ανατροπής, που θα συγκροτείται από τα κάτω και θα παλεύει όχι μόνο για απόκρουση αυτής της επίθεσης αλλά για τη δυναμική διεκδίκηση αυτών που μας ανήκουν.         
Τώρα πια βλέπουμε ότι ο κόσμος έχει αρχίσει πλέον να καταλαβαίνει την υποκρισία πολιτικών δυνάμεων όπως η ΔΑΠ οι οποίες μόνο ρόλο έχουν να συμβάλλουν στην επιβολή αυτής της πολιτικής και ταυτόχρονα πασχίζουν να του δείξουν ότι νοιάζονται γι ‘αυτόν και βρίσκονται στο πλευρό του. Το σίγουρο είναι ότι το επόμενο διάστημα το χάσμα μεταξύ του λαού και των καθεστωτικών δυνάμεων θα μεγαλώνει, δημιουργώντας τις προοπτικές για την συνολική ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική και τους πυλώνες της.